เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

……………………

       

     กล้าตื่นขึ้นมา  แม้เขาจะนอนเพียงห้าชั่วโมง  แต่ก็ไม่รู้สึกอ่อนล้า  สิ่งที่ทำในเวลาต่อมาก็คืออาบน้ำ แต่งตัว  แล้วไปโรงเรียน  ซึ่งก็เป็นกิจวัตรเดิมๆ  เด็กหนุ่มพยายามทำใจ  เพราะกว่าจะได้กลับบ้านมานั่งทำหน้าที่แอดมินในเพจที่โปรดปราน  ก็อีกหลายชั่วโมง

 

“ เฮ้อ…..ทนอีกสิบชั่วโมง ” กล้าปลุกปลอบใจ  ก่อนจะก้าวเท้าออกนอกบ้าน 

 

………………….

        

     การเรียนเป็นไปอย่างน่าเบื่อ  กล้านั่งอยู่มุมห้องตามลำพัง  ไม่มีใครเข้ามาคุยหรือทักทาย  ช่วงกลางวันก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว  พออิ่มก็เปิดมือถือ  เพื่อชมชุดครอธแบบใหม่ที่ลูกเพจดีไซน์ขึ้นมา (มันคือเกราะที่ตัวละครในเรื่องเซนต์เซย่าสวมใส่) 

 

“ อืม…..ไอเดียดี  หมอนี่ท่าจะจบด้านการแบบ ”  เด็กหนุ่มร่างอ้วนพูดกับตัวเองเบาๆ  สายตายลชุดครอธที่ปรากฏบนหน้าจอมือถือ  มันดูโฉบเฉี่ยว  ทันสมัย  ประมาณว่าอยู่ในธีมของหนังไซไฟ  แถมยังดูน่าเกรงขามในตัวเอง  แต่ไม่ทันได้ชื่นชมจนสมใจ  ขาใหญ่ประจำโรงเรียนก็เดินเข้ามา  พร้อมลูกน้องคู่ใจอีกสามนาย 

 

“ เฮ้ย….ไอ้อ้วนแหย  มึงทำอะไรอยู่ฟะ ” 

         

 

      กล้าสะดุ้งโหยง  เพราะตกใจเสียง  นายคนนี้เป็นเด็กวัยเดียวกันที่รูปร่างสูงใหญ่  หน้าตาออกไปในโทนไจแอนด์ในเรื่องโดราเอมอน  ดวงตาฉายแววปีติ  ด้วยคิดจะไถเงินของหนุ่มน้อยแสนประหลาด 

 

“ หวัดดี ตุ่ม ” แม้กล้าจะหวาดกลัว  แต่เขาก็ทำใจดีสู้เสือ  เพื่อเอ่ยถาม 

         

 

     ทันทีที่สิ้นคำ  ขาใหญ่ผู้มีนามว่า “ตุ่ม” ก็บันดาลโทสะด้วยการเข้าขยุ้มศีรษะของกล้า  แล้วกดลงไปติดโต๊ะไม้  พร้อมตวาดใส่อย่างดุดัน 

 

“ ไอ้ห่า  ใครสอนให้เรียกว่าตุ่ม  มึงต้องเรียกกูว่าท่านภูผา(ชื่อจริงของตุ่ม)ต่างหาก  เข้าใจมั้ย ” 

 

“ ขะ…เข้าใจครับ  ท่านภะ…ภูผา  ขออภัยด้วยครับ ” กล้ารีบขอโทษ  ดูเหมือนเขาจะรู้งานพอสมควร  แต่ก็ช้าเกินไป  เพราะขาใหญ่ยังไม่รามือ 

 

“ แค่ขอโทษอย่างเดียวไม่ได้  เอ็งต้องจ่ายค่าเสียหายมา  เพราะการเรียกชื่อเล่นที่ข้าไม่ชอบ  เป็นสิ่งที่ทำให้เสียศักดิ์ศรีอย่างรุนแรง ” 

