‘cause of a four letter word

ตอนที่ 1

     พลัก

     “ โอ้ย/โอ้ย ” ระหว่างทางไปบ้านใหญ่ ฉันมัวแต่ก้มดูแผนที่เลยไม่ทันระวังตัว จนชนเข้ากับร่างใหญ่ของชายคนหนึ่งอย่างแรง

หมับ

     “ อ่ะ ” ฉันรู้สึกได้ถึงแรงโน้มถ่วงที่ทำให้ฉันเซจนเกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้า แต่มือคนตรงหน้าก็คว้าต้นแขนฉันไว้ได้ทัน

     “ ขอบคุณนะคะ ” เมื่อทรงตัวได้แล้วฉันก็รีบขอบคุณเขาทันที

     “ เธอนี่สุ่มซ่ามจริงๆ มัวแต่ก้มกดมือถือจนไม่ดูทาง มันอันตรายนะรู้ไหม ” น้ำเสียงหงุดหงิดตอบกลับรวดเร็ว ใบหน้าหล่อกำลังแสดงออกว่าอารมณ์ไม่ดีนัก ซวยแล้วฉัน

     “ นิ้งขอโทษนะคะ พอดีนิ้งมัวแต่ดูแผนที่เลยไม่ได้ดูทางดีๆ คุณเจ็บตรงไหนไหมคะ ” ฉันเลิกลักสำรวจตามใบหน้าและลำตัวผู้ชายตรงหน้า เขามีใบหน้าที่คมเข้ม จัดว่าดูดีมากทีเดียว แต่สายตาคมๆ นั้นกลับจ้องมองทุกการกระทำของฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ

     “ นิ้ง? ที่เจ็บน่ะไม่ใช่ฉัน แต่เป็นสิ่งนั่น ” เขาชี้ไปที่แว่นตากันแดดที่ล่วงจากอกเขาและตอนที่กำลังชุลมนก็น่าจะถูกเตะจนเป็นรอยขีดข่วนหลายจุด

     “ ขะ ขอโทษนะคะ! นิ้งไม่ทันระวังเอง ” ฉันก้มลงเก็บแว่นตาและปัดดินออกให้เขา น่าจะเป็นของมีราคาพอสมควร ฉันนี่สุ่มซ่ามสะจริง จะเอาเงินที่ไหนไปชดใช้ล่ะคราวนี้

     “ ฉันรู้ว่าเธอไม่ทันระวัง แต่ในเมื่อทำของๆ คนอื่นเสียหายก็ต้องชดใช้ ” เขาแย่งแว่นตาไปจากฉันและเริ่มสำรวจมันอย่างพิถีพิถัน ราวกับมันคือของมีค่าที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลก

     “ แน่นอนค่ะ แต่ว่า… ตอนนี้นิ้งยังไม่มีเงินจ่ายนะคะ แต่นิ้งสัญญาว่าจะชดใช้แน่นอนค่ะ ”

     “ แว่นตานี้เป็นรุ่นลิมิเต็ด เธอจะใช้หนี้ยังไง ราคามันก็หลักแสนเลยน่ะสิ ” ไม่รู้คิดไปเองรึป่าว แต่ฉันรู้สึกว่าเขาจงใจยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันถอยหลังเล็กน้อยเพื่อตั้งหลัก

     “ นิ้งทำงานพิเศษอยู่น่ะค่ะ แน่นอนว่าจะต้องใช้หนี้ให้คุณได้แน่ๆ แต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย นิ้งขอโทษจริงๆ นะคะ ” ฉันยกมือไหว้เขา พยายามขอโทษ แต่เขากลับยื่นมือมาจับมือของฉันและลดมันลงแนบตัวเช่นเดิม

     “ ฉันกองทัพ ยังไม่แก่ ไม่ต้องไหว้ ” และไม่รู้คิดไปเองอีกรึป่าวแต่เขาไม่ยอมปลอดมือฉันสักที ฉันเลยผละออกเบาๆ แบบไม่ให้เสียมารยาท

     “ ค่ะ.. คะนิ้งนะคะ คุณกองทัพสบายใจได้นะคะ นิ้งไม่หนีหนี้แน่นอนค่ะ เอาเบอร์ติดต่อหรือที่อยู่ไว้ด้วยก็ได้นะคะ แต่ตอนนี้… ” ฉันเว้นระยะเล็กน้อย พอคิดได้ว่าตัวเองไม่มีเงินมากมายอะไร

     “ ...นิ้งมีติดบัญชีแค่ไม่กี่บาทเองค่ะ ยังไงคุณกองทัพรอสักหน่อยได้ไหมคะ ” ฉันต่อรองเขาพร้อมกับปลดล็อคมือถือยื่นให้เขา เพื่อขอเบอร์ติดต่อ

