หวามรักดรุณี...25+++ (คุณนุ&น้องแพร)

            เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน
            เด็กสาวในชุดดำน่ารัก เรียบร้อย แต่ทะมัดทะแมงตามสไตล์ของเธอ เจ้าตัวยืนร่ำไห้สายตาทอดมองอยู่หน้าเมรุ ที่มีควันจางๆ สีเทาลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
            “พ่อขา แม่ขา ทำไมถึงทิ้งให้น้องแพรอยู่คนเดียว แล้วน้องแพรจะอยู่ต่อไปได้ยังไง ฮือๆๆๆ”
            เสียงร้องไห้ พร้อมเสียงตัดพ้อบุพการีที่ได้ล่วงลับไป หลุดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มของเด็กสาว ทำให้ดวงกมล เพื่อนสนิทคนเดียวของแม่แพรวา อดที่จะเข้าไปปลอบโยนเด็กสาวผู้น่าสงสารไม่ได้
            “โธ่น้องแพรของน้า หนูไม่ต้องเศร้าไปหรอกค่ะ หนูอย่าลืมสิ ว่ายังมีน้าอยู่ทั้งคนนะลูก ต่อไปนี้...น้องแพรมาเป็นลูกสาวน้า มาอยู่กับน้านะลูก”
            สิ้นเสียงปลอบจากดวงกมล แพรวายิ่งร่ำไห้หนักเข้าไปกันใหญ่ เนื่องจากรู้สึกตื้นตันในหัวใจยิ่งนัก เพราะหลังจากสิ้นพ่อแม่แล้วในชีวิตเธอก็ไม่เหลือญาติสนิทที่จะมารับเธอไปเลี้ยงเลยสักคน
            “ขอบคุณนะคะ น้ามล ฮือๆๆๆ ถ้าไม่มีน้ามลน้องแพร ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปแล้ว”
            สาวน้อยหันไปกอดคนที่เข้ามากอดเธอไว้แนบอก แล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น หลังจากงานฌาปนกิจศพของบุพการีเสร็จสิ้น แพรวาก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่คฤหาสน์ครอบครัววอลคลาร์ก
 