      

 

       แม้กล้าจะคิดว่าข้อเสนอดังกล่าวนั้นเยอะเกินไป  แต่ด้วยที่เขาเป็นคนขี้แหย  ไม่สู้คน  จึงยอมทำตามแบบไม่มีเงื่อนไข 

 

“ ดะ…ได้  แม่ให้ค่าขนมมา 100 เราให้นาย  เอ่อ  ให้ท่านภูผาหมดเลย ” กล้าเปลี่ยนสรรพนามของขาใหญ่  เพราะเหลือบไปเห็นใบหน้าที่บูดบึ้งของอีกฝ่าย 

       

 

       หลังจากนั้น  กล้าก็มอบเงินให้ภูผาจนหมดกระเป๋า  ขาใหญ่และพวกพ้องจึงเตรียมจากลา  แต่ก่อนจะไป  จอมเกเรก็ข่มขู่อีกหนึ่งที  เพื่อป้องกันไม่ให้อ้วนแหยไปฟ้องครู 

 

“ ดีมาก  ว่าง่ายๆ  จะได้โตไวๆนะ  ไอ้หนู  แต่ถ้ากระแดะไปฟ้องครู  รับประกันว่าเอ็งต้องเจอไอ้นี่ ” ขาใหญ่พูดจบ  เขาก็เอากำปั้นทุบโต๊ะไปหนึ่งที 

 

“ ปัง….” 

 

“ เหวอ…..” อ้วนแหยสะดุ้งจนตัวโยน  ทำให้ขาใหญ่และเหล่าลิ่วล้อขบขันไปตามๆกัน 

 

“ ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  ขวัญอ่อนจริงๆเลย  ไอ้อ้วนติ๊งต๊อง ” 

        

 

       พวกเด็กเกเรพากันเดินจากไป  พร้อมเสียงฮาครืนที่ดูสนุกสนาน  เนื่องจากได้ชมจำอวดที่แสนตลก  แถมยังได้เงินมาใช้ฟรีๆอีก 100 บาท  นับว่าอ้วนแหยเป็น ATM ชั้นดีของเหล่าอันธพาล 

       

 

      อ้วนแหยหรือกล้าได้แต่นั่งกัดฟันกรอดๆ  แม้จะมีเพื่อนนักเรียนนั่งอยู่ในห้องประมาณสิบคน  ทว่าไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลย  ถึงเเม้ไม่ได้หันไปมอง  ก็คาดว่าในสายตาของคนเหล่านั้นคงเต็มไปด้วยแววเหยียดหยาม  เขาจึงลุกขึ้นยืน  แล้วเดินออกจากห้องไปแบบซึมๆ 

 

“ เราต้องอดทน  อีกไม่นาน  ก็จะได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ” ระหว่างที่เดินเช็ดน้ำตา  กล้าก็พยายามปลอบตัวเอง  เพราะเพจคนรักเซนต์เซย่าคือสิ่งเดียวที่คอยประคองหัวใจอันบอบช้ำ

       

 

      กล้าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย  พอสองเท้านำพามาถึงสวนหย่อม  สายตาก็ประจักษ์กับอัยย์  เด็กสาวที่แอบหลงใหลมาอย่างยาวนาน  เธอกำลังนั่งอยู่ในศาลาหลังเล็กพร้อมเพื่อนสาวอีกสามนาง 

 

“ อึ้ย….นั่นอัยย์นี่  เราต้องหลบ ” กล้ารีบเผ่นไปซ่อนหลังต้นไม้ใหญ่  ในใจนึกภาวนาไม่ให้สาวเจ้าเห็น  ซึ่งก็ได้ผล  เธอไม่รู้สึกถึงการคงอยู่ของเขาเลย  แต่ก่อนที่หนุ่มร่างสมบูรณ์จะย่องหนีไป  หูก็พลันได้ยินเสียงใสๆของดรุณีแรกรุ่น 

 

