นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

บ้านกุลชาติ เวลา 08.22 น.

วันนี้เป็นวันที่กุลชาติหยุดงานเพราะอยากมีเวลาให้กับครอบครัว ทำให้แท็กไม่สามารถที่จะแอบไปหามธุกรที่โรงพยาบาลได้ เพราะยังรู้สึกว่าอัศนัยอาจยังคอยมารังควานอยู่ แต่วันนี้ดูท่าจะดิ้นไม่หลุดเพราะอรุณาอยากให้แท็กอยู่บ้าน เพื่อใกล้ชิดกับครอบครัวของเธอ และอยากให้เขาเป็นเพื่อนเล่นกับนุดาหลานสาวของเธอ เพราะสายป่านนั้นต้องไปเรียนพิเศษก่อนเพื่อ เตรียมตัวที่จะสอบเข้าโรงเรียนดีๆ โดยวันนี้นุดาชวนเขาต่อปราสาทของเล่น ซึ่งเขาคิดว่ามันก็ฆ่าเวลาดี

    "ขอบคุณนะค่ะพี่แท็กที่เล่นกับหนู" นุดากล่าวขอบคุณ

    "ไม่เป็นไรครับน้องนุดา เล่นต่อเนอะ" แท็กกล่าว นุดาก็ยิ้มตอบ

    อรุณานั่งยิ้มมองหลานทั้งสองเล่นกันซึ่งมันมี ภาพในอดีตวัยเด็กที่เธอเล่นกับจ่าสิบเอกสายลมน้องชายของเธอ ในตอนที่อพยพมาอาศัยที่ฟรอนร์เทียร์นั้น ในวันหยุดนั้นอรุณากับจ่าสิบเอกสายลมในตอนที่ยังไม่เปลี่ยนสัญชาติ ต้องอยู่แต่ในบ้านเพื่อรอพ่อกับแม่กลับมาจากทำงาน แน่นอนว่าเธอไม่มีเพื่อนเลยน้องชายเพียงคนเดียวก็ยอมมาเล่นด้วย แต่มาปัจจุบันเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจ่าสิบเอกสายลมถึงไม่มาพบเธอเลย

    สักพักก็มีเสียงรถดังเข้าในบ้านก่อนจะเงียบไป 2 นาทีต่อมา สายป่านก็เดินเข้ามาพร้อมกับกุลชาติพอดีนุดาหันมาเห็น เด็กน้อยลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปสวมกอดกุลชาติ ก่อนจะไปกอดสายป่านซึ่งแท็กเห็นภาพตรงหน้าบางที ก็อยากมีพี่น้องแบบนี้เหมือนกันมันจะต่างยังไงกับการเป็นลูกคนเดียว แต่แท็กพบว่ากุลชาติไม่ได้มาคนเดียวกลับมีอีกสองบุคคล เดินตามหลังมาโดยเป็นชายหนุ่มใส่สูทเสื้อนอกสีเทาเสื้อคอปกสีขาวกางเกงสแล็คสีเทา ส่วนอีกคนน่าจะยังวัยรุ่นโตกว่าเขาไม่กี่ปี

    "อาว พิทักษ์มาด้วยเหรอ" อรุณากล่าวทักทาย ซึ่งชายหนุ่มเจ้าของชื่อ พิทักษ์ ก็ยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตรมาก  

    "พอดีผมอยากแวะมาเยี่ยมคุณน้าจุลศักดิ์ พอดีพาคัมพลมาด้วย" พิทักษ์กล่าวกับอรุณา

    คัมพล นั้นสูงกว่าแท็กไม่มากเท่าไหร่นักเขาใส่เสื้อแบบผู้ดี รูปร่างกำยำมากกว่าแท็กหุ่นเหมือนกับนักกีฬา ไว้ผมซอยสั้นแสกข้างขวาผิวขาวเหลืองดวงตาสีน้ำตาล แม้ว่าเขาจะดูแข็งๆแต่กับนุดาแล้วเธอไม่ได้หวาดกลัวเด็กหนุ่มคนนี้ และกัมพลก็แสดงความอ่อนโยนออกมา

