Ror world literature

"โอย จะทำยังไงกับชีวิตดีนะ เราอยากจะทำอะไรเป็นที่หนึ่ง" ชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่ารอง นามสกุล รามรัตน์

"ฉันก็อยากเห็นใจนายนะ แต่นายทำอะไรเต็มที่แล้วทำไมนายไม่ได้เป็นที่หนึ่ง" รุจิัพัฒน์เพื่อนชายของชายหนุ่มพยายามปลอบใจให้ดีที่สุดว่า ชีวิตที่ไม่เคยเป็นที่หนึ่งในการทำอะไรก็ไม่น่าจะเลวร้ายเกินไปถ้าเราจะพยายามทำอะไรเต็มที่"ครั้งนี้นายมีผลการเรียนเป็นที่สองของห้องสินะ"

เหมือนรองจะรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร"เรารู้แล้ว ที่มันไม่เคยเป็นที่หนึ่ง มักจะเป็น 'รอง' เพราะฉันชื่อรอง ฉันต้องเปลี่ยนชื่อตัวเอง มันเป็นสิริมงคลที่จะนำพาชีวิตฉันไม่ต้องมาเป็นที่สองที่สาม " รองเงยหน้าพูดพร้อมยกมือขวามาระดับอกกำมือแน่วแน่ว่าจะตัดสินใจได้แล้วกับชีวิต

"นายบอกว่า ชื่อของนายมันเป็นอะไรที่เกี่ยวกับผลของชีวิตน่ะหรอ"เพื่อนเกลอยังนึกสงสัยว่ารองสามารถทำอะไรได้ถ้าแค่เปลี่ยนชื่อ"นายจะเปลี่ยนชื่อเป็นอะไร"

"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะใช้ชื่อว่า 'แรก' "นี่ไงทางออก

และเพื่อนก็เหมือนจะนึกได้ว่าจริงด้วยแฮะ "เออ นายต้องมีเรื่องที่เกิดจากชื่อของนาย ถ้านายมีชื่อว่าแรกนายจะได้ทำอะไรเป็นที่หนึ่งได้"

นายรองตัดสินใจไปยังอำเภอวันนั้น เขาทำการขอเปลี่ยนชื่อของเขาเพื่อเป็นสิริมงคล

ต่อไปนี้ การมาเรียนของเขาที่โรงเรียนทุกวัน เขาเรียนได้อย่างราบรื่น เขาตั้งใจทำการบ้านส่งครูทุกครั้งที่ได้รับมา

ทุกวันนายรองหรือปัจจุบันนี้ชื่อแรกมีความสุข วันนี้เขาเดินทางกลับจากโรงเรียนพร้อมเพื่อนเกลอ "เพื่อนเอ๋ย ดวงชะตามันจะดีขึ้นมาก ฉันมีความหวังครั้งใหม่" นายแรกเดินคุยกับเพื่อน ผิวปากเป็นเพลงอย่างอารมณ์ดี สดชื่นกว่าสมัยก่อน

"อ่า ฉันก็รู้สึกว่านายคงจะได้สิ่งที่ดีขึ้นและหวังว่านายจะได้เป็นที่หนึ่งของห้อง" เพื่อนเกลอคนที่สนิทมาตลอดยิ้มไปคุยไป เพียงเพราะเพื่อนรู้สึกสบายอกสบายใจจึงทำให้รู้สึกดีข้นมาด้วย

"เออ ปกตินายทำผลการเรียนได้ประมาณไหน"นายแรกถามเพื่อนเกลอ

"ฉันทำได้แ่ค่ที่สิบเอง เทอมนี้พวกเรามาดูกันเถอะว่าพัฒนาเป็นยังไง"

ทั้งสองต่างยกแขนตบฝ่ามือเป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์ในการพัฒนาตน ไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยสำหรับสองเกลอคู่นี้

......

...

