ก๊วนเทพวัยใสป่วนหัวใจให้ตกหลุมรัก

                Tetsu’s Talk                 ผมอุ้มร่างบางกลับมาที่คอนโดฯเพราะเธอหมดสติไปหลังจากที่ความทรงจำกลับมา ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เธอจำผมได้ จำทุกอย่างที่เราเคยทำร่วมกันมาได้ทั้งหมด มันดีใจจนไม่อาจหาคำมาอธิบายได้ว่าผมดีใจแค่ไหน                 ผมวางร่างบางลงบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ ผมเจอโนริที่มหา’ลัยของรุ่นพี่น่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปทำอะไรที่นั่น แต่ที่แน่ๆมันไม่ดีสักเท่าไหร่เมื่อเธอต้องมาคนเดียวในสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้ชายมากหน้าหลายตาและไว้ใจไม่ได้                 ใบหน้าเนียนสวยที่มีการตกแต่งนิดหน่อยหลับตาพริ้ม ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอหลับสนิท ผมที่ไม่อยากกวนเธอจึงเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น                 “องค์ชายเพคะ!!” ภูตแห่งแสงตนหนึ่งที่ผมสั่งให้มาดูแลห้องให้บินมาด้วยความเร็วจนเกือบชนกับหน้าผม ทำให้ผมสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น                 “มีอะไร เกิดอะไรขึ้น”                  “มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะมาหาองค์ชายในอีกสามนาทีข้างหน้า!!” คำรายงานทำให้ผมชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที ถึงแม้วันนี้จะมีเรื่องดีแต่มันก็ต้องมีเรื่องร้ายปนเข้ามาด้วยเหมือนกัน คนหล่อไม่เข้าใจเลยว่าทำไม -_-^^                 “ทำยังไงก็ได้อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องนี้ได้เป็นอันขาด ถ้าทำได้ฉันจะให้รางวัล” ผมออกคำสั่งก่อนจะเดินไปอีกทางเพื่อทำอาหารเที่ยงให้นางฟ้าตัวน้อยที่กำลังหลับอยู่ในห้องนอนของผม ภูตแห่งแสงรับคำก่อนที่จะบินทะลุออกไปข้างนอก                 1 ชั่วโมงผ่านไป                 และแล้วอาหารหลากหลายชนิดก็เสร็จสมบูรณ์โดยที่ไม่มีใครรบกวน ภูตน้อยทำหน้าที่ได้ดีมาก ^^                 “องค์ชายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!”  เสียงแปดหลอดของภูตน้อยที่ผมใช้ให้ไปไล่ผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นอีกครั้งเหมือนกำลังตกใจจนทำเอาผมสะดุ้ง เรื่องอะไรอีกล่ะทีนี้?                 ตึง!!                 ภูตน้อยบินชนฝาหม้อที่ผมเอาขึ้นมากันอย่างจังจนลงไปนอนนับดาวกับพื้น ผมหัวเราะชอบใจก่อนที่ย่อตัวลงไปแล้วเอาไม้จิ้มฟันเขี่ยร่างเล็กๆที่สะบัดหัวไล่ความมึนงง ก่อนที่จ้องผมอย่างไม่ชอบใจ                 “ว่าไง มีเรื่องอะไรอีกล่ะ?”                  “ผู้หญิงที่องค์ชายพามาด้วยตื่นแล้วนะเพคะ” จบคำภูตน้อยก็บินละลิ่วหายไปในอากาศ มาบอกแค่เนี๊ย!!                 ผมวางมือจากการทำอาหารก่อนจะเดินไปที่ห้องนอนที่ตอนนี้มีร่างบางของใครบางคนนั่งอยู่บนเตียง ในมือมีหนังสือเวทย์ศาสตร์ขาวเปิดค้างไว้  ยัยนี่อ่านอะไรแบบนี้ด้วยหรอ?                 “หิวหรือยัง ไปหาอะไรทานหน่อยมั้ย?” ผมถามอย่างเป็นห่วง                 “หิวแล้ว ว่าแต่ที่ถามเนี่ยไม่ใช่เพราะว่าอยากให้ฉันทานอาหารฝีมือนายหรอกนะ” โนริพูดดักคอ รู้ทันทุกเรื่องสิยัยนี่                 “ประมาณนั้น” ผมบอกก่อนจะประคองโนริลงจากเตียงแล้วไปที่ห้องอาหารที่ตอนนี้ถูกตกแต่งด้วยกุหลาบนานาสีที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้อง มีเชิงเทียนตั้งอยู่บนโต๊ะพร้อมอาหารหลากหลายอย่างที่ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ  สาบานได้ว่าผมยังไม่ได้จัดทำของพวกนี้ แสดงว่าเป็นฝีมือของภูตน้อยสินะ                 ผมหันไปส่งยิ้มแทนคำขอบคุณกับภูตน้อยที่ยิ้มปิติยินดีก่อนที่จะหายวับไปในอากาศ ปล่อยให้ผมกับนางฟ้าแสนสวยอีกคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง                 พรึบ!                 