นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

บ้านของอรุณา เวลา 14.23 น.
อรุณาพร้อมด้วยแม่บ้านเข็นรถที่มีอาหารและยาจำนวนหนึ่ง เมื่อมาถึงห้องหนึ่งอรุณาทำการเปิดประตูห้อง ก็พบชายวัยฉกรรจ์นอนโทรมบนเตียงยังไม่ตื่นดี และอรุณาไม่อยากปลุก จุลศักดิ์ ผู้เป็นสามีเท่าไหร่นัก จึงส่งสัญญาณให้แม่บ้านนำรถอาหาร มาเข็นจอดไม่ไกลจากเตียงมากนัก เมื่อทำหน้าที่ของตนเองเสร็จสิ้นแม่บ้านก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้อรุณานั้นดูแลสามีตามลำพังซึ่งเธอทำได้แค่เอาผ้าชุบน้ำ มาเช็ดร่างกายของจุลศักดิ์ที่ยังนอนอยู่อาจเพราะฤทธิ์ของยาผ่อนคลาย
   ระหว่างที่เธอกำลังดูแลสามีอยู่นั้นภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมา เธอจำได้ว่าสมัยเด็กนั้นครอบครัวของเธอก็ยากจน และในบ้านเกิดเก่านั้นมีปัญหาด้านการเมืองกับความอดอยาก นายอนันต์ ผู้เป็นพ่อและเป็นเสาหลักของบ้านตัดสิน ละทิ้งบ้านเรือนพาแม่ เธอ และจ่าสิบเอกสายลมน้องชาย อพยพออกนอกประเทศและเดินทางไปยังที่อื่น ซึ่งนายอนันต์เลือกที่ประเทศฟรอนร์เทียร์ โดยสำหรับความคิดของพ่อเธอคือ ที่นี้น่าจะสามารถสร้างความมั่นคงให้กับครอบครัวได้
   แต่ถึงอย่างนั้นนายอนันต์ก็ไม่ได้มีความสามารถเด่นอะไร นอกจากการใช้แรงงานเท่านั้นทำให้นายอนันต์ต้องไปรายงานตัว กับนายหน้าหางานเพื่อของาน ซึ่งพ่อของเธอก็ได้งานเป็นพนักงานขนสินค้าที่ท่าเรือ ค่าแรงนั้นก็เยอะพอสมควรแต่เนื่องจากนายอนันต์ เป็นคนที่ชอบดื่มสุราอย่างมาก จนเรียกได้ว่าขาดมันเหมือนจะลงแดงเลยทำให้ไม่พอ สำหรับค่าใช้จ่ายในบ้านเลยนั้นยิ่งทำให้ พิมพ์ชนก แม่ของเธอต้องมารับจ้างเป็นแม่บ้าน ทำความสะอาดในห้องพักเน่าๆเท่ารูหนู เพื่อหาเงินและส่งเสียให้เธอกับน้องชายเรียน
   จนวันหนึ่งครอบครัวของเธอก็พบกับข่าวร้ายเมื่อมีคนงาน มาแจ้งที่บ้านว่านายอนันต์นั้นจมน้ำเสียชีวิต สาเหตุของการเสียชีวิตคือนายอนันต์นั้นเมาสุราจนไม่สามารถประคอง สติตัวเองในขณะที่ตกน้ำอยู่ซึ่งหลังจากนั้นภาระทุกอย่างก็ตกมาอยู่ที่ พิมพ์ชนกที่ต้องมาเป็นเสาหลักแทน แม้ว่าจะได้รับเงินประกันมาแต่ก็ไม่พอกับค่าใช้จ่าย เมื่อได้รู้ความจริงว่านายอนันต์ผู้เป็นสามีและพ่อของลูกนั้น ติดหนี้เงินจำนวนหนึ่งซึ่งไม่ใช่น้อยๆ บวกกับดอกเบี้ยโหดด้วยนั้นทำให้พิมพ์ชนกต้องก้มหน้า หาเงินมาใช้หนี้แทนสามี
