เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

      ทว่านายกล้าดีใจได้ไม่นาน   สวรรค์ก็พังทลาย  เมื่อเด็กสาวเสียงแหลม  กล่าวขึ้นมาบ้าง 

 

“ แหม….มีเถียงแทนด้วย  แม่คนดีศรีสังคม  หรืออ้วนแหยจะเป็นสเป็คของเธอยะ ” 

 

“ มะ….ไม่ใช่  ไม่ใช่แบบนั้น ” อัยย์รีบปฏิเสธ  ทำให้หัวใจของอ้วนแหยหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม 

 

“ แล้วเธอชอบผู้ชายแบบไหน ” เด็กสาวก๋ากั่นเปิดประเด็นขึ้นมาบ้าง  ซึ่งคงเป็นที่สนใจ  เพราะทุกคนต่างร้องถามเป็นเสียงเดียวกัน 

 

“ นั่นสิ  บอกมาซะดีๆ  อย่าโกหกนะ อัยย์ ” 

 

“ อะ….เอ่อ….ชะ..ชั้นชอบผะ…ผู้ชายที่…..” อัยย์พูดติดขัด  เพราะถึงอย่างไร  เธอก็เป็นเพียงเด็กหญิงวัย 13  เลยไม่อาจพูดถึงเรื่องน่าอายได้เต็มปาก 

 

“ เอ้า..เร็ว  รีบบอกมาสิ  พวกเรารอฟังอยู่ ” สามสาวเพื่อนซี้ต่างพากันกดดัน  ก่อให้เกิดบรรยากาศที่รุนแรงจนอ้วนแหยเกิดเกร็งไปทั้งกาย  ไม่นาน  อัยย์ก็ยอมเฉลย 

 

“ บอกก็ได้  ชะ…ชั้นชอบหนุ่มนักกีฬาที่ดูสมาร์ทและจริงใจ ” 

        

 

       กล้าฟังเพียงแค่นี้  หูก็พลันดับไป  ทุกสรรพสำเนียงไม่เข้าสู่โสตประสาท  นัยน์ตาแปรเปลี่ยนเป็นเลื่อนลอย  เพราะสเป็คของสาวในฝัน  ช่างห่างไกลจากตัวเองราวฟ้ากับดิน  เขาเดินจากไปแบบไร้วิญญาณ  อันดูไม่ต่างจากซอมบี้  และถ้ามีการบรรเลงเพลงเศร้าแนวรักคุดในเวลานี้  หนุ่มร่างสมบูรณ์คงจะวิ่งไปโดดน้ำตายอย่างแน่นอน

        

 

       นับว่าเป็นเรื่องโง่เขลามากที่อ้วนแหยจากลาไปแบบนั้น  เพราะไม่กี่อึดใจต่อมา  อัยย์ก็เสริมต่อด้วยท่าทางที่ดูจริงจัง 

 

“ ที่สำคัญ  ชั้นชอบคนมุ่งมั่น  จริงจังกับเส้นทางที่ตัวเองเลือก  ซึ่ง…..เอ่อ……” เด็กสาวพูดค้างไว้แค่นั้น  ก็ก้มลง  ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย  แต่หนึ่งในกลุ่มเพื่อนกลับล้วงลึกถึงความในใจ  เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก 

 

“ ซึ่งนายกล้าก็คือคนแบบนั้น  เธอเลยรู้สึกดีกับเขา  ใช่มั้ย  อัยย์ ” 

 

“ อื้อ….” อัยย์รับคำ  ใบหน้าก้มต่ำลงไปอีก  เพราะรู้สึกอายเหลือประมาณ  ทว่าอีกสองเพื่อนที่เหลือกลับไม่อิน  เพราะเกมเมอร์สาวนางนี้มีรสนิยมที่ผิดจากคนวัยเดียวกัน 

 

“ เฮ้อ….ตรรกะของอัยย์นี่มันแปลกสุดๆ  ไปชอบคนบ้าๆบอๆอย่างอ้วนเเหยได้ยังไง ” 

      

 

       เพื่อนสนิทของอัยย์ทำท่าจะร้องค้าน  แต่เจ้าตัวกลับส่ายหัวเบาๆ  เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า…เธอไม่อยากต่อความยาวสาวความ 

 

……………………….. 