และวันที่สมุดพกแสดงผลมาถึงวันนั้น

ในห้องเรียน นักเรียนแต่ละคนต่างจับคู่คุยถึงผลการเรียนและลำดับที่ได้ นายแรกเปิดสมุดพกของตัวเองอย่างตื่นเต้น หัวใจเขานี่พองโตเพราะเขารู้ว่าที่ผ่านมาเขาทำอะไรได้ดีมาตลอด ",,,,,,," รู้สึกว่าหัวใจเต้นช้าลงแล้ว "3.90 ที่สาม รองชนะเลิศอันดับสอง"

ทำไมเป็นแบบนี้ แต่เขายังไม่รู้อะไรเขาไปนั่งลงตรงที่นั่งประจำของเขา มองเห็นรอบๆที่นักเรียนยืนจับคู่คุย เอ รู้สึกเหมือนเพื่อนเกลอยังไม่มา มาสายจังแฮะ

และอาจาจารย์ผู้ชายหนวดหลิมผู้เป็นอาจารย์ประจำห้องได้ปรากฏมาที่ทางเข้าหน้าห้อง เดินเข้ามายังหน้ากระดาน นักเรียนทุกคนได้เข้านั่งที่เรียบร้อย

ถึงเวลาที่อาจารย์ผู้ชายหนวดหลิมจะกล่าวอะไรสักอย่าง " แฮ่มๆ อาจารย์ขอชมพวกเธอ ที่มีพัฒนาการดีขึ้น ในเทอมสองนี้อาจารย์และทางโรงเรียนตรวจผลการเรียนนักเรียนห้องของเราหมด ไม่มีคนสอบตกเหมือนทีผ่านมา"

เพื่อนเกลอที่มาสาย มาโผล่ที่ทางเข้าหน้าห้อง ยกมือไหว้อาจารย์ "ขอโทษที่มาสายครับ"

"รุจิพัฒน์"อาจารย์ชายหนวดหลิมสังเกตและได้พูดกับเขา"เธอมีพัฒนาการดีเลิศเลย 4.00 เทอมนี้เธอได้ที่หนึ่ง"

นายแรกทึ่ง เพื่อนเกลอที่ชื่อรุจิพัฒน์แข็งไปทั้งตัว อาจารย์ที่มองเพื่อนถามว่า "เป็นอะไรไป เธอมาก็ดีแล้ว เข้าไปนั่งที่สิ"

เพื่อนที่ชื่อรุจิพัฒน์ไม่จำเป็นต้องรับสมุดพกแล้ว กำลังคิดหาทางทำอะไรสักอย่าง"ออ เดี๋ยวผมกลับมานะครับ ผมต้องไปคืนหนังสือที่ห้องสมุด " แล้วรุจิพัฒน์ก็หมุนตัวรีบวิ่งออกไป

"ผมไปหาเขา ไปเป็นเพื่อนเขานะครับอาจารย์" นายแรกลุกออกมาขออนุญาติอาจารย์ผู้ชายประจำห้อง

.....

....

...

รุจิพัฒน์ไม่ได้เข้าห้องสมุด เขาต้องหนีไปเรื่อยๆ

เจ้าแรกมันวิ่งตามอย่างเดือดดาล "ที่หนึ่ง ! แก! แกตายยยยยย !!"

"เอ้ยยยยยย ฉันไม่ได้ตั้งใจนะเพื่อน อย่าฆ่าฉันเลย " รุจิพัฒน์ตอนนั้นวิ่งสุดแรงเกิด เขาไม่หันหลังไปดูเพื่อนที่รู้สึกอาฆาตจะฆ่ารุจิพัฒให้ได้

ในวันนั้นรุิพัฒน์เกือบเอาตัวไม่รอด น้ำหนักลดลงไปหลายกิโลกรัม

แหม อย่างเรื่องนี้มันมีโชคชะตาว่าเป็น 'รอง'

============================================