จอมใจคาสโนว่า

“ศาไปไหน ใครเห็นบ้าง”
ทินกรเดินดุ่มเข้าไปถามถึงในครัวของรีสอร์ตเพราะเลยเวลาอาหารเย็นมาเกือบสิบนาทีแล้วแต่เขาก็ยังไม่เห็นเงาของยัยเด็กคนนั้น
เขาอุตส่าห์กลับมากินข้าวเป็นเพื่อนรวิศาตามคำสั่งประกาศิตของคุณนายแม่ แต่ดูเถอะ...เขาบึ่งรถกลับมาและนั่งรอในห้องอาหารของรีสอร์ตอยู่เป็นนาน กลับไม่เห็นวี่แววของใครสักคน ทั้งรวิศาและยุทธพิชัย ซึ่งคนหลังนั่นโทรไปเท่าไรก็ไม่ติด
"อ้าว! คุณธิน วันนี้มาถึงในครัวเลยหรือคะ"
ป้านวลหัวหน้าแม่ครัวหันมาเห็น ร้องทัก
"ผมมาหาศาครับป้า... ไหนไอ้ยุทธบอกว่ามากินข้าวที่นี่"
“อ๋อ...วันนี้คุณศาเธอขอให้ยกไปให้ที่บ้านค่ะ”
ป้านวลหมายถึงเรือนพักส่วนตัวของรวิศา
“อ้าวเหรอ เห็นปกติชอบมานั่งกินในห้องอาหาร”
"วันนี้คงอยากเปลี่ยนบรรยากาศมังคะ นี่ป้าก็เพิ่งทำแกงเผ็ดเสร็จว่าจะให้เด็กยกไปให้เพิ่ม คุณศาแกชอบกินอะไรเผ็ดๆ "
"งั้นผมยกไปเองก็ได้ป้า"
"อุ๊ย... จะดีหรือคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เอามาเถอะ ผมมีธุระจะเข้าไปคุยกับยัยนั่นพอดี"
ทินกรทำสุ้มเสียงเหมือนรำคาญเต็มแก่ที่ต้องไปหาเธอถึงที่พัก...ป้านวลลังเลไม่กล้าใช้งานเจ้านายแต่เมื่อชายหนุ่มยืนยัน ใครจะห้ามได้
สุดท้าย สำรับอาหารเย็นถาดโตก็ถูกยกไปส่งให้รวิศาถึงที่พัก โดยคนครัวกิตติมศักดิ์ชื่อทินกร...
 
 
 
เสียงหัวเราะค่อนข้างดังลอยมาก่อนที่ทินกรจะเดินไปถึงเรือนพักของรวิศา...และเมื่อมาถึงก็เห็นว่าเป็นยุทธพิชัยนั่นเองที่กำลังนั่งคุยกับหญิงสาวอย่างออกรสชาติตรงโต๊ะอาหารนอกชาน
“อ้าว คุณทิน”
ยุทธพิชัยที่นั่งหันหน้าออกเห็นเขาก่อนและร้องทักด้วยความดีใจ...
เขากำลังคิดว่าเจ้านายจะมาตามคำสั่งของคุณนายแม่หรือเปล่าหนอ พอเห็นหน้าเจ้านายหนุ่มก็เลยออกอาการโล่งใจโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าบึ้งตึงกับแววตาวาวโรจน์จ้องจับผิดคู่นั้นเลยสักนิด
รวิศาหันขวับ และก็เห็นแต่สีหน้าถมึงทึงของคนที่อุ้มสำรับข้าวมาราวกับว่ามันหนักเหลือแสน
“แม่ครัวกำลังยกมาให้ ฉันจะผ่านมาพอดี เขาเลยฝากมา”
ทินกรบอกห้วน ๆ เลขาฯ หนุ่มรีบเข้ามารับถาดอาหาร
“คุณทินมาพอดีเล้ย ผมกำลังคิดอยู่เลยว่าจะมาหรือไม่มา”
"แล้วโทรศัพท์แกเป็นอะไร โทรมาเท่าไหร่ก็ไม่รับ"
"อ้าวหรือครับ"
ทินกรปรายตามองหญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้น
“ไหนแกบอกว่ายัยศาไม่มีเพื่อนกินข้าวถึงได้ให้ฉันรีบถ่อมาถึงนี่...แต่เห็นทีไม่ต้องก็ได้มั้ง ดูแกกับยัยศากำลังสนุกสนานกันอยู่เลยนี่ มีฉันด้วยจะเป็นก้างขวางคอเปล่า ๆ”
รวิศายังตามไม่ทันกับประโยคนั้น ส่วนยุทธพิชัยก็หัวเราะ
“ก้างขวางคอมันไว้ใช้กับคนที่เขาเป็นแฟนกันครับคุณทิน อย่างผมกับคุณศามันใช้ไม่ได้ มากินข้าวกันดีกว่าครับ แกงกำลังร้อนๆ เลย"
“เฮ้ย! กับข้าวแค่นี้จะพออะไร”
ทินกรกวาดตามองสำรับ ทำท่าโวยวาย
“ไอ้ยุทธ กลับไปที่ครัว ให้เขาทำอะไรมาก็ได้อีกสองสามอย่าง เช่น...ไข่เจียว ไม่ใช่ไข่เจียวธรรมดา แต่ฉันขอเป็นไข่เจียวที่ใส่ดอกอัญชัน แล้วต้องเป็นอัญชันที่ขึ้นหน้าเรือนป้านวลด้วยนะเพราะตรงนั้นการันตีว่าสะอาด ปลอดสารพิษ หมาแมวก็ไม่เคยไปขี้..."