    "นี่คัมพลเหรอเนี่ย โตเป็นหนุ่มขึ้นมากเลยนะ" อรุณาพูด

    "ตอนนี้ผมเรียนอยู่ที่สถาบันการศึกษาของไวด์โร๊ดครับ กำลังจะได้ต่อมหาวิทยาลัยเร็วๆนี้ครับ" คัมพลตอบ

    สายป่านก็พาแท็ก นุดา และคัมพลออกไปข้างนอก ซึ่งนอกบ้านของสายป่านนั้นจะมีศาลาเล็กๆสำหรับนั่งเล่น ซึ่งสายป่านจะพานุดามาเล่นข้างนอกเสมอเวลาที่มีผู้ใหญ่มาบ้าน แต่ไม่รู้ทำไมแท็กรู้สึกไม่สนใจเลยนอกจากเป็นมธุกรเท่านั้น เขาเชื่อแล้วว่าหากพบคู่ผูกจิตแล้วจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งเขาก็ไม่เหมือนเดิมจริงๆ

    "สายป่านถามอะไรหน่อยสิที่เธอเรียนแทบตายนะ เรียนไร" แท็กพยายามชวนคุยเพื่อที่จะไม่นึกถึงมธุกร

    "ฉันเป็นจอมเวทย์สายดนตรีนะ" สายป่านตอบ

    "เฮ้ย จริงดิพี่ก็เป็นสายดนตรีเหมือนกัน" คัมพลตอบ ซึ่งแท็กไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นจอมเวทย์สายดนตรี ดูยังไงน่าจะสายบู๊ชะมากกว่ากล้ามกำยำชะแบบว่า กล้ามของแท็กดูด้อยไปเลยทั้งที่เขาเป็นนักสู้แท้ๆ

    "แล้วสายป่านเป็นสายดนตรีอะไร" คัมพลถามต่อ

    "เปียโนค่ะพี่ หนูจะเอามันไปช่วยผึ้งเพื่อนของหนู" สายป่านตอบ คัมพลถึงกับเงียบกริบร่วมทั้งแท็กด้วย สำหรับคัมพลที่รู้จักกับสายป่านมานั้นพอจะรู้ว่าเพื่อนสนิทของเธอประสบอะไรมา ดังนั้นเขาจึงเข้าใจเป้าหมายของเธอดี

    "แล้วพี่คัมพลละพี่สายดนตรีอะไร" แท็กพยายามที่จะไม่ให้บรรยากาศแย่

    คัมพลคว้ากีตาร์ตัวหนึ่งออกมาซึ่งมันเป็นกีต้าร์ลำตัวโปร่งสีดำ แท็กเองก็จำได้ว่าในหมู่พี่น้องของเขาก็มีสายดนตรีอยู่หลายคนเลย แต่แนวเพลงออกจะรุนแรงเท่านั้น จะว่าไปแล้วแท็กก็เคยเล่นกีตาร์กับพวกปวเรศในวันหยุด บางทีก็คิดถึงบ้านเหมือนกันแต่อยู่ดีๆเขาก็ได้ยินเสียงเปียโนเข้ามาในโซนประสาทหูของเขา ทั้งที่สายป่านนั่งคุยกับคัมพลเรื่องกีตาร์ของเขา

    แล้วก็ไม่รู้อะไรดลใจเขาให้คว้าเปียโนแบบพกพา ของสายป่านแล้วทำการบรรเลงเพลงบางอย่างออกมา แล้วทุกอย่างรอบตัวของแท็กก็เปลี่ยนไป กลายสภาพเป็นที่สวนชมวิวทัศน์ของโรงพยาบาลจิตเวช โดยแท็กนั่งที่ม้านั่งไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สำคัญ แท็กไม่ได้นั่งคนเดียวมธุกรก็นั่งข้างๆเขา ซึ่งทั้งเขาและเธอกำลังบรรเลงเพลงเปียโนด้วยกัน แท็กแทบอยากให้มันเป็นแบบนี้ไปตลอดมันเหมือนกับว่า นี่แหละที่เขาต้องการคือการที่ได้อยู่กับมธุกร โดยไม่มีมธุสรมาขวาง

