Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 4 : สโมสรนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ 2
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
 
 
          “มึงจะตัดระเบียบการส่วนไหนทิ้งหรือเปล่า” ศิวะถาม ตอนนี้ฉันกับศิวะกำลังเดินไปที่รถของฉัน
 
          “ไม่ตัด” ฉันตอบ ก่อนจะเดินไปยืนข้างๆประตูรถ
 
          “เมื่อไหร่จะเลิกใช้คันนี้วะ” ศิวะถามพร้อมกับปลดล็อครถ ฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งทันที
 
          “จนกว่าจะเลิกทำงานสโม” ฉันตอบพลางไล่จัดตารางเวลาไปด้วย
 
          “ครับท่านประธาน” ศิวะรับคำยิ้มๆก่อนที่มันจะขับรถไปที่ตึกสโมสรของคณะทันที
 
          “ไม่ต้องดับรถ มึงส่งแค่นี้แหละแล้วกลับไปดูน้อง ๆเหอะที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการเองแค่ตารางเวลาเดี๋ยวก็เสร็จ” ฉันบอก ศิวะมันพยักหน้ารับพอฉันเปิดประตูลงไปจากรถมันก็ขับรถกลับไปที่หอประชุมใหญ่ทันที
          “สวัสดีความลำบากและลาก่อนความสุขของฉัน” ฉันเอ่ยกับตัวเองพลางมองตึกสี่เหลี่ยมตรงหน้าแสนสวยที่ใคร ๆก็ฝันอยากจะเข้ามาในตึกแห่งนี้แม้แต่ฉันเองก็เคยฝันแต่พอได้เข้ามาที่นี่จริง ๆแล้วทำให้รู้เลยว่า...  อิเหี้ย!! มึงมันนรกบนดินชัดๆ ...ก็จะประมาณนี้อ่ะนะ
 
 
 
          5 ชั่วโมงผ่านไป
 
          “จรวดตัวที่หนึ่ง ฟิ้ววววววววว” ฉันพูดพร้อมกับล่อนจรวดกระดาษเล่นด้วยความเบื่อเชื่อไหมฉันหลับไปสองรอบแล้วแต่ก็ยังไม่มมีใครโผลหัวมาสักคน การสโมก็ทำเสร็จไปตั้งแต่สี่ชั่วโมงที่แล้ว ห้องลูกไม้ก็ไปจองเรียบร้อยแล้ว เห้ออออออ เหงาอ่ะ!
 
          “จรวดตัวที่สอง ฟิ้ววววววววววววว”
 
          “จรวดตัวที่สาม...”
 
          “จรวดตัวที่สี่...”
 
          “จรวดที่ห้า...”
 
 
 
          พรึ่บ!
 
          “อุ้ย!” ฉันออกมาเมื่อจรวดตัวที่ห้าของฉันมันเปลี่ยนเป้าจากประตูห้องไปเป็นกลางหน้าผากเนียนๆของศิวะเข้าอย่างจัง ศิวะคิ้วกระตุกมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
 
          “ดูท่าท่านประธานของเราจะว่างมากเลยนะครับ!” ศิวะเอ่ยเสียงเย็น ฉันหัวเราะแฮะๆออกมาแก้เก้อก็แหม่... จังหวะมันลงตัวพอดีไปหน่อยก็เท่านั้นเอง
 
          “ไม่เอาน่าเฮีย มาค่ะเริ่มประชุมกันเถอะ” แมงปอพูดไล่เลี่ยศิวะที่จ้องจะงับหัวฉันขึ้นอยู่ร่อมร่อ
 
          “จะประชุมเรื่องอะไรกันครับ?” กันต์ ประธานภาคสิ่งทอเอ่ยถาม
 
          “มึงไม่ได้อ่านข้อความ” ศิวะถามทันขวับ
 
          “มือถือผมแบตหมดพี่” กันต์ตอบพลางหลบเข้าที่ข้างหลังของฉันทันที ก็เฮียแกเล่นมองน้องอย่างกับจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ เห้อ~ แดกแตนตัวบั๊กมาแน่เลย ขนุนจิเพลียค่ะ!
 