“ ดีใจด้วยนะที่ยอดติดตามในเพจของเธอขึ้นสูงถึงสามพัน ” 

       

 

       กล้ารู้ทันทีว่านั่นคือเสียงของหนึ่งในเพื่อนสาว  และเพจที่พูดถึงเป็นของอัยย์  เขาจึงเปลี่ยนใจมาแอบฟัง 

 

“ ขอบใจจ้ะ  ก็รู้สึกดีนะที่มีคนติดตามมากขนาดนี้ ” แม้ไม่เห็นหน้า  กล้าก็บอกได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนี้คืออัยย์  ผู้เป็นยอดดวงใจตั้งแต่เริ่มจำความ 

 

“ แต่เท่าที่ชั้นเคยเข้าไปดู  รู้สึกว่าจะมีหนุ่มคนนึงคอมเมนท์ให้ทุกคราว  ล่าสุดเห็นบอกฝันดีด้วย  หรือที่เธอสตรีมเกมอยู่ทุกวัน  เพราะแอบมีซัมติ้งลองอะไรกับนายคนนี้ ” สาวอีกนางกล่าวขึ้นมาบ้าง  ดูจากสำเนียง  รู้สึกว่าคุณเธอจะก๋ากั่นมิใช่น้อย  แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่กล้าสนใจ  เพราะหนุ่มที่ถูกพูดถึง  นั่นก็คือ…..ตัวเขาเอง 

 

“ ซวยแล้ว  ยัยนี่หมายถึงเรานี่หว่า  เพราะเพิ่งบอกฝันดีกับอัยย์เมื่อคืน ” 

 

“ บ้าน่า  เขาอาจไม่ใช่ผู้ชายก็ได้  และที่บอกฝันดี  คงเป็นแค่การร่ำลาตามมารยาท ” อัยย์บอกปัด  แต่เสียงกลับสูงจนผิดปกติ  บอกให้รู้ว่าเธอกำลังเขินอาย 

 

“ ฮั่นแน่  บอกไม่มีอะไร  แต่ทำไม  ถึงหน้าแดง  ไม่ใช่แล้ว  ต้องมีอะไรเกิดขึ้นนอกรอบแน่ๆ  บอกพวกเรามาซะดีๆ ” เพื่อนสาวคนที่สามเริ่มกระเซ้าเย้าแหย่  เป็นเหตุให้สองคนที่เหลือตามติด 

 

“ นั่นสิ  บอกพวกเรามาซะดีๆ  อย่าหมกเม็ด ” 

 

“ บ้าไปแล้ว  พวกเธอกำลังเข้าใจผิด  ชั้นไม่ได้คิดอะไรเลย  ที่สตรีมเกม ROV  เพราะอยากร่วมสนุกกับคนที่ชอบเกมนี้เหมือนกันเท่านั้น ” อัยย์ชี้แจงยืดยาวด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง  แต่กลุ่มเพื่อนยังไม่ยอมเชื่อ  พร้อมตั้งข้อสังเกตต่อ 

 

“ แต่นายคนที่บอกฝันดี  นั้นมาคอมเมนท์ให้เธอทุกสตรีมเลยนะ  ดังนั้นการจะบอกว่าทุกสิ่งเป็นแค่มารยาท  มันฟังดูแปลกๆนา…..” 

 

“ แล้วเธอมีข้อยืนยันมั้ยว่าไอดีนี้เป็นของผู้ชาย  บางทีเขาอาจเป็นเด็กสาววัยเดียวกับเราที่ชื่นชอบเกม ROV  และอยากศึกษาการเล่นของชั้นก็เป็นได้ ” อัยย์โต้แย้งต่อ  ประเด็นนี้มีน้ำหนักพอสมควร  เพราะเธอมีฝีมือการเล่น ROV ที่ไม่ธรรมดา  ทำให้กลุ่มเพื่อนสาวเริ่มไม่แน่ใจ 

 

“ อืม….ก็น่าคิด ” 

       

 