     ระหว่างที่มธุกรเล่นเปียโนนั้นแท็กได้หันมามอง และเธอก็หันมาสบตากับเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ หัวใจของแท็กเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเลย นี้ครั้งแรกที่เขาได้มองเธอแบบระยะประชันชิดขนาดนี้ ทั้งสองไม่ได้เล่นเปียโนแล้วแต่เพลงก็คงเล่นต่อ แต่เปลี่ยนทำนองมันกลายเป็น ทำนองเพลงหวานขึ้นมาทันทีแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นคือ มธุกรยื่นหน้าเข้ามาหาแท็กใกล้ๆจนริมฝีปาก กำลังจะประกบกับริมฝีปากของเขาแล้ว

     "แท็ก แท็ก แท็ก เป็นอะไรรึเปล่า" สายป่านพูดพร้อมเขย่าตัวแท็กด้วย ทำให้เขาได้สติขึ้นมา

     เขาหันไปมองรอบๆปรากฏว่าตัวเองยังอยู่ที่ศาลา ไม่มีมธุกรมีแค่เขา สายป่าน คัมพล และนุดาที่มองแท็กด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาเป็นอะไร แท็กก้มมองพบว่าเปียโปขนาดพกพาของสายป่าน อยู่ในมือของเขาและไม่รู้หยุดเล่นไปตอนไหน แท็กเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร มันรู้แค่ว่ามธุกรเหมือนแม่เหล็กที่พยายามดึงดูดเขายังไงไม่รู้ แถมแท็กยังต่อต้านไม่ได้ด้วย

     "เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย สายป่านเรียกนายหลายรอบแล้วนะ" คัมพลพูดกับแท็ก

     "ขอโทษที เบลอไปหน่อย" แท็กพูดกับสายป่าน

     "ไม่เป็นไร.... แต่แท็กเธอไปได้ยินเพลงนี้มาจากไหนเนี่ย แถมเธอยังเล่นเหมือนเป็นเจ้าของเพลงด้วย" สายป่านยิงคำถามใส่แท็กแบบหน้าตาตื่นมาก

     "ใจเย็นสายป่านเพื่อนพึ่งหายเบลอ ยิงคำถามแบบนี้เขาจะตอบทันเหรอ" คัมพลเตือนสติสายป่าน ซึ่งแท็กเองก็ไม่อยากตอบคำถามใครตอนนี้ชะด้วย

     "ขอโทษด้วยนะ ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ" แท็กตอบ แล้วลุกขึ้นออกไปจากศาลาทันทีทำเอาคัมพล สายป่านและนุดามองตามหลังแบบงงๆ แต่ด้วยความเป็นเด็กนุดาก็นั่งระบายสีต่อ ยกเว้นคัมพลกับสายป่านที่ยังงงว่าแท็กเป็นอะไร

     "ป่าน เพลงที่แท็กเล่นมันมีอะไรเหรอ" คัมพลถามด้วยความสงสัย สายป่านมีท่าทีลังเลก่อนที่จะตอบ

     "เพลงนั้นเป็นเพลงที่ผึ้งแต่งขึ้นมาก่อนที่จะเกิดเรื่อง ที่สำคัญผึ้งกับแท็กไม่เคยเจอหน้ากันเลย"

     "อาว ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วแท็กเล่นเพลงเพื่อนเราได้ยังไงละ" คำถามนี้ของคัมพลทำให้ทั้งสองถึงกับเกิดสัญลักษณ์คำถามเต็มตัว มันไม่มีคำตอบนอกจากแท็กเท่านั้นที่ตอบได้