 
            รถคันหรูขับเข้ามาในบริเวณคฤหาสน์วอลคลาร์ก "สวัสดีครับคุณแม่...เดินทางเหนื่อยมากมั้ยครับ" ดนุเปิดประตูให้ผู้เป็นแม่และสวมกอดด้วยความคิดถึง
            "ราบรื่นดีจ๊ะ แต่ก็เหนื่อยนิดหน่อย" เมื่อกล่าวทักทายลูกชายเสร็จก็หันมาหาแพรวา เพื่อจะเรียกให้เข้าไปด้านในด้วยกัน  แต่ก็ต้องพบว่า เด็กสาวยังหลับไม่รู้ตัว​ ซึ่งดูแล้วน่าจะไม่ตื่นง่ายๆ  ซะด้วย
            “โธ่เอ้ย...น่าสงสารจริงน้องแพรของน้า คงจะอ่อนเพลียมาก" ดวงกมลจึงคิดว่าน่าจะพาเธอขึ้นไปนอนพักในห้องที่เตรียมไว้ให้เลยดีกว่า
          ​"น้องหลับอยู่...นุช่วยแม่อุ้มน้องขึ้นไปนอนบนห้อง        ทีเถอะ”  ได้ยินดังนั้นเขาจึงค่อยๆ อุ้มเด็กสาวตัวเล็กออกจากรถ แล้วเดินตามผู้เป็นแม่ขึ้นไปบนห้องที่เตรียมไว้ให้สำหรับแพรวาโดยเฉพาะ
            ก่อนที่ดวงกมลจะกลับมา เขาได้ทราบเรื่องจากคุณพ่อว่าคุณแม่จะรับลูกสาวของเพื่อนสนิทสมัยเรียนมาเป็นลูกบุญธรรม เพราะว่าเด็กสาวอายุเพียง 12 ปี ไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่จะรับไปดูแล ทางครอบครัวของเขาเองก็ไม่เดือดร้อนอะไรถ้าจะรับเลี้ยงเด็ก    เพิ่มอีกสักคน
            ห้องที่จัดไว้ให้ก็ไม่ได้ต่างจากห้องของดนยาน้องสาว    คนเดียวของเขามากนัก วอลเปเปอร์สีชมพูหวานมีตุ๊กตาคิตตี้     ตัวใหญ่ตัวเล็กวางอยู่ทั่วห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของน้องสาวเขาแน่ สงสัยจะเห่อน้องสาวคนใหม่
            เมื่อเดินมาถึงเตียงแล้วจึงวางร่างบางลงอย่างเบามือ เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอตื่น แล้วจึงถอยออกมายืนข้างเตียง
            "เดี๋ยวนุออกไปบอกให้อ้อยเข้ามาช่วยเช็ดตัวให้น้องหน่อยนะลูก" ดวงกมลบอกลูกชายให้ออกไปก่อน
            "มากันแล้วเหรอคะ..." เสียงวิ่งเข้ามาในห้อง พร้อมเสียงทักทายดังขึ้น 
            "ชู่..." ดนุรีบยกมือทำเสียงชู่ เพื่อเตือนให้ดนยาที่วิ่งเข้ามาทำเสียงดัง เงียบเสียงลง เพราะกลัวว่าคนที่ยังนอนอยู่จะตื่น
            "โอ๊ะ!!! น้องยาขอโทษค่ะ"
            "เข้ามาก็เสียงดังเชียวน้องยา" ดวงกมลส่ายหน้าระอาใจกับความซนของลูกสาวคนเล็ก
            "ก็น้องยาตื่นเต้นอยากเห็นน้องสาวคนใหม่นี่คะ...ไหนคะให้น้องยาดูหน้าน้องหน่อย" พูดแล้วเธอก็ค่อยๆ เดินไปนั่งข้างเตียงมองหน้าเด็กสาวที่หลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า
            "หูว…น้องน่ารักจังเลยค่ะคุณแม่ ผิวข๊าวขาว จมูกก็โด่ง ขนตางอนยาวเชียว เหมือนตุ๊กตาบลายธ์ของน้องยาเลย" ดนยารู้สึกเหมือนได้ตุ๊กตาบลายธ์ตัวใหม่ที่มีชีวิตมาเป็นน้องสาว
            "ใช่แล้วจ๊ะ น้องน่ารักมาก ถ้าอย่างนั้นน้องยามาช่วยแม่เช็ดตัวแล้วก็สวมเสื้อผ้าให้น้องได้มั้ยคะ"
            "ได้เลยค่ะ น้องยาช๊อบชอบ เดี๋ยวน้องยาเข้าไปเอาผ้าชุบน้ำใส่กะละมังมาเช็ดตัวน้องดีกว่า ส่วนพี่นุออกไปได้แล้วค่ะ เป็นผู้ชายห้ามอยู่" แม้ว่าจะขัดใจที่ถูกไล่ออกมา แต่ก็ไม่สามารถขัดใจน้องสาวตัวแสบได้
            ดนุยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาดม แล้วสูดกลิ่นหอมที่ยังติดอยู่ที่มือไม่จางหาย เขายังรับรู้ถึงไออุ่นของคนตัวเล็กที่เขาอุ้มขึ้นมาได้เป็นอย่างดี แม้ว่าแพรวาจะอายุแค่ 12 ปี แต่ร่างกายเธอกลับเติบโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน
 
-------------------------------------------------------------------------
 
ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนให้ไรท์มีกำลังใจเขียนนิยายต่อไปมากๆ นะคะ
ตอนนี้คุณนุ&น้องแพร มีออกมาในรูปแบบ E-BOOK แล้ว
อยู่ในช่วง Hot Promotion ราคาเพียง 99 บาทเท่านั้น
ตามไปกดรับไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันได้เลยคร่าาา...จุ๊บเหม่ง