นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

โรงยิมมวย เวลา 13.00 น.
แท็กฟื้นตัวขึ้นแล้วพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงยิมแล้ว มีแผ่นเจลเย็นแปะบนหน้าผาของเขา แม้ว่าพลังฟินิกซ์จะฟื้นฟูรักษาอาการบาดเจ็บให้ ก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะสามารถขยับตัวได้ตอนนี้ และความเจ็บปวดมันยังจี้ดที่สมองอยู่ภาพที่เขาโดนเล่นงาน จากอันเดธร่างเผือกจนสภาพแทบดูไม่ได้ ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองซึ่งความพ่ายแพ้นี้ แท็กขอยอมรับมันเพราะตัวเขาประมาทเอง ดังนั้นความพ่ายแพ้นี้โทษใครไม่ได้ทั้งนั้น แม้ว่าจะเจ็บใจก็ตาม
   สักพักเขาเพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้นอนคนเดียว เหมือนจะมีคนนอนข้างๆเขาและเมื่อหันไปมองด้านซ้ายมือ ใจเขาแทบหลุดออกจากตัวเพราะคนที่นอนหมกกับเขาร่วมผ้าห่ม ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นมธุกรนั้นเองโดยเธอนั้น นอนกอดเขาแน่นมากราวกับกลัวว่าเขาจะหายตัวไปยังไงยังงั้น แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นคำถามที่ผุดขึ้นมาหัวของแท็กคือ มธุกรมาได้ยังไงในเมื่อเธอต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ
   "ตายยากนะแกอึดใช่ย่อยนี่" แท็กหันไปตามเสียงก็พบหยางเสี่ยวฟงกำลังต้มยาบางอย่างอยู่ ดูจากกลิ่นแล้วคงจะขมคอใช่ย่อย
   "พี่เสี่ยวฟง แล้วทำไมผึ้งมาที่นี้ได้ละครับ" แท็กยิงคำถามทันที
   หยางเสี่ยวฟงตัดสินใจเล่าเรื่องให้แท็กฟังว่า ในตอนที่แท็กหัวร้อนไปรับการท้ารบแล้วกลายเป็นกระสอบทราย ให้กับอันเดธนั้นมันตรงกับเหตุการณ์ที่มธุกรแสดงท่าทีกระวนกระวาย และเอาแต่พูดซ้ำๆว่าแท็กมีอันตรายอย่างเดียว พอดีเลยที่หยางเสี่ยวฟงต้องการที่จะพบคุยธุระกับสารวัตรภาธร ซึ่งเด็กสาวเห็นชายหนุ่มก็รีบวิ่งมาให้รีบไปช่วยแท็ก หยางเสี่ยวฟงตัดสินใจพามธุกรมาที่โรงยิมประจวบเหมาะ ที่กิติพงศ์แบกร่างสะบักสะบอมออกจากประตูมิติพอดี ในช่วงทีแท็กพักฟื้นนั้นมธุกรแทบไม่ยอมห่างกายเลย จนหยางเสี่ยวฟงอดรู้สึก "เหม็นความรัก" ไม่ได้
   "ถ้าแกจะลุกนะอย่ารีบลุกละ เพราะกว่าร่างกายแกจะสมานตัวได้นะ ใช้เวลานานพอตัวอยู่....ก่อนอื่นเลยนะพี่อยากถามแกหน่อยนะ ว่าแกใช้อวัยวะคิดแทนสมองใช่ไหม ถึงได้รับคำท้ารบกับเดรโกแบบนั้นว่ะ" หยางเสี่ยวฟงถามด้วยความสงสัย
   แท็กจำใจต้องสารภาพไปว่าเขายอมรับว่าตนเองหัวร้อน เพราะแค่ต้องการสั่งสอนความปากดีของเดรโกเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าตัวของเขาเองนั้นแหละที่เป็นฝ่ายโดนเล่นงานเสียเอง เป็นความพ่ายแพ้อีกครั้งของเขาส่วนหยางเสี่ยวฟงที่ได้นั่งฟัง เหตุผลของอีกฝ่ายจบแล้วจึงทำการตักยาใส่ถ้วย ซึ่งแท็กรู้ชะตากรรมดีจึงพยายามลุกอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้ มธุกรที่หลับอยู่นั้นตื่นได้และเขาก็หยิบถ้วยยาขึ้นมาสด แท็กไม่แน่ใจว่าระหว่างความขมของยาหรือความร้อน อย่างไหนที่ทำให้เขาน้ำตาไหล
    "ได้สติแล้วเหรอคนอึดมหากาฬ" กิติพงศ์เดินมาทักทายด้วยความโล่งใจ     
    "อ่าครับ....ผมขอโทษด้วยนะครับพี่หัตถ์" แท็กพูดขึ้นแต่กิติพงศ์ทำสีหน้าประมาณว่า "อีกแล้วเหรอ"
   "ขอโทษพี่เรื่อง"
