Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 18+

Engineering ตกหลุมรักยัยรุ่นพี่ 11  : เมื่อลูกทั้ง 4 อยู่ด้วยกันและการพบกันอีกครั้ง
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
 
 
 
 
 
        
          7.00 a.m.
 
          @ บ้านอาทิตฏวงศ์
          ภายในคฤหาสน์สองชั้นหลังใหญ่ที่กินเนื้อที่กว้างขวางล้อมรอบไปด้วยตึกน้อยใหญ่ของเพื่อนบ้าน บริเวณตัวคฤหาสน์ล้อมรอบไปด้วยเมกไม้นานาชนิดที่เจ้าของสรรหามาประดับเอาไว้เพื่อความร่มรื่นและเพื่อเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของคนในครอบครัว ณ สวนกลางบ้านซึ่งเป็นสวนขนาดกลางที่จัดขึ้นไว้ภายในคฤหาสน์ ร่างสูงของ ลูกตาล รเณศ อาทิตฏวงศ์ กำลังฝึกยิงปืนอยู่ภายในสวนกลางบ้าน...
 
 
           ปัง! ปัง! ปัง!
          เสียงปืนที่โคตรดังในยามเช้าปลุกฉันกับพี่พีชให้ลุกขึ้นมาดูด้วยความหัวเสีย
           “Go to hell!!” พี่พีชด่าเสียงดังลั่น
 
          “ไปตายซะ” ฉันเสริมขึ้นมา
 
          “โฮ..” เฮียตาลหยุดยิงปืนแล้วหันหลังกลับมามองพวกฉันสองคน
          “อวยพรกูกันแต่เช้าเลยนะพวกมึง” เฮียตาลว่าขึ้นก่อนจะหันมาเอวเท้ามองพวกฉันสองคนที่อยู่บนชั้นสองของบ้านนิ่งๆ ลานกว้างกลางบ้านหรือสวนกลางบ้านมันอยู่ตรงเขตห้องนอนของฉันกับพี่ลูกพีชพอดีอ่ะนะเพราะงั้นเสียงยิงปืนของเฮียแกเลยส่งผลต่อการนอนของพวกฉันเต็มๆ - -*
 
          “ทำเหี้ยอะไรของมึงฮ่ะไอ้คุณพี่ตาล!!” พี่พีชตะโกนด่าอีกรอบ
 
          “ยิงปืนดิ มึงเห็นกูซักผ้าหรอครับ?” เฮียตาลถามหน้าตาย
 
          “F*ck you!”
 
 
 
          ปัง!
          พี่พีชด่าจบก็ปิดประตูหน้าต่างบานใหญ่ใส่หน้าเฮียตาลทันทีด้วยความหงุดหงิดส่วนฉันก็กอดอกยืนมองมันสองคนด่ากันเงียบๆ
          “มึงอ่ะ” เฮียมันหันมามองฉันบ้าง
          “จะนอนต่อหรือลงมาข้างล่าง?”
 
          “...” ฉันไม่ตอบคำถามมันแต่ชูนิ้วกลางให้มันไป พอฉันปิดประตูบานเลื่อนเข้ามาในห้องก็เดินตรงไปที่เตียงนอนทันทีด้วยความง่วง หมอนจร้า... แม่มาแล้วลูก! เมื่อฉันกำลังจะล้มตัวลงนอนอย่างเป็นสุขใจ...
 
 
 
          ก๊อกๆ
          Shit!! ฉันเปิดประตูด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับเตรียมคำด่าคนที่มาเคาะประตูเรียก
 
          “มาเคาะทำเหี้ยอะ...”
 
 
 
          อึก!
          ฉันกลืนคำด่าลงคอแทบไม่ทันเมื่อเห็นคนตรงหน้า!
 