       บทสนทนาเงียบหายไปนานสองนาน  ท่าทางจะไม่มีใครโต้แย้งในประเด็นนี้  ทำให้กล้าที่แอบหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่  รู้สึกโล่งอก

 

“ ฟู่…..ดีจริงๆที่พวกเธอเข้าใจแบบนั้น  ไม่งั้น  มีหวังต้องอายจนแทรกแผ่นดินหนี ” 

      

 

       แม้รอดจากการจับผิดในวาระแรก  แต่การตั้งข้อสังเกตในวาระสอง  กลับมีดาเมจที่รุนแรงกว่าเดิม  ด้วยน้ำคำที่เพื่อนสาวจอมก๋ากั่นพ่นออกมา  ได้กล่าวถึงนายกล้าโดยตรงแบบไม่เกรงใจ 

 

“ พูดถึงพวกตามตื้อ  ทำให้นึกถึงนายอ้วนแหยนะ ” 

       

 

      หัวใจของกล้าเริ่มเต้นตุ้มๆต่อมๆ  เพราะถูกนินทาซึ่งหน้า  แต่ไม่รู้เลยว่าเด็กสาวนางนี้จะพาดพิงถึงเรื่องอะไร  ในเวลาต่อมา  หนุ่มน้อยก็เข้าใจ  เมื่อเพื่อนสาวอีกคนแถลงไข 

 

“ นั่นสิ  ชั้นเองก็นึกถึงตานั่นเหมือนกัน  อ้วนแหยน่าจะแอบชอบอัยย์มานานแล้ว  เพราะเขาดูเขินอายทุกครั้งที่ได้เจอหน้าเธอ ” 

       

 

        กล้าตกใจสุดขีด  นี่เขาดูออกง่ายเพียงนี้เลยเหรอ  จบกัน  ทุกภาพลักษณ์ที่พยายามวางฟอร์มไม่สนใจ ต้องพังทลาย  จากนี้ต่อไป  ตนจะทำยังไง  แต่ไม่ทันได้ตีจาก  ก็ได้ยินเสียงของอัยย์  สาวน้อยในฝัน

 

“ บ้า  ไม่ใช่หรอก  เขาไม่ได้ชอบชั้น  เขาคง….เป็นคนขี้อาย  ไม่กล้าคุยกับใคร ” 

       

 

       กล้าโล่งอก  เพราะถึงบรรดาเพื่อนสาวของอัยย์จะดูออก  แต่ถ้าเจ้าตัวไม่รับรู้  มันก็ช่วยให้เขาคลายกังวลถึงหลายส่วน  ทว่าสาวก๋ากั่นยังแอบจิกกัด 

 

“ ตานั่นไม่น่าจะขี้อายนะ  แต่ชั้นว่ามันแปลกประหลาดมากกว่า  ดูซิ  วันทั้งวันไม่คุยกับใคร  เอาแต่นั่งเล่นมือถือท่าเดียว  แถมยังขี้ตกใจเกินเหตุจนพวกเด็กเกเรเข้ามารังแก ” 

 

“ แกก็ไม่น่าพูดแบบนี้  นายกล้าไม่แปลกประหลาดหรอก  เขาคงแค่….เอ่อ ขี้อายขนาดหนัก  และเข้าสังคมไม่เก่ง  คุยกับใครไม่เป็น ” อัยย์รีบแก้ให้  เสียงของเธอแข็งขึ้นเล็กน้อย  ท่าทางคล้ายแม่ที่กำลังปกป้องลูก 

        

 

        ถึงกล้าจะรู้สึกแปลกๆ  แต่ก็ดีใจสุดขีดที่นางในฝัน  ถกเถียงแทน  แถมยังไม่เรียกเขาว่าอ้วนแหยเหมือนทุกคน  มันทำให้ซาบซึ้งจนน้ำตาไหลริน 

 

“ นางฟ้าของเรา  ช่างมีจิตใจดีงามเหลือเกิน ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2