"ไข่เจียวอัญชัน..."
ยุทธพิชัยทวนคำสั่งขมุบขมิบ
"ใช่ แล้วมีไข่เจียวก็ต้องมีน้ำพริก แกงนี่ยังเผ็ดไม่พอ ขอเป็นน้ำพริกกะปิธรรมดาๆ แต่ว่าพริกขี้หนูไม่เอาที่ใช้ในครัวนะ ฉันขอพริกขี้หนูสวนที่...ที่...ที่หน้าบ้านคนงานสักคนนี่แหละ จำไม่ได้ แต่เม็ดเล็กโคตรเผ็ด สด อร่อย แกไปสั่งให้เขาหามาให้ได้ พริกอื่นฉันไม่เอา"
"ต้องขนาดนั้นเลยหรือครับ"
"เออ...อย่าชุ่ยล่ะ อย่าแอบลักไก่ด้วย ส่วนอีกอย่างก็..." เอาอะไรก็ได้ที่ฉันยังไม่ได้กินในเดือนนี้ เอาให้มันแปลกๆ ถ้าแปลกไม่พอไม่ต้องสะเออะมา"
"วุ้ย...ทำไมวันนี้คุณทินอยากกินอะไรพิสดารจังครับ"
ยุทธพิชัยเกาหัวงงๆ
"พิสดารตรงไหน กะอีแค่ไข่เจียวกับน้ำพริกกะปิ แกไปสั่งในครัวได้แล้ว แล้วก็รอยกมาเสิร์ฟทีเดียว ถ้ายังทำไม่เสร็จแกก็ไม่ต้องรีบมา...แล้วก็ไปหยิบขนมในรถฉันด้วย ฉันซื้อมาฝากเด็กแถวนี้แต่ดันลืมหยิบลงมา”
“เด็กแถวนี้ แถวนี้มีเด็กด้วยหรือครับ”
“มีสิ ก็ยัยศานี่ไง ฉันซื้อขนมมาฝากน้องนุ่งมัน แกอย่าถามมาก รีบไปเดี๋ยวนี้”
“ได้ครับ ได้”
ยุทธพิชัยตั้งท่าจะวิ่งตื๋อลงเรือนไป แต่ทินกรคว้าคอมากระซิบขู่เสียก่อน
“รีบไป แต่ไม่ต้องรีบมานะ ไม่ต้องกลับมาเลยก็ได้ ฉันไม่ว่า”
เลขาฯ หนุ่มกระพริบตาปริบกับคำสั่ง เงยหน้ามองเจ้านายแล้วก็ร้องอ๋อในใจ...
แม้จะเป็นหนุ่มซื่อ (เป็นบางครั้ง) แต่ยุทธพิชัยก็อยู่ใกล้ชิดกับทินกรมานานแสนนานจนอ่านใจเจ้านายหนุ่มออกแม้แค่ได้สบสายตา...
เลขาฯ หนุ่มจึงได้แต่ซ่อนยิ้มและกระโดดผลุงลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะ แต่ฉันก็ชักหิวแล้ว ไม่เกรงใจละกันนะ”
ทินกรนั่งลงโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของเรือนพักออกปากเชิญและตักข้าวใส่จานสองใบทันที รวิศายืนงงอยู่ครู่ก่อนหย่อนตัวลงนั่งตรงข้าม รับจานข้าวที่เขาตักให้มาวางตรงหน้า
“ไหนว่ากับข้าวไม่พอไงคะ ไม่รอก่อนหรือ”
“ไม่ล่ะ หิวแล้ว ขี้เกียจรอ”
“อ้าว...”
แต่ทินกรไม่สนใจ ทำทีเป็นตักนั่นตักนี่ใส่จาน
“เป็นไงบ้าง ไปไหนมาบ้างวันนี้”
ทินกรพยายามเปิดฉากคุยเพราะกลัวหญิงสาวอึดอัดที่จู่ ๆ เขาก็บุกมาถึงที่
“ไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ ได้แต่นั่งเขียนแผนงานแล้วก็ติดต่อร้านขายอุปกรณ์ฟิตเนสที่พอรู้จักกันอยู่”
“จะซื้อใหม่หมดหรือ”
“ไม่ทั้งหมดค่ะ แต่ซื้อเพิ่มเติม”
“น่าตื่นเต้นจัง ดีแล้วพี่จะได้ไม่ต้องถ่อสังขารไปถึงฟิตเนสในเมือง”
ทินกรทำเป็นบ่น ทั้งที่การเป็นสมาชิกสปอร์ตคลับที่อื่นก็นำความรื่นรมย์มาให้ออกจะตายไป...สาว ๆ เพียบ
“พี่ทินเข้าฟิตเนสเป็นประจำหรือคะ”
“ใช่...ดูไม่ออกหรือ”
ทินกรเงยหน้าถาม แววตาพราวระยับ
“พี่นึกว่าตอนเจอกันที่สระว่ายน้ำ ศาเก็บรายละเอียดของพี่ครบซะแล้วเสียอีก”
รวิศาตาค้างที่จู่ ๆ เขาก็พูดอย่างนั้นขึ้นมา ภาพเรือนกายสูงใหญ่กำยำล่ำสัน แผงอกหนาที่ดูก็รู้ว่ากล้ามเนื้อแกร่งตึงแน่น ช่วงเอวเพรียวไร้ไขมันส่วนเกินและ...เอ่อ...