     “ คะนิ้งสินะ ดี ฉันชอบ… นี่เบอร์ฉัน เดี๋ยวจะติดต่อไป ” เขาก้มลงมาในระดับที่สายตาเท่ากัน พูดด้วยรอยยิ้มที่ชวนอึดอัดเล็กน้อย เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้นและขอตัวแยกไป เป็นคนที่แปลกจังเลยนะ มีออร่าน่ากลัวบางอย่าง ไหนจะสายตาคมๆ นั่นอีก ฮืออ ทำไมฉันซวยขนาดนี้นะ จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายกันล่ะเนี่ย

     บ้านธนาสวัสดิ์

     “ คุณหญิงสั่งว่าไม่ให้ใครเข้าพบค่ะคุณนิ้ง ป้าขอโทษนะคะ ” ป้าใจ หัวหน้าแม่บ้านพูดกับฉัน ขณะพยายามเชิญให้ฉันกลับไป

     “ นิ้งขอพบคุณพ่อแค่แปบเดียวนะคะป้าใจ ช่วยพูดกับคุณย่าให้หน่อยได้ไหมคะ นิ้งกับแม่เป็นห่วงคุณพ่อค่ะ ” คะนิ้งดึงดัน ไม่ยอมแพ้ พยายามขอร้องอีกครั้ง

     “ …ป้าก็อยากช่วยนะคะ แต่ถ้าป้าทำแบบนั้น คุณหญิงไล่ป้าออกแน่ๆ เลยค่ะ ” ป้าใจพยายามปฏิเสธ ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ฉันมาที่นี่ คุณย่าไม่เคยอนุญาตให้เข้าพบได้เลย คนที่นี่คงไม่ชอบหน้าฉันมากเลยสินะ

     “ เธอมาหาใคร ” เสียงทุ้มดังขึ้นหน้าประตู

     “ คุณภาม เอ่อคือ.. ป้าพยายามบอกคุณนิ้งแล้วนะคะ แต่.. ” ใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาปลายตามองดุป้าใจ และเบนมามองคนแปลกหน้าอย่างฉัน

     “ พะ พี่ภาม สวัสดีค่ะ คือ.. คะนิ้งจะมาเยี่ยมคุณพ่อน่ะค่ะ ” ฉันพูดเสียงสั่นน้อยๆ แทนป้าใจเพราะเห็นใจเธอ กลัวว่าจะเดือนร้อนเพราะความเอาแต่ใจของฉัน พี่ภามคือลูกชายของคุณพ่อกับคุณมณี ภรรยาหลวง พวกเราเหมือนเป็นพี่น้องกัน แต่พี่ภามไม่ชอบหน้าฉันเลย ทุกครั้งที่เจอเขาจะเย็นชากับฉันเสมอ

     “ … ” ร่างสูงไม่พูดอะไร และพยักหน้าบอกเป็นนัยให้ป้าใจออกไป ตอนนี้เหลือเพียงฉันและเขาเท่านั้น

     “ เอ่อ… คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ ” ฉันก้มหน้าหงุด ไม่กล้าสมตาเขาตรงๆ รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา อึดอัดจนทำตัวไม่ถูกเลย

     “ อยากจะไปเยี่ยมหน่อยไหมล่ะ ” พอได้ยินดังนั้นฉันก็รีบตอบรับทันที

     “ อยากค่ะ ” ฉันเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว แต่พอรู้ว่าเขามองอยู่ก็รีบหุบยิ้มและก้มหน้าลงตามเดิม

     “ … ” ไร้คำพูดใดๆ ไม่นานเขาก็ลุกขึ้นและเดินนำฉันเข้าไปที่ห้องๆ หนึ่ง

     “ เข้าไปสิ ” ภายในคือห้องนอนที่มีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่กลางห้อง คุณพ่อกำลังนอนหลับตาพริ้มมีความสุข ในห้องเงียบมาก มีเพียงเสียงเปิดประตูและฝีเท้าแผ่วเบาของฉัน

     “ คุณพ่อ.. ” ฉันเอ่ยเบาๆ มองใบหน้าที่ดูดีของคุณพ่อ ท่านน่าจะอาการดีขึ้นแล้ว แบบนี้คุณแม่ก็จะได้สบายใจขึ้นเช่นกัน รู้สึกโล่งใจจริงๆ ที่ได้มาพบคุณพ่อ ต้องขอบคุณพี่ภามจริงๆ

     “ เธอสามารถค้างที่นี่รอคุณพ่อฟื้นได้ ถ้าเธอต้องการ ฉันจะคุยกับคุณย่าให้ ” พี่ภามเอ่ยเสียงเบาๆ กับฉัน ไม่รