Seven sins and the over night story มหากาพย์เรื่องราวจากบาปทั้งเจ็ด

...หลายปีต่อมา ผมได้พา 'เวนนี่' ลูกสาวผู้น่ารักวัย 4 ขวบ มาที่หลุมฝังศพเล็กๆ ในสุสานใกล้บ้าน
        "พ่อคะ เรามาหาใครหรอคะ"
         "มาหาแม่ของลูกไง" ผมพูดพลางลูบหัวลูกสาวตัวน้อยเบาๆ
          "แม่??"
          "ใช่แล้ว"
          "หนูมีแม่ด้วยเหรอคะ? หนูไม่ได้เกิดจากท้องพ่อเหรอ?" เวนนี่ถามด้วยแววตาใส่ซื่อ ทำให้ผมหลุดขำออกมาเบาๆ
         "เด็กน้อย การที่คนๆ นึงจะเกิดมาได้ต้องอาศัยสเปิร์มจากพ่อและไข่จากแม่นะ โดยพ่อจะนำสเปิร์มไปใส่ตัวแม่แล้วให้สเปิร์มวิ่งไปหาไข่ จากนั้นก็ไปปฏิสนธิกันที่ปีกมดลูก แล้วย้ายไปอยู่มดลูก จากนั้นก็ออกมาเป็นหนูไง" ผมตอบ แต่เวนนี่ก็ยังทำหน้างง อืม..ปล่อยให้งงต่อไปตอนโตคงรู้เอง
        "แล้วทำไมแม่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ ทำไมไม่อยู่กับเรา?"
        "........." ผมควรตอบยังไงดีนะ
        "เดี๋ยวโตไปลูกก็จะรู้เอง"
        "ค่ะ" เวนนี่พยักหน้าอย่างว่าง่าย...
  ....และอีกหลายปีต่อมา ชื่อของเกรย์ กอลิเวอร์ นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะก็ได้ถูกลืมเลือนจากวงการเรียบร้อย เพราะเขาไม่ได้สร้างผลงานอะไรใหม่ๆ ออกมาเลย เปล่า..ผมสร้าง แค่ผมไม่ได้เอาออกมาแสดงให้ใครเห็น ตอนนี้ผมก็เป็นแค่คนๆ นึงที่มีลูกน้องในอำนาจมากมาย มีรายได้จากการทำธุรกิจสีดำหลั่งไหลเข้ามา ได้เยอะกว่าไปนั่งทำวิจัยเสียอีก อ้อ..เวนนี่น่ะเหรอ ตอนนี้เธอย่างเข้า 13 ล่ะ พิมพ์เขียวที่ผมเคยเก็บเอาไว้ ถึงเวลาที่จะได้ใช้มันแล้วสินะ ทำไมผมไม่ทดลองกับลูกน้องน่ะหรือ ก็เพราะพวกนั้นจะทรยศผมเมื่อไรก็ได้ งานนี้ต้องสนุกแน่..
      "เริ่มโรคจิตละหมอนี่" ฉันพูด เหอะสงสัยเพราะเสียเมียสติเลยเสียกระมัง
       "หึๆ ดูไปเรื่อยๆ เถิด" ซาตานพูดพลางยิ้มบางๆ
      .
      วะฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดก็สำเร็จ เวลาที่เสียไปกับสิ่งที่ได้กลับมามันคุ้มค่าจริงๆ ตอนนี้ผมมีองครักษ์ส่วนตัวและนักฆ่ามือฉมังที่ไว้ใจได้คอยดูแลอย่างใกล้ชิด เวนนี่ไงจะใครล่ะ ลูกสาวของผมเองนักฆ่าที่สาว แข็งแกร่งที่สุดโหดเหี้ยมที่สุดในบรรดาลูกน้องทั้งหมด และผมมั่นใจว่าเธอจะไม่มีวันทรยศผม ดังนั้นเวลามีงานอะไรที่ดูยุ่งยาก ผมจะให้เธอไปทำ ส่วนมากก็เป็นงานฆ่าคู่อริของผมเอง และแน่นอนเธอไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง โอ้! คุณน่าจะได้เห็นตอนที่เธอลั่นไกใส่พวกนั้นนะ สายตาเย็นชาบนใบหน้าที่ปราศจากความรู้สึกใดๆของเธอ ผมชอบมันมากเลย อืม..ต่อไปจะมอบหมายภารกิจอะไรให้เธอดีนะ รู้แล้ว!!! พวกสายลับที่พยายามตามกลิ่นธุรกิจของผมยังไงล่ะ...