       

       ช่วงบ่ายของการเรียนนั้นย่ำแย่กว่าเดิมอีกร้อยเท่าพันทวี  เพราะนอกจากกล้าจะผจญกับสิ่งที่ไม่ชอบ  ยังต้องผิดหวังในเรื่องความรักอีก  ด้วยสาวในฝัน  ดันเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเองว่าหนุ่มในสเป็คนั้นแตกต่างจากเขา (เข้าใจผิด) 

      

 

       กล้าพยายามจะไม่มองอัยย์  แต่พอดวงตาประสบกับใบหน้าขาวนวลของเกมเมอร์สาว  ก็พลันจุกแน่นที่อก  ราวกับหัวใจจะฉีกขาด 

 

“ นี่น่ะเหรอที่เขาเรียกว่าอกหัก  เซย่าในการ์ตูนเรื่องโปรดของเราจะเคยเป็นแบบนี้มั้ย ” แม้กล้าจะเจ็บปวดเจียนตาย  แต่ก็ยังไม่วายละเมอถึงสิ่งที่เขาคลั่งไคล้ 

 

………………….. 

 

“ อ็อด…….” หลังจากสี่ชั่วโมงแห่งความรันทดผ่านพ้นไป  ออดก็ดังก้อง  เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าได้เวลาเลิกเรียน 

      

 

       เหล่าเด็กรุ่นทั้งหลายต่างพากันเฮ  โดยไม่ฟังครูสาววัยป้าที่กำลังตะเบ็งเสียงแข่ง  เพื่อบอกนักเรียนทุกคนให้ทำการบ้าน  แน่นอนว่าไม่มีใครฟัง  เพราะพวกเขากำลังนัดกันไปเที่ยวเล่นในสถานที่ต่างๆ 

 

“ ไปหลีหญิงที่โรงเรียนข้างๆมั้ยวะ  เด็กที่นั่นแจ่มๆทั้งนั้น ” 

 

“ แอบไปทาปากในห้องน้ำก่อนดีกว่า  จะได้ไปเหล่หนุ่มที่ห้าง ” 

 

“ นี่ตัวเอง  ไปเป็นเพื่อนชั้นเชียร์กีฬาที่โรงยิมหน่อย  รุ่นพี่ชมรมบาสคนนั้นหล่อชะมัด  แถมยังเก่งอีกต่างหาก ” 

 

“ เฮ้ย  ไปเกมเซ็นเตอร์เปิดใหม่ดีกว่า  ได้ข่าวว่าที่นั่นมีเกมเมอร์ฝีมือดีที่ย้อมผมเป็นสีเขียว  กูอยากไปขอลายเซ็นว่ะ  รู้สึกว่าจะชื่อมา….อะไรซักอย่างนี่แหละ ” 

      

 

      สารพันข้อเสนอจากเหล่าเด็กวัยรุ่นนับสิบตีกันให้วุ่น  แต่คนเดียวที่ไม่ได้รับการชักชวนจากใครคือ…..นายกล้า  หนุ่มเนิร์ด  ผู้โดดเดี่ยว 

 

“ เฮ้อ…กลับบ้านไปทำหน้าที่ของเราดีกว่า ” กล้าถอนหายใจยาว  ในหัวสมองหวนคิดไปถึงเพจดังที่ตนเองเป็นแอดมิน  ทว่าอีกใจนึงกลับนึกถึงเพจชวนเล่นเกม ROV ของอัยย์  เลยทำให้อาการเจ็บอกกลับมาเยือน 

 

“ อู้ย…เจ็บปวดจังเลย  ทำไมถึงทรมานแบบนี้ ” 

 

…………………. 

