นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

โรงพยาบาลอนามัย เวลา 17.46 น.

ภายในโรงพยาบาลตอนนี้เงียบงันมีแต่ความเงียบ เพราะตอนนี้มันมีแต่คาวเลืิอดและร่างอันไร้วิญญาณ ของเหล่าคนไข้ หมอ บุรุษพยาบาลและนางพยาบาล นอนเกลื้อนกลายเป็นอาหารให้กับเหล่าอันเดธ ชั้นต่ำนั่งแทะกินอย่างสุขสำราญยกเว้นเพียงอันเดธ 2 ตนที่ไม่สนใจซากศพเหล่านั้นเพราะเป้าหมายของทั้งสอง ต้องตายแบบทรมานช้าๆถึงจะสาแก่ใจของพวกเขา นั้นคือแป๋วกับชัยนั้นเองซึ่งคนที่มารอต้อนรับก็คือ เดรโกกับพิกมี่

    "มันอยู่ที่ไหน" แป๋วถามขึ้น

    "อยู่ชั้น 2 ห้อง 217 ขอให้โชคดี" เดรโกตอบก่อนที่ร่างเขากับพิกมี่จะหายกลายเป็นควัน แววตาของแป๋วนั้นแสดงถึงแรงอาฆาตชัดเจน ตั้งแต่เขาโดนถลกหนังบนหน้าแล้วต้องกลายเป็นผี ที่โดนกักตัวที่ป่าช้านั้นทำให้เขายิ่งแค้นมากขึ้น

    "ไอ้สหัสชัย วันนี้กูจะทำให้มึงตายทั้งเป็นอย่างทรมาน"

    ในห้องหมายเลข 217 เป็นห้องคนป่วยเดียวเนื่องจาก คนไข้อยู่ภายใต้การอุปถัมภ์ของกษัตริย์์ไวด์โร๊ดนั้นจึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมสหัสชัยจึงยังได้นอนรักษาตัวอยู่ แต่ก็เป็นได้แค่คนไข้อนาถาเท่านั้นจากที่เคยเป็น นักการเมืองผู้เรืองอำนาจตอนนี้กลายเป็น ผู้ป่วยติดเตียงที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอาการหวาดกลัว ไม่ต่างจากดุจดาวลูกสาวของตนเมื่อรู้ว่า มีอันเดธบุกมาที่โรงพยาบาลซึ่งสำหรับสหัสชัยแล้ว คู่อริบุกมายังไม่น่ากลัวเท่าอันเดธเสียด้วยช้ำ

    "ดาว ลูกหนีไปเถอะที่นี้ไม่ปลอดภัยแล้ว ทิ้งพ่อไว้ที่นี้" สหัสชัยพูดกับดุจดาวเบาๆ

    "ไม่พ่อ ดาวจะไม่ทิ้งพ่อถ้าจะหนีก็หนีไปด้วยกัน" ดุจดาวพูด สหัสชัยได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดเด็กๆของลูกสาว ไอ้อยากหนีนะคงได้แต่คิดเพราะร่างกายของเขาขยับไม่ได้ อีกแล้วแม้แต่จะกระดิกนิ้วมือยังทำไม่ได้เลย จะเอาที่ไหนหลบหนีให้ลูกสาวแบกก็คงไม่ใช่

    "อย่ามาต่อล่อต่อเถียงพ่อ ตอนนี้พ่อเดินไม่ได้แล้วแต่ลูกยังวิ่งยังเดินได้ จงรีบหนีไปชะนี่คือคำสั่งของพ่อ"

    "ไอ้สหัสชัย มึงมุดหัวอยู่ที่ไหนว่ะกูมาแล้ว...มาเพื่อคิดบัญชีแค้นกับมึง !"