          “มะ...ม๊า!” ฉันเรียกม๊าเสียงสั่น
 
          “เออ ค่ะ!” ม๊ารับคำ
          “ม๊าเอง ไม่ใช่เหี้ย!” ม๊าตอบรับก่อนจะกอดอกมองฉันอย่างดุๆ
 
          “ขอโทษคร้า...” ฉันยกมือขึ้นไหว้ม๊าด้วยความรู้สึกผิดพลางชำเลืองมองม๊าที่มองมานิ่งๆ ม๊าของฉันมีชื่อเต็มๆว่า ลูกแก้ว กฤชติญาย์ คุโรฮาชิ ม๊าของฉันเป็นลูกครึ่งสามสัญชาติไทย เกาหลีและญี่ปุ่น คือคุณยายของฉันท่านเป็นลูกครึ่งเกาหลี-ญี่ปุ่น แต่คุณตาเป็นคนไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์!
 
          “ไปอาบน้ำ วันนี้จะพาไปเที่ยว” ม๊าพูดบอก ฉันพยักหน้ารับงึมงำอย่างเข้าใจแต่ก็ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเพราะลูกขนุนคนนี้จะรอดูอะไรสนุกๆค่ะ 555 ฉันกอดอกยืนมองม๊าเดินตรงไปที่ห้องพี่พีชพร้อมกับลงมือเคาะประตู!
 
 
 
          ก๊อก ๆ
          “พ่อมึงตายหรอ!!” พี่พีชด่าลั่น
 
 
          กูว่าแล้วไง 5555555
 
 
          “พ่อกูยังไม่ตายค่ะ!” ม๊าสวนกลับเสียงหวาน พี่พีชมันเปิดประตูออกมาได้ก็ด่าเลยไม่สนว่าเป็นใคร นิสัยเลวๆของฉัน ฉันว่าฉันได้มาจากพี่สาวคนนี้นี่แหละ 555
 
          “มะ...ม๊า!” พี่พีชเรียกม๊าเสียงสั่น
 
 
 
          หมับ!
          อุ้ย! ม๊าคว้าหมับเข้าที่หูของพี่พีชแล้วออกแรงดึงหูพี่พีชเต็มแรงจนพี่มันต้องโน้มตัวไปตามแรงดึงของม๊า เห็นแล้วเจ็บแทน -_-; แต่ไม่สงสารค่ะ!
          “โอ๊ย! ม๊าพีชเจ็บ!” พี่พีชโวยลั่นพร้อมกับจับมือม๊าที่ดึงหูพี่มันอยู่ หน้าสวยๆของพี่มันบิดเบี้ยวจนดูแทบไม่ได้
 
          “ด่าเก่งจริงนะคะคุณลูกพีช!” ม๊าว่า
 
          “ชะอุ้ย!” ฉันสะดุ้งเมื่อพี่พีชมันหันมาสบเข้ากับฉันพอดี หนีดีกว่า... เท้ากำลังจะก้าวเดินแต่เสียงแหลมๆก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
 
          “อิเตี้ย!!” พี่พีชเรียกเสียงดังลั่น แต่เรียกแบบนี้มันคือด่ามากกว่าอ่ะนะ เห้ออออออ
          “มาช่วยกูก่อน!” พี่มันเรียก
 
 
 
          หมับ!
          ม๊าคว้าหมับเข้าที่หูอีกข้างของพี่มันเต็มแรง
 
 
          “ลูกพีช! ด่าน้องว่าอะไรนะ!” ม๊าถามเสียงเข้มพร้อมกับออกแรงดึงหูพี่มันอีกรอบ
 
          “อะ.. โอ๊ยม๊า!” พี่มันร้อง
          “หูพีชจะขาดแล้ว TOT” พี่พีชพูดออกมา ฉันมองหูทั้งสองข้างที่แดงก่ำของพี่มันแล้วนึกสงสารขึ้นมาสงสัยต่อมความพี่น้องจะกำเริบจากที่จะแกล้งต้องกลายเป็นว่ามาช่วยพี่มันแทน
 