เมื่อเราสองคนนั่งลงเชิงเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะก็สว่างขึ้นอัตโนมัติ ถึงแม้มันจะดูมืดกว่าปกติแต่การทำแบบนี้เรียกได้ว่าโคตรสร้างบรรยากาศเลย ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะ ไม่รู้ว่าเธอจะชอบหรือเปล่า อีกอย่างผมไม่ได้เป็นคนลงมือทำเองด้วย บางทีเธออาจจะน้อยใจก็ได้ที่ผมให้คนอื่นทำแทนทั้งๆที่ผมอยากทำให้เธอ                 หมับ!                 ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ผมรู้ว่ามีคนโอบกอดผมไว้ โนริเอาคางเกยบ่าผมไว้พลางหลับตาพริ้ม รอยยิ้มที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าเนียนสวยบ่งบอกได้ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหน ผมอมยิ้มอยู่คนเดียวเพราะอย่างน้อยเธอก็มีความสุขที่ได้อยู่กับผม ผมเองก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ                 “ขอบคุณนะ วันนี้เป็นวันที่วิเศษที่สุดเท่าที่ฉันเคยมีมาเลย ขอบคุณจริงๆนะเทสึ” โนริพูดพลางหอมแก้มผมอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออก ผมได้แต่นิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกก่อนที่จะหน้าขึ้นสีเมื่อโนริที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโน้มตัวมาจูบผม                 จูบของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน อ่อนโยน นุ่มนวลหากแต่ร้อนแรง เธอสามารถทำให้ผมบ้าคลั่งได้เพียงแค่จูบเดียว                 โนริถอนปากออกก่อนที่จะส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเสียท่าให้กับนางฟ้าคนสวยเข้าแล้ว ร้ายนักนะยัยเทพแห่งน้ำตัวแสบ!!
                  หลังจากที่เราสองเข้าใจกันแล้ว ฉันก็ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเทสึ เลิกเรียนก็กลับพร้อมกัน ไปโรงเรียนเราก็ไปพร้อมกัน ขนาดทานข้าวยังนั่งทานด้วยกันเลย ออ!อีกอย่างท่านแม่กะจะให้ฉันมาอยู่กับเทสึเป็นการถาวรเลยเพราะท่านแม่รู้แล้วว่าเทสึไม่ใช่มนุษย์ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีคนที่คัดค้านเรื่องนี้อยู่สองคนคือฉันกับเทสึ ออ!รวมพี่เซนด้วยคนหนึ่ง เหตุผลของฉันก็ไม่มีอะไรมากหรอกแค่อยากให้เวลาส่วนตัวกับเทสึ ส่วนของเทสึน่ะบอกว่าการที่ผู้หญิงกับผู้ชายที่ยังไม่แต่งงานกันมาอยู่ด้วยกันมันไม่ดี และกลัวว่าจะมีคนมองฉันในแง่ลบ เหตุผลแค่นี้ก็ชนะใจพ่อตาแม่ยายไปโดยปริยาย ส่วนพี่เซนแค่บอกว่า ‘ผมหวงน้อง’ รักพี่ชายที่ซู้ด~~~~                 งานหมั้นถูกกำหนดวันออกมาแล้ว ซึ่งก็คืออีกสองเดือนข้างหน้าแล้วอีกสองเดือนข้างหน้าฉันกับเทสึก็เรียนจบแล้ว อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนั้น~                 ฉันนั่งมองเทสึที่ตอนนี้วุ่นวายอยู่กับการวางแผนเรื่องงานหมั้น ว่าจะตกแต่งสถานที่ยังไง เชิญแขกมากแค่ไหนแล้วอาหารจะต้องยังไง ดูท่าว่าเขาคงอยากหมั้นกับฉันจริงๆ ก็เขาวางแผนเรื่องพวกนี้แม้กระทั่งอยู่ที่โรงเรียนน่ะสิ พวกเพื่อนๆแซวฉันใหญ่เลย แถมพูดด้วยว่าฉันน่ะน่าอิจฉาที่ได้เทสึเป็นคู่ชีวิต น่าอิจฉาตายล่ะ ถึงแม้เรากำลังจะหมั้นกันแต่ถึงอย่างนั้นก็มีผู้หญิงหลายคนมาหาเขา จนบางทีฉันก็ทนไม่ไหวแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เทสึเขาไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงไหนเลยตั้งแต่เราสองเข้าใจกัน เขาอยู่กับฉันตลอด ถึงแม้จะมีผู้หญิงเข้ามามากมายแต่เขาเลือกที่จะอยู่กับฉัน คนที่กำลังจะเป็นคู่หมั้นเขาในอีกสองเดือน                 “ถ้ามันยุ่งยากขนาดนั้นไม่ต้องหมั้นก็ได้นะ” ฉันพูดด้วยความหวังดี เขาอยู่กับเรื่องพวกนี้มานานแล้วนะ                 “ไม่มีทาง!” และเขาก็จะตอบกลับมาแบบนี้เสมอ ไม่มีทาง                 “แต่นายทำงานหนักมามากแล้วนะ งานหมั้นก็อีกตั้งสองเดือน ไม่เห็นต้องรีบเลย”                  “แค่วางแผนน่า ไม่เท่าไหร่หรอก” เขาก็พูดแบบนี้ประจำ คอยดูเถอะถ้าเขาป่วยเมื่อไหร่ฉันจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย                 ตุ้บ!!                 ร่างสูงที่เคยนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานล้มฟุ่บลงพื้นทันทีเมื่อฉันทำท่าจะเดินเข้าไปในครัว ฉันรีบวิ่งกลับมาดูเขาทันที อย่าบอกนะว่าเป็นอย่างที่ฉันคิด!!                 “เทสึ!!” ฉันประคองศีรษะของเขาให้หนุนตักฉัน ใบหน้าหล่อเหลาดูซีดไร้เลือดฝาด ว่าแล้วไงเขาป่วยจนได้!!                 “ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย แค่ปวดหัวเอง” ไม่ได้เป็นอะไร! เขายังจะโกหกอีกหรอ!!                  “ฉันไม่ตลกนะเทสึ ลุกไหวมั้ย?” ฉันถามพลางประคองเขาเดินไปที่โซฟา ร่างสูงดูเหนื่อยอ่อนเหมือนไม่ได้นอนมาเกือบสามวันเพราะทันทีที่หนุนตักฉันได้เขาก็หลับไปเลย                 เทสึซุกหน้าอยู่กับตักฉันในขณะที่ฉันร่ายเวทย์รักษาให้เขา ถึงแม้ฉันจะร่ายเวทย์รักษาแล้วแต่ใช่ว่าเขาจะหายทันทีทันใด อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสามวันถึงจะหายเป็นปกติ                 “ป่วยเข้าจนได้  ดื้อจริงๆเลยให้ตาย” ฉันบ่นพึมพำพลางลูบผมสีทองสว่างของคนที่หลับไป ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากของว่าที่คู่หมั้นเบาๆแทนคำว่าฝันดี                 “ว้าว~ สวีทวีดวีวกันอยู่หรอเนี่ย ^^!!” ฉันแทบจะถอนปากออกไม่ทันเมื่อเสียงกวนบาทาของใครบางคนดังขึ้น                 “โกเซน!!!”  ฉันเรียกชื่อผู้มาใหม่เสียงแข็ง จะโผล่มาทำไมเงียบๆเนี่ย!!                 “ช่ายยยย~ฉันเอง ว่าแต่..ทำไมไอ้เทสึมันดูไม่ดีเลยว่ะ” โกเซนถามอย่างสงสัยเมื่อเจอเทสึที่นอนหลับอยู่บนโซฟาโดยใช้ตักฉันเป็นหมอน                 “เขาป่วยน่ะ” ฉันตอบคำถามพลางมองโกเซนอย่างสงสัย หมอนั่นมาทำอะไรที่นี่?                 “ว่าแต่นายเถอะมาทำอะไรที่นี่ แล้วโชตะล่ะ?”                 “โชตะมันนอนอยู่ที่บ้าน ส่วนฉันก็แค่มาเยี่ยมเธอกับไอ้เทสึมันน่ะ^^” เมื่อได้ฟังเหตุผลฉันก็ชักปรี๊ด แค่นี้เองน่ะหรอ!!                 “นายอุตส่ามาขัดจังหวะสวีทฉันกับเทสึเพราะแค่ต้องการมาเยี่ยมน่ะหรอ!! นายมันบ้าไปแล้วหรือไง!”  ฉันโวยวาย โกเซนหัวเราะชอบใจก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัวหาอะไรใส่ปากแล้วเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น นอกจากนิสัยเสียแล้วหมอนี่ยังไร้มารยาทอีกต่างหาก                 “งั้นกลับล่ะ หายไวๆเด้อ ^^” จบคำโกเซนก็หายไปจากตรงนั้นทันที  คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป อะไรของหมอนี่                 ฉันลุกจากโซฟาก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว เอากะละมังใบเล็กใส่น้ำ ผ้าขนหนู แล้วก็ยาลดไข้ออกมา เพื่อที่จะดูแลใครบางคนที่หัวดื้อนอนตายอยู่บนโซฟา                 “เทสึ ลุกขึ้นมาทานยาก่อนนะ” ฉันพยุงเทสึขึ้นมาโดยให้เขาพิงไหล่ฉันเอาไว้ก่อนที่เอายาลดไข้ป้อนใส่ปากเขา แล้วให้ดื่มน้ำ ถึงแม้เขาจะดูเหมือนหลับไปแล้วแต่เขาก็กินยาเข้าไปโดยไม่ขัดขืนเลยสักนิด เป็นเด็กดีอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย ^^                 ฉันค่อยๆเอนตัวเทสึลงนอนเหมือนเดิมก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้คนป่วย ใบหน้าหล่อเหลาดูซีดกว่าที่เคยเป็น เฮ้อ~ช่างเป็นคนที่ดื้อเกินเยียวยาจริงๆ                 ฉันใช้เวทย์พยุงเทสึไปที่ห้องนอน ก็ดูขนาดตัวเขากับฉันสิ ขืนฉันพยุงไปเองมีหวังล้มหัวฟาดพื้นแน่ อาการหนักกว่าเดิมทำไง                 เมื่อมาถึงห้องนอนเวทย์ที่ฉันร่ายก็วางเทสึลงบนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ฉันนั่งลงข้างๆเขาพลางลูบเส้นผมสีทองเล่น ผมเขานุ่มมากเลยนะ แล้วก็หอมมากๆด้วย ^^                 เมื่อเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนกว่าๆฉันที่คอยดูแลคนป่วยจนอาการดีขึ้นก็เกิดง่วงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ร่างกายเหนื่อยอ่อนไปหมดเพราะต้องคอยเช็ดตัว วัดไข้ วิ่งวุ่นหายาให้คนป่วย ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน                  ฉันก้มลงจูบหน้าผากคนป่วยเบาๆก่อนที่จะลงไปนั่งข้างเตียงเพื่อเฝ้าไข้เขา ฝันดีนะ My dear ^^
                 ฉันกระพริบตาปริบๆเมื่อได้กลิ่นอาหารหอมฉุยยั่วน้ำลายตั้งแต่เช้า จะว่าไปฉันยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เที่ยงเมื่อวาน ว่าแต่ฉันมานอนอยู่บนเตียงได้ไง? แล้วเทสึล่ะ!!                 ฉันกระวีกระวาดลงจากเตียงก่อนจะเดินลิ่วๆไปที่ห้องครัว ก็เจอตัวต้นเหตุร้องเพลงทำอาหารสบายอารมณ์ ฉันอยากฆ่าเขาให้ตายคามือจริงๆป่วยแล้วทำเก่งลุกขึ้นมาทำอาหาร ถ้าไข้กลับฉันจะปล่อยให้ตายเลยคอยดู เชอะ!                 ดูเหมือนร่างสูงที่กำลังทำอาหารอยู่จะรู้ว่าฉันบ่นแช่งเขาในใจ เขาถึงได้หันมาส่งยิ้มชวนแจกฝ่ามืออรหันต์ให้ฉันที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ให้มันได้อย่างนี้สิ!                 “หายดีแล้วหรือไงถึงได้ลุกมาทำอาหารน่ะ” ฉันถามประชดเขาที่ตอนนี้เดินมาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง พลางโยกตัวไปมาเหมือนกำลังง้อฉันอยู่                  “ก็ได้ว่าที่คู่หมั้นคนสวยดูแลเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้ ใครจะไม่รีบหายล่ะครับ” เทสึพูดเอาใจพลางพาฉันไปที่โต๊ะทำอาหาร ไปๆมาๆเราสองก็เลยทำอาหาร่วมกัน เป็นการทำอาหารที่มีความสุขที่สุดเท่าที่ฉันเคยมีมาเลย ^^                 เราสองคนช่วยกันตั้งโต๊ะ เสริฟอาหารก่อนที่เราจะนั่งทานอาหารร่วมกัน พูดคุยกันก่อนที่เราสองคนจะไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน วันนี้เราสองก็ไปโรงเรียนด้วยเหมือนปกติที่ผ่านมา วันนี้เราจะมีประชุมสภาฯด้วย เห็นว่าจะจัดงานระลึกก่อตั้งโรงเรียน ก็เลยจะประชุมกันน่ะว่าจัดงานแบบไหน วันนี้บางทีเราอาจจะยุ่งกันทั้งวัน                  + +Meitoka  Giluku  Senior  HighSchool + +                 เมื่อมาถึงโรงเรียนเราก็เข้าประชุมทันทีเพราะมันอาจจะใช้เวลานานสำหรับการวางแผนงานเพราะวันระลึกก่อตั้งโรงเรียนจะมีขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า แต่ดันมาประชุมเอาวันนี้ความจริงเราควรจะประชุมกันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วด้วยซ้ำ แต่ผอ.