เรื่องวุ่น ๆ ของเจ้าเหมียวลายพราง

บทที่ 2 สก็อตติช
 
เช้าวันใหม่ชายร่างโตตื่นขึ้นมาเตรียมกรงสีขาวสะอาดตา ชามใส่อาหารและน้ำสำหรับสัตว์หยิบขึ้นหลังรถก่อนจับลูกแมวตัวเก่าและตัวใหม่ที่เพิ่งได้มาเมื่อวานรวมทั้งไทเกอร์ใส่ลงกล่องลังด้วย
 
“เขาจะพาฉันไปไหน” ไทเกอร์ร้องถามจูดี้
 
“พาเธอไปหาทาสที่ดี” จูดี้ตะโกนบอกก่อนที่ไทเกอร์จะถูกพาออกจากบ้านไป
 
ไทเกอร์นั่งเกร็งและเบียดกับลูกแมวตัวอื่น ๆ ในกล่องจนไปถึงที่หมายและย้ายจากอยู่ในลังมาเป็นกรงสีขาวแทน มันบอกรอบ ๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ มีผู้คนมากมายเดินสวนกันอย่างคับคั่งและต่างพากันหิ้วของพะรุงพะรัง มองไปทางด้านซ้ายก็เห็นตู้กระจกใสข้างในมีปลาทองแวกว่ายไปมา มองไปทางขวาก็เจอสัตว์ขนปุยสีขาวกระโดดดึ๋ง ๆ ในปากเคี้ยวแครอทสีส้ม
 
“สนใจลูกแมวน่ารัก ๆ ไปเลี้ยงอีกสักตัวไหมครับ” คนขายพูดขึ้นเมื่อเด็กสาวกำลังยืนดูลูกแมวพวกนี้อยู่ แต่ในมืออุ้มลูกสุนัขขนสั้นสีดำขลับ
 
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง” เสียงเล็กแหลมเห่าทันทีที่เห็นสิ่งที่เจ้านายของมันกำลังสนใจอยู่
 
ไทเกอร์ตกใจกับเสียงของสัตว์สี่ขาตัวเล็กตาโปน มันจึงถอยชิดติดเพื่อนตัวอื่นด้วยอาการเกร็งและกลัว ไม่นานมันก็หยุดเห่าเมื่อเด็กสาวเดินไปทางอื่น
“เจ้านั่นมันคือตัวอะไรเหรอ?” ไทเกอร์หันไปถามแมวตัวข้าง ๆ
 
“หมา มันเรียกว่าหมา ส่วนตัวเมื่อกี้มันคือพันธุ์ชิวาวา”
 
“เธอก็ดูอายุห่างจากฉันไม่ค่อยมาก ทำไมถึงรู้จักหมาอะไรนั่นล่ะ?”
 
“ฉันมาที่นี่ได้สามสี่วันแล้ว บางวันกรงกระต่ายข้าง ๆ ก็เป็นกรงขายหมา เสียงหนวกหูอย่าบอกใครเชียว”
 
“ฉันชื่อไทเกอร์นะ ฉันต้องเรียกเธอว่าอะไร?” ไทเกอร์ถามชื่อฝ่ายตรงข้ามหลังจากที่ได้พูดคุยทำความรู้จักกันพอสมควร
 
“ฉันไม่มีชื่อหรอก”
 
“งั้นฉันจะตั้งชื่อให้เธอเองแล้วกัน” ว่าจบไทเกอร์ก็เดินอ้อมตัวลูกแมวที่ไร้ชื่อ “ฮาร์ท ชื่อฮาร์ทแล้วกัน เพราะที่หลังของเธอมีขนสีดำเป็นรูปหัวใจ”
 
“ฉันชอบชื่อนี้ ต่อไปเรียกฉันว่าฮาร์ท” ฮาร์ทบอกกับเพื่อน ๆ ทุกตัวในกรง
 
ตะวันลับฟ้า วันนี้ไม่มีแมวตัวไหนถูกซื้อไปเลี้ยงเลยสักตัว ทั้งหมดถูกพากลับมายังที่เดิม ที่ที่ทุกตัวไม่อยากอยู่ แมวทั้งหมดถูกเทจากกล่องลังลงสู่กรงเดิมที่คับแคบ
 
“เป็นอย่างไรบ้างวันนี้ ไทเกอร์” จูดี้ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าไทเกอร์กลับมา
 
“ฉันเจอสัตว์หน้าตาแปลกประหลาดหลายตัวมาก มีปลาตัวสีทอง มันอยู่แต่ในน้ำเท่านั้น อ้อ ฉันเจอสัตว์ที่เรียกว่าหมาด้วย มันเห็นฉันแล้วมันก็ร้องขู่คำรามไปทั่ว ตัวมันขนาดเท่าฉันเองมั้ง ดีไม่ดีตัวเล็กกว่าด้วยซ้ำ” ไทเกอร์บรรยายสิ่งที่ไปเจอมา “และวันนี้ฉันตั้งชื่อให้ฮาร์ทว่าฮาร์ทด้วยแหละ” พูดอย่างภูมิใจ
 