          “ม๊าคร้า...” ฉันเรียกม๊าเสียงอ้อน
          “หนุนหิว *-*” ฉันเดินเข้าไปกอดเอวม๊าอย่างอ้อนๆพร้อมกระพริบตาปริบๆอย่างที่เคยทำเวลาอ้อนกับป๊าม๊า ม๊ายิ้มกว้างออกมาก่อนจะปล่อยมือจากหูพี่พีชมันแล้วมากอดฉันเอาไว้แทน
 
          “อยากกินอะไรล่ะหืม?” ม๊าถามขึ้นเสียงนุ่ม
 
          “ทุกอย่างที่ม๊าทำอ่ะ ถ้าม๊าไม่ทำหนุนก็ไม่กินอ่ะ” ฉันบอกอ้อนๆ
 
          “จ้าๆ กินเยอะๆ จะได้โตๆ” ม๊าพูดพร้อมขยี้หัวฉันแล้วก็เดินลงบันไดไปทันที
 
 
 
 
          โป๊ก!
 
 
          “โอ๊ย!” ฉันร้องออกมาเมื่อโดนพี่พีชเขกเข้าที่ตัวเต็มแรง
          “พีช! ตบหัวกูไหมเนี่ย?! กูอุตส่าห์ช่วยนะ!” ฉันบ่นพร้อมกับลูบหัวตัวเองปอยๆ
 
          “ไม่ต้องมาสตอเลย กูรู้ มึงแกล้งกู” พี่มันว่าแล้วมองมาอย่างจับผิด ฉันเลยหลบสายตาทันที อินี่! สายตาพิฆาตของแท้เลยทีเดียวเชียว - -+
          “มานี่” พี่พีชมันลากฉันเข้าไปในห้องมันก่อนจะปิดประตูทันทีส่วนฉันก็ยืนงงในห้องมันนี่แหละ
          “เห็นม๊าบอกจะพาไปเที่ยวเดี๋ยวกูแปลงโฉมให้!” พี่มันหัวเราะอย่างมีเลิศนัย ฉันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วหันหลังเตรียมตัววิ่งหนีทันที
 
          “กรี๊ดดดดดดดด!!” ฉันกรี๊ดลั่นเมื่อพี่พีชมันวิ่งเข้ามาล็อคตัวของฉันเอาไว้พร้อมกับจับฉันกดลงกับพื้นห้องส่วนพี่มันก็ค่อมร่างฉันเอาไว้
          “ไม่เอา! อ๊ะ! อย่าถอดเสื้อกู!!” ฉันโวยลั่นเมื่อพี่มันล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อของฉัน...!!
 
 
 
 
 
          @ 9.00 a.m.
 
 
          “ม๊าคร้าบบบบบบบ” เสียงลูกไม้น้องชายคนเล็กของบ้านผู้มีนามเต็มว่า รณพีร์ อาทิตฏวงศ์ วิ่งเข้ามาในห้องอาหารอย่างกับเด็ก 3 ขวบที่ไม่รู้จักโต!
          “ไม้หิวแล้วมีอะไรกินบ้างครับ?” มันถามม๊า ฉันมองม๊าที่ทอดปลานิลของโปรดของลูกไม้อยู่ยิ้มๆ
 
          “บนโต๊ะเลยไม้ ม๊าให้ป้านวลยกออกไปแล้ว” ม๊าตะโกนบอก ฉันหันไปรับจานกับข้าวที่ป้านวลเพิ่งตักเสร็จซึ่งมันเป็นของโปรดของเฮียตาลและพี่พีชที่สำคัญคือม๊าเป็นคนทำ อิอิ
 
          “โฮ... ม๊าลำเอียงอ่ะ มีแต่ของโปรดเจ๊หนุน” ลูกไม้บ่นเมื่อมันว่าถึงโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว
 
          “แดกไม่ได้ก็ไม่ต้องแดกค่ะ!” ฉันด่ามัน
 
          “โฮ... พี่สาวไม้ป่ะเนี่ย!” อิไม้แซวเมื่อเห็นฉันใส่ชุดอื่นนอกจากชุดบอลหรือเสื้อยืดกางเกงยีนส์!
 