          “ไม่เชิงประชุม กูแค่จะเรียกพวกมึงมาคุยเรื่องระเบียบการพรุ่งนี้” ฉันบอก
 
          “ไม่ต้องการความคิดเห็น?” คิม ประธานภาคเครื่องกลถาม
 
          “กวนตีน?” ฉันถามกลับเสียงนิ่ง
 
          “ขอโทษครับพี่” มันเอ่ยขอโทษแล้วนั่งเงียบไป ฉันเดินเข้าไปที่โต๊ะประชุมกลางห้องก่อนจะยืนกอดอกมองพวกน้อง ๆที่เริ่มนั่งลงบนเก้าอี้
 
          “อันดับแรกเปิดระเบียบการขึ้นมา” ฉันบอกพร้อมกับส่งมือถือตัวเองให้กับกันต์ที่มันมานั่งข้างๆฉันเพราะหลบรังสีอาฆาตจากศิวะที่เพ่งเล็งไปหาทุกคนๆ ไอ้นี่ไปแดกรังแตนที่ไหนมา เห้ออออ บรรยากาศมาคุหมด!
          “พรุ่งนี้เรียกน้องมารวมที่ภาคของใครของมันตอนหกโมงเช้าห้ามเรียกมาก่อนเวลา กูรู้กูเล่นเข้าใจ?” ฉันบอก
 
          “ครับ!!” พวกประธานภาครับคำอย่างหนักแน่น
 
          “ให้น้องกินข้าวเช้าแล้วพาน้องเข้าหอประชุมใหญ่ตามระเบียบการ พวกกูจะรอที่หน้าหอประชุมใหญ่ก่อนเวลาเข้าครึ่งชั่วโมงพวกมึงกะเวลากันดี ๆล่ะเพราะเราต้องเข้าพร้อมบริหาร ดูน้องอย่าให้โฮแซวอะไรหมาๆออกมาเข้าใจ?” ฉันถามพร้อมกับจ้องหน้าพวกมัน วิศวะกับบริหารไม่รู้มันเป็นอะไรกันชอบไปแซวไปกวนตีนเขา สมัยฉันอยู่ปี 1 รับน้องทีพอบริหารเดินผ่านพี่มันก็ชอบให้โฮแซวคิดแล้วเพลียจิตค่ะ
 
          “ครับ!!”
 
          “เข้าหอประชุมใหญ่เก้าโมงเช้ากว่าจะออกก็เที่ยงในระหว่างนี้มึงก็ดูแลน้องดี ๆจะทำอะไรก็ให้พอเหมาะมีอะไรค่อยมาเคลียร์ที่ภาค เข้าใจ?”
 
          “ครับ!!” เมื่อพวกมันรับคำฉันก็หันไปมองศิวะที่นั่งอยู่ข้างๆคนละฝั่งกับกันต์
 
          “เรื่องข้าวเช้าเดี๋ยวทางสโมสรจะเอาข้าวเหนียวไปแจกตามจำนวนน้อง ๆของแต่ละภาค แต่ก็จะเผื่อติดไปภาคละสิบห่อ พวกมึงจะมาภาคกันตอนไหน” ศิวะถาม น้อง ๆมันหันมาปรึกษากันอย่างตั้งอกตั้งใจ
 
          “ตีห้าครึ่งครับ” แมค ประธานภาคคอมตอบ ฉันหันมามองหน้าศิวะก่อนจะพยักหน้ารับ
 
          “กูให้มาภาคล่ะสิบสามคน ปีสองสิบ ปีสามสามโอเค?”ศิวะ
 
          “โอเคครับ” ทุกคน ศิวะหันมาพยักหน้าให้ฉัน
 
          “เจ๊แล้วเลือกดาวเดือนตอนไหนครับ” เทมเป ประธานภาคอิเล็กถามขึ้นมา
 
          “ช่วงเย็นตอนหกโมงครึ่งเจอกันที่โดมของคณะ พวกมึงจะเรียกน้องทันไหม” ฉันถาม
 
          “ทันครับ” พวกนั้นตอบ
 
          “ดี” ฉันรับคำ
          “กูให้เวลาพวกมึงคุยกับน้อง ๆอย่างมากที่สุดหนึ่งชั่วโมงแล้วปล่อยมันกลับหอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำหลังกินเลี้ยงรวมตามที่มหาลัยกำหนด เรียกน้องตอนไหนก็ได้แต่น้องต้องพร้อมตอนหกโมงครึ่งที่โดมของคณะ เข้าใจ?”ฉันถาม
 