    เสียงร้องตะโกนดังลั่นทั่วแถวทางเดินของชั้น 2 บ่งบอกถึงความอาฆาตพยาบาทของอีกฝ่ายได้ แต่สีหน้าที่หวาดหวั่นของสหัสชัยกับดุจดาวชัดเจน เพราะทั้งสองจำได้ว่าเสียงนั้นคือเสียงของแป๋ว สหัสชัยคาดไม่ถึงว่าแป๋วจะกลายเป็นอันเดธ แน่นอนว่ามันไม่ปลอดภัยสำหรับลูกสาวของตนอีกแล้ว

    "ดาวลูกต้องหนีไปเดียวนี้ หากพ่อต้องรับกรรมนี้ก็ขอให้พ่อรับคนเดียว ไปชะ !" สหัสชัยพูด

    ดุจดาวจำใจต้องหลบหนีทั้งที่ไม่อยากจะทิ้งพ่อของเธอ แต่ยังไม่ทันที่จะโดดลงหน้าต่างนั้นอยู่ดีๆก็มีบางอย่างผลัก ร่างอันบอบบางของเธอกระแทกลงกับพื้น เมื่อเงยหน้ามองก็ได้เห็นชัยในร่างอันเดธที่รูปร่าง ไม่ต่างจากจรเข้ซึ่งรูปร่างค่อนข้างใหญ่มาก ดุจดาวตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว สหัสชัยอยากจะช่วยแต่ไม่อาจทำได้ สักพักก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออกมา และแป๋วก็เดินเข้ามาในร่างของมนุษย์

    "ไงนาย ไม่ได้เจอกันนานสบายดีนะครับ คุณหนูดาวด้วย" แป๋วกล่าวทักทาย

    "มึงแค้นกูก็ให้มาทำที่กู อย่าทำอะไรลูกกู กูขอร้อง" สหัสชัยขอร้องอย่าวิงวอน แต่แป๋วกลับหัวเราะดังลั่นจนเหล่าอันเดธ ข้างนอกต่างพากันหวาดกลัวไปกันหมด แป๋วจ้องมองดุจดาวเหมือนจ้องมองเหยื่อที่ยังไง ก็หนีตนไม่พ้นจากนั้นแป๋วก็มองชัย ซึ่งชัยในร่างอันเดธจรเข้เดินออกไป เหลือเพียงแป๋ว สหัสชัยที่นอนติดเตียงและดุุจดาว

    "เมื่อกี้มึงบอกว่าถ้าแค้นมึงให้ทำกับมึงใช่ไหม มันง่ายไปกูไม่ชอบแนวนั้นแต่..."   

    แป๋วเดินไปคว้าตัวดุจดาวขึ้นซึ่งเธอก็ดิ้นสุดกำลัง แต่ทว่าแป๋วสวนกลับด้วยการชกท้องน้อยของเธอ ดุจดาวสลบทันทีก่อนที่แป๋วจะนำร่างของเธอวางที่เตียงนอน สำหรับคนเฝ้าคนไข้สหัสชัยพยายามที่จะดิ้นเพื่อช่วย แต่ไม่สามารถขยับร่างกายของตนได้ แป๋วยิ่งระเบิดเสียงหัวเราะหนักกว่าเดิม ที่เห็นสหัสชัยกระเสือกกระสนพยายามจะช่วยดุจดาว แต่ไม่อาจทำได้

    "ได้โปรดไอ้แป๋วอย่าทำลูกกู ได้โปรด" สหัสชัยพูดทั้งน้ำตาอย่างใจสลายที่เห็น ลูกสาวกำลังจะถูกย่ำยีตรงหน้า

    แต่ทว่าแป๋วไม่สนใจสหัสชัยเขาเพียงแค่ปลดกางเกง แล้วกระซากเสื้อผ้าของดุจดาวขาดกระจุย เผยให้ผิวขาวนวลของเธออย่างชัดเจน และแป๋วก็ทำการไม่รอช้าก็ทำการคร่อมดุจดาว ต่อหน้าสหัสชัยเป็นภาพที่เขาสะเทือนใจจนแทบแตกเป็นชิ้นๆ ในระหว่างที่แป๋วกำลังเสพสุขบนเรือนร่างของดุจดาวอยู่นั้น ก็มีอะไรบางอย่างพุ่งตรงเข้ามาในอาคาร ซึ่งแป๋วก็จูบหมัดหนักๆของแท็กเข้าไปเต็มๆ

