นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

สวนหน้าบ้านท่านทูตอากิระ เวลา 11.22 น.
อาชินนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเก้าอี้สำหรับนั่งจิ๊บน้ำชาโดยเฉพาะของท่านทูตอากิระ แต่ตอนนี้อาชินจะขอใช้ชั่วคราวเพื่อให้คำตอบกับคนๆหนึ่งก่อน หลังจากเหตุการณ์ที่เขากับหยางเสี่ยวจุนก่อไว้ทำให้ อีแวนหัวหน้าพ่อบ้านต้องสั่งปิดสวนชั่วคราว เพื่อจ้างคนงานมาซ่อมแซ่มอย่างเร่งด่วน ก่อนที่ท่านทูตอากิระจะกลับมาจากต่างประเทศ อาชินพบว่าหลังจากนั้นเขาก็ไม่ต้องทรมานกับสิ่ง ที่กำลังแผดเผาในใจเขาอีกเลยนับแต่เจอสิ่งที่หยางเสี่ยวจุน ถ่ายทอดมาให้ดูผ่านจากแรงกำปั้นที่มากระทบกับหน้าเขามา มันเหมือนกับว่าอาชินได้สติขึ้นมายังไงอย่างนั้น
     "ว่าไงจือชินรอนานไหม" เสียงหนึ่งทักขึ้นจากไม่ไกลมากนักดังขึ้น
     "สวัสครับครู" อาชินพูดและทำความเคาพร้อยเอกหลี่ชิงโป
     "ตามสบายยุวชนทหาร นั่งสิ" ร้อยเอกหลี่ชิงโปพูดด้วยความอารมณ์ดีผิดปกติมาก
     เมื่อทั้งคู่นั่งกันแล้วสักพักอีแวนก็เอากาแฟกับขนมปังมาเสิร์ฟ ส่วนของอาชินจะเป็นน้ำโกโก้เย็นที่เขาชอบและเมื่ออีแวนเดินไป อาชินพึ่งเห็นว่าพวกอาเจี๋ยกับพี่น้องชาวฟินิกซ์ แอบมองพวกเขาจากที่ไกลๆซึ่งเด็กชายมั่นใจว่า ร้อยเอกหลี่ชิงโปไม่มีทางมองเห็นแน่นอนและดูท่าทางตอนนี้คงไม่น่าจะสนใจ สิ่งรอบข้างเท่าไหร่นักคงเพราะกำลังอารมณ์ดีอยู่ละมั่ง วันนี้ร้อยเอกหลี่ชิงโปมาในชุดธรรมดาอาจเป็นเพราะมันเป็นวันหยุด
     "รู้ไหมว่าฉันตื่นเต้นแค่ไหนที่นายเป็นฝ่ายติดต่อ มาหาฉันเองคนทั้งหน่วยรบแบล็คแพนเธอร์ตื่นเต้นกันทั้งนั้น ที่นายจะไปร่วมฝึกด้วยกัน" ร้อยเอกหลี่ชิงโปพูดขึ้น
     "ครูครับผมเป็นเกียรติอย่างมากที่ครูชวนผม ในการที่จะฝึกกับหน่วยรบพิเศษที่มีขีดความสามารถในการรบสูง และยังเต็มไปด้วยยอดทหารผู้เกรียงไกร...แต่ผมขอปฎิเสธคำชวนของครูนะครับ ผมจะอยู่ที่นี้กับพี่น้องของผมครับ" อาชินพูดตรงๆ
     รอยยิ้มของร้อยเอกหลี่ชิงโปจางหายไปทันที เมื่อได้ยินคำปฎิเสธของเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าตนเอง ซึ่งอาชินไม่สบตากับร้อยเอกหลี่ชิงโปแม้แต่น้อย เขาอ่านใจอีกฝ่ายแบบทะลุปรุโปร่งเลยทีเดียว ดูเหมือนว่าคำปฎิเสธของอาชินจะทำให้ครูฝึกคนนี้จุกพอสมควร เพราะไม่เคยมีใครปฎิเสธ อาชินเข้าใจว่าหน่วยแบล็คแพนเธอร์นั้น ใครๆก็อยากเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยรบนี้ทั้งนั้น แต่อาชินก็ไม่เคยลืมเป้าหมายที่แท้จริงของเขา และเด็กชายจะไม่มีวันทรยศต่อเป้าหมายนี้เด็ดขาด
