นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

ช่องว่างระหว่างมิติ ไม่ระบุเวลา
นายแป๋วเรียกประชุมลูกน้องที่ยังเหลืออยู่มาร่วมตัวกัน ซึ่งทุกคนมีสีหน้าที่เคร่งเครียดมากโดยเฉพาะนายแป๋ว ตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดจาอะไร ในขณะที่จำเลยอย่างนายบึ๊กที่แสดงท่าทีบ่งบอกว่า ตัวเองไม่ได้กระทำอะไรผิดนั้นกลับแสดงท่าทีฉุนเฉียวไม่พอใจ ที่นายแป๋วเข้ามาขัดขวางในตอนที่เขานั้นกำลังสู้กับแท็ก ที่นอกจากจะลงมือสังหารนายแมนเพื่อนรักของเขาแล้ว ยังจะมาฆ่ายกครอบครัวเขายกบ้านอีกต่างหาก ภาพร่างสิ้นใจของแม่ที่จมกองเลือดนั้นติดอยู่ในความทรงจำครั้งสุดท้ายอยู่
   "ดูท่ามึงจะไม่ค่อยสำนึกเลยใช่ไหมว่า มึงทำผิด" นายแป๋วพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน แม้ว่าเสียงพูดจะดูราบเรียบแต่กับนายย้งที่รู้จักนายแป๋วมานาน รับรู้ได้ว่าลูกพี่ของตนกำลังพยายามข่มความรู้สึกโกรธเอาไว้อยู่  
   "พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่เข้าใจหรอก ถ้าพี่เห็นแม่พี่ตายต่อหน้าต่อตาพี่จะรู้สึกยังไง ผมถามตรงๆ" นายบึ๊กพูดอย่างฉุนเฉียวและไม่ค่อยไว้หน้านายแป๋วเลยสักนิด บ่งบอกว่าตอนนี้นายบึ๊กไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นอกจากต้องการบดขยี้ร่างของแท็กให้แหลกคามือเท่านั้น นายเต๋าเริ่มเห็นท่าไม่ดีแล้วเพราะนายแป๋วเบิกตาโตที่นายบึ๊กแสดงพฤติกรรมดังกล่าว จึงคิดจะเข้าไปห้ามปรามเพื่อนให้สงบสติมากกว่านี้
   "ไอ้บึ๊กมึงใจเย็นๆได้ไหมว่ะ นี่พี่แป๋วนะเว้ยไม่ใช่ไอ้เด็กนั้นมึงแยกแยะหน่อย" นายเต๋ากล่าวเตือนสติเพื่อน แต่นายแป๋วยกมือห้ามประมาณว่า "ไม่เป็นไร" ทั้งที่จริงตัวนายแป๋วโกรธมากๆ
   "ไม่เป็นไรไอ้เต๋า... ดูเหมือนมึงจะไม่ค่อยเกรงใจกูเลยนะไอ้บึ๊ก แต่กูจะไม่ถือสามึงเพราะตอนนี้มึงกำลังโกรธ..."
   "ผมไม่ได้แค่โกรธเข้าใจไหมพี่ ผมแค้นมันผมอยากฆ่ามัน ให้ตายคามือผมไปเลยด้วยซ้ำ"
   นายแป๋วกำลังเริ่มหมดความอดทนกับการไม่ไว้หน้าของนายบึ๊ก แต่ในฐานะที่ตนเองเป็นลูกพี่ใหญ่สุดของแก๊งตั้งแต่สมัยยังเป็นมนุษย์ จำเป็นต้องข่มอารมณ์ของตนเองให้มากที่สุดเว้นแต่หากเจ้าลูกน้องคนนี้ มันยังไม่หยุดไว้หน้าตนอีกละก็คงต้องมีสั่งสอนกันบ้างละ ในระหว่างที่พวกนายแป๋วกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เดรโกที่แอบเข้ามาสังเกตการณ์อยู่นั้นได้ปรากฎรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปทางอื่นโดยที่พวกนายแป๋วไม่สนใจเขา
   "ไอ้บึ๊กมึงคิดว่ามึงเป็นคนเดียวเหรอ พวกกูก็แค้นไอ้เด็กเวรนั้นที่ฆ่าไอ้แมนไม่ต่างจากมึงหรอก" นายจั๋วเข้ามาช่วยพูดอีกแรงเพราะตนก็รับรู้ได้เหมือนกับนายย้งว่า นายแป๋วกำลังเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว แต่ทว่านายบึ๊กที่โกรธเลือดขึ้นหน้าตอนนี้ไม่ฟังใครทั้งนั้นแม้แต่กับนายจั๋ว
   "แค้นจริงเหรอ...ตั้งแต่ไอ้แมนถูกฆ่าตายผมไม่เห็นพวกพี่จะทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้ครอบครัวผมถูกมันฆ่าตายพวกพี่ยังจะมาขวางทางผมอีกงั้นเหรอ!..."