พลันภาพจากศิลาของท่านซาตานที่ฉายเข้ามาในหัวฉันก็เปลี่ยนไปเป็นมุมมองของอีกคนหนึ่ง
      ...ฉันคือเกรย์ เวนนี่ ลูกสาวเพียงคนเดียวของเกรย์ กอลิเวอร์ ส่วนแม่ของฉัน เกรย์ มีลัน ตายตั้งแต่วันที่ฉันเกิด นั่นทำให้ฉันอดโทษตัวเองไม่ได้ ว่าถ้าเราไม่เกิดมาแม่ก็คงไม่ตาย ถึงพ่อจะบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของลูก แต่ไม่ได้ทำให้ฉันดีขึ้นเลย...
    ตอนเด็กๆ พ่อชอบพาไปเยี่ยมแม่ที่หลุมฝังศพอยู่บ่อยๆ ตอนนั้นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เห็นแค่พ่อย่อตัวพูดอะไรสักอย่างกับป้ายหลุมศพ พอโตมาสักหน่อยถึงรู้ พอรู้เท่านั้นล่ะร้องไห้เลย แต่ก็ยังดีที่ฉันยังมีพ่อ คนที่คอยเลี้ยงดูให้ความรักฉันอย่างดีมาตลอด ฉากหน้าเขาคือนักวิทยาศาสตร์ใจบุญ ผู้คิดค้นนวัตกรรมใหม่ๆ และบริจาคเงินช่วยเหลือองค์กรการกุศล แต่เบื้องหลังคือการทำธุรกิจมืด ซึ่งอยู่ในขั้นที่เกินคำว่าชั่วช้าเลยล่ะ แต่สำหรับฉันเขาคือคนสำคัญที่สุดในโลก ฉันรักเขาที่สุด ถ้าไม่มีเขาก็ไม่รู้ฉันจะอยู่ได้อย่างไร ในวันเกิดครบรอบ 8 ขวบของฉัน หลังงานวันเกิดจบลง ตอนจะเข้านอน พ่อก็ได้พูดกับฉันว่า
    "เวนนี่"
     "คะ"
     "ลูกรู้มั้ย โลกภายนอกโหดร้ายมาก"
     "??"
     "มันเต็มไปด้วยคน..ที่เห็นแก่ตัว แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเต็มไปหมด.."
      "...."
      "เห้อ.." เขาถอนหายใจ ก่อนจะพูดต่อ
      "พ่อเองก็แก่ตัวลงทุกวัน สิ่งเดียวที่พ่อคิด ถ้าพ่อเป็นอะไรไปใครจะปกป้องลูก"
       "ถ้างั้นหนูจะรีบโตนะคะ พ่อจะได้ไม่ต้องปกป้องหนู"
      "!!!"
       "แต่หนูนี่แหละจะปกป้องพ่อเอง"
        "เวนนี่..." พ่อคว้าฉันเข้าไปกอดก่อนจะพูดต่อ
      "ที่จริงแล้วพ่อเตรียมของขวัญพิเศษไว้ให้ลูกในตอนที่ลูกโตขึ้น มันคือสิ่งที่จะทำให้ลูกเหนือกว่าคนธรรมดา และจะไม่มีใครมาทำอะไรลูกได้"
      "ว้าว..มันคืออะไรเหรอคะ"
      "ตอนนี้พ่อยังบอกไม่ได้หรอก แต่การที่ลูกจะใช้มัน ลูกต้องต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมก่อน"
      "ยังไงเหรอคะ??"
"ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไม่ต้องไปโรงเรียน มารับการฝึกพิเศษจากพ่อ แต่ถ้าลูกไม่ต้องการก็..."
       "ตกลงค่ะ!!! หนูจะไม่ไปโรงเรียน หนูจะมาฝึก หนูจะได้ใช้มันได้ ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเองแต่หนูจะได้ปกป้องพ่อได้ด้วย"
       ...นับจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้ไปโรงเรียน ต้องมาอยู่ที่ศูนย์ฝึกลับของพ่อ ตั้งแต่ออกกำลังกายยันคุมอาหาร ได้รับการฉีดวัคซีนพิเศษที่พ่อบอกมันจะช่วยปรับสภาพร่างกายให้แข็งแกร่ง วันทั้งวันก็ขลุกอยู่แต่ในนั้น วันเวลาผ่านไป การฝึกทักษะของฉันมันก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่การต่อสู้แบบเบื้องต้น การใช้อาวุธ การยิงปืน ระหว่างนั้นฉันกับพ่อก็เริ่มห่างกัน จากช่วงแรกๆที่มาหา เอาขนมมาให้บ่อยๆ หลังจากนั้นแทบจะหายหน้าไปเลย แต่ฉันก็เข้าใจท่าน