“ใช่ ต่อไปนี้เรียกฉันว่าฮาร์ทนะ” ฮาร์ทพูดเสริม
 
“ฉันหิวแล้ว พอมีอะไรให้กินไหม?” เสียงท้องของไทเกอร์ร้องขึ้น
 
“วันนี้ไม่น่าจะมีอะไรให้กิน แต่ฉันพอมีเก็บตุนไว้ ฉันจะให้เธอก่อนแล้วกัน” จูดี้ลุกขึ้นก่อนจะคาบเศษปลาที่นั่งทับขึ้นมาและนำมาวางไว้หน้าไทเกอร์ “รีบกินก่อนที่จะมีตัวอื่น ๆ เห็น” ไทเกอร์รีบกินตามคำบอกของจูดี้ทันที ถึงจะเป็นแค่เศษปลาเพียงเล็กน้อยแต่ก็สามารถทำให้อิ่มได้ชั่วคราว ดีกว่าไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย
 
“อิ่มแล้วก็พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เธอคงต้องไปตลาดแต่เช้าเหมือนเช่นวันนี้ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีกล่ะ ขอให้โชคดี” จูดี้อวยพรเป็นครั้งที่สองหลังจากที่อวยพรในตอนเช้าไปแล้วครั้งหนึ่ง
 
เช้าวันนี้ไทเกอร์และฮาร์ทก็กลับมาที่ตลาดซื้อขายสัตว์เลี้ยงที่เดิม ซึ่งเมื่อคืนไทเกอร์พักผ่อนน้อยไปหน่อยเพราะมัวแต่เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้พบเจอเป็นครั้งแรกด้วยความตื่นเต้น จึงทำให้ตอนนี้หมดแรงและยังคงหลับอยู่
 
ชายหนุ่มวัยทำงานเดินตรงอย่างมีจุดมุ่งหมายเข้ามายังจุดที่ขายลูกแมว ก่อนนั่งลงและกวาดสายตามองอย่างสนใจ
 
“สนใจพันธุ์ไหนสอบถามได้นะครับ” พ่อค้าร่างโตกล่าวด้วยคำสุภาพซึ่งผิดกับนิสัยที่แท้จริง
 
“พอจะมีสก็อตติชไหมครับ?” เขาถามในขณะที่มองหาไปด้วย เนื่องจากมีแต่ลูกแมว ขนยังขึ้นไม่เต็มที่จึงทำให้สังเกตยาก
 
“คุณโชคดีมากเลยครับ ผมเพิ่งได้มาตัว เป็นเพศผู้” พ่อค้าเปิดกรงและล้วงมือลงไปอุ้มลูกแมวตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา จึงทำให้มันตื่นและจ้องชายตรงหน้าตาแป๋ว
 
“พันธุ์แท้ใช่ไหมครับ” เขาถามย้ำอีกทีเพื่อความมั่นใจ
 
“แท้ครับผมรับประกันได้ ไม่แท้ผมยินดีคืนเงิน มันยังเด็กอยู่ รอมันผลัดขนก่อนแล้วจะเป็นสก็อตติสที่สง่า”
 
“โอเคครับ แล้วตัวนี้เท่าไหร่ครับ?” เขาถามราคนทันทีที่เห็นมัน
 
“แปดพันห้าครับ ถูกสุด ๆ”
 
เขารีบเปิดกระเป๋าตังเพื่อดูจำนวนเงินทันทีเมื่อเห็นว่าราคานี้ค่อนข้างถูก ส่วนมากที่เจอจะราคาประมาณหมื่นต้น ๆ
 
“เออคือ พอจะลดให้อีกนิดได้ไหมครับพอดีผมพกเงินมาไม่พอ มีแค่หกพันบาท” เขาพูดเสียงแผ่วและลองเสี่ยงต่อราคา ทั้ง ๆ ที่ในใจก็รู้ว่าถูกเกินกว่าที่พ่อค้าจะยอมขายแต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อข้อเสนอถูกยอมรับ
 
“ได้ครับ ผมลดให้คุณคนเดียวเลย เห็นว่าเป็นลูกค้ารายแรกของผม ถูกกว่านี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะครับ” เขารีบตอบรับก่อนจับลูกแมวใส่กล่องกระดาษที่มีหูหิ้วขนาดเล็ก ด้านข้างของกล่องถูกเจาะเป็นรูเพื่อให้มีอากาศเข้าเล็กน้อย
 
ไทเกอร์หายงัวเงียทันทีที่ถูกแยกออกจากกรง “ฮาร์ท เขาจะพาฉันไปที่ไหนอีก”
 
“บ้านใหม่ เขาจะพาเธอไปบ้านใหม่ ยินดีด้วยนะ” ฮาร์ทร้องบอกทั้งน้ำตา สักวันมันต้องโชคดีเหมือนเช่นไทเกอร์ ฮาร์ทคิด