     "ทำไมละจือชิน นายจะแกร่งขึ้นและเก่งมากกว่าอยู่ที่นี้ นายไม่อยากเป็นสุดยอดทหารงั้นเหรอ ลองคิดดูใหม่ไหม" ร้อยเอกหลี่ชิงโปพูดขึ้น
     "ผมคิดดีแล้วครับ ส่วนคำว่าสุดยอดทหารมันผมก็อยากเป็นนะครับครู...แต่นั้นไม่ใช่เป้าหมายที่ผมต้องการ อีกอย่างผมอยู่ที่นี้ผมก็สามารถแข็งแกร่งขึ้นร่วมกับพี่น้องของผมที่นี้ได้เหมือนกัน ขอให้เคารพการตัดสินใจของผมด้วย"
     ร้อยเอกหลี่ชิงโปปัดถ้วยกาแฟกระเด็นอย่างเดือดดาล ที่อาชินยังคงยืนยันกลับคำตอบของตนเอง สายตาที่จ้องมองอาชินตอนนี้ไม่ใช่มิตรหรือที่ครูฝึกมองศิษย์แม้แต่น้อย มันเหมือนสายตาที่จ้องจะขยำเหยื่อชะมากกว่า แต่อาชินก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เพราะเด็กชายรับรู้ได้ว่าพวกพี่ๆกำลังมาหาเขา คงรับรู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขา เด็กชายลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเผชิญหน้ากับร้อยเอกหลี่ชิงโป                    
     "ครูมองแบบนี้กับพวกเขารึเปล่า" อาชินถามขึ้น
     "อะไรนะ" ร้อยเอกหลี่ชิงโปขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่อาชินถาม
     "ครูมองแบบนี้กับลูกของครูรึเปล่า ที่พวกเขาไม่ได้เป็นนักรบฟินิกซ์" อาชินพูดขึ้น สร้างความแปลกใจกับร้อยเอกหลี่ชิงโปอย่างมาก ทำไมอาชินถึงรู้เรื่องราวของลูกเขาได้อย่างไร
     "ผมไม่ได้อ่านใจครูหรอก เอาเป็นว่าผมรู้มาละกันว่าครูทำร้ายร่างกายลูกชายของครู ทั้งสองคนที่ไม่ถูกเลือกจากลูกแก้วฟินิกซ์ และยังทำร้ายภรรยาของลูกตัวเอง จนสุดท้ายตอนนี้ครูก็ไม่เหลืออะไรเลย ผมไม่ใช่พวกเขาครูอย่าคิดเอาผมแทนพวกเขาดีกว่า"
     สิ้นคำพูดของอาชินร้อยเอกหลี่ชิงโปก็คว้าคอของเด็กชาย มาอยู่ในมือหมายจะบีบคอให้ตายคามือแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่า อีกฝ่ายไม่มีวันตายแต่หากทำให้ทรมานก็ยังดี แต่ก่อนที่ร้อยเอกหลี่ชิงโปจะได้ทำตามที่ตัวเองต้องการนั้น ก็ปรากฎมือหนึ่งจับข้อมือของร้อยเอกหลี่ชิงโป เมื่อหันไปมองเจ้าของมือนั้นคือ หยางไป๋เฟย นั้นเองคาดว่าน่าจะดูเหตุการณ์มาสักพัก และการที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบรุกมาช่วยทัันเวลา
