mask of fetish : หน้ากากแห่งความใคร่

น้ำฝนหอบหายใจอย่างแรงเป็นระยะเวลานาน เพราะต้องวิ่งหนียามเป็นระยะทางไกลมาก กว่าที่จะสลัดยามพ้น เธอหลบอยู่ข้างๆ ห้องน้ำที่ต้นมาเสร็จที่นี่ สภาพในตอนนี้ เธอเปลือยเปล่า และเนื้อตัวเต็มไปด้วยแป้ง แม้จะวิ่งมาเหนื่อย แต่ตัวเธอก็ยังไม่มีเหงื่อออกสักหยด แม้จะในสภาพที่น่าอับอาย และสถานการณ์ที่คับขันแบบนี้ ข้างล่างของเธอก็ยังคงตั้งชัน แม้ว่าจะทำหน้าที่ติดกันไปถึงสองรอบก็ตาม
เพื่อนทั้งสาม ตามมาในระยะเวลาที่ไม่นานนัก เนื่องจากว่าต้องแวะไปเตรียมของและสถานที่ ในที่ต่อไป
“โคตรตื่นเต้นเลยอ่ะแก” น้ำฝนพูดกับเพื่อนๆ
“เกือบไปแล้วไงล่ะ บอกให้รีบลงก็ไม่ลง ถ้าโดนจับได้ไม่มีใครช่วยแน่ๆ”
“แหม ก็ตอนนั้นมันตื่นเต้นนี่นา หยุดไม่ได้ด้วย”
“เราจะเริ่มไลฟ์ต่อแล้วนะ ช่องแชทเดือดกันละ”
“อ่ะ อืม ต่อไปทำอะไรต่อล่ะ”
“อ่ะเอานี่ไป เพื่อนยื่นกล้องโทรศัพท์ มือถือให้”
“อะไร”
“ต่อไปเธอต้องถ่ายตัวเองไปด้วย เพราะเราต้องไปประจำแต่ละจุด เริ่มจากจุดแรก ใต้ลานโพธิ์ หลังจากนั้นเธอจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ และผู้คุมภารกิจนั้นๆ จะบอกทางไปต่อให้”
น้ำฝนกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้น
“นี่ชุดสำหรับภารกิจต่อไป “เพื่อยื่นชุดสำหรับใส่ทำภารกิจต่อไปให้น้ำฝน
“นี่มันไม่น้อยเกินไปหน่อยเหรอ” น้ำฝนรับชุดมาจากเพื่อน ซึ่งจะเรียกว่าชุดก็ไม่เต็มปากนัก เนื่องจาก มีเพียงแค่ที่คาดผมหูกระต่าย บัทปลั๊กที่มีหางกระต่ายติดอยู่ และถุงน่องสีขาวที่เว้นตรงเป้าเพียงเท่านั้น
น้ำฝนใส่ชุดที่เพื่อนให้มาด้วยความตื่นเต้น ลำบากเล็กน้อยตอนใส่ถุงน่องเพราะติดส่วนที่มันเด้งขึ้นมาขวาง น้ำฝนใส่ที่คาดผม และหางเป็นลำดับสุดท้าย เธอเอาเข้าปากมาอมเพื่อเพิ่มความลื่นก่อน โลหะที่มันวับเคลือบไปด้วยน้ำลาย และเธอค่อยๆ ดันเข้าไปในช่องทางทางด้านหลัง
“อ่ะ อืมมม” เธออดที่จะส่งเสียงออกมาไม่ได้เพราะอันนี้เป็นอันที่ใหญ่กว่าอันปกติของเธอพอสมควร เมื่อเข้าจนสุด น้ำฝนมีท่ายืนที่แปลกไปเล็กน้อย
“มาพร้อมล่ะ”
“สวัสดีค่ะ น้ำฝนพร้อมจะทำภารกิจต่อไปด้วยค่ะ”
“ตอนเดิน เธอกำแล้วขยับมือได้ด้วยนะ อย่าให้มันอ่อนตัว”
“โอ้ย แค่นี้ยังอายไม่พอเหรอเนี่ย! ”