          “แม่มึงมั้ง!”
 
          “แม่มันก็ยืนหัวโด่อยู่เนี่ย!” ม๊าพูดพร้อมกับเดินเข้ามา
 
          “ชะอุ้ย!!” ฉันกับลูกไม้แกล้งตกใจก่อนจะมองม๊ายิ้มๆ ม๊าวางจานกับข้าวในมือลงบนโต๊ะ
 
          “แต่ละคำ พูดเพราะกันจริง ๆ” ม๊าว่าพร้อมกับหยิกแก้มฉันกับลูกไม้คนละข้างเบาๆ
 
          “งื้อ! ><”
 
          “ม๊าหยิกไม้ T^T” ลูกไม้บ่น
 
          “สำออย!” พี่พีชมันว่าพลางผลักหัวลูกไม้เต็มแรง พี่มันแรงโคตรเยอะอ่ะแล้วพี่สาวแรงควายของฉันก็มีชื่อเต็มๆว่า ลูกพีช รดามณี อาทิตฏวงศ์ ถ้าไม่ได้โตมากด้วยกันแล้วมีคนมาบอกว่าพี่มันเป็นกระเทยมานะฉันเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลย!
          “ป๊าล่ะม๊า” เฮียตาลเดินตามเข้ามาถามขึ้น
 
          “รออยู่ที่รีสอร์ทแล้ว” ม๊าตอบ
 
          “รออยู่กับกิ๊กเปล่าม๊า” เฮียมันแซวส่วนม๊าก็หัวเราะร่า ป๊ากับม๊าเขารักกันจะตายแทบไม่สนใครเลยนอกจากคนรักของตัวเองเป็นโมเม้นท์คู่รักที่น่าหมั่นไส้สุดๆ
 
          “กูจะฟ้องป๊า” พี่พีชพูดขึ้น
 
          “กูจะฟ้องป๊า” ฉันรีบเสริมทันที
 
          “ไม้จะฟ้องป๊า” ปิดท้ายด้วยลูกไม้
 
          “สัส! ทีอย่างงี้สามัคคีกันจริงนะพวกมึง!” พี่ตาลมันด่าก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะ
 
 
 
 
          ผลัก!
 
           เฮียตาลมันเดินเข้ามาผลักหัวฉันอย่างแรงจนหน้าแทบจะเขกกับต๊ะดีที่พี่พีชเอามือมารองไว้ไม่งั้นหัวฉันโนเป็นลูกมะนาวแน่เลยT^T
          “เอ้า! ทำไมกูโดนคนเดียวอ่ะ” ฉันเหงยหน้าขึ้นมาถามเฮียมัน
 
          “ใกล้มือ” มันตอบสั้นๆหน้าตายฉันกำลังจะอ้าปากด่าแต่ม๊าห้ามทัพเสียก่อนแล้วบังคับให้พวกเราสี่คนกินข้าวกันไปเงียบๆ พอใครเริ่มหาเรื่องม๊าก็เขกหัวเข้าเต็มแรงเลยทีเดียว T^T
 
 
 
 
 