     "ครูครับกรุณาปล่อยมือน้องผมด้วย น้องผมยังเด็กหากพูดอะไรล่วงเกินไป ผมขออภัยแทนเขาด้วยแต่ขอให้ปล่อยเขาด้วยครับ"
     ร้อยเอกหลี่ชิงโปสัมผัสถึงแรงบีบที่ข้อมือของตนเองได้ และสายตาของหยางไป๋เฟยนั้นบ่งบอกไว้ด้วยว่า อย่าหาว่าชายหนุ่มไม่เตือนเพราะเขาเอาจริงหากร้อยเอกหลี่ชิงโปไม่ปล่อยคออาชิน แน่นอนว่าถ้าร้อยเอกหลี่ชิงโปทำอะไรที่มากไปกว่านี้ เขาอาจเปิดศึกเป็นศัตรูกับวิหารนกฟินิกซ์และตัวของเอกอัครราชทูตอากิระด้วย ทหารหนุ่มจึงยอมปล่อยตัวอาชินแต่โดยดีและหยางไป๋เฟยก็ปล่อยข้อมือของอีกฝ่าย ส่วนอาชินนั้นพวกอาเจี๋ยที่พึ่งวิ่งมาถึงนั้นต่างพารีบมาดูอาการ
     "น่าเสียดายนะหวงจือชินที่แกปฎิเสธคำชวนฉัน ทั้งที่แกอาจจะ "ช่วย" พี่น้องของแกได้" ร้อยเอกหลี่ชิงโปพูดพร้อมชี้หน้ามาทางอาชิน
     "ผมไม่รู้หรอกว่าครูชวนเขาเรื่องอะไร แต่ในเมื่อน้องชายผมปฎิเสธคำชวนของครูแล้ว ครูก็ควรที่จะเคารพการตัดสินใจของเขาแล้วออกไปได้แล้วครับ....อีแวนส่งแขกที"
     อีแวนปรากฎตัวขึ้นอย่างรวดเร็วจนพวกอาเจี๋ยพากันตกใจมาก ซึ่งอีแวนแสดงท่าทางเชื้อเชิญให้ร้อยเอกหลี่ชิงโปออกจากบ้านนี้ อย่างสุภาพแบบหัวหน้าพ่อบ้าน ร้อยเอกหลี่ชิงโปแสดงสีหน้าเจ็บใจอย่างที่สุด ที่ถูกเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหักหน้าตนเองแบบนี้ ดังนั้นสายตาที่มองเด็กชายค่อนข้างมีแรงพยาบาทพอสมควร
     "แกต้องเสียใจภายหลังหวงจือชินที่ปฎิเสธฉััน แกต้องรับผลของมันให้ดี...ทั้งแกและพี่น้องของแก จำไว้!"
     ร้อยเอกหลี่ชิงโปเดินจากไปโดยจงใจเดินชนไหลของอีแวน ซึ่งหัวหน้าพ่อบ้านไม่ถือสาแต่ได้ทำหน้าที่ด้วยการเดินไปส่ง อาชินยังไม่หยุดลูบคอที่พึ่งโดนบีบมาเมื่อครู่ ทำไมเขารู้สึกใจคอไม่ค่อยดีมากเท่าไหร่กับคำเตือนของร้อยเอกหลี่ชิงโป ตอนที่อาชินเผลออ่านความคิดของอีกฝ่ายนั้นอาชินรับรู้ ว่าทหารหนุ่มคนนี้มีแต่ความพยาบาท ความโกรธ และความแค้นที่มีต่อตระกูลหลี่ลำดับที่ 2 อาชินไม่แน่ใจว่าชายคนนี้วางแผนอะไรรึเปล่าแต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
     "อาชิน นายไม่เป็นไรนะพวก" อาหลงพูดอย่างเป็นห่วง อาชินส่ายหน้า
     "ฉันไม่เป็นไร แต่มีเรื่องอยากคุยกับพวกนายหน่อย" อาชินพูดขึ้น พวกอาเจี๋ยทำหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามามองกันเอง
                   
 
                                                    ++++++++++++++++++++++++++++++