    ร่างของแป๋วปลิวทะลุออกจากห้องไป ชัยมีสีหน้าที่ค่อนข้างตกใจพอสมควร ที่อยู่ดีๆลูกพี่ตัวเองกระเด็นออกมา พอตัวเองหันไปมองก็เจอเข้ากับก้อนอิฐผนังกระแทกเข้าหัว แม้ว่าหัวเขาจะไม่แตกแต่ก็มีสะเทือนเล็กน้อย แท็กเดินออกมาเผชิญหน้ากับแป๋วและชัย และบรรดาเหล่าอันเดธทั้งหลาย แววตาของแท็กแสดงความโกรธเคืองอย่างมาก จนแป๋วสงสัยไม่ได้ว่าคนต่อหน้ามีความแค้นอะไรกับตน

    เมื่อเห็นแป๋วภาพที่เขาเห็นในความทรงจำของมธุกร ว่าชายคนนี้ทำอะไรกับเธอไว้บ้างมันก็ยิ่งกระตุ้น จิตสังหารของแท็กให้รุนแรงขึ้นจนแป๋วกับชัยสัมผัสได้ อันเดธชั้นต่ำเข้าโจมตีจากด้านข้างแต่แท็กใช้ศอก กระแทกกลับเต็มแรงเศษเนื้อสาดกระจาย อีกสองตนก็ใจดีสู้เสือวิ่งเข้ามา แท็กจัดหมัดแย็บขวาใส่อันเดธที่อยู่ระยะใกล้ ส่วนอีกตัวใช้หมัดฮุคซ้ายเหวี่ยงเข้าหน้าอันเดธตนนั้น

    "ไอ้แป๋ว ไอ้สารเลวกูจะกระทืบมึง" แท็กพูดผ่านลอดฟันของเขา แววตาบอกชัดเจนว่ากะเอาให้ตาย

    "มึงเป็นใครว่ะ ถึงได้แค้นกูขนาดนี้" แป๋วถามขึ้น

    "อยากรู้ก็ไปถามในนรกดีกว่า" ชัยรู้สึกฉุนที่ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ไหนไม่รู้มาเหยียบย่ำลูกพี่ได้ขนาดนี้ แต่แป๋วยกมือห้ามเพราะตนต้องการให้ลูกน้องอยู่ครบ เพื่อล้างแค้นอีกคนนอกจากสหัสชัย แป๋วจึงทำส่งสัญญาณให้เหล่าอันเดธโจมตีแท็ก ก่อนที่จะหายไปในเงามืดพร้อมกับชัย

    เป็นอันเดธรูปลักษณ์คล้ายสุนัขซึ่งขนาดจะ เท่ากับเสือโคร่งผิวหนังเน่าจนเห็นกระดู และคมเขี้ยวยาวแหลมมันทำท่าขู่ก่อนจะ วิ่งมาจู่โจมแท็ก ซึ่งเขาเตรียมที่จะตอบโต้อยู่แล้วแต่ทว่า กลับมีกระสุนปืนวิ่งผ่านหน้าเขาพุ่งเข้าอันเดธเหล่านั้น เมื่อแท็กหันไปมองก็เห็นตำรวจพร้อมกับอาวุธครบมือ ผู้นำไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือ สารวัตรภาธรนั้นเอง                             

    "หมอบลงยอมให้จับชะดีๆ" สารวัตรภาธรพูด แท็กถูกตำรวจคอมมาโดที่ไม่รู้มาจากไหน จับเขากดลงกับพื้นส่วนตัวตำรวจเดินไปดู ก็พบร่างของดุจดาว และสหัสชัยที่ใจสลายไม่เหลือดีบนเตียงแล้ว สารวัตรภาธรนั้นเดินมามองหน้าเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร นอกจากแท็กคิดได้อย่างเดียวคือ "กูงานเข้าแระ"

                                                               ++++++++++++++++++++++