        

      ขณะที่สองเท้านำพาร่างอุดมไขมันมาถึงหน้าประตูโรงเรียน  สายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กสาวนางหนึ่ง  เธอกำลังยืนอยู่ริมรั้ว  ใบหน้าก้มลงเล็กน้อย  ท่าทางดูขัดเขินและลุกลี้ลุกลน  คล้ายกำลังรอใครบางคนที่สำคัญต่อหัวใจ 

 

“ เอ๊ะ! นั่น “อัยย์” นี่นา  เธอมารอใคร  หรือจะเป็นเรา  ไม่น่าใช่  จะเป็นไปได้ยังไง ” กล้าแอบสะดุ้ง  ภายในนึกเข้าข้างตัวเอง  ทั้งที่รู้ดีว่าเขาไม่ได้ใกล้เคียงกับหนุ่มในฝันของสาวน้อยเลยซักนิด 

      

 

      กล้าเริ่มเดินช้าลงจนคล้ายย่อง  โดยที่เขาไม่รู้ตัว  และพอเข้าใกล้สาวน้อยในระยะสามเมตร  เธอก็เงยหน้าขึ้นสบตา  พร้อมกลั้นใจร้องทักด้วยเสียงที่สั่นเทา 

 

“ วะ…หวัดดี  นะ…นายกล้า ” 

       

 

     กล้าผงะไปหนึ่งจังหวะ  เขาไม่คาดคิดว่าจะถูกเกมเมอร์สาวหน้าใสทักทาย  จึงเหลียวมองไปรอบๆด้วยความไม่แน่ใจ 

 

“ อาจมีคนอื่นที่ชื่อเดียวกับเรา  คนโดดเด่นอย่างเธอ  จะมาทักทายพวกขี้แพ้แบบเราทำไม ” 

      

 

     พออัยย์เห็นท่าทางประหม่าของหนุ่มร่างสมบูรณ์  สาวน้อยก็เหมือนจะคลายอาการเกร็งลง  และเริ่มหัวเราะเบาๆ  เพราะรู้สึกขบขัน 

 

“ ไม่ต้องงงหรอก  เราทักเธอนั่นแหละ  นายกล้า ” 

 

“ อะ…เอ่อ  มะ…มีอะไรกับระ..เราเหรอ  อะ….อัยย์ ” หนุ่มร่างสมบูรณ์พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น  แต่ก็ไม่กล้าสบตากับสาวน้อยอยู่ดี 

 

“ อะ..เอ่อ..มะ…ไม่มี  ระ…เราแค่ ” ถึงตรงนี้  อัยย์เริ่มเสียงสั่นบ้าง  พร้อมก้มต่ำลงกว่าเดิม  เพื่อปกปิดเลือดสาวที่แดงซ่านไปทั่วใบหน้า 

       

 

      หัวใจของกล้าเต้นแรงจนแทบระเบิด  เขายอมรับว่านี่คือบทสนทนาที่ตื่นเต้นสุดขีด  เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับสาวในฝันนานขนาดนี้  ทว่าน้ำคำของอัยย์เมื่อกลางวันกลับผุดขึ้นมาในสมอง 

 

“ ชั้นชอบหนุ่มนักกีฬาที่ดูสมาร์ทและจริงใจ ” 

        

 

      มันเป็นคำพูดที่เสียดแทง  และทำร้ายหัวใจของหนุ่มร่างสมบูรณ์อย่างรุนแรง  ก่อให้เกิดความคิดด้านลบขึ้นมาแทน  เลยบันดาลให้กล้าตอบกลับแบบเนือยๆ 

 

“ เฮ้อ…..รู้แล้ว  อัยย์คงอยากแลกเวรทำความสะอาดกับเราใช่มั้ย  ได้  เดี๋ยวเราจะทำหน้าที่ในวันพรุ่งนี้ให้ ” กล้าลองหยั่งเชิง  เพราะนี่น่าจะเป็นเรื่องเดียวที่พวกขี้แพ้แบบเขาทำให้สาวน้อยนางนี้ได้ 

 

