ขอโอกาสรัก(ได้ไหม)ให้หวนกลับมา

บทที่ 2

     “เกิดอะไรขึ้นมันเกิดอะไร” ความสับสนเข้าครอบงำ สายตาพยายามเพ่งมองไปรอบข้างแต่กลับพบแต่ความมืดมิดจนไม่กล้าที่ขยับตัว ไม่มีแสงใดๆลอดผ่านเข้ามาแม้แต่น้อย ทุกอย่างดูว่างเปล่าจนมองแม้แต่ตัวของเธอเองก็ไม่เห็น สมองน้อยๆปวดหนึบไม่สามารถจับต้นชนปลายใดๆได้ทั้งสิ้น ราวกับกำลังหลงลืมบางอย่างที่สำคัญไปอย่างหมดสิ้น

     “ลี..ลีตื่นเถอะครับผมอยู่นี่” เสียงของใครบางดังมาจากที่ไกลแสนไกล จนน้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุเพราะเสียงนั้น เธอพยายามขยับตัวในความมืดนี้ เพื่อออกตามหาเสียงอันอ่อนโยนหากแต่ดูเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เธอไม่รู้ว่าเขาคือใคร เขากำลังเรียกใครอยู่ แต่หัวใจและร่างกายมันขยับตามหาเสียงนั้นอย่างถวิลหา ยิ่งได้ยินเสียงนั้นหัวใจของเธอก็ชอกช้ำ ร้าวรานอย่างถึงที่สุด

    “คุณ..คุณคุณอยู่ที่ไหนฉันอยู่ตรงนี้ช่วยฉันที” เมื่อพยายามตะโกนก้องตอบออกไป กลับไร้เสียงทุ้มนั่นคงมีแต่เสียงของเธอที่สะท้อนกลับเข้าเรื่อยๆ ขาที่ก้าวอย่างสับสนหลงทางเดินหยุดลงอย่างสิ้นหวัง เธอพยายามคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก สมองเจ็บร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆเสียให้ได้

     “ลี..ลี..ตื่นเถอะนะผมขอร้อง” เสียงนั่นอีกแล้ว ยิ่งได้ยินน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา เธอได้แต่สะอื้นไห้อย่างเดียวดาย

     “พอเถอะ..พอเถอะนะหยุดได้แล้ว” เธอได้แต่ตะโกนออกไป เสียงนั่นทำให้เธอเจ็บราวกับมีเข็มเป็นพันๆเล่มทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจ เธอไม่อยากฟังอีกแล้ว ไม่อยากได้ยินเสียงนั้นอีกแล้ว

     มือบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวยกขึ้นปิดหูแน่น ขาเรียวตัดสินใจวิ่งไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายเธอวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าทำไม เธอต้องการหาแสงสว่างที่นำทางเธอไป แต่รอบข้างมีเพียงความมืดที่ดูดกลืนกินทุกสิ่งราวกับต้องการฉีกกระชากวิญญาณของเธอให้แดดิ้น ขาทั้งสองข้างก้าววิ่งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเธอรู้อย่างเดียว ต้องวิ่งไปข้างหน้าวิ่งตามหาเสียงนั้นให้พบแต่ก็ยังกลัวที่จะฟังมัน

     เสียงทุ้มนั้นยังคอยตามเธอเป็นระยะๆ แม้ปิดหูแต่มันก็ได้ยินจากหัวใจ เธอพยายามปิดหรือเปิดตา แต่ความมืดมิดก็โอบล้อมอยู่รอบเธอทำให้เธอเหนื่อยเหลือเกินขาเริ่มล้าจนต้องหยุดวิ่งลง เมื่อพยายามมองไปข้างหน้าจึงรู้ว่าตัวเองวิ่งวนในความมืดมิดแห่งนี้ สุดท้ายเธอทิ้งตัวลงอย่างสิ้นหวัง หดหู่

     แม้ร่ำร้องเรียกเพียงใด ก็ไม่มีใครได้ยิน แม้มองไปทางไหนกลับไร้หนทาง มีแต่ความกลัว ความมืดมิดอยู่เป็นเพื่อนเธอ เสียงทุ้มนั้นจางหายไปแล้ว มีแต่ความเงียบปกคลุมเย็นยะเยือก น้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้งจนต้องปิดตาซบหน้าลงกับตัวเอง

     ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่นั่งอยู่อย่างนี้ ทั้งหลับ ทั้งตื่น เธอพบว่าที่แห่งนี้ดูราวกับไร้กาลเวลา ไร้ชีวิต ไร้ตัวตน รอบๆมีเพียงสีดำของความมืด และความหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ คงมีแต่เสียงที่ดูคล้ายลมพัดอ่อนๆและเสียงทุ้มอ่อนโยนนั่นดังมาเป็นระยะๆอย่างปลอบประโลม แต่ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้เลย เธอสิ้นหวังอยู่นานจนต้องทิ้งตัวลงครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อไร้ความหวังดวงตาค่อยๆปิดลง ความรู้สึกเหมือนตัวตนของเธอกำลังจะเลือนหายไปกับความมืดเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

     ในขณะหนึ่งที่เธอเริ่มจางหาย ความเจ็บปวดที่ไม่รู้สาเหตุกลับเข้าทิ่มแทงเธอจนต้องตะเกียกตะกายร่างกายเหมือนโดนฉีกกระชากออกไปแล้วบีบซ้ำกลับมา จนเธอต้องกรีดร้องเสียงโหยหวนราวกับสัตว์บาดเจ็บใกล้ตาย แม้กรีดร้องอย่างไรความเจ็บปวดนี้กลับไม่มีทีท่าว่าจะจบลง เธอเจ็บปวดทั่วสรรพางค์กายมากขึ้นอีกเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบขย่ำ ฉีกทึ้งภายในตัวเธอให้แหลกเหลว 

     “กรี๊ดดดด....ช่วยด้วย” แขนสั่นระริกสองข้างพยายามประคองตนเอง แต่ความเจ็บปวดที่เล่นงานเธออยู่ตอนนี้ดูเหมือนจะสาสมใจที่ได้กลืนกินเหยื่ออันโอชะ เสียงที่เคยหวาน แหบพร่าลงร่ำไห้ ส่งเสียงกรีดร้องบ้าคลั่งทนทานไม่ไหวอีกต่อไป อยากเรียกร้องความตายมาฉุดเธอลงให้สิ้นเสีย ร่างกายค่อยๆคุดคู้กอดตัวเองอย่างไร้หนทาง เธอทรมาน มันทรมานมาก มันทรมากเหลือเกิน

     ใครก็ได้...ช่วยฉันที

     ความเจ็บปวดจากความมืดแห่งนี้ยังไม่ทันได้ทุเลาลง แสงสว่างจ้าแสบตานั่นได้สาดส่องเข้ามากระทบร่างเธออย่างตั้งตัวไม่ทัน ความร้อนเผาไหม้ของแสงสว่างสีขาวนั่นพยายามดูดกลืนกินเธอทีละน้อย ร่างกายค่อยๆแตกสลายอย่างช้าๆ ความทรมานเกิดขึ้นราวกับนรกกำลังแผดเผาอยู่ ร่างค่อยๆเริ่มหายไปพร้อมกับแสงสีขาวอย่างน่ากลัว ทิ้งไว้แต่รอยน้ำตาที่เปียกชื้นเป็นดวงกับเสียงสะท้อนที่ร้องอย่างทรมาน มันสะท้อนกับความมืดแห่งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เสียงทุ้มนุ่มดังมาอีกครั้ง หากแต่สายไปแล้วที่เธอจะได้ยิน