ดันลืมนัดประชุม -_-^^                 ในที่ประชุมตอนนี้ต่างวางแผนงานที่จะนำเสนอผอ.ค่อนข้างมีหลากหลายแบบ ทั้งการจัดแบบสากลและแบบประจำชาติ ฉันว่าเอาแบบประจำชาติก็ดีนะเพราะนานแล้วเหมือนกันที่ฉันไม่ได้ใส่ชุดยูกาตะ อยากใส่เหมือนกันนะแต่ไม่รู้จะไปใส่เอาตอนไหนน่ะสิ T^T                 “เอาล่ะ เราได้แบบแผนการจัดงานแล้ว เราจะจัดแบบประจำชาติกันเพราะหลายๆคนอาจจะเบื่อการจัดแบบสากลแล้ว ผอ.อยากให้ทุกคนกระจายแผนงานนี้ให้ทั่วโรงเรียน แล้วลงมือตกแต่งสถานที่ ซึ่งตลอดสามวันนับจากนี้เราจะไม่มีการเรียนการสอน”  นั่นมันสวรรค์ของพวกชอบโดดเรียนชัดๆ                  เมื่อการประชุมจบลงพวกสภาฯก็กระจายแผนงานไปทั่วโรงเรียน ทุกคนดูครึ้กครื้นกว่าทุกๆงานที่ผ่านมา ก็แหงล่ะที่ผ่านมาจัดแบบสากลตลอด พอเปลี่ยนมาจัดแบบประจำชาติมันก็น่าตื่นเต้นไปอีกแบบ                 “เฮ้! โนริ เทสึ มาช่วยทางนี้หน่อย!” เสียงซาโตรุดังขึ้นเมื่อต้องการขอความช่วยเหลือจากฉันและเทสึ แต่ช่วยพูดเพราะๆกว่านี้ไม่ได้หรอย่ะ!                 “รู้แล้วๆ” ฉันขานรับก่อนจะเดินไปหาซาโตรุที่วุ่นวายอยู่กับการตกแต่งผ้าม่าน ซึ่งสิ่งที่หมอนี่ให้ฉันช่วยก็คือประดับตกแต่งต้นซากุระปลอมที่เป็นส่วนหนึ่งในของตกแต่ง แต่ว่านะ…..                 “เอ่อ…ซาโตรุ ฉันว่าต้นซากุระมันสูงไปนะ ฉันตกแต่งข้างบนไม่ได้อ่ะ T^T” ฉันบอกซาโตรุ ก็ต้นซากุระที่หมอนี่เอามามันสูงกว่าฉันเกือบเมตร แล้วฉันจะตกแต่งข้างบนได้ไงอ่ะ                 “เทสึ มาช่วยยัยนี่ทีสิ” ซาโตรุหันไปบอกเทสึที่กำลังนั่งทำอะไรบางอย่างยุกยิกๆคนเดียว ก่อนที่เขาจะเดินมาหาฉัน                 “มานี่” เขาเรียกฉันให้ไปยืนข้างๆเขาใต้ต้นซากุระ และเมื่อฉันเดินไปถึง….                  “ว้ายยยย!!!!” เทสึเขาก็จับฉันขึ้นนั่งบนบ่าเขาน่ะสิ!! ทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย!!                 “เอ้า! ตกแต่งได้ตามสบายเลยนะเพราะตอนนี้ฉันว่าง” เทสึส่งยิ้มมาให้แต่ฉันนี่สิ หน้าแดงจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว คนบ้า! ชอบทำฉันเขินอยู่เรื่อยเลย >//<                 “กรี๊ดดด!!! คู่นี้หวานชะมัด น่าอิจฉาอ่ะ >///<” พวกผู้หญิงกรี๊ดลั่นเมื่อเทสึพูดหยอกล้อฉันตลอดเวลาที่ฉันนั่งอยู่บนบ่าเขา อิจฉานักก็ไปหาผู้ชายสักคนมาทำแบบนี้ให้สิย่ะ!                 ฉันรีบตกแต่งต้นซากุระให้เร็วที่สุดและออกมาดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะก้มลงไปหาเทสึที่ยังคงพูดคุยกับคนอื่นๆโดยที่ไม่บ่นสักคำว่าหนักหรือเหนื่อย เขาจะอึดเกินไปแล้วนะ                 “เทสึ วางฉันลงไปแล้ว ไม่หนักบ้างหรือไง” ฉันบ่นพึมพำ เทสึเงยหน้าขึ้นมาหาฉันก่อนที่เขาจะทำเรื่องหน้าหวาดเสียวจนเกือบทำฉันหัวใจวายตาย                 “กรี๊ดดดด!!!!” ฉันกรีดร้องอย่างตกใจเมื่อเทสึโยนฉันลงจากบ่าเขาก่อนที่เขาจะรับฉันไว้ได้อย่างสวยงาม เล่นบ้าๆอีกแล้ว!                 “ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันซะอย่างไม่มีทางทำเธอตกหรอก” ยังไม่สำนึกว่าเกือบทำฉันหัวใจวาย                 “อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย” ฉันทำหน้าโกรธๆใส่เขา เขาหัวเราะชอบใจก่อนจะวางฉันลง                  “วันนี้เลิกเรียนเราไปเที่ยวกันนะ” เทสึชวนเมื่อฉันนั่งพักเพราะยังหัวใจเต้นตุ้บๆจากการที่เขาเล่นบ้าๆเมื่อกี้                 “ไปเที่ยวไหนอ่ะ วันนี้อยากนอนอยู่บ้านมากกว่านะ” ฉันบอกเขา วันนี้ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้พักเลยนะ ตอนเย็นเขายังจะพาฉันไปเที่ยวอีกหรอ เขาไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ                  “เอ้า! ก็ได้ แต่วันหลังเธอต้องไปเที่ยวกับฉันนะ โอเค๊?” ถามเสียงสูงซะเหลือเกิ๊น~                  “ค่า~ คุณเทสึ” ฉันตอบประชด เขาส่งยิ้มกวนๆมาให้ก่อนที่จะเดินไปอีกทาง                 ฉันกวาดสายตามองรอบห้องที่ตอนนี้เสร็จเกือบหกสิบเปอร์เซ็นแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนยังคงไม่ยอมวางมือจากงานที่อยู่เลยสักนิด งานจะมีขึ้นในอีกสามวันนะค่ะคุณเพื่อน จะรีบทำไปไหนเนี่ย?                 + + พักกลางวัน + +                  เมื่อเวลาพักกลางวันมาถึง พวกที่เคยทำงานอยู่ในห้องก็วิ่งไปที่โรงอาหารทันที จนฉันเกือบลืมไปว่าพวกนี้เคยทำงานมาก่อน -_-^^                 ฉัน เทสึ โซ โกเซน และโชตะเดินมาที่โรงอาหารพร้อมกันตามปกติ และแน่นอนการที่เราห้าคนเดินมาด้วยกันแบบนี้มันก็ย่อมเด่นเป็นธรรมดา เพราะว่าเราห้าคนต่างมีบุคลิกและลักษณะภายนอกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เป็นต้นว่า…                 เทสึ เขาเป็นถึงโจ๊กเกอร์ของสภาฯแถมยังหน้าตาดี มีดีกรีเป็นถึงว่าที่คู่หมั้นของฉัน ไหนจะสีผมที่โดดเด่นแบบสีทองสว่าง นัยน์ตาสีเขียวมรกตชวนหลงใหล แถมมีบุคลิกที่เท่ดึงดูดใจอีก                 โซ  เธอเป็นถึงนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเยอรมัน ผมสีแดงเพลิงยิ่งทำให้เธอดูโดดเด่น นัยน์ตาสีกรมท่ากลมโตแลดูสวย บุคลิกของเธอก็เป็นสาวเปรี้ยวแต่ดูโหดนิดๆ หนุ่มๆคนไหนสบตาสีกรมนั่นเข้าคงได้ลงไปนอนดิ้นแด่วๆที่พื้นแน่ๆ                 โกเซน  เขาเป็นถึงมือขวาของฉัน(ก็พวกเขาฝึกงานผ่านแล้ว แถมเทสึก็ยอมรับพวกเขาแล้วด้วย ^^) มีนิสัยขี้เล่น ออดอ้อน พูดคำหวานเก่ง เป็นมิตรกับทุกคน เขามีผมสิช็อคโกแลตกับนัยน์ตาสีม่วงแดงทรงเสน่ห์ สาวคนไหนไปสบตากับเขาล่ะก็มีหวังโดดหมอนี่จับทำ……(ละไว้ฐานที่เข้าใจนะ)                 โชตะ เขาเป็นมือซ้ายสุดเท่ของฉัน เป็นคนที่เงียบๆแต่ดูน่าค้นหา มีบุคลิกนิ่งๆเย็นชา แต่เร้าใจ (อันนี้ไม่ใช่) ผมสีดำซีดและดวงตาสีดำซีดที่ดูเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ใครจะรู้ว่าดวงตาของเขาชวนให้หลงใหลมากแค่ไหน                 คนสุดท้าย ซึ่งก็คือฉัน ที่เป็นถึงควีนของโรงเรียน แถมฐานะยังโคตรรวยอีกต่างหาก มีบุคลิกเป็นสาวสวยซ่อนเปรี้ยวแต่แอบหวานในบางเวลา(เวลาที่อยู่กับเทสึ >//<) ผมสีดำเหลือบม่วงชวนน่าสัมผัส นัยน์ตาสีน้ำทะเลที่ชวนให้หนุ่มๆที่มองตกหลุมรัก ไม่ว่าจะยังไงกลุ่มเราก็เป็นกลุ่มที่เพอร์เฟคที่สุด โฮะๆ ^O^!                 เมื่อเราเดินมาถึงโต๊ะที่นั่งประจำและพูดคุยกันปกติก็มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งจงใจเดินผ่านโต๊ะเรา ทำไมถึงบอกว่าจงใจน่ะหรอ?                 “โอ๊ยยย!!”  