“ บะ…บ้า  ไม่ใช่เรื่องนี้ซักหน่อย  วะ…ว่าแต่กล้ารู้ได้ยังไงว่าเรามีเวรทำความสะอาดห้องพรุ่งนี้ ” อัยย์ปิดปากขำ  เพราะตลกในท่าทางของนายกล้า  แต่ใบหน้าเล็กเรียวยังคงแดงระเรื่อ  ทำให้หนุ่มร่างสมบูรณ์ถึงกับเคลิบเคลิ้ม 

 

“ ทำไม  อัยย์ถึงน่ารักขนาดนี้  ยิ่งได้มองใกล้ๆ  ยิ่งน่าหลงใหล ” 

       

 

      แต่ก่อนที่กล้าจะลอยไปไกล  อัยย์ก็ร้องถามด้วยความสงสัย  

 

“ ทำไมเงียบไป  ไม่ได้ยินที่เราถามเหรอ ” 

 

“ อะ…เอ่อ…ระ…เรื่องนั้นคือ….” กล้าไม่รู้จะแก้ตัวยังไง  เพราะเขาไม่ใช่คนหัวไวปานนั้น  ยิ่งต้องมาคุยกับเพศตรงข้ามที่ไม่คุ้นเคย  ยิ่งอับปัญญาเป็นเท่าทวี  เดือดร้อนถึงสาวน้อยที่ต้องตอบแทน 

 

“ เหตุที่กล้ารู้ว่าพรุ่งนี้เป็นเวรของอัยย์  เพราะเธอเห็นชื่อของเราในกระดานเวรทำความสะอาด  ใช่มั้ย ” 

 

“ อะ…เอ่อ….ชะ…ใช่ก็ได้ ” หนุ่มร่างสมบูรณ์รีบรับคำ  แต่ดูยังไง  ก็ไม่เนียน  ส่งผลให้เกมเมอร์สาวขบขำยิ่งกว่าเดิม 

 

“ ฮะ  ฮะ….” 

       

 

      กล้าอายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี  เขารีบสรรหาเหตุผลที่ต้องปลีกตัว  ทั้งที่ในใจแอบเป็นสุขอย่างประหลาด 

 

“ อะ…เอ่อ…ถะ…ถ้าไม่มีอะไรแล้ว  เราขอตัวก่อนนะ  พอดีมีธุระน่ะ ” ทันทีที่พูดจบ  พ่อหนุ่มร่างสมบูรณ์ก็เกาหัวแกรกๆ  ท่าทางเคาะเขิน  แต่ก่อนที่จะเดินผ่านสาวน้อย  เธอก็ร้องทัก 

 

“ เพื่อเป็นการขอบคุณที่กล้ายอมเปลี่ยนเวรให้เรา  ไปกินไอติมกันมั้ย  อัยย์เลี้ยงเอง ” 

       

 

      สองเท้าของกล้าหยุดชะงักอย่างฉับพลัน  ความร้อนรุ่มแผ่ไปทั่วทั้งกาย  เพราะนี่คือสิ่งที่ไม่คาดคิด  ด้วยหนึ่งในดวงใจที่เฝ้าฝันมาอย่างยาวนาน  ชวนเขาไปกินไอติม 

 

“ ปะ…เป็นไปได้ยะ…ยังไง  นี่เราฝันไปใช่มั้ย ” กล้าลองเอามือหยิกแก้มตัวเอง  หวังปลุกให้ตื่น  แต่การกระทำดังกล่าว  ยิ่งทำให้สาวเจ้ารู้สึกตลก 

 

“ ฮะ  ฮะ  ฮะ….กล้า  เธอนี่ตลกจังเลย  ตกลง  จะไปมั้ย  เพราะถ้าช้า  เดี๋ยวคนก็แน่นร้านกันพอดี ” 

      

 

      กล้าอยากปฏิเสธใจจะขาด  เพราะขลาดกลัวและเขินอาย  แต่สุดท้าย  ก็ไม่อาจทรยศต่อหัวใจของตัวเอง  จึงตอบกลับไปว่า 

 

“ ตกลงครับ ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2