นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

โรงพยาบาลทหาร เวลา 01.55 น.
ควอนมูยองรีบวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลด้วยท่าทีที่ร้อนรนและมี เธอร์มิส คอนสแตนติน เดินตามหลังมาติดๆซึ่งทั้งสองเห็นเซียนผางกับฉี่ชุนนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เซียงผางมีท่าทีที่ร้อนลุ่มแต่หวงฉี่ชุนกลับสงบไม่มีท่าทีแต่อย่างใดเพราะเขารู้ดีว่าเวลานี้ต้องใช้สติเท่านั้น เมื่อเซียนผางเห็นเพื่อนทั้งสองก็แปลกใจไม่ใช่น้อย
    "มูยองแล้วเทอร์เรนซ์กับโรเบิร์ตละ?" เซียนผางถาม
    "พาตัวอี้หลงให้สารวัตรทหารจัดการนะ... อีกเรื่องฉันเล่าเรื่องให้พี่เธอร์มิสฟังเลยตามมาด้วยกัน" ควอนมูยองตอบพร้อมกับอธิบายว่าทำไมเธอร์มิสถึงมาที่นี้ ซึ่งเธอร์มิสเดินไปที่ประตูห้องเพื่อที่จะพยายามดูข้างในแม้ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางมองเห็นได้
    "แคเธอรีนเป็นยังไงบ้าง" เธอร์มิสถาม
    "เข้าไปได้สักพักแล้วหมอยังไม่ออกมาเลย... ถ้าฉันไปเร็วกว่านี้”
    "อย่าได้โทษตัวเองเลยเซียนผาง... มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ถ้าเรื่องนี้จะมีคนผิดละก็คงต้องเป็นฉันที่สั่งสอนลูกไม่ดีพอ ทำให้มันกล้าทำเรื่องหน้าละอายเช่นนี้ได้" หวงฉี่ชุนพูดพร้อมจับไหล่เซียนผางเบาๆ
    "ฉันคงไม่มีหน้าไปพบกับคิงอังเดรอีกแล้วละ"
    "อย่าโทษตัวเองเลยครับน้าฉี่ชุน น้าทำหน้าที่ในฐานะพ่อแล้วทั้งหมดเป็นเพราะอี้หลงไม่รักดีเอง เรื่องนี้น้าไม่ผิดนะครับ” เซียงผางพูดปลอบหวงฉี่ชุน
    "ใช่ครับ เรื่องนี้ยังไงครูไม่ผิด คิงอังเดรต้องทรงเข้าพระทัยแน่นอนครับ" ควอนมูยองพูดเสริมอีกคน
    "ประเด็นมันไม่ใช่แค่นั้นนะสิการกระทำครั้งนี้ของหวงอี้หลงมันเลยเถิดกว่า แค่ความหมาดหมางของสองครอบครัวแต่จะเป็นระหว่างประเทศมันเสี่ยงมากที่จะก่อให้เกิดสงครามได้ นั้นไม่ใช่แนวทางของประเทศเรา... ฮรีซอสเป็นประเทศที่ผูกมิตรกับเรามาช้านานแล้วอาจพังทลายเพราะคนๆเดียวได้" เธอร์มิสวิเคราะห์สถานการณ์อย่างกังวล
    "แล้วภรรยาของครูจะมาที่โรงพยาบาลไหมครับ”
    "ไม่มาหรอก เมียฉันคงพาลูกสะใภ้ไปดูเจ้าลูกชายไม่รักดีที่คุกนั้นแหละ ถ้ามาที่นี้ฉันก็ไม่อยากทะเลาะให้อับอายใครเขา" หวงฉี่ชุนตอบ
    ควอนมูยองได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงสังเวชได้แต่คิดว่าหญิงสาวที่อยู่ในห้องฉุกเฉินที่ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง ไปทำกรรมอะไรมาถึงได้เจอแต่เรื่องเลวร้าย สามีจากไปยังไม่พอยังโดนพี่เขยสุดชั่วจับขังทรมานอีก ไม่นานนักประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกมาพร้อมกับหมอและนางพยาบาลสองคนซึ่งการปรากฏตัวของหมอทำให้เซียนผางนั้นยิ่งร้อนรนหนักขึ้นไปอีก เขาหายใจไม่ทั่วท้องเท่าไหร่และเขาก็มั่นใจว่าพวกควอนมูยองก็คงจะเป็นแบบเขาเช่นกัน
    "หมอครับเพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ ปลอดภัยใช่ไหมครับหมอ" เซียนผางพุ่งเข้าหาหมอพร้อมกับยิงคำถาม ทำเอาเธอร์มิสต้องบอกให้เขาใจเย็นๆ