รวิศาถึงกับหน้าร้อนฉ่าเมื่อดันนึกถึงภาพเมื่อเช้านั่น
ทินกรยิ้มกว้างท่าทางภูมิอกภูมิใจ...
แปลกแฮะ สายตาเย้ายวนของสาวๆ ทั้งหลายที่ผ่านมากลับไม่ทำให้เขารู้สึกคึกคักได้เท่าสายตาตื่นตระหนกนิดๆ และสองแก้มที่แดงซ่านของรวิศาในตอนนี้
เขาเพิ่งสังเกตเห็นใกล้ๆ ว่ารวิศาผิวขาวขึ้น อย่างน้อยก็ขาวมากพอจะให้เขาจับได้ว่าเธอกำลังหน้าแดง...ทินกรเผลอไล่สายตาสำรวจผิวกายส่วนอื่นของเธอ หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว ด้านในเป็นเสื้อกล้ามสีขาวซ้อนไว้อีกชั้น ดูมิดชิดไปหมด ทินกรเผลอให้คะแนนเบื้องต้นว่า...ดี ปลอดภัย ผ่าน
แต่เมื่อไล่สายตาลงมาอีก ก็จุดอารมณ์หงุดหงิดของทินกรโดยไม่ได้ตั้งใจ
รวิศาใส่กางเกงผ้าฝ้ายเนื้อหนาสั้นคลุมเข่า แม้ในสายตาชายหนุ่มจะเคยมองว่าสาวคนไหนที่ใส่กางเกงแบบนี้เป็นสาวทึนทึกเพราะมันยาวเกินไปจนแทบจะรุ่มร่าม แต่เมื่อหญิงสาวอยู่ในท่านั่ง มันก็ร่นขึ้นมาเล็กน้อยพอจะทำให้เห็นต้นขาเหนือหัวเข่าอ่อนเนียนนวลสีน้ำผึ้ง
พอคิดได้ว่าคนที่ต้องนั่งกินข้าวกับหล่อนเมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เขาก็ต้องเป็นยุทธพิชัย ทินกรก็ยืดตัวขึ้นทันที
“ห้ามแต่งตัวแบบนี้อีกนะ”
“หา...อะไรนะคะ”
รวิศาตกใจที่จู่ๆ เขาก็โพล่งขึ้นมา มือถือช้อนตักข้าวชะงัก
“อยู่ที่นี่ห้ามแต่งตัวโป๊”
“โป๊!”
“ถ้าพี่หรือแม่ไม่ได้อยู่ด้วย ต้องใส่แต่กางเกงขายาวเท่านั้น เข้าใจมั้ย”
ทินกรพูดจริงจัง
แค่นึกว่าจะมีใครอื่นมานั่งมองผิวเนียนของเจ้าหล่อนอย่างที่เขาเผลอทำไปเมื่อครู่ ก็รู้สึกเคืองขุ่นเสียแล้ว
รวิศาที่ไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไร รู้สึกกระดากอายขึ้นมาทันทีทันใด...นี่เราแต่งตัวโป๊เกินไปหรือเนี่ย !!!
“วันนี้อยู่กับพี่ ไม่เป็นไร พี่อนุโลม แต่วันหน้า...เชื่อพี่ ใส่กางเกงขายาวดีกว่า”
“เอ่อ...ค่ะ ค่ะ”
รวิศารับคำอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากทำตัวมีปัญหา เห็นหญิงสาวรับปากง่าย ๆ แบบนี้ ทินกรก็ค่อยโล่งใจ...
นี่ก็แปลกอีกเหมือนกัน ผู้ชายอย่างเขาชอบออกจะตายที่ได้เห็นผู้หญิงโชว์เนื้อหนังมังสา ถือว่าเป็นความงามของโลก พวกเธอไม่ควรจะเก็บเอาไว้กับตัวเพียงคนเดียว
แต่ถ้าเป็นยัยเป็ดดำ...ที่ไม่ค่อยดำแล้วตอนนี้...เขากลับรู้สึกหวง...เอ๊ย! ห่วงจนตัวเองก็ยังแปลกใจ###########
มีจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คส์แล้วค่าาโหลดได้แล้ววันนี้ Link: http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNjczODExIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiOTk3ODUiO30