“มีกว่านี้อีก ไปละนะโชคดีจ้า”
น้ำฝนเริ่มถ่ายทอดสดต่อ โดยมีมือหนึ่งถือกล้องถ่ายตัวเอง และอีกมือหนึ่งทำภารกิจไปด้วย เมื่อโดนกระตุ้นทั้งสองทาง ทำให้ความรู้สึกปริ่มๆ กลับมาหาน้ำฝนอีกครั้งอย่างเร็ว ร่างขาวโพลนเต็มไปด้วยแป้ง เดินไปตามทางที่มืดมิด
น้ำฝนไม่สามารถเดินได้อย่างสะดวกนัก เพราะอีกมือต้องทำหน้าที่ไปด้วย
“ขอบคุณคำสั่งสุดสร้างสรรค์ค่ะ” เธอพูดใส่กล้องด้วยเสียงสั่นเครือ
น้ำฝนเดินมาอย่างยากลำบาก ด้วยตื่นตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา แค่เสียงใบไม้กรอบแกรบ ก็ทำให้เธอหวาดระแวงจนต้องงหันไปดู ว่ามีคนอยู่แถวนี้หรือเปล่า
ที่สุดเธอก็เดินมาถึงจุดแรก ที่นี่เพื่อนคนหนึ่งยืนอยู่ พร้อมกับมีกลุ่มนักเรียนชายใส่หน้ากาก ใส่กางเกงในสีดำยืนอยู่ถึงสี่คน
“ภารกิจที่ 2 ชื่อ หนึ่งมือติ้ว หนึ่งปากอม กติกาคือ ต้องใส่กางเกงในผ้าฝ้ายนี้ช่วยตัวเอง โดยห้ามใช้วิธีปกติ จะต้องใช้นิ้วคลึงจากด้านนอกเท่านั้น ห้ามใช้การรูดเหมือนปกติ เงื่อนไขในการผ่านด่านคือตัวเองต้องเสร็จพร้อมกับอาสาสมัครเท่านั้น หากเสร็จไม่พร้อมกันต้องเริ่มทำภารกิจใหม่อีกครั้ง หากไม่จบภายใน 10 นาทีจะเพิ่มอุปกรณ์ที่สร้างความลำบากทีละชั้น”
“ยากจัง” น้ำฝนรับกางเกงในมาใส่ พร้อมทั้งจัดตำแหน่งให้เข้าที่ เตรียมพร้อมสำหรับการนวดคลึง
“เอาละเตรียมเข้าประจำที่ได้”
น้ำฝนนั่งยองโดยมีอาวุธดำทะมึนของนักเรียนชาย อยู่ตรงหน้าพอดี
“อ้าขาด้วยสิหล่อน”
“ได้ค่า” เธอกางขาออกอย่างเสียมิได้
“หวังว่าเกมนี้คงจะไม่มีแป้งอีกนะ” เธอจับอาวุธพร้อมนำเข้าปาก
“เสียใจมีค่ะ”
“โอ้ยยย จนทุกวันนี้ไม่อยากทาแป้งแล้วเนี่ยจะเยอะไปไหน”
“ไม่ได้มีแต่แป้งอย่างเดียวหรอก มีทั้งน้ำ ครีมสด สี แล้วแต่จะสุ่มได้อะไร รับรองว่าถ้าช้าตัวเละแน่นอน” เพื่อนเธอพูดพร้อมทั้งผายมือไปยังของที่เตรียมไว้
“สนุกจริงนะหล่อน” เธอพูดพร้อมมองค้อน
“ใครได้แกล้งเธอก็สนุกทั้งนั้นแหละคุณประธานนักเรียน”
“เอ้า เลียหน่อยสิ” เพื่อนยังกระเซ้าเธอไม่หยุด
น้ำฝน เอาลิ้นแตะอย่างกล้าๆ กลัวๆ รสชาติปะแล่มๆ แต่มีกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์