    "ตอนนี้เด็กคลอดออกมาแล้ว ปลอดภัยดี" คำตอบของหมอทำให้พวกเซียนผางโล่งใจพอสมควร
    "แต่สำหรับแม่นั้นต้องบอกว่ามาถึงหมอช้าเกินไป ร่างกายของแม่บาดเจ็บสาหัสและบอกช้ำภายในมาก บวกกับการคลอดลูกทำให้ร่างกายของแม่ที่อ่อนเพลียอยู่ก่อนหน้านี้อาการแย่กว่าเดิม" คำพูดของหมอทำเอาควอนมูยองทำตัวไม่ถูกได้แต่มองหน้าเพื่อนสองคน
    "แล้วลูกสะใภ้ผมจะปลอดภัยไหมหมอ" หวงฉี่ชุนที่เงียบอยู่นานตั้งคำถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
    "เฮ้อ.... มันพูดยากครับเพราะมันไม่ใช่ร่างกายของคนไข้แต่เธอยังมีสภาพจิตใจย่ำแย่ด้วย หมอทำอะไรมากไม่ได้นอกจากรักษาตามอาการเท่านั้น... หมอขอตัวก่อนนะครับ พวกคุณเข้าไปเยี่ยมคนไข้ได้เลย" หมอพูดจบก็เดินจากไป
    ควอนมูยองกับเซียนผางไม่รอช้ารีบรุกเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันทีซึ่งทั้งสองเห็น แคเธอรีนอยู่บนเตียงพร้อมกับอุ้มลูกน้อยของเธออยู่แต่สภาพร่างกายของแคเธอรีนนั้นซีดเผือกมากและเหมือนหายใจโรยรินเหลือเกิน แต่เพราะลูกน้อยอาจทำให้เธอยังมีแรงฮึดสู้ต่อเพื่อจะได้อุ้มลูกของเธอและเมื่อเห็นเพื่อนมาเยี่ยมแคเธอรีนก็ยิ้มดีใจราวกับเด็กไร้เดียงสา
    "มูยอง เซียนผาง พี่เธอร์มิส ดูลูกฉันสิหล่อไหม" แคเธอรีนพูดด้วยเสียงอ่อนเพลีย เซียนผางมองเด็กน้อยในอ้อมอกของผู้เป็นแม่อย่างพินิจวิเคราะห์ ช่างเหมือน หวงอี้เต๋อ ผู้เป็นพ่อจริงๆไม่นานนักหวงฉี่ชุนก็เดินเข้ามาทำให้ชายหนุ่มทั้งสามหลีกทางให้เจอหน้าหลานกับลูกสะใภ้ แคเธอรีนยิ้มอย่างดีใจที่ได้เห็นหน้าฉี่ชุน ซึ่งอีกฝ่ายยิ้มให้หญิงสาวอย่างเอ็นดูพร้อมกับลูบหัวแคเธอรีน
    "คุณพ่อดูนี่สิค่ะหลานของคุณพ่อ ลองอุ้มไหมค่ะ" แคเธอรีนพูดแต่หวงฉี่ชุนยกมือห้ามไว้
    "อย่าเลยให้หลานอยู่อ้อมอกแม่นะดีแล้ว... คิดไว้รึยังละว่าจะตั้งชื่อเจ้าตัวเล็กนี่ว่าอะไร" หวงฉี่ชุนถามชึ้น แคเธอรีนทำหน้านึกอยู่ครู่ใหญ่
    "หนูคิดไว้แล้วค่ะแต่ยังไม่ทันได้บอกอี้เต๋อเลย แต่ได้ชื่อแล้วค่ะ" แคเธอรีนตอบพร้อมกับยิ้ม ซึ่งหวงฉี่ชุนดูออกว่าเธอกำลังฝืน
    "แล้วเธอตั้งชื่อว่าอะไรเหรอ" ควอนมูยองถามด้วยความอยากรู้
    "เอเดน ไมเนอร์นะ ฉันเอาชื่อวีรบุรุษในเมืองมาตั้งนะ" เมื่อได้ยินนามสกุล "ไมเนอร์" ควอนมูยองกับเซียนผางหน้าเจื่อ ยกเว้นเธอร์มิสกับฉี่ชุนที่หน้านิ่งเพราะไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะแคเธอรีนก่อนแต่งงานกับลูกชายเขามีศักดิ์เป็นเจ้าหญิงแห่งฮรีซอสและการที่เธอจงใจที่จะให้ลูกชายใช้นามสกุลนี้เพื่ออะไร
    "แล้วคิงอังเดรจะยอมเหรอ" ควอนมูยองถามแบบเสียงสั่นๆ
    "ไม่หรอกจ๊ะเพราะฉันขอเสด็จพ่อแล้ว ซึ่งท่านก็ทรงอนุญาตด้วยไม่ต้องห่วงหรอก" คำตอบของแคเธอรีนทำให้ควอนมูยองคลายกังวลพอสมควร แต่อยู่ดีๆเธอก็มาจับเซียนผางและจับแน่นกว่าผิดปกติ เมื่อเขาสบตากับเธอก็รับรู้ถึงความคาดหวังบางอย่างที่เธอส่งมาให้กับเขาที่สำคัญมือของแคเธอรีนเย็นเฉียบราวศพและสั่นอย่างมากแต่แคเธอรีนพยายามฝืนที่จะใช้แรงที่เหลือน้อยของตน จับมือเพื่อนของเธอเอาไว้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นหนักกว่าเดิมซึ่งเซียนผางพึ่งสังเกตว่าในปากเธอมีเลือดจางๆติดอยู่