ฉันร้องออกมาด้วยเจ็บปวดเมื่อยัยเตี้ยหนึ่งในนั้นจงใจสะดุดขาตัวเองเลยเป็นเหตุให้น้ำซุปร้อนๆที่ยัยนั่นถือมาหกราดหัวฉันเต็มๆ คิดดูว่ามันจะร้อนแค่ไหน T^T                 “โนริ!!” ทุกคนรีบมาดูอาการฉันแบบด่วนจี๋ เทสึประคองฉันเอาไว้พลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำซุปที่ใบหน้าฉันให้ ร้อนอ่ะเทสึ T^T                 เทสึที่อ่านใจฉันได้หันไปขอความช่วยเหลือจากอีกสามคน โกเซนวางมือเหนือศีรษะฉันก่อนที่จะปล่อยน้ำเย็นๆออกมาล้างคราบน้ำซุปที่อยู่บนตัวฉันออกให้ แน่นอนไม่มีใครเห็นด้วย                 “รู้สึกว่ามันจะแย่กว่าเดิมอีกนะ”  โซพูดขึ้น ฉันเห็นด้วยนะก็ทีแรกฉันเปียกแค่นิดเดียวแต่ตอนนี้ฉันเปียกทั้งตัวเลยน่ะสิ! อีกอย่างวันนี้ฉันไม่ได้ใส่สูทมาด้วยแถมเสื้อนักเรียนก็ยังบางอีกต่างหากคิดดูถ้ามันโดนน้ำแล้วมันจะเป็นยังไง!                 “เทสึ ฉันอายเขานะ พาฉันไปจากที่นี่ทีสิ” ฉันซุกหน้าอยู่กับอกของเทสึเพราะทั้งเจ็บทั้งอาย ปวดหัวมากๆเลยด้วย                 พรึบ!                 เทสึถอดเสื้อสูทของเขามาคลุมตัวฉันเอาไว้ก่อนที่จะอุ้มฉันเดินฝ่าผู้คนที่มุงดูเหตุการณ์ออกมาที่ห้องสภาฯ ให้ตาย!เพราะโดนน้ำร้อนตามด้วยน้ำเย็นมันเลยทำให้ฉันปวดหัวตุ้บๆเลยอ่ะ T^T                 เมื่อมาถึงห้องสภาฯเทสึก็เดินลิ่วๆไปที่ห้องน้ำทันทีก่อนที่จะวางฉันลงในอาบน้ำเปิดน้ำใส่อาบให้เรียบร้อย เฮ้ยๆ! เรื่องแบบนี้ฉันทำเองได้นะ!                 “เทสึ! ออกไปเลยนะ!” ฉันไล่เขาออกไปจากห้องน้ำ จะอาบน้ำให้หรือไงกันย่ะ!!                 “อยู่เฉยๆก่อนสิ ฉันดูแผลหน่อย” เทสึจับแขนฉันไปพลิกดูสองสามทีก่อนที่เขาจะร่ายเวทย์รักษาเพื่อมันจะได้ไม่เป็นแผลพุพอง แต่มันแสบมากๆเลยนะ T^T                 “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ นายออกไปก่อนเถอะฉันจะอาบน้ำ”  ฉันออกปากไล่เขาอีกรอบก็เขาไม่ยอมไปสักทีนี่นา ทั้งๆที่ร่ายเวทย์รักษาเสร็จแล้วแท้ๆ                 “อยากอาบด้วยอ่ะ ไม่ได้หรอ?”  เขาส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ ฝันไปเถอะย่ะ!!                 “ฝันไปเถอะย่ะ! ออกไปเลยนะฉันจะอาบน้ำ” ฉันลุกขึ้นมาผลักเขาออกจากห้องน้ำแต่ดูเหมือนว่าฉันจะลืมไปอย่าง                 “ว้าว~ว่าที่คู่หมั้นฉันเนี่ยหุ่นดีชะมัดเลยแฮะ น่ากอดจังเลย ^^” เขาหันมาแซวฉันที่ตอนนี้เปียกไปทั้งตัว เสื้อผ้าเปียกลู่แนบกับผิวเนียนสวย ซวยแล้วไง!!                 “อย่าหันมานะ! รีบๆออกไปเลย!” ในที่สุดฉันก็ไล่เทสึออกไปจากห้องน้ำจนได้ ไปแล้วจริงๆมั้ยเนี่ย?                  เมื่อเวลาผ่านไปสักพักฉันไม่ได้ยินเสียงเทสึจึงค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกแล้วก้าวลงไปในอาบน้ำ ผสมสบู่กลิ่นหอมๆแล้วตีน้ำให้เป็นฟองครีมนุ่มๆ ฉันกวักฟองเล่นสบายอารมณ์พลางฮัมเพลงเบาๆอย่างมีความสุข ลัลลา~ ^^!                 “ว่าแต่ยัยนั่นเป็นใครกันนะ ถึงได้กล้ามามีเรื่องกับฉันแบบนี้ ท่าทางคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ล่ะมั้ง” ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ถ้าฉันรู้ว่ายัยนั่นเป็นใครล่ะก็ฉันจะไปเผาบ้านมันเลยคอยดู!!                 ก็อกๆ!                  “ใครน่ะ?” ฉันถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องน้ำ อย่าบอกนะว่า……                 “ฉันเอง” ว่าแล้วเชียว เทสึจริงๆด้วย!                 “มีอะไรอ่ะ? อย่าเข้ามาเป็นอันขาดนะ!!” ฉันเตือนเขาไว้ก่อน หมอนี่ถ้าไม่เตือนมีหวังเขา….                 “ไม่เข้าไปหรอกน่า แค่จะบอกว่าฉันเอาชุดที่จะใช้เปลี่ยนมาให้ แค่นี้เอง” เขาพูดให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆเถอะ                 “ขอบใจ เอาไว้ข้างนอกนั่นแหละ”  ฉันบอกก่อนที่จะได้ยินฝีเท้าห่างออกไป อย่างน้อยเขาก็เชื่อฟังฉันอยู่บ้างนะ                 เมื่อแช่น้ำจนพอใจแล้วฉันก็ล้างตัวให้สะอาดก่อนจะสวมผ้าคลุมลายดอกซากุระสีชมพูที่โคตรจะบางเลยอ่ะ ใครเป็นคนเอามาให้ฉันเนี่ย!!                 “กรี๊ดดดด!!! นายเข้ามาทำไมเนี่ย!” ฉันโวยวายทันทีเมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอเทสึนั่งยิ้มกรุ้มกริ้มอยู่ที่โซฟาห้องแต่งตัว หมอนี่มันโรคจิตชัดๆ! แกเข้ามาทามมายยยยยย!!!!!!!!!!                  “ก็แค่จะมาดูว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมอาบน้ำนานจังเลยก็แค่นั้นอย่าตกใจนักสิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินแล้วเข้าใจผิดว่าฉันจะข่มขืนเธอหรอก” เทสึเดินมาปิดปากฉันแล้วผลักฉันชิดกำแพงห้อง โดยใช้ร่างสูงเป็นกำแพงกั้นอีกชั้น นายบอกว่าถ้าฉันร้องคนอื่นจะเข้าใจผิดว่านายจะปล้ำฉันใช่มั้ย? แต่ที่นายกำลังทำอยู่มัน…..                  “อ่อยอั้นอะ!!” ฉันร้องโวยวายเมื่อเทสึไม่ยอมปล่อยฉันสักที โอ๊ย! ทำไมหัวใจมันถึงไม่เต้นในจังหวะปกติสักทีนะ!!                 “ไม่ปล่อย” เขาตอบกลับหน้าตาย สายตาที่เขามองฉันมันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขากำลังจะเป็นบ้า!                  “โอ๊ยยยย!!!” เทสึรีบปล่อยฉันทันทีก่อนจะกุมมือตัวเองด้วยความเจ็บปวด เพราะฉันกัดมือเขา สมน้ำหน้า ใครใช้ให้นายเอามือมาปิดปากฉันล่ะ                 “แสบนักนะ” เทสึครางเสียงต่ำพลางจับจ้องมาที่ฉันเหมือนนักล่า ตายแน่ ตายแน่ๆ T^T!                 “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆด้วย” ฉันขู่แต่เชื่อเถอะว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วแน่ๆเทสึถึงได้เข้ามาในนี้น่ะ                 “พวกนั้นไม่อยู่ตั้งนานแล้ว อีกอย่างเธอร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก” เทสึยิ้มอย่างเหนือกว่าก่อนจะเดินมาประชิดตัวฉันอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองข้างถูกตรึงไว้กับกำแพงด้วยมือหนา ฉันเบิกตากว้างเมื่อเทสึใกล้จะหมดความอดทนแล้ว!                 “อย่าทำแบบนี้นะเทสึ!!” ฉันร้องห้ามเขาที่ตอนนี้มองฉันขึ้นลง ให้ตาย! แค่เสื้อคลุมบางๆตัวเดียวช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย!                 “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เราทำแบบนี้ออกจะบ่อย” ใครเขาไปทำอะไรกับนายตอนไหนย่ะ!! อย่ามาพูดสุมสี่สุมห้านะ!                 “ใครเขาไปทำอะไรกับนายตอนไหนกัน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!” ฉันดิ้นพล่านไปมา แต่เพราะว่าฉันผูกสายเสื้อคลุมแค่หลวมๆเท่านั้นเพราะกะจะออกมาแต่งตัวเลย แต่เพราะมีใครบางคนสะเออะมาอยู่ในนี้น่ะสิฉันเลยไม่ได้แต่งตัว และเป็นเหตุให้เสื้อคลุมตกมาอยู่ที่ต้นแขนเผยให้เห็นผิวขาวๆ ออกมายั่วอารมณ์คนตรงหน้าน่ะสิ! ไม่น้า~                  “ฉันชักจะอดใจไม่ไหวแล้วสิ” จบคำเขาก็ประกบริมฝีปากลงมาทันที ฉันครางในลำคออึกอักเพราะจูบของเขามันเร่าร้อนและชวนให้หลงใหลเหลือเกิน มือหนาที่เคยตรึงมือฉันไว้ก็แปรเปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ต้นขาอย่างเมามันส์ อีกมือที่ว่างก็ล้วงเข้ามาในชุดคลุมลูบไล้สะโพกมนอย่างหลงใหล                 “อืมมม~ เทสึพอแล้ว” ฉันพยายามห้ามเขาด้วยสติที่เหลืออยู่แต่เขาไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น เขายังคงรุกต่อไปเรื่อยๆเพราะอารมณ์ที่ไม่อาจหยุดได้ ให้ตาย!! เพราะเขาเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงกลัวที่จะหมั้นกับเขาน่ะผู้ชายอะไรเอาแต่ใจชะมัดเลย