นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

บ้านของหวงฉี่ชุ่น เวลา 07.00 น.
หม่าญวนกำลังยืนรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านอยู่คนเดียวเนื่องจากสามียังไม่กลับมาบ้าน คาดว่างานราชการยังไม่เสร็จแต่เธอก็ไม่สนใจอีกฝ่ายอยู่แล้วว่าจะกลับมาบ้านหรือไม่ หม่าญวนในตอนนี้เธอสวมใส่เสื้อคอกลมสีเหลืองกางเกงขาสั้นแบบลุยๆ เพื่อจะจัดการกับแปลงผักสวนที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของลูกชายทั้งสามคนของเธอแล้วตกทอดมาเป็นของหลานชายสองคน แต่ตอนนี้ไม่มีใครมาดูแลมันอีกเลยนอกจากเธอคนเดียว หม่าญวนยอมรับว่าผ่านมาเข้าปีที่สองที่หลานชายทั้งสองนั้นไปอยู่ค่ายร่วมกับพี่คนอื่นๆ ไม่ค่อยได้ข่าวคราวของพวกเขามากเท่าไหร่เพราะหวงฉี่ชุ่นผู้เป็นสามีไม่ยอมเล่าอะไรเลย บางทีเธอก็อยากหย่ากับเขาให้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปแต่ก็ไม่รู้ทำไมเธอกลับทำไม่ลง
     "เดียวนี้มารับงานเป็นคนสวนเหรอพี่" เสียงผู้ชายคนหนึ่งทักจากข้างหลังของหม่าญวน
     เมื่อหม่าญวนหันหลับไปมองตามเสียงสีหน้าที่เศร้าๆก็กลับมายิ้มร่าเริงนิดหน่อยเมื่อได้เห็น หม่าจินเวียว น้องชายของเธอนั้นเองซึ่งด้วยความดีใจมากเธอลุกขึ้นมากอดหม่าจินเวียวหลังจากที่ไม่ได้พบกันนานแล้ว เขามาในชุดทหารออกรบสีดำแบกเป้มาด้วยท่าทางน่าจะพึ่งกลับมา หม่าญวนนั้นแทบไม่อยากเชื่อในสายตาของตัวเองว่าจะได้พบกับน้องชายอีกครั้งหลังจากที่เขาไปประจำการที่อื่น ซึ่งครั้งสุดท้ายที่เจอกันคือตอนที่เธอยังอุ้มท้องหวงอี้ถิงลูกคนเล็กอยู่
     "สวรรค์ทรงโปรดน้องกลับมาแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่กันจินเวียว" หม่าญวนถามอย่างตื่นตัน
     "พึ่งมาถึงครับผมรีบมาหาพี่คนแรกเลย" หม่าจินเวียวพูดกับพี่สาวของเขา
     หม่าญวนทิ้งอุปกรณ์ทำสวนทั้งหมดโดยเธอพาน้องชายคนเดียวของตนเข้าบ้าน เมื่อเข้ามาในตัวบ้านทุกอย่างจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่นยกเว้นโต๊ะไม้ที่มีลายเสือเท่านั้น ที่ผนังมีรูปถ่ายคู่ของหวงฉี่ชุ่นกับหม่าญวนในชุดเจ้าบ่าว&เจ้าสาวถ้าเป็นรูปถ่ายที่เล็กลงมาคือ ทั้งสองถ่ายรูปกับลูกชายทั้งสามเรื่อยมาจนถึงรูปถ่ายเด็กชายสองคนกำลังยืนกอดคอกัน หม่าจินเวียวยืนมองดูเด็กชายทั้งสองคนอยู่พักหนึ่ง
     "สองคนนั้นชื่อ หวงอี้ถิง กับ หวงจือชิน คนหนึ่งเป็นลูกของอี้หลง ส่วนอีกคนเป็นลูกของอี้เต๋อ" หม่าญวนที่อยู่ข้างหลังตอบพร้อมกับวางน้ำส้มคั่นที่เธอรู้ดีว่านี้คือของโปรดของน้องชาย
     "คงมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นที่นี้ ระหว่างที่ผมไม่ได้อยู่กับพี่...สินะ" หม่าจินเวียวถามขึ้น
     น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลอาบแก้มหม่าญวนทันทีที่ได้ยินคำถามของน้องชาย อากัปกิริยาของอีกฝ่ายทำให้หม่าจินเวียวรับรู้ความรู้สึกของผู้เป็นพี่สาวได้ว่าต้องแบกรับความเจ็บปวดนี้มากี่ปี เขาจึงเดินไปกอดหม่าญวนเพื่อปลอบปลอบประโลมเธอแม้ว่ามันจะไม่มีเสียงร้องออกมาแต่การร้องไห้ในใจมันย่อมเจ็บปวดที่สุดอยู่แล้ว ในสายตาของหม่าจินเวียวแล้วพี่สาวคนนี้เป็นคนใจแข็งไม่ยอมร้องไห้อะไรออกมาง่ายๆยกเว้นว่ามันจะสาหัสจริงๆ
     "อย่าเก็บมันเลยครับพี่ ปลดปล่อยมันออกมาเถอะ"
     สิ้นเสียงของน้องชายเธอก็หรั่งน้ำตาออกมาไม่หยุดพร้อมเสียงสะอื้นไม่หยุด และกอดน้องชายไว้แน่นราวกับเธอต้องการคนที่เข้าใจความเจ็บปวดนี้มานานแล้ว มันช่างน่าเศร้าใจนักว่าคนที่ควรทำหน้าที่นี้ควรเป็นของสามีที่อยู่กินกับเธอมาหลายปี แต่กลับเป็นน้องชายที่ห่างหายไปหลายปีพึ่งกลับมาหาเธอ ดันเข้าใจความเจ็บปวดนี้มากกว่าซึ่งทั้งสองพี่น้องไม่พูดอะไรนอกจากยืนกอดให้กำลังใจภายในบ้านโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบดูเขาสองพี่น้องอยู่
              
                                                             ++++++++++++++++++++++++++++