   เหตุการณ์นั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นที่เปลี่ยนแปลงครอบครัวของอรุณา เมื่อจ่าสิบเอกสายลมตัดสินใจแอบไปขอเปลี่ยนสัญชาติ แล้วมาร่ำเรียนวิชาต่อสู้และขึ้นชกบนสังเวียน เพื่อแลกเงินนำมาใช้หนี้ให้กับแม่ซึ่งเงินก็ไม่ใช่น้อยๆ แต่ความลับไม่มีอยู่ในโลกเมื่อพิมพ์ชนกรู้ความจริง ก็อ้อนวอนให้น้องชายหยุดหาเงินแบบนี้ แต่อรุณารู้นิสัยของน้องชายดีว่าดื้อรันแค่ไหน และเพราะความดื้อนี้ของเขาทำให้หนี้สินของบ้านหมด พร้อมๆกับความสำเร็จด้านการศึกษาของเธอด้วย แต่ช่างน่าเสียดายที่พิมพ์ชนกมาด่วนจากไปชะก่อน
   หลังจากงานศพของแม่แล้วความห่างเหินของอรุณา และน้องชายก็มีมากขึ้นและอรุณาก็ได้พบรักกับจุลศักดิ์ ซึ่งแก่กว่าเธอ 2 ปี หลังจากที่คบหามาได้ 5 ปี เธอตกลงแต่งงานกับจุลศักดิ์และพากัน ย้ายไปอยู่ที่ประเทศไวน์โร๊ดและทำให้เธอขาดการติดต่อกับ จ่าสิบเอกสายลมผู้เป็นน้องชายโดยสิ้นเชิง แม้ว่าทั้งอรุณาและจ่าสิบเอกสายลมต่างคนต่างมีครอบครัว ก็น้องชายเพียงคนเดียวของเธอก็ไม่เคยมาหาเธอสักครั้ง กลับส่งตัวแทนอย่างเรือเอกจิณณาวัฒน์มาแทน และคราวนี้ก็เป็นถึงคิวของแท็กที่โดนไม่ต่างกัน
   ตอนนี้ก็ยังมาเกิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้แท็กที่เป็นหลานสาว ก็มาหายตัวไปแถมยังมีข่าวเรื่องอันเดธอาละวาด ระบาดไปทั่วเมืองและข่าวนี้ยังทำให้ผู้คนต่างหวาดผวา แตกตื่นตระหนกกันใหญ่จนตอนนี้โรงเรียนของสายป่าน ก็สั่งหยุดเรียนอย่างไม่มีกำหนดตอนนี้เรียกได้ว่าโกลาหลไปหมด แต่สำหรับอรุณาตอนนี้คือเธอเป็นห่วงแท็กมากกว่า ที่ไม่ยอมติดต่อกลับมาสักทีมันทำให้เธอกระวนกระวายอย่างมาก
    ในช่วงที่อรุณามัวแต่ครุ่นคิดเรื่องของแท็กนั้น ประตูห้องได้แง้มเปิดออกมาโดยที่อรุณาไม่ได้เฉลียวใจเลย ว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่เบามาก จนเธอไม่ได้ยินเสียงคนเดินและเจ้าของฝีเท้าเบานั้น เดินเข้ามาใกล้จนอยู่ในระยะใกล้พอที่จะจับร่างกายของอรุณาได้แล้ว แต่สิ่งที่คนๆนั้นกระทำคือเอามือวางบนไหล่เบาๆ และเมื่ออรุณาหันหน้ามาแก้มของเธอก็ชนเข้ากับนิ้วชี้พอดี สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นทำเอาอรุณาตั้งตัวไม่ติด เพราะการกระทำแบบนี้มีแค่คนๆเดียวเท่านั้น
    "สายลมใช่ไหม" อรุณาหันหน้ามาเผชิญเจ้าของนิ้วชี้นั้น ซึ่งนั้นก็คือจ่าสิบเอกสายลมนั้นเอง วันนี้เขาสวมเสื้อคอปกโปโลสีน้ำเงินใส่กางเกงยีนฟ้าอ่อน เขาส่งยิ้มให้กับพี่สาวที่มิได้พบกันนานมากแล้ว
    "ใช่ครับพี่นา ผมเองครับ" คำตอบนั้นทำให้อรุณาโผกอดน้องชายของเธอด้วยความคิดถึงอย่างมาก แต่สักพักอรุณาก็เฉลียวใจว่าทำไมจ่าสิบเอกสายลมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ แถมยังเข้าบ้านโดยผ่านสายตาเหล่าคนใช้ในบ้านได้ยังไง
    "เดียวนะแล้วน้องเข้ามาในยังไงกัน" อรุณาถามด้วยความสงสัย