   ผัวะ !
   ยังไม่ทันที่นายบึ๊กจะพูดจบก็โดนลูกตบจากนายแป๋วที่หมดความอดทนเรียบร้อยแล้ว นายบึ๊กร่วงลงไปทรุดกับพื้นพร้อมเลือดกลบปากโดยที่พวกนายย้งได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น ส่วนนายแป๋วที่เผลอควบคุมตนเองไม่ได้นั้นพยายามข่มอารมณ์อีกครั้ง ก่อนที่จะกลับมาโหมดปกติอีกครั้งและรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำแบบนั้นกับนายบึ๊ก ถึงแม้ว่าตนจะไม่พ่อแม่หรือครอบครัวแต่ก็เข้าใจความรู้สึกของนายบึ๊กดี แต่ตอนนี้จะทำอะไรก็ต้องคิดหน้าคิดหลังด้วย ไม่งั้นแผนการใหญ่ที่วางไว้พังหมดแน่นอน
   "นี่คือคำเตือนครั้งสุดท้ายของกูแล้วบึ๊ก อย่าให้กูเหลือทนกับมึงมากไปกว่านี้อีก.....ถ้ากูสั่งว่าไม่ก็คือไม่มึงเข้าใจที่กูพูดไหม" นายแป๋วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ดุดัน นายเต๋าส่งภาษาตาให้กับนายบึ๊กในเชิงว่า "ให้พอได้แล้ว"
   เมื่อเห็นนายบึ๊กไม่ตอบโต้อะไรนายแป๋วถือว่าอีกฝ่ายยอมทำตามคำสั่งตนแล้ว จึงตัดสินใจเดินหันหลังเพื่อไปสร้างกองทัพของตนเองต่อ โดยมีนายย้งนั้นเดินติดตามมาด้วยซึ่งเมื่อเดินมาพ้นจากกลุ่มนายชัยที่มั่วแต่สนใจนายบึ๊ก นายแป๋วสำรวจไปรอบๆตัวเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินสิ่งที่ตนเองจะสนทนากับนายย้ง
   "ไอ้ย้งมึงช่วยงานกูหน่อย" นายแป๋วกระซิบข้างหูนายย้ง
   "เรื่องอะไรพี่ว่ามาเลย" นายย้งพร้อมคำบัญชาจากผู้ที่เขานับถือที่สุด
   "ดี ! มึงไปสืบมาทีสิว่าไอ้เด็กที่ฆ่าพวกของเราไป มันเป็นใครเกี่ยวข้องยังไงกับอีสองแม่ลูกนั้น สืบมาให้หมดเข้าใจไหม"
   "ได้เลยพี่แป๋วเพราะผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเป็นใคร" นายย้งรับคำสั่งทันที
   ทางฝั่งของนายบึ๊กที่ตัดสินใจเดินหลบเลี่ยงมาอยู่คนเดียว เพราะเขารู้สึกว่าตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจเขาและยังห้ามไม่ให้เขาไปล้างแค้นแทนครอบครัวเขาอีก จากที่เคยเคารพนายแป๋วเป็นลูกพี่เป็นไอดอลแปรเปลี่ยนกลายเป็นความเกลียดทันที เขารู้สึกเจ็บใจตนเองที่ไม่สามารถต่อกรกับนายแป๋วเพื่อบรรลุเป้าหมายได้ ระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังนั่งเจ็บใจอยู่นั้นเดรโกก็ปรากฎตัวออกมา นายบึ๊กแปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายมาปรากฏตัวแบบนี้ แต่เขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจจนไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มแปลกๆของเดรโก
   "มาทำไม" นายบึ๊กถามด้วยเสียงห้วนๆไม่เป็นมิตร แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ
   "แหม พูดจาทำร้ายจิตใจจัง ฉันละอุตส่าห์์เป็นห่วงเห็นนายโดนตบมา เลยมาดูสักหน่อยว่านายเป็นยังไงบ้าง" เดรโกพูดเชิงเห็นใจแต่นายบึ๊กไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสักนิด
   "พูดตรงดีนี่ ก็ได้ ที่ฉันมาหานายนะเพราะมีข้อเสนอบางอย่างจะให้ แต่ถ้าไม่เอาสุดแล้วแต่นาย" นายบึ๊กขมวดคิ้วมองหน้าเดรโกแบบไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าในหมู่ 7 คนเขาจะดูกระจอกมากแต่ก็ไม่ได้โง่ที่จะดูใครไม่ออก เขารับรู้ได้แค่ว่าอีกฝ่ายต้องมีลูกไม้อะไรจะเล่นเขาแน่นอน
   "ข้อเสนออะไร" เดรโกแหวะยิ้มออกมาเล็กน้อย
   "ฉันสามารถทำให้นายล้างแค้นให้ครอบครัวนายได้นะบึ๊ก ฉันมีอันเดธที่พวกแป๋วลูกพี่ของนายไม่มีจำนวนหนึ่ง....ฉันยกให้นายเอาไปจัดการกับคนที่ทำกับแม่นายให้สาสมและความพอใจของนาย แต่ฉันก็เข้าใจนะว่านายคงทำไม่ได้เพราะไม่อยากขัดใจลูกพี่ของนาย"
   คำพูดยั่วยุของเดรโกทำให้นายบึ๊กเจ็บใจตนเองมากขึ้น และเดรโกก็ใช้เวทย์บางอย่างกับนายบึ๊กโดยผลของมันคือ ภาพที่แม่ตายต่อหน้าต่อตาวนเวียนอยู่ในหัวราวกับม้วนหนังที่ฉายซ้ำไปมา สิ่งที่นายบึ๊กจำได้เม่นคือแววตาของแม่จำปาที่มองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะสิ้นใจตรงนั้น ด้วยความโกรธจัดทำให้เขาเอากำปั้นขวาทุบลงกับพื้นเต็มแรง ก่อนจะเอามือทั้งสองกุมศีรษะของตนเองนึกด่าทอ ที่แม้ตนเองจะกลายเป็นอันเดธมีกำลังมากกว่าตอนเป็นมนุษย์ 10 เท่า แต่ยังไงก็ยังสู้นายแป๋วไม่ได้อยู่ดี
   เสียงฝีเท้าเดินเสียงดังขึ้นจากด้านข้างของนายบึ๊กมันทำให้เขาอดหันไปมองไม่ได้ และเขาก็ได้เห็นร่างอันใหญ่โตของอันเดธที่ยืนอยู่ข้างหลังเดรโก แถมไม่ได้มีแค่ตนเดียวมีมาอีก 8-9 ตน อันเดธพวกนี้ไม่เหมือนกับอันเดธในสังกัดที่นายบึ๊กหรือแม้แต่กับพวกนายแป๋วก็ไม่มีแบบนี้ นายบึ๊กมองหน้าเดรโกด้วยความไม่เชื่อในสายตาของเขาเองว่า เด็กหนุ่มตรงหน้าจะยอมให้เขาควบคุมอันเดธที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ แต่เดรโกยืนยันผ่านสายตาของเขาว่าให้จริงไม่ได้โกหกแต่อย่างใด
   "ฉันยกพวกอันเดธเหล่านี้ให้กับนาย จะเอาไปต้มยำทำแกงอะไรตามสบายนายเลย" เดรโกพูดด้วยเสียงร่าเริง
    "แต่ถ้าพวกพี่แป๋วรู้..." ยังไม่ทันที่นายบึ๊กจะพูดจบ เดรโกก็ขยับหน้ามากระซิบข้างหูของนายบึ๊กเพื่อให้อีกฝ่ายได้ยินแค่คนเดียว
    "ฉันไม่พูด นายไม่พูด พวกนั้นจะรู้ได้ไงจริงไหม อีกอย่างนะถ้านายจัดการไอ้เด็กนั้นได้ มันก็มีแต่ได้กับได้เพราะพวกนายจะไม่มีตัวขัดขวางการล้างแค้นของพวกนายจริงๆ ถูกไหม"
    นายบึ๊กได้ฟังแบบนั้นก็คิดตามเดรโกอยู่ครู่หนึ่ง หากพิจารณาหลายๆอย่างแล้วสิ่งที่อีกฝ่ายพูดใช่ว่าจะผิดเสมอไป เพราะถ้าไม่มีเด็กคนนั้นมันก็จะไม่มีใครมาขัดขวางพวกเขาได้อีก ในการที่จะเข้าถึงตัวมธุสรและมธุกรซึ่งคือผลลัพท์ที่นายบึ๊กอยากได้ รองลงมาจากการล้างแค้นให้กับครอบครัวของตน นายบึ๊กที่มัวแต่คิดเรื่องการล้างแค้นอยู่นั้นเขาไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ของเดรโกเลยสักนิด
                                                 
                                            
 
                                                                  +++++++++++++++++++++++