          @ รีสอร์ทม่านฟ้า ประกายดาว
         
 
          ฉันลดกระจกรถคันที่เท่าไหร่ไม่รู้ของเฮียตาลลงก่อนจะยื่นมือออกไปสัมผัสกับสายลมที่ปะทะเข้ามา ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดด้วยความรู้สึกผ่อนคลายที่นี่อากาศบริสุทธิ์มากเลยทีเดียว เฮียตาลขับรถออกมาจากบ้านก็ใช้เวลาทั้งหมด 3 ชั่วโมงตอนนี้ฉันมองเห็นป้ายของรีสอร์ทแล้ว... ‘ม่านฟ้า ประกายดาว’ เป็นชื่อที่น่ารักมากเลยทีเดียวไม่นานเฮียตาลก็เลี้ยวรถเข้ามาในรีสอร์ท รีสอร์ทแห่งนี้เป็นรีสอร์ทที่มีไร้องุ่นและฟาร์มโคนมอยู่ในตัว บรรยากาศรอบ ๆก็เต็มไปด้วยความร่มรื่นของต้นไม้ใบหญ้านับว่าเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจได้อย่างดีทีเดียว
          “ป๊าช่วยผมด้วย! เจ๊หนุนกับพี่พีชมันจะรุมผม!” ลูกไม้ที่พอลงจากรถได้มันก็วิ่งเข้าไปอ้อนป๊าที่คุยยอยู่กับใครก็ไม่รู้... รู้แค่ว่างานดีเว่อร์! ดูท่าว่าจะเป็นคนแก่ที่ไม่ยอมแก่เหมือนกับป๊าม๊าสินะ - -*
 
          “ไม้! มึงโตแล้วนะ” ป๊าดุลูกไม้ที่วิ่งเข้าไปหาเป็นเด็ก ๆขึ้น อิไม้ก็แสร้งหน้าหง่อยเป็นหมาโดยเจ้าของทิ้ง
 
          “สมน้ำหน้า!” พี่พี่ชด่า
 
          “ไอ้ไม้มาช่วยเฮียขนของดิ” เฮียตาลพร้อมกับยกกระเป๋าม๊าลงมา พอฉันจะเข้าไปช่วยเฮียมันก็ดันฉันออกมา
          “ส่วนแกอ่ะหลบไปเลยตัวก็เล็กเสือกมาวุ่นวาย” เฮียตาลว่า
 
          “เอ้า! หนูอุตส่าห์จะช่วย” ฉันบ่นพลางตีไหล่เฮียมันไปทีนึง
 
          “ตาล” ม๊าเรียก เฮียมันก็หันไปมอง
          “ของเอาไว้ก่อนไปไหว้คุณลุงกับคุณป้าก่อน” ม๊าบอก เฮียมันก็วางของลงแล้วคว้าแขนฉันเดินเข้าไปหาทุกคนทันที
 
          “ตาล พีช หนุน ไม้ไหว้ลุงเมธากับป้าริต้าก่อน” ป๊าพูดบอก
 
          “สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า” เฮียตาลยกมือไหว้ก่อนจะตามด้วยพวกฉันที่เหลือ
 
          “สวัสดีค่ะ ลูกพีชค่ะ” พี่พีชยกมือไหว้
 
          “สวัสดีค่ะ ลูกขนุนค่ะ” ฉันยกมือไหว้ตามอีกคน
 
          “สวัสดีครับ ลูกไม้ครับผม” ลูกไม้ยกมือไหว้คนสุดท้าย
 
          “เฮียรู้จัก?” พี่พีชถาม
 
          “อืม”
 
          “ไหว้พระเถอะลูก โตกันไวจริง ๆ” ลุง เมธา เมธาสิทธิ์ สถาพิเชฐธร เพื่อนรักของป๊าฉันรับไหว้ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับโยกหัวฉันไปมา
 
          “นั้นสิ ที่เห็นล่าสุดลูกไม้เพิ่งสิบขวบเองมั้ง” ป้า ริต้า ริฮานนา สถาพิเชฐธร ภรรยาคนสวยของลุงเมธาและเพื่อนรักของม๊าฉันพุดขึ้นพร้อมกับลูบหัวลูกไม้อย่างเอ็นดู
 
          “อืม โตไว้แต่ไอ้หนุนมันโตช้าสุดน่ะ” ป๊าตอบรับก่อนจะพาดพิงมาถึงฉัน
 
          “ป๊าอ่ะ! งอน!!” ฉันพูดก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
 
          “แหม่... มาๆเดี๋ยวซื้อของกินง้อ” ป๊ากวักมือเรียก ฉันเลยเดินเข้าไปหกอดเอวป๊าอ้อนๆ ป๊ายิ้มรับก่อนจะหยิกแก้มนุ่นซาลาเปาของฉันไปมา
 
          “อยู่ปีไหนแล้ว หืม?” ป้าริต้าถาม
 
          “ปีสี่แล้วค่ะ” ฉันตอบ
 
          “ลูกไม้ล่ะ?”
 
          “กำลังจะขึ้นปีหนึ่งครับ” ลูกไม้ตอบ
 
          “อืม เหมือนลูกคนเล็กของลุงเลย” ลุงเมธาพูดขึ้นยิ้มๆ
          “อ้าว... พูดถึงก็มาพอดี” ลุงเมธาเอ่ยพร้อมกับกวักมือเรียกลูกของตน พวกฉันสี่คนพี่น้องหันไปมองผู้มาใหม่ทั้งสามคนด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันก่อนที่ฉันจะตกใจเมื่อสายตาของฉันสบเข้ากับสายตาคมกริบคู่นั้น มาส!! ไอ้เด็กเวรนั่น! นับจากวันนั้นฉันก็โดนเรียกตัวกลับบ้านทำให้เราไม่ได้เจอกันอีกเลย! แถมมันไม่คิดที่จะโทรหาฉันด้วยนะทั้ง ๆที่มันก็มีเบอร์ของฉัน!!
 
          “อิหนุน!!” มายด์ เรียกฉันพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาชื่อเต็มๆของนางก็คือ มนัสนันท์ สถาพิเชฐธร นางเรียนอยู่ที่คณะนิเทศศาสตร์ เอกการถ่ายภาพและภาพยนตร์ มายด์มาถ่ายรูปให้ฉันกับไทเปตอนที่เราเตรียมไปแข่งประกวดดาวเดือนกับมหาลัยในเครือ
 
          “อ้าว ยังไม่ตายหรอมึง?” ฉันถาม
 
          “เออดิ! มึงก็เตี้ยเหมือนเดิม” มันว่า
 
          “สัส!” ฉันด่ากลับทันที
 
          “ทั้งสองคนรู้จักกันหรอ?” ป้าริต้าถาม
 
          “ใช่ค่ะมัม” อิมายด์รับคำก่อนจะค้าแขนฉันไปควง
          “แค่อยู่คนละคณะแต่อินี่มันเป็นเพื่อนรักในไม่กี่คนของมายด์เลยนะ” ว่าจบมันก็วิ่งกลับไปอ้อนแม่ของมัน ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ อิไม้ว่าเด็กแล้วนะ อินี่มันเด็กยิ่งกว่าอีก! - -*
 
          “กูว่าเราเข้าไปข้างในเหอะ” ลุงเมธาเอ่ย
 
          “เออ กูเมื่อยล่ะ” ป๊าตอบรับก่อนที่สองคนเพื่อนรักเขาจะเดินกอดคอกันเข้าไปในรีสอร์ทตามด้วยพวกเราทุกคนที่เหลือ ฉันรับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาที่ฉันตลอดเวลาแม้แต่ฉันจะพยายามไม่ใส่ใจมันก็ตาม...
 
          “ม๊า ทำไมไม่มีคนเลยอ่ะ” พี่พีชถาม
 
          “ก็รีสอร์ทเพิ่งเปิดเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเป็นการเปิดตัวของรีสอร์ท” ม๊าตอบ
 
          “ของใครอ่ะม๊า” ฉันถามขึ้นด้วยความสนใจเพราะที่นี่สวยมาก ไม่ดิ โคตรสวยเลย! ลูกขนุนชอบอ่ะ!
 