   "พี่อุตส่าห์ฝึกผมแทบตายแต่ผมกลับแพ้อันเดธตนนั้นได้ ผมทำให้พี่ผิดหวังขอโทษจริงๆครับ" แท็กพูดพร้อมก้มหัว
   "เฮ้อ ผิดแล้วละพี่ไม่ได้ผิดหวังอะไรทั้งนั้น เอาตามจริงพี่ดูออกแล้วละว่าแกไม่น่าจะรับมือได้ แต่ที่ไม่ห้ามเพราะแกหัวร้อนไปแล้วห้ามคงไม่ฟัง พี่เลยให้แกได้รับบทเรียนชะบ้างว่าหากทำอะไรไม่ยั้งคิด จะได้ผลตอบแทนยังไง"
   คำพูดของรุ่นพี่ทำเอาแท็กจุกมากกว่าโดนหมัดของอันเดธเสียอีก ใช่ตอนนั้นเขาตกหลุมพลางของเดรโกที่พูดจาแบบนั้น ถ้าไม่ได้กิติพงศ์เข้ามาช่วยตอนนั้นเขาคงไม่อยู่ตรงนี้แน่นอน กิติพงศ์เดินมาหาอีกฝ่ายพร้อมกับลูบหัวแท็กเบาๆ ชายหนุ่มเข้าใจดีว่าแท็กรู้สึกยังไงบางครั้งเขาก็อดคิดถึงตนเองในอดีตไม่ได้เหมือนกัน มันผ่านมาเร็วมากชะจนตอนนี้เขาเพิ่งคิดได้ว่า อ่า นี่เราแก่แล้วรึนี่
   "แต่มันก็ใช่ว่าจะแย่เพราะการที่แกท้าชนกับอันเดธตนนั้น มันทำให้พี่เห็นจุดอ่อนของแกชัดเจน" กิติพงศ์พูดและวิเคราะห์ไปด้วย
   "จุดอ่อนของผมงั้นเหรอ" แท็กแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่า เขาเนี่ยนะจะมีจุดอ่อนบ้าไปแล้ว
   "เพราะจุดอ่อนนี้ทำให้แกแพ้อันเดธตนนั้น และที่แย่กว่านั้นคือแกมองข้ามจุดอ่อนชะด้วย" กิติพงศ์พูดในขณะที่กำลังเอาผ้ามวยพันมือตัวเอง แต่แท็กก็ยังมีท่าทีไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
   "พี่ถามอะไรหน่อยหัวใจของ Boxing คืออะไร ตอบพี่มาสิ" กิติพงศ์ยิงคำถามขึ้นมาทันที
   "อะไรกันครับพี่ อยู่ๆก็...."
   "ตอบมาว่าหัวใจของ Boxing คืออะไร" กิติพงศ์ยืนยันคำเดิมในการที่จะถามกับแท็ก
   "ก็แรงชกของหมัดละมั่งครับ" แท็กตอบอย่างไม่มั่นใจนัก
   กิติพงศ์ได้ฟังคำตอบแล้วเขาลุกขึ้นเดินตรงไปที่ กระสอบทรายอันหนึ่งที่ห้อยนิ่งอยู่แล้วชายหนุ่มก็ตั้งท่าชก พร้อมกับซัดกำปั้นเเข้าไปในกระสอบซึ่งมันรุนแรงจนกระสอบปลิว แท็กตาค้างที่ได้เห็นหมัดทรงพลังของอีกฝ่าย และยังไม่พอกิติพงศ์นั้นยังกระหน่ำหมัดตรงขวา-ซ้าย ซึ่งเขาสังเกตว่าหมัดของกิติพงศ์นั้นไม่เพียงแต่รุนแรง แต่มันยังรวดเร็วและว่องไวพร้อมกับเขาได้เห็นท่าหลบหลีก ซึ่งมันรวดเร็วมากที่สำคัญแท็กรับรู้ได้ว่า กิติพงศ์เคลื่อนไหวเร็วกว่าเขามาก ภาพที่ชายหนุ่มเข้ามาช่วยเขาจากอันเดธผุดขึ้นมาทันที
   "ดูเหมือนว่าจะเริ่มเข้าใจอะไรมากแล้วใช่ไหม" กิติพงศ์พูดพร้อมกับหยุดชกกระสอบทราย
   "ความว่องไวของแกนั้นแหละแท็กคือจุดอ่อนของแก ที่มันไม่เด่นมากเพราะว่าแกเองก็ทุ่มให้กับการเพิ่มทักษะความเร็วอยู่ แต่แกนะเน้นความแรงของกำปั้นมากเกินไป มันถึงได้ไม่สมดุลกันไงละ" หยางเสี่ยวฟงโยนขวดน้ำให้กับกิติพงศ์ แต่ชายหนุ่มยังไม่เปิดดื่ม
   กิติพงศ์พูดจบก็วางขวดน้ำลงกับเก้าอี้พร้อมกับเดินออกไปข้างนอก ซึ่งแท็กรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไรใช่แล้วมันหมดเวลาพัก ยิ่งฝึกเร็วเท่าไหร่เขาก็แข็งแกร่งเร็วขึ้นเท่านั้น แท็กเอาผ้าห่มให้กับมธุกรที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่ พร้อมกับคว้าเสื้อวอร์มของเขานั้นมาสวมใส่ ก่อนจะทำการดีดตัววิ่งตามกิติพงศ์ที่วิ่งนำเขาก่อน
 
                                                                               
                                                  +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++