          “เข้าใจครับ” ทุกคนรับคำ
 
          “เรามีเวลาจนถึงสี่ทุ่ม กูขอคุณพ่อมาแล้วท่านให้ไม่เกินห้าทุ่มเพราะฉะนั้นสี่ทุ่มคือกูต้องได้ดาวและเดือนของคณะ น้องทุกคนต้องออกจากรั้วมหาลัยก่อนห้าทุ่ม เข้าใจใช่ไหม?” ฉันถาม
 
          “เข้าใจแล้วครับ” ทุกคนรับคำ
 
          “โรมจดทันไหม” ฉันหันไปถาม
 
          “ทันครับเจ๊” โรมตอบ
          “งั้นมึงส่งเข้ากลุ่มเลย” ศิวะสั่ง โรมพยักหน้ารับ ฉันก้มมองนาฬิกาในข้อมือบ่งบอกเวลาบ่ายสามสี่สิบห้านาที ใช้เวลามากกว่าที่คิดแฮะ
          “ดูระเบียบการแล้วปรึกษาหารือกันซะมีอะไรที่อยากปรับเปลี่ยนหรือเพิ่มเติมบอกมาได้เลย ถ้าพิมพ์ส่งเป็นทางการเมื่อไหร่ใครมาโวยวายกูจะตบพวกมึง!” ฉันขู่
 
          “โหดจังวะเจ้” คิมแซวขึ้นขำ ฉันยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนจะนั่งลงดูน้อง ๆมันถกเถียงกันไปมา ส่วนศิวะเพื่อนยากที่คาดว่ามันยังแดกแตนไม่อิ่มตอนนี้ออกไปแดกเพิ่มเรียบร้อยแล้ว
 
          “เอ่อ เจ้ถามไรหน่อยดิ” แมงปอเอ่ยด้วยท่าทางเกร็งๆ
 
          “พูดมากูไม่แดกหัวมึงหรอก” ฉันบอกขำๆ
 
          “พวกหนูโอเคกับระเบียบการที่เจ๊จัดทั้งหมด” แมงปอบอก ฉันพยักหน้ารับ
          “หนูคุยเรื่องดาวเดือนได้ป่ะ” แมงปอถาม
 
          “ทำไมอ่ะได้ครบแล้วหรอ” ฉันถามกลับ
 
          “ยังหรอกเจ๊แค่จะขออนุญาตเฉยๆ” แมงปอเอ่ยด้วยท่าทางเกร็งๆ ฉันมองน้องคนอื่น ๆมันก็ไม่ค่อยกล้าสบตาสักเท่าไหร่ พอมองไปที่ ริว ประธานภาคโยธามันรีบหลบตาฉันทันทีทำเอาฉันถึงบางอ้อเลยทีเดียว
 
          “ถ้ามันตกลงก็ให้มันประกวดไปเถอะ” ฉันพูดขึ้นมา แมงปอและคนอื่น ๆหันมามองฉันตาเป็นประกายระยิบระยับ
 
          “เจ๊อนุญาตแน่นะ?” นีน่าถามย้ำ
 
          “เออ” ฉันรับคำก่อนจะหันไปมองทางอื่นปล่อยให้น้อง ๆคุยกับต่อในหัวก็นึกถึงใบหน้าหล่อคมของน้องชายที่ได้มาจากคนเป็นพ่อล้วน ๆ ถ้าเทียบกับคนอื่น ๆในคณะลูกไม้อาจจะชนะขาดลอยแต่ถ้าเทียบกับต่างคณะแล้ว... ไม่น่าจะชนะน่ะสิ คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าหล่อๆของไอ้เด็กเวรที่ชื่อมาสนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวของฉันทันที ถ้าเทียบกันแล้วน้องชายของฉันสู้หมอนั่นไม่ได้จริง ๆด้วยสินะ เมื่อเวลาผ่านไปได้สักพักโรมก็เอาระเบียบฉบับจริงมาให้ฉันดู ฉันตรวจสอบก่อนจะพยักหน้ารับ โรมจึงนำไปจัดการต่อทันที ฉันมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาสี่โมงครึ่งก็หันไปมองน้อง ๆที่นั่งคุยเล่นกันอยู่
          “แยกย้ายกันไปแจ้งเรื่องกับเพื่อนๆได้แล้วต้องแจ้งน้องอีกเดี๋ยวจะเย็นเกินไป หกโมงเย็นก็ปล่อยน้องกลับ” ฉันบอก
 
          “ครับ/ค่ะ” น้อง ๆรับคำ
 
          “นีน่าอยู่ช่วยโรมก่อนนะแล้วก็ล็อคประตูให้เรียบด้วย” ฉันหันไปบอกกับนีน่าที่เก็บเอกสารอยู่
 
          “ได้ค่ะเจ๊” นีน่ารับคำ
 
          “ริวมึงเอารถมารึเปล่า” ฉันถามขึ้น ริวส่ายหน้าไปมาน้อย ๆ
          “งั้นไปกับกู กูจะไปภาคมึงพอดี”
 
          “ไม่ไปที่ภาคหรอเจ้” แมคเอ่ยถามขึ้นมา
 
          “มันแนะนำตัวเสร็จรึยังล่ะ” ฉันถามกลับ แมคก้มมองนาฬิกาบนข้อมือตนเอง
 
          “น่าจะเสร็จแล้วล่ะครับ” มันตอบ
 
          “งั้นก็ไม่ไปล่ะกัน มีอะไรให้ช่วยก็โทรมาส่วนของพวกกระติกน้ำและกล่องพยาบาลเตรียมให้เรียบร้อย” ฉันสั่งก่อนจะเปิดประเป๋าตังค์ของตนเอง
          “ใบนี้เอานี้ไปให้ไอ้มีนแบ่งกับไอ้ปอนด์คนละครึ่ง ส่วนที่เหลือพวกมึงก็เอาไปซื้อของกินเล่นล่ะกันแบ่งน้องด้วยแล้วก็ดูแลน้องกันดี ๆ” ฉันบอกพร้อมกับยื่นตังไปให้แมคสามพัน มีน น้องรหัสที่โคตรกวนอวัยวะเบื้องล่างของฉันเองมันอยู่ปีสาม ส่วนน้องรหัสของมันก็ไอ้ ปอนด์ เป็นผู้หญิงที่แดกเก่งชิบ
 
          “ครับ อิจฉาอ่ะมีพี่รหัสสายเปย์” เกมส์มันว่าก่อนจะเดินออกไป ฉันเลยหันไปพยักหน้าให้ไอ้ริว มันเดินตามออกมา พอเดินมาถึงหน้าตึกฉันก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
 
          “พรุ่งนี้ถ้าน้องเจ็บจนได้แผล กูรู้กูเล่นรายตัวนะคะ!” ฉันเอ่ยเสียงเย็นพวกมันสะอึกไปตามๆกันเพราะรู้ถึงนิสัยของฉันดีว่าฉันเป็นคนยังไง พวกนั้นรีบเอ่ยรับคำเลยหนักแน่นก่อนจะแยกย้ายกันไป ฉันเดินนำริวไปที่รถ ขับรถออกไปนิดเดียวก็ถึงภาคโยธาแล้ว
          “อิม” ฉันเรียก อิม รุ่นน้องปีสองที่เป็นสมาชิกของสโมสรขึ้น น้องมันหันมายกมือไหว้ ฉันยิ้มรับน้อย ๆ
 
          “ภาคโยธาเรียบร้อยดีค่ะเจ๊ ไม่มีอะไรเกินเลย” อิมรายงาน ฉันพยักหน้ารับน้อย ๆ
 
          “ไปเถอะเดี๋ยวพี่ดูต่อเอง” ฉันบอก
 
          “งั้นหนูไปแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ” อิมว่า ฉันรับไหว้มันก่อนที่มันจะเดินกลับไปที่มอไซต์แล้วขี่ออกไปทันที ฉันนั่งมองลูกไม้ทำกิจกรรมกับเพื่อนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดูท่าว่าจะได้เพื่อนแล้วสินะ นั่งรอได้ไม่นานฉันก็ก้มมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาห้าโมงห้าสิบนาทีก่อนจะยกขึ้นมือขึ้นสูงแล้วเคาะที่นาฬิกาของตัวเองให้พวกรุ่นน้องปีสองมันเห็น กรที่ทำหน้าที่ว๊ากมันพยักหน้ารับก่อนจะเรียกน้องรวม ชี้แจ้งโน้นนี่นั่นไม่นานไอ้ลูกไม้ตัวแสบก็เดินตรงมาทางฉันพร้อมกับเพื่อนของมันอีกสองสามคน
 
          “ไงเจ๊” มันทัก
 
          “ขึ้นรถ” ฉันบอกกำลังจะหันหลังให้มันก็คว้าแขนฉันเอาไว้ก่อน
 
          “เจ๊ไปส่งเพื่อนผมด้วยได้ไหมอ่ะพวกมันเพิ่งมาวันนี้ยังไม่ได้เอามอไซต์มา” ลูกไม้บอก ฉันมองเพื่อนๆมันอีกสามคนที่ยกมือไหว้นิ่งๆก่อนจะพยักหน้ารับ
 
          “งั้นก็ขึ้นรถ” ฉันบอกก่อนจะมองเลยด้านหลังลูกไม้ไปเห็นกรวิ่งเข้ามาหา
 
          “เจ๊พรุ่งนี้สโมมีงบแจกหรือเปล่า” กรถาม ฉันขมวดคิ้วมุ่ยด้วยความสงสัย
 
          “กูแจกไปแล้วนะภาคละห้าพัน” ฉันบอก
 
          “ไม่เห็นได้เลยที่เรียกน้องวันนี้ผมก็ใช้เงินรุ่น” มันบอก
 
          “กูแจกแล้ว เหภาคมึงใคร” ฉันถาม
 
          “พี่ไหม พี่ต่อเนื่องเจ๊” กรบอก ฉันพยักหน้ารับก่อนจะมองหา ใยไหม ไปรอบ ๆแต่ก็ไม่เจอตัวมันเลยแม้แต่น้อย ฉันกำหมัดแน่นทันทีด้วยความโกรธ
 
          “ไอ้ไม้มึงไปส่งเพื่อนมึงแล้ววนมารอกูที่หน้าสโมสร” ฉันบอกพร้อมกับโยกกุญแจรรถให้กับลูกไม้
 
          “แล้วเจ๊ล่ะ” มันถาม
 
          “กูจะไปตบคน!” ฉันตอบเสียงนิ่ง น้อง ๆที่ได้ยินกลืนน้ำลายเล็กน้อย ลูกไม้ร้องอ้อน้อย ๆก่อนจะขึ้นรถไปพร้อมเพื่อนๆของมัน ฉันยกมือขึ้นชี้หน้าไอ้พวกเด็กต่อเนื่องที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
          “ใครที่โทรบอกมันกูจะเล่นมึงไปกับมันด้วย! อยากไปแตกแอร์ที่ห้องคณบดีก็โทรเลย!!” ฉันตวาดลั่นด้วยความโมโห พวกรุ่นน้องปีสองปีสามรีบเก็บโทรศัพท์ทันทีก่อนที่ฉันจะหันไปมองพวกปีหนึ่งที่ยืนเสือกกันอยู่
          “ถ้าพวกมึงยังไม่รีบไปกูจะให้พี่มึงเล่นพวกมึง ไป!!” ฉันตวาดขึ้นมาเสียงเย็นพอเห็นน้อง ๆไปกันหมดแล้วก็หันกลับมามองกรที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ
          “กร มึงให้เพื่อนมึงไปตามภาคอื่น ๆแล้วตามพวกสมาชิกสโมที่ยังเหลืออยู่ให้ไปรวมที่หน้าสโมสร” ฉันสั่ง น้องมันพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งแยกไปทันที
          “ประธานรุ่นต่อเนื่องอยู่ไหน” ฉันถามก่อนจะเห็นน้องคนหนึ่งเดินเข้ามา
          “มึงรู้จักหอของเพื่อนมึงใช่ไหม” ฉันถามเสียงเย็น น้องมันทำท่าอึกอักไม่อยากตอบคงจะเป็นห่วงเพื่อนสิน่ะ เหอะ! ห่วงกันเข้าข้างกันแบบผิดๆเห็นแล้วขัดหูขัดตาชิบหาย!!
 
          “เจ๊ผมขอจัดการเรื่องนี้เองได้ไหมครับ” ริวที่ยืนเงียบอยู่ถามขึ้น ฉันยักยิ้มมุมปากอย่างพอใจ กำลังรอคนที่จะเอ่ยประโยคนี้อยู่พอดี
 
          “ได้! กี่วัน?” ฉันถามเสียงนิ่ง
 
          “สามวันครับ” ริวตอบ
 
          “ถ้าเกินสามวันพวกมึงเตรียมคำอธิบายดี ๆกับไอ้ศิวะได้เลยเพราะมันเป็นคนดูแลเรื่องงบประมาณของกิจกรรมนี้” ฉันเอ่ยเสียงนิ่ง พวกมันหน้าซีดหนักกว่าเดิมถึงฉันจะเข้มงวดและจริงจังมากแค่ไหนแต่ก็ไม่ล้ำเส้นบาง ๆของแต่ละภาคมากนัก แต่กับศิวะที่อยู่โยธาโดยตรงคงไม่ต้องบอกว่ามันจะเล่นหนักแค่ไหนแถมเรื่องทุจริตแบบนี้ทั้งฉันและศิวะเกลียดเข้าไส้เลยทีเดียว
 
          “ครับ ผมจะรีบจัดการ” ริวรับคำ ฉันพยักหน้ารับก่อนจะหันไปมองน้องต่อเนื่องนิ่งๆ
 
          “อายไหม? ให้น้องสี่ปีมาช่วยเรื่องภายในรุ่นของพวกมึงนะฮ่ะ! ถ้าแค่เพื่อนตัวเองยังดูแลไม่ได้มึงก็ไม่เหมาะที่จะเป็นผู้นำของใคร!” ฉันว่าก่อนจะกวักมือเรียกเจนที่เป็นเหรัญญิกของรุ่นฝั่งสี่ปีให้เข้ามาหาแล้วควักเงินส่วนตัวให้น้องมันไปห้าพัน
          “เอาเงินนี้คืนเข้ารุ่นทั้งของต่อเนื่องและสี่ปีด้วยเหลือเท่าไหร่ก็บริหารกันเองอีกสามวันกูต้องได้เงินคืนเข้าใจนะ?” ฉันถาม
 
          “เข้าใจค่ะเจ๊ ขอบคุณค่ะ” น้องมันรับคำพร้อมยกมือไหว้ฉัน ฉันพยักหน้ารับก่อนจะมองไปที่ต่อเนื่องอย่างเสียความรู้สึก พี่ เกรซ เหรัญญิกของสโมสรก็เป็นคนของภาคโยธาแถมอยู่ต่อเนื่องเหมือนพวกมัน พี่เขายังมีความซื่อสัตย์และสุจริตไม่คิดคดโกง เห็นแล้วขายหน้าแทนพี่แกจริง ๆที่มีน้องไม่ได้เรื่องแบบนี้!
 
          “เจ๊เดี๋ยวผมไปส่ง” เต้พูดขึ้นก่อนจะเดินนำฉันไปที่มอไซต์ของมัน
 
 
 
 
          “เกิดอะไรขึ้นเจ๊” แมงปอที่โดยตามกลับมาระหว่างทางถามขึ้นด้วยความสงสัย
 
          “พี่เกรซล่ะ?” ฉันถามกลับ
 
          “กูอยู่นี่” พี่เกรซรับคำ ฉันเดินตรงไปหาพี่มันหน้าเครียด
 
          “เด็กภาคเจ๊โกงเงินสโม” ฉันบอกเสียงนิ่ง พี่เกรซนิ่งไปทันทีก่อนที่ใบหน้าพี่แกจะแดงก่ำด้วยความโกรธ
 
          “อีไหม!!” พี่เกรซคำรามออกมาเสียงดังด้วยความโกรธเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ศิวะเดินเข้ามาพอดี
 
          “เล่นแมร่ง!” พูดจบมันก็หันหลังเดินกลับไปทันที ฉันรีบวิ่งไปคว้าข้อมือหนาของมันเอาไว้ มันหันมามองหน้าด้วยความไม่พอใจ
 
          “กูเคลียร์แล้วอีกสามวันมึงกับเจ๊เกรซค่อยเข้าไปเคลียร์ให้เวลาน้องมันหน่อย” ฉันบอก ศิวะพยักหน้ารับอย่างขอทีไปแต่ฉันเชื่อว่ามันกำลังโกรธแบบสุดๆนึกแล้วสงสารพวกน้อง ๆ แฮะดูท่าเย็นนี้เจอท่านพี่ศิวะเป็นแน่ ก่อนจะหันไปมองพี่เกรซแล้วก็ถอนหายใจออกมา สภาพไม่ต่างจากศิวะมันเลย
          “เจ๊อย่าหาว่าสอดเลยนะ ประธานรุ่นต่อเนื่องไม่เควะเด้งออกเหอะ” ฉันบอก
 
          “เออ กูเด้งแน่!” พี่แกพูดจบก็เดินออกไปทันทีด้วยความโกรธที่แทบจะระเบิดออกมาแล้วมั้งนั้น ศิวะหันมามองหน้าฉันนิ่งๆพอฉันโบกมือไล่มันก็เดินออกไปทันทีเช่นกัน เรื่องของภาคเขาให้เขาจัดการกันเองล่ะกัน ภาคคอมอย่างฉันทำได้แค่นี้ล่ะนะ ฉันหันกลับมามองน้อง ๆที่ยืนเงียบกริบกันอยู่ก็แน่ล่ะใครจะกล้าส่งเสียงก็พวกนางเล่นบังดาลโทสะออกมาขนาดนั้น
 
          “แยกกันไปคนละภาคน่ะ ตรวจสอบรายจ่ายของแต่ละภาคให้ละเอียดแล้วให้พวกมันสำเนาใบเสร็จส่งมาที่สโมสรก่อนเก้าโมงเช้าวันพฤหัส” ฉันบอก
 
          “เดี๋ยวหนูรับผิดชอบเรื่องนี้เองล่ะกัน” แมงปอเสนอตัว
 
          “ไม่ต้อง! กูดูแลเอง งานนี้แม้แต่กูเองก็ยังไม่แน่ใจว่าถ้าอาจารย์รู้เรื่องแล้วเขาจะตรวจสอบกูด้วยรึเปล่า เรื่องนี้เก็บความลับด้วยบอกแค่ว่ากูอยากรู้พอ” ฉันบอก น้อง ๆ พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ คณบดีและอาจารย์ของคณะต่างไม่ก้าวก่ายและให้อิสระในการจัดกิจกรรมต่าง ๆของคณะแต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ตรวจสอบเบื้องหลังเรื่องนอกจากฉันและศิวะแล้วประธานและรองประธานสโมสรทุกรุ่นต่างรู้ดีว่าพวกท่านจริงจังและเข้มงวดมากแค่ไหน ฉันมองลูกไม้ที่ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าสโมสรก่อนจะไล่น้อง ๆให้แยกย้ายกันไป วันนี้เป็นวันวุ่นวายมากจริง ๆ... โรมมันเดินเข้ามาหาฉันที่ยืนนิ่งอยู่
          “โรม เหปีสามปีสองภาคเราใครวะลืม” ฉันถาม
 
          “ของปีสามสี่ปีก็ไอ้แนน ต่อเนื่องก็พี่กิ๊ฟ ปีสองสี่ปีปอนด์หลานรหัสเจ๊ ต่อเนื่องก็แหวน” โรมตอบ
 
          “อืม งั้นไปภาคกัน มึงโทรบอกให้ปีสามกับปีสองรอกูอยู่ที่ภาคก่อน” ฉันบอกก่อนจะเดินนำโรมไปที่รถ ลูกไม้มันส่งยิ้มมาให้ก่อนจะขยับไปนั่งฝั่งข้างคนขับ ฉันรอโรมขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปที่ภาคทันที
 
 
 
 
 
          “มีเรื่องอะไรวะมึง” ฟราน ประธานรุ่นของปีฉันถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาพร้อมกับโรม ฉันมองเพื่อนๆปีสี่บางคนที่อยู่ด้วย
 
          “มีเรื่องที่สโมนิดหน่อย” ฉันบอก
 
          “เรื่องโกงเงินใช่ไหม” ฟรานถาม ฉันเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย ข่าวแพร่เร็วจังวะ
          “กูถามเพราะสงสัยเห็นไอ้เซนมันบอกว่าเจอพี่ไหมซื้อของอยู่ที่ฟิวเจอร์ เห็นพกเงินเยอะอยู่” ฟรานบอกขึ้นมา ฉันพยักหน้ารับเรียบ ๆ
 
          “กูไม่อยากพูดถึงอ่ะ ไปหาน้องก่อนเถอะ” ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าไป เซน ว๊ากของรุ่นฉันก่อนจะพยักหน้าให้มันเรียกน้อง
 
          “คอมพิวเตอร์ แถวตอนเรียงห้าจัดแถว!” เซนตะโกนเสียงดัง
 
          “คอมพิวเตอร์!!” น้องปีสอง ปีสามรับคำก่อนจะวิ่งมาเข้าแถวด้วยความรวดเร็วพอน้อง ๆจัดแถวเสร็จเรียบร้อยเซนก็สั่งให้น้องนั่งลง
 
          “เดี๋ยวพี่มึงมีเรื่องจะแจ้ง ฟังและทำตามให้ดี” เซนพูดก่อนจะเดินออกมาจากหน้าแถว ฉันเดินเข้าไปหาน้อง ๆก่อนจะสั่งให้พวกมันนั่งตามสบาย
 
          “กูขอสั่งพวกมึงก่อนนะว่าอะไรที่มึงได้ยินมาเหยียบให้มิด ไม่ใช่เรื่องของภาคเราก็ไม่ต้องไม่เสือกเข้าใจ?” ฉันสั่งเสียงนิ่ง
 
          “ครับ/ค่ะ”
 
          “เหของสี่ปีทั้งปีสองและปีสามมึงประสานงานไปหาต่อเนื่องด้วยว่าให้เก็บใบเสร็จและทำสมุดบัญชีรายจ่ายให้ละเอียดโดยเฉพาะเงินที่ได้จากคณะพวกมึงทำสมุดบัญชีแยกออกมาเลย ใบเสร็จต้องลงวันที่ให้เรียบร้อย ต่อไปจะเบิกเงินทำอะไรพวกมึงจดให้ละเอียด พวกมึงในรุ่นคนอื่น ๆก็ช่วยเพื่อนมึงด้วย เข้าใจนะ?”
 
          “เข้าใจครับ/ค่ะ”
 
          “กูไม่อยากให้เกิดปัญหาขึ้นภายในภาคของเรา ตอนนี้กูยังเป็นประธานสโมสรอยู่ยังช่วยพวกมึงได้แต่ถ้ากูหลุดเมื่อไหร่ พวกมึงจะลำบากฉะนั้นอะไรที่หักห้ามใจได้ก็หักห้ามใจซะบ้าง เข้าใจนะ?”
 
          “เข้าใจครับ/ค่ะ”
 
          “เออ กูก็มีแค่นี้แหละทำตามให้ดีก็พอ” ฉันบอก
 
          “เดี๋ยวก่อนพี่หนุน” มีนน้องรหัสฉันเรียกไว้ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ฉันเลิกคิ้วมองมันอย่างสงสัยมองพวกน้อง ๆมันพยักหน้ากันไปมา
 
          “ขอบคุณครับ/ค่ะ!!”
 
          “เชี้ย!” ฉันสถบออกมาด้วยความตกใจ ก็แน่ล่ะเล่นตะโกนซะดังขนาดนี้หูกูจะแตกแล้วเนี่ยไอ้เด็กเวรเอ่ย! ฉันโบกมืออย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปให้เซนมันทำหน้าที่ต่อ
 
          “ตกลงเรื่องไรวะ” ปริม เพื่อนร่วมรุ่นถามขึ้น
 
          “เรื่องที่พวกมึงได้ยินแหละ กูไปก่อนนะต้องไปขนของเข้าห้องน้องอีก” ฉันบอกเพื่อนๆมันพยักหน้ารับก่อนจะโบกลา
 
          “ให้กูไปช่วยไหม” กีต้าร์ เพื่อนสนิทในกลุ่มของฉันถามขึ้น
 
          “เสือก!” ฉันด่ามันคำหนึ่ง ไอ้ต้าร์มันก็ยกขาขึ้นหมายจะเตะฉันแต่ไม่โดนหรอกกกกกก 5555 มึงมันอ่อนไอ้ต้าร์ ฉันชูนิ้วกลางให้มันทั้งสองข้างก่อนจะลั่นลาไปอย่างอารมณ์ดี...
 
 
 
 
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
          ตอนนี้จะยาวนิดนึงนะคะ ฝากติดตามผลงานของเราด้วยน่า