“กลิ่นมันต้องติดจมูกไปหลายวันแน่ๆ” เธอเริ่มดำเนินการดูดไอติมช้าๆ อย่างละเมียดละไม ใช้ริมฝีปากทั้งบนและอย่างบดคลึงอย่างเป็นระบบ ดูดกลืนทุกหยาดหยดราวกับว่าเอร็ดอร่อยไปพร้อมกับการโยกหัวย่างเป็นจังหวะ
“โอ๊ะ อะ อ่าห์”
“อึก” หนุ่มน้อยตัวเกร็งก่อนที่น้ำฝนจะทันได้ตั้งตัว และ เขื่อนก็พังทลาย ส่งน้ำหวานเข้าไปเต็มปากน้ำฝน
“เอ้า ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ฟรุบ” เสียงสุดท้ายมาจากการสูดน้ำหวานกลับเข้าไปในปาก เพราะกระฉอกออกมา
เพื่อนสาวแจกขวดแป้งไปให้เหล่าชายหนุ่ม
“ไม่เสร็จพร้อมกัน ต้องโดนลงโทษโดยการให้อมน้ำหวานั่นไว้จนจบภารกิจ และโดนคลุกแป้งค่ะ” เธอพูดขณะถ่ายวิดีโอไปด้วย
“โอ้ยไม่นะ” น้ำฝนพูดอย่างไม่เต็มปาก
และหนุ่มทั้งสี่ก็อุ้มตัวเธอในสภาพกางแขนกางขาไปยังผ้าสีขาวทีปูไว้ และมหกรรมละเลงแป้งก็เริ่มขึ้น แป้งถูกกระหน่ำเทลงมาราวกับว่าเธอเป็นเนื้อที่เตรียมรอทอด มีหนึ่งเข้ามาขยำผมคลุกกับแป้งไป ขณะที่ข้างล่างก็ซอกซอนเข้าไปทาทุกจุด น้ำฝนแทบจะสำลักแป้ง ในขณะที่เธอโดนพลิกตัวกลับไปกลับมาและลงเอยด้วยการหลับตาพริ้มในขณะที่ทั้งสี่วางขวดแป้งไว้ที่เป้าราวกับเป็นอาวุธลับ และบีบพุ่งใส่หน้าเธอราวกับว่าเป็นภาพจำลองการพังทลายของเขื่อน
น้ำฝนสะบัดแป้งออกจากตัวก่อนที่จะชี้ไปที่ปากและที่เป้าของผู้ชายอีกคน
“เริ่มรอบที่สองได้จ้า”
ครั้งนี้น้ำฝนรู้ทันเกมแล้ว เธอเตรียมบิ้วท์ตัวเองไว้ก่อนแต่กลับพบว่า
“ใครเอาแป้งมาอัดไว้เต็มกางเกงในเลยเนี่ย”
“ฮ่าๆ ๆ ก็แบบที่น้องโดนเมื่อเช้าไงเธอ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ”
"ฉันโดนบ่อยแล้วย่ะ"น้ำฝนมองค้อนไปทางเพื่อนสาว และงับเข้าที่แท่งภารกิจก่อนที่จะเริ่มจัดการตัวเองไปพร้อมกัน แต่แทนที่จะช้าลง การมีแป้งอัดอยู่ตรงนั้นกลับทำให้เธอเร่งตัวเองได้เร็วขึ้น เธอโยกหัวอย่างชำนาญ จนหนุ่มน้อยเริ่มแสดงอาการ และเธอจัดการเร่งความเร็วของนิ้วมือไปพร้อมๆ กับการขยับปากส่งแรงดูด และไม่นาน
“พะ พะพี่ครับ” ชายหนุ่มตัวเกร็งตาเหลือก ไปพร้อมๆ กับน้ำฝนที่ตัวกระตุกตีขาเข้าออกเป็นแม่ไก่ และทั้งสองหยุดเกร็งในเวลาที่แทบจะพร้อมกัน
“เก็บให้หมดนะเธอ”
น้ำฝนดูดและเก็บทุกอย่างไว้ในปากของเธอ มันค่อนข้างเยอะจนแทบจะล้นออกจากปาก
“อย่าเพิ่งกินนะ”
เธอชี้ไปที่ปากพร้อมมองหน้าเพื่อนเป็นทำนองว่า เธอจะให้ฉันกินด้วยเหรอ?
“อ้าปากโชว์ให้ท่าผู้ชมหน่อยสิ” เพื่อนเธอสั่ง
น้ำฝนอ้าปากเผยให้เห็นน้ำหวานเหนียวไหลนองอยู่เต็มช่องปาก บางส่วนยังยืดติดอยู่ที่เพดานปาก กลิ่นเฉพาะตัวคลุ้งอยู่ในปากน้ำฝน
“ต่อไป เล่นอมเหมือนเด็กหน่อยน้ำฝน แบบเด็กที่อมน้ำหวาน อมแล้วดันให้มันออกมาตาไรฟันน่ะ”
เธอมองเพื่อนด้วยตาโต ก่อนที่จะทำตามคำสั่ง เสียงฟี้ดดด ดังออกมาจากปากของเธอ
“กลั้วคอด้วย”
คร๊อกๆ ๆ ๆ
เพื่อนสาวหัวเราะ
“พอแล้วๆ เอ้าพูดหน่อย จะกินแล้วนะคะ”
“จะกินแล้วนะคะ” เธอพูดอย่างยากลำบาก
น้ำฝนกลั้นใจ นับ หนึ่ง สอง สาม แล้วกลืนน้ำหวานลงคอไป เสียงดังเอื้อกจนคนได้ยิน
“พูดสิ อร่อยมากเลยค่ะ”
“อร่อยมากๆ เลยค่า” เธอพูดพร้อมยิ้มให้กล้อง
“โอเค ผ่าแล้ว ไปฐานต่อไปได้ค่ะ”
น้ำฝนรับกล้องมาและเดินต่อไปยังฐานต่อไป
 
ฐานต่อมาอยู่ไม่ไกลจากฐานเดิมเท่าไหร่นัก เพื่อนเธอยืนคอยเหมือนเดิม แต่ที่นี่มีโต๊ะตัวใหญ่ตั้งอยู่
“ภารกิจที่ 3เต้นให้เพลีย เชียร์ลีดแดนซ์ กติกาคือ เต้นท่าเชียร์ลีดเดอร์ ให้ยั่วยวนและลามกที่สุด จนกว่าคนดูจะพอใจ หากเต้นน่าเบื่อ จะถูกสั่งลงโทษเรื่อยๆ”
“ไปยืนบนโต๊ะเลยค่ะ” เพื่อนสั่งพร้อมเดินเข้ามาหยิบกล้องในมือไป
“ท่าที่ 1 ร่อนเอว ก้ามปู” เพื่อนเธอสั่งด้วยท่าที่น้ำฝนรู้จักแต่ไม่อยากทำ
“โอ้ยเกลียดท่านี้จัง”
“ปากบอกว่าเกลียด แต่ข้างล่างฟูเลยนะ” เพื่อนเธอพูดสร้างความหน้าแดงให้แก่น้ำฝน ว่าแล้วน้ำฝนก็หันไปยิ้มหวานกับกล้อง เธอแบะขาออกทั้งสองข้างให้คล้ายขาปู วงขาเรียวขาวมีความอวบเล็กน้อยดูนิ่มนวล แบะออกส่งผลให้มองเห็นซอกขาที่ขาวเนียนเพราะดูแลเป็นอย่างดี และน้องน้อยห้อยอยู่
เธองอข้อศอกและชูสองนิ้ว
“จะเริ่มละนะคะ” ว่าแล้วเธอก็แลบลิ้นออกมาพร้อมตำตาเหลือกขึ้นไปด้านบนพร้อมส่ายเอวเป็นวงกลม เกิดเป็นท่าสุดน่าอับอาย ที่ทำให้เธออายจนหน้าแดง แต่ก็ต้องทำต่อจนกว่าผู้ชมจะพอใจ
“พอแล้ว ท่าที่ 2 เฮลิคอปเตอร์ ค่ะ”
“โอ้ย อายว่ะ” เธอบ่นกับตัวเอง
น้ำฝนยังอยู่ในท่าเดิม แต่ลดมือสองข้างมาจับที่สะโพก พร้อมส่ายเอวเป็นวงกลมแนวตั้งแทน
“ท่าที่ 3 แมงมุม” เพื่อนสั่งต่ออย่างไม่ใยดี
น้ำฝนลงไปตั้งท่าแมงมุมตัวแต่ แต่เพื่อนผู้แสนดี กลับเอามือเข้ามาขยุ้มตรงจุดบอบบางเอาไว้ด้วย
“จับแมงมุมดได้แล้ว”
“เอ้า เต้นสิ”
น้ำฝนจำใจขยับเอวโดยมีเพื่อคอยบีบขยำแกล้งไปด้วย เธอส่งเสียงออกมาเป็นพักๆ สร้างความสนุกให้เพื่อนและช่องแชทเป็นอย่างมาก เมื่อหนำใจแล้ว เพื่อนเธอจึงสั่งท่าต่อไป
“ท่าที่ 4 ทำความสะอาดระหว่างขา” เพื่อนเธอยื่นผ้ากำมะหยี่สีแดงให้
น้ำฝนรับมาสอดผ่านระหว่างขา และดึงให้แน่กระชับจุด และเริ่มดึงไปดึงมา แม้จะเสียดสีไม่มาก แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกจนขาเริ่มสั่น
“อะ อูววว” เธอระบายความรู้สึกในขณะที่ก็ไม่หยุดถูไถ จนที่สุดตัวเธอก็ระตุก เกร็ง แต่ยังไม่สามารถหยุดได้ เนื่องจากต้องรอคำสั่ง
“เอาล่ะ พอได้แล้ว ไปด่านต่อไปได้เลยค่ะ”
น้ำฝนเดินออกจากฐานที่ 3 ด้วยแข้งขาที่อ่อนแรง มุ่งหน้าไปยังฐานที่สี่
เมื่อน้ำฝนเข้าสู่ฐานที่สี่ เพื่อนก็เข้ามาแนะนำภารกิจ และเหมือนเดิมที่นี่มี ชายหนุ่มใส่หน้ากากยืนอยู่ถึง 8 คนด้วยกัน
“ภารกิจที่ 4 สาวน้อยร้อยดุ้น กติกาคือ ใช้มือ หรือปาก หรือด้านหลังก็ได้ รีดเร้นจักระของอาสาสมัครหนุ่มๆ ออกมาให้ได้มากที่สุด โดยรีดออกมาแล้วจะต้องนำไปรดชุดนักเรียนที่เตรียมไว้ให้ชุ่ม เพื่อที่จะได้ทำภารกิจต่อไป โดยน้ำฝนจะต้องโดนมัดแขนทั้งสองข้างติดกับหน้าอกและมัดมือสองข้างไว้ด้านหลังละใช้ความสามารถของตนเองโดยไม่ใช้แขนทั้งสองข้าง” (ขอยกไปใส่ในตอนพิเศษที่จะนำมาคั่นนะครับคิดว่าน่าจะแรงอยู่ ผมลงไว้หลายที่เวลาบินจะได้ไม่บินหมดครับลบออกเป็นตอนๆไป)
น้ำฝนเสร็จสิ้นทุกภารกิจ และได้ของครบสำหรับที่จะทำตามแผนต่อไป รวมถึงคลิปกับรูปอีกนับไม่ถ้วน ที่จะทำให้เหล่าช่องแชทใช้ในการจัดการตัวเองได้ไปอีกหลายวัน
“ภารกิจส่งท้าย ส่งไม้ต่อ ให้ทำตามที่ได้นัดแนะกันไว้ตอนต้น” เพื่อนเธอบอกหลังจากอ่านในช่องแชท
“อันนี้แหละยาก” น้ำฝนพูดพร้อมถอนหายใจ สภาพแบบนี้ ถ้าให้คนอื่นเห็นเธอคงอายจนต้องเอาหน้ามุดแผ่นดินหนี เธอเอาผ้ามาพันหน้าอก ที่รู้สึกถึงความระบมจากการใช้งาน นำชุดนักเรียนหญิงที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำจนทั่วมาใส่ ชุดที่เต็มไปด้วยน้ำจนเกือบชุ่ม มีกลิ่นที่เฉพาะตัว ที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยชอบ แต่ตอนนี้เมื่อชินกับกลิ่นของมันไปแล้วมันกลับกลายเป็นกลิ่นที่หอม ดมแล้วติดอย่างน่าประหลาด น้ำฝนม้วนผมให้ดูเหมือนผู้ชายมากที่สุด พร้อมสวมกางเกงในและกระโปรงที่ชุ่มไปด้วยน้ำ เมื่อกางเกงในสัมผัสกับตัว สัมผัสนั้นทำเอาน้ำฝนขนลุก เธอรู้สึกดีไม่น้อย
เธอเดินนำไปยังบ้านพักครูที่ตอนนี้มีไฟเปิดอยู่เพียงดวงเดียว พร้อมพรรคพวกที่ตามมาด้านหลัง เมื่อถึงจุดที่นัดหมายไว้ เธอสูดหายใจลึกๆ และวิ่งพร้อมร้องตะโกนไปด้วย
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ” เธอวิ่งออกไป
“ใครก็ได้ช่วยผมด้วย” เธอวิ่งไปเคาะประตูห้องที่ยังเปิดไฟอยู่
“ช่วยด้วย” เธอเคาะประตูดังขึ้น
เสียงเท้าตึงๆ เดินออกมาพร้อมเปิดประตู เป็นผู้ชายท่าทางเรียบร้อยคนหนึ่ง ที่อยู่ในชุดนอน เขายังไม่นอน และทำตาหรี่เหมือนคนสายตาสั้น
“เฮ้ย นี่มันอะไรกันเนี่ย” เขาตกใจกับสภาพที่เห็น
“ผมโดนข่มขืนครับครู พวกมันบังคับให้ผมใส่ชุดนี้ ครูช่วยผมด้วย”
“หะ หา”
เสียงฝีเท้านับสิบคู่วิ่งตามมาจากที่ไกลๆ