    "ผมให้คนที่มีพลังจิตย้ายจิตผมมาที่นี้ และจะมีเพียงพี่คนเดียวเท่านั้นที่เห็นผม" คำตอบของน้องชายทำให้อรุณาผิดหวังเล็กน้อย ที่ไม่ได้เจอตัวจริงของอีกฝ่าย แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ได้พบหน้ากันเลย
    "ตอนนี้ผมขอเดานะว่าเจ้าแท็กไม่ติดต่อหาพี่เลย" จ่าสิบเอกสายลมเข้าประเด็นอย่างตรงไปตรงมา
    "ใช่ พี่ขอโทษนะที่ดูแลหลานของน้องได้ไม่ดี" อรุณาพูดอย่างรู้สึกผิด แต่จ่าสิบเอกสายลมส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
    "ไม่จำเป็นต้องขอโทษครับอันนี้หลานผมควรขอโทษมากกว่า ที่ทำให้บ้านของพี่ที่ควรสงบนะต้องวุ่นวายแต่... มันก็มีเหตุที่ทำให้เกิดก็คงช่วยไม่ได้ ผมพอรู้ข่าวที่เกิดที่นี้มาสักระยะแต่เพราะอะไรหลายอย่าง ทำให้ผมไม่สะดวกในการเดินทางมาที่นี้ เลยต้องใช้วิธีนี้มาหาพี่ไปก่อน แต่เร็วๆนี้ผมคงจะต้องมาที่นี้แล้ว" จ่าสิบเอกสายลมพูดพร้อมขมวดคิ้ว
    จากสายข่าวที่มารายงานให้กับเขาฟังที่ร้านอาหาร ทำให้จ่าสิบเอกสายลมไปค้นหาข่าวเก่าเกี่ยวกับสองแม่ลูก ผู้ถูกชายใจหมา 7 คนรุมข่มขืนและไม่ได้รับความเป็นธรรม และบทสรุปคือคนเป็นแม่กลายเป็นฆาตกร และตอนจบของเรื่องมันน่าจะเป็นแค่ทั้งสองอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชทั้งคู่ แต่ปัญหาคือ 7 คนที่ถูกฆ่าตายถูกปลุกชีพใหม่ในร่างอันเดธ แถมเจ้าหลานตัวดีก็ได้ผูกจิตกับลูกสาวของโจทย์อีกด้วย แหม ชีวิตนี้ดีดี้ชะจริงๆ
    "ถ้าเป็นแบบนั้นน้องจะทำยังไงต่อ"
    "ก็อย่างที่ผมบอกไปว่าตอนนี้ผมติดพันธุระหลายอย่าง จัดการเสร็จแล้วผมจะรีบมาที่นี้ทันที" เมื่อพูดจบชายหนุ่มหันมามองร่างของจุลศักดิ์ผู้เป็นพี่เขยที่นอนป่วยบนเตียงอยู่
    "เขา...ดูแลพี่ดีอยู่ใช่ไหม" จ่าสิบเอกสายลมถามขึ้น ซึ่งอรุณานั้นเลือกที่จะยิ้มแทนคำตอบนั้น ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ซึ่งเมื่ออรุณาหันไปตามเสียง ก็พบว่าจุลศักดิ์สามีของเธอตื่นแล้วแต่ยังอยู่ในสภาพที่ยังอ่อนเพลียอยู่                       
    "ที่รัก... คุณคุยอยู่กับใครเหรอ" จุลศักดิ์ถามภรรยาด้วยความสงสัย และเมื่ออรุณาหันกลับไปยังจุดที่น้องชายเคยอยู่ แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่าไม่มีร่องรอยของน้องชายเธอเลย แต่อรุณาไม่เศร้าอีกต่อไปแล้วเพราะตอนนี้เธอสมหวังไปแล้วครึ่งหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับสามีของเธอ
    "ไม่อะไรค่ะคุณ ตอนนี้ได้เวลาทานข้าวแล้วนะค่ะ จะได้กินยา" อรุณาตอบเพียงสั้นๆ
                                                               
                                     
                                                            ++++++++++++++++++++++++++++