    "เซียนผาง...ฉันมีเรื่องอยากขอร้องเธอ ถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมาเธอต้องรับปากว่าจะไม่ให้อี้หลงทำร้ายเขา" แคเธอรีนพูดเสียงสั่นพร้อมกับจับมือเซียนผางแน่น และเลือดก็ค่อยๆไหลออกจากปากของเธอทำเอาควอนมูยอง เธอร์มิส และหวงฉี่ชุนตกใจมาก ควอนมูยองรู้ดีว่าสถานการณ์นี้ต้องทำยังไงเขาจึงรีบวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อตามหมอมาช่วย
    "แค... เลือดเธอ..." ยังไม่ทันที่เขาจะพูดให้จบแคเธอรีนก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
    "ได้โปรดรับปากฉัน อย่าให้อี้หลงทำร้ายเอเดนเด็ดขาด เธอทำได้ไหม" เซียนผางสบตากับหวงฉี่ชุนซึ่งก็ส่งสัญญาณทางสายตา                      
    "ได้สิแคเธอรีน ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้สารเลวนั้นเข้าใกล้ลูกเธอแน่นอน" เขาตอบด้วยเสียงมุ่งมั่นทำให้สีหน้าของแคเธอรีนคลายลง ก่อนที่จะหันไปทางพ่อตาของเธอผู้เป็นปู่ของลูกน้อย
    "พ่อค่ะหนูขอโทษนะค่ะ ที่ไม่สามารถทำหน้าที่เป็นแม่และลูกสะใภ้ที่ดีให้กับคุณพ่อได้" น้ำตาใสๆค่อยๆไหลอาบแก้มหหญิงสาว มันช่างบาดใจหวงฉี่ชุนเหลือเกิน เขาจึงยื่นมือไปเช็ดน้ำตาของหญิงสาวพร้อมกับมองหน้าหลานชาย ก็ยิ่งปวดใจว่าทำไมเจ้าหนูน้อยต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายนี้ตั้งแต่ลืมตามองโลกด้วย
    "แคเธอรีนเธอต้องไม่เป็นไร เธอต้องสู้เพื่อเด็กคนนี้นะเขาไม่เหลือใครแล้วนะ" เธอร์มิสพยายามพูดให้กำลังใจแคเธอรีน
    "นี่ร่างกายของฉันนะพี่ ย่อมรู้ดีกว่าใคร... พ่อค่ะหนูมีเรื่องอยากจะขอร้อง" แคเธอรีนหันมามองหวงฉี่ชุนอย่างยากลำบากแต่ก็ยังฝืน
    "ไม่ต้องห่วงหรอกฉันมีชื่อแส้หวงให้กับเขาแล้ว เด็กคนนี้จะใช้นามสกุลทั้งของพ่อและแม่ฉันรับรอง" คำตอบของหวงฉี่ชุน ทำให้หญิงสาวมีสีหน้าที่โล่งอกและไม่มีอะไรกังวลอีกต่อไป นอกจากเธอได้บรรจงจูบพิศที่หน้าของแก้วตาในดวงใจของเธอน้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลลงกระทบหน้าเด็กน้อย
    "เอเดนลูกรัก...แม่รักลูกมากนะ ลูกคือสิ่งสำคัญที่สุดของพ่อกับแม่นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแม่จะคอยดูและปกป้องลูกเสมอ" สิ้นเสียงของแคเธอรีน เธอหมดสิ้นสติโดยที่ยังกอดลูกน้อยของเธออยู่ สร้างความตกใจให้กับเซียนผาง เธอร์มิส และหวงฉี่ชุนเป็นอย่างมากแน่นอนว่าหวงฉี่ชุนจับชีพจรของเธอมันนิ่งสนิทไม่มีการเคลื่อนไหวของชีพจรแล้ว น้ำตาก็ได้ไหลอาบแก้มชายผู้มีชื่อว่าหวงฉี่ชุนทันทีซึ่งเธอร์มิสพอจะคาดเดาอะไรบางอย่างออกมีเพียงเซียนผางที่ไม่ยอมรับความจริงว่าเพื่อนคนนี้ของเขาจากไปแล้ว จากไปโดยที่ยังกอดลูกน้อยของเธอไม่นานนักควอนมูยองที่มาพร้อมด้วยทีมหมอและอุปกรณ์การแพทย์เข้ามา และพวกเขาก็ถูกต้อนออกจากห้องไปแต่เซียนผางทรุดลงหน้าประตูห้อง       
                                                         ++++++++++++++++++++++++++