“ครู พวกมันมาแล้ว รีบหนีเร็วครับ” น้ำฝนจับข้อมือของครูหนุ่ม เมือกที่ติดมือทำครูหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
“เดี๋ยวนักเรียน เดี๋ยว” แต่ไม่ทันแล้วเพราะน้ำฝนออกแรงกระชากครูหนุ่มให้ออกวิ่งไปด้วยกัน โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
 
“พอก่อนเธอ ครูเหนื่อย มันคงตามมาไม่ทันแล้ว” ครูหนุ่มหอบ เขาไม่ได้ใส่รองเท้า แถมยังไม่ได้เอาแว่นมาด้วย จึงมองอะไรไม่ชัดแถมยังเจ็บเท้าเป็นอย่างมาก
เมื่อพักจนหายเหนื่อยแล้ว เขาจึงเอ่ยถามนักเรียนปริศนา
“เล่าให้ครูฟังหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เขาคลำหาโทรศัพท์ และพบว่าไม่ได้หยิบมาด้วย
“ผมโดน ดักระหว่างทางที่จะเดินกลับหอพักครับ และมันก็รุมผม” น้ำฝนพูดไปตามบทพร้อมทำหน้าตื่นกลัว
“เอ้ย บ้าบอ นี่มันในโรงเรียนนะ! ทำไมมันอุกอาจอย่างนี้” เขาพูดอย่างตื่นตะลึง เพราะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นต่อหน้าแบบนี้
“แถมยังบังคับให้ผมใส่ชุดแบบนี้ด้วยครับครู” น้ำฝนพูดพร้อมทำหน้าเบ้ ชี้ไปที่ชุดของตัวเอง
“ใจเย็นก่อนเธอ เดี๋ยวครูจะช่วยเธอเอง แต่ก่อนอื่นเราต้องแอบกลับไปเอาโทรศัพท์ก่อน จะได้โทรแจ้งคนอื่นๆ ได้”
“ว่าแต่เธอจำพวกมันได้ใช่ไหม” เขาพูดพร้อมออกเดิน แต่นักเรียนรั้งเขาเอาไว้
“ครูครับ ผมอาย”
“อะไรนะ”
“ผมอายมาก ผมไปไหนไม่ได้หรอกครับในสภาพนี้”
“ครูช่วยผมหน่อยได้ไหม”
“ให้ครูช่วยอะไรล่ะ” เขาพูดพร้อมมองไปที่นักเรียนที่ตัวเลอะเทอะไปด้วยแป้ง และชุดเปียกคราบน้ำเป็นดวงๆ
“ครูแลกชุดกันกับผม”
“อะไรนะ! ”
“แลกชุดกับผมหน่อยนะครับครู ผมไม่กล้าสู้หน้าใครแล้ว”
ครูหนุ่มคิดอย่างชั่งใจ เพราะยากเหลือเกิดกับการตัดสินใจครั้งนี้ เขาไม่เคยต้องใสชุดผู้หญิงมาก่อนในชีวิต แม้แต่งานรื่นเริงต่างๆ ที่มีคนมาขอความร่วมมือในการแสดง เขาก็หลบเลี่ยงมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป
“โอเค” เขาพูดอย่างติดๆ ขัดๆ
“ขอบคุณมากครับครู” นักเรียนยิ้มอย่างดีใจ และท่าทางผิดกับเมื่อครู่ โดยที่สนไม่ทันสังเกต
“หาที่เปลี่ยนชุดกันเถอะ” ครูหนุ่มพูดเสียงแข็งๆ
“ตรงนี้เลยครับครู จะได้ไม่เสียเวลา ไม่มีใครเห็นหรอกครับมันไกลคน”
น้ำฝนไม่รอให้ครูพูดอะไรต่อไป เธอถอดเสื้อ และกระโปรง และรวมไปถึงกางเกงในออกทันที ปลดปล่อยช่วงล่างและเรือนร่างที่เปลือยเปล่า ขาวโพลน เพราะแป้งฝุ่นที่มีอยู่ทั่วทั้งตัว
“นี่ครับอาจารย์”
“กางเกงในด้วยเหรอ”
ครูหนุ่มรับมาด้วยใจเต้นระทึก คราบน้ำเหนียวๆ ทำให้เขารู้สึกแขยงมือ
“เฮ้อ”
เขาถอนหายใจพร้อมกับเริ่มถอดชุด และสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาไปตลอดกาลก็เกิดขึ้น ทุกอย่างไปเป็นไปตามแผนของมิสเตอร์เคอย่างครบถ้วนทุกขั้นตอน