          “ของกูเอง” พี่คนหนึ่งพูดขึ้นมา ฉันหันไปมองงงๆ
 
          “มันชื่อมาร์ทเพื่อนกูเอง” เฮียตาลพูดขึ้น ฉันพยักหน้ารับน้อยก่อนจะยกมือไหว้พี่มาร์ท
 
          “ส่วนข้างๆนั้นมาส น้องชายมัน” เฮียตาลแนะนำขึ้นอีก ฉันพยักหน้ารับน้อย ๆแต่พอมองไปรอบ ๆก็สะดุดเข้ากับรูปภาพที่ติดอยู่ตรงผนังเป็นภาพสมาชิกในครอบครัวของมาสพร้อมกับชื่อของแต่ละคนที่อยู่ใต้รูป มาร์ท มนุเชษฐ์ สถาพิเชฐธร กับ มาส มุขพล สถาพิเชฐธร สองคนนี้เหมือนกันจริง ๆเลยแฮะทั้งชื่อ ใบหน้าและท่าทางสมกับเป็นพี่น้องกันจริง ๆ
 
          “น้องชายของมายด์ด้วย” เสียงมายด์ดังขึ้นพร้อมกับตัวของมันที่วิ่งมาควงแขนฉัน
          “น้องกูหล่อไหม?” มันถาม
 
          “อืม!” ฉันตอบกลับไปส่งๆเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มาสหันมาสบตาฉัน
 
          “ไรวะ! มีอรรถรสหน่อยได้ป่ะ!” มายด์ร้องว่า
 
          “อ่ะ คีย์การ์ด” ลุงเมธาเดินเข้ามายื่นคีย์การ์ดสี่อันให้กับป๊าที่ยืนคุยกับม๊าอยู่
 
          “สองห้องพอ” ป๊าพูดขึ้น
          “เด็ก ๆมานี่” ป๊ากวักมือเรียกพวกฉันก่อนจะส่งคีย์การ์ดให้พี่พีชและเฮียตาลคนละอัน
          “จับคู่อยู่ด้วยกันแล้วอย่าทะเลาะกันล่ะ” ป๊ากำชับ พวกฉันสี่คนก็รับคำทันที
 
          “อาเมศค่ะ” มายด์เรียก ป๊าหันมามองพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
          “มายด์ขออยู่กับหยุยได้ไหมอ่ะ?” มายด์ถามขึ้น
 
          “NO! มึงสกมก” ฉันปฏิเสธทันควับ
 
          “อิสัส! กูไว้หน้าบ้างเหอะ” มายด์หันมาด่าฉัน ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
 
          “แล้วแต่ละกันเลือกกันเอาเอง เก็บของเสร็จแล้วไปเจอกันที่ล็อบบี้” ป๊าพูดบอกก่อนจะเดินไปถือกระเป๋าสะพายใบโปรดของม๊าแล้วท่านทั้งสองก็เดินจับมือกันไป เขาเดินจับมือกันออ่ะเธออออออออ! อิจฉาค่ะ!
 
          “หนุน ตกลงจะเอาไง?” พี่พีชเดินเข้ามาหา
 
          “เดี๋ยวหนูไปกับมายด์ก็ได้” ฉันพูดบอก อิมายด์ที่ได้ยินก็ยืนยิ้มร่าทันที
 
          “อืม” พี่พีชรับคำก่อนจะเดินไปหาเฮียตาลและลูกไม้ ส่วนฉันก็เดินแยกไปกับมายด์โดยมีสองพี่น้องเดินคุยกันตามหลังพวกฉันมา
 
 
 
          อ้อออออออ ลืมบอกไป! เวลาป๊ากับม๊าพาออกมาข้างนอกแม้จำพูดคำหยาบกันอยู่แต่พวกฉันจะไม่ใช้กูมึงคุยกัน
          อีกไม่นานก็จะเปิดเทอมแล้ว เห้อ! วันเวลาอันแสนสุขกำลังจะจบลงแล้วสินะ!
 
 
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++