Ror world literature

ครูสาวประจำห้องมัธยมศึกษาปีที่หกยืนอยู่หน้ากระดานดำที่เก่าและเป็นสีเขียวมืดๆหันซ้ายแลขวา ดูเหมือนเหล่านักเรียนชายและหญิงได้นั่งกับที่นั่งเรียบร้อย ตอนนี้ทุกคนกำลังเงียบเพราะตั้งใจจะฟังครูสาวจะบอกอะไรออกมา บรรยากาศในห้องสงบและเต็มไปด้วยรอยยิ้มของนักเรียนที่รักครูทุกคน

"สวัสดีจ้ะนักเรียนทุกคน พวกเราอยู่ห้องระดับหัวกะทิกันแล้ว ครูจึงไม่ต้องเป็นห่วงว่าใครจะแข่งขันเรียนกันไปเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลดังๆสักสถาบัน เอาล่ะครูจะลองคุยกับนักเรียนสักคนนะ อืม รุจิภาส เธออยากเรียนอะไร และแข่งเข้าที่ใด"

รุจิภาสหนุ่มสายตาสั้นมากต้องสวมแว่นที่ราคาแพงเพราะถ้าสั่งทำให้เลนส์บางๆจะเสียค่าใช้จ่ายตรงนี้มาก รุจิภาสกับผลการเรียนของเขา 3.93 อยากจะตอบด้วยความมั่นใจ "ผมเตรียมตัวที่จะเป็นทันตแพทย์ จุฬาลงกรณ์ครับ"

"เดี๋ยวนะนักเรียนทุกคน"ทำไมก็ไม่รู็ คุณครูถึงได้เกิดกระสับกระส่ายเหมือนระแวงว่าจะมีตัวต่อบินเข้าหน้าต่างมาต่อย "เป็นครู ครูเลือกรามคำแหงนะคะ"

เหล่านักเรียนหันหน้าซุบซิบเข้าหากัน เหมือนสิ่งที่ครูพูดออกมาเป็นอะไรที่สิ้นคิดมากกว่าสิ่งที่นักเรียนพยายามแข่งขันแม้ดวงชะตาจะไม่ได้ติดมหาวิทยาลัยก็ตาม

นักเรียนหญิงคนหนึ่งยกมือขออนุญาติถามครูสาว "ทำไมต้องรามคำแหงด้วยคะ หนูว่าแปลกนะคะ คุณครูไม่เชื่อใจพวกหนูหรอคะว่าความตั้งใจเรียนเก่งๆ จะไม่ได้สิ่งที่หวังเอาไว้ "

"ไม่ได้ ม่ายด้าย !!" ครูสาวพยายามส่ายศีรษะปัดความคิดนักเรียน "พวกเราน่าจะเรียนรามคำแหงทุกคนนะจ๊ะ รามคำแหงไม่ได้ด้อยค่าแต่อย่างใด มหาวิทยาลัยเปิดแห่งนี้มอบโอกาสให้ทุกคนสมัคร ราคาไม่แพง และพวกเธอจะได้ความเชื่อถือตอนทำงานว่าเป็นนักศึกษาที่ขยันและตั้งใจ ไอคิวในการสอบที่มีมาก ใครไม่เก่งจริงจะจบยากจ้ะ ทุกคนจงเข้าใจว่าที่รามคำแหงสอนเราให้ตั้งใจเรียน ทุกคณะดีหมดเลยจ้ะ "

"อย่างนี้ที่พวกเราตั้งใจเรียนกันตอนมัธยมมันก็เสียเปล่าสิคะครู พวกหนูไม่ได้เป็นแค่อยากเรียนที่นี่เมื่อใดก็ไปสมัครได้ บางคนสอบได้ที่ดีแล้วก็ภูมิใจ บางคนไม่ได้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยรามคำแหงนะคะ "

"ไม่ได้ ไม่ได้จ้ะ ครูอยากจะให้พวกเธอเรียนรามคำแหงนะจ๊ะ"

รุจิภาสรู้สึกเหมือนความตั้งใจเรียนที่ผ่านมาคืออะไรกันแน่ "งั้นผมเรียนสถาบันรัฐที่ดังและเรียนรามคำแหงไปด้วยเลยครับ"

"โอ๊ะ ไม่ได้จ้ะ การเรียนนั้นต้องอยู่กับรามคำแหงให้มากที่สุด เพราะฉะนั้นจะไม่มีที่อื่นมาเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น" ครูก็ยังเน้นรามคำแหงให้ลูกศิษย์เน้นไว้เข้าเรียนเพียงที่เดียว

"ผมว่า ผมยกรามคำแหงให้ครูไปเลย ผมเป็นลูกของคนที่มีสถานะเป็นบุคลากรประจำมหาวิทยาลัยรามคำแหง"นักเรียนคนหนึ่งพูดออกมาอยากจะแก้ปัญหาเรื่องครูสาวที่จิตใจยึดมั่น

"ไม่ต้องทำเพื่อครูขนาดนั้นจ้ะ ครูจะทำเพื่อนักเรียนเอง ตกลงพวกเธอมาเรียนรามคำแหงกันนะจ๊ะ"

"ครูครับ" นักเรียนคนหนึ่งที่เหมือนจะอัดอั้นจนต้องเรียก

"อะไรคะ"

"กวนส้มจีน"

"ออ จ้ะๆ โอเควันนี้นักเรียนลองกลับบ้านไปทบทวนกันดูนะ"

ในวันหนึ่งที่ครูสาวมาพบกับคุกกี้คามุอิ บุคคลที่เป็นทั้งนักเขียนทั้งคล้ายออทิสติกถึงแม้ว่าวัยของคุกกี้จะเกินกว่าวัยนักศึกษามานานแล้ว เขาก็ยังเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรี ครูสาวก็มาเจอและมาถามเขา "สวัสดีค่ะ เธออยู่รามคำแหงหรือเปล่าจ๊ะ"

"ผมอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนแล้วครับ ผมเคยเรียนรามคำแหงมาก่อนแต่ผมไม่ใช่พวกเรียนได้สูงมากเลยไม่ได้เรียนต่อและออกมาอยู่กับมหาวิทยาลัยที่เป็นของเอกชน ในสิ่งที่เราชอบ ในสิ่งที่เราอยากทำ เราก็ไปทางนั้น "

"เธอเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนเลยหรอ รู้มั้ยครูพยายามสนับสนุนรามคำแหงมากๆเลย เดี๋ยวไม่มีคนเรียน"

"ผมก็จะสนับสนุนให้คนเรียนมหาวิทยาลัยเกริกของผมเมมือนกัน ผมทำในสิ่งที่ผมอยากทำ ครูทำในสิ่งที่ครูอยากทำ มหาวิทยาลัยของผมสนุกนะครับ ไม่เข้มงวดมากเกินไป จากที่ไม่มีคนเรียนก็เริ่มพัฒนาแล้วนะครับ "

"หนอย....."

"หนอย....."

เอิ่ม นี่ไม่ได้เอามหาวิทยาลัยมาล้อเลียนนะ แค่เรื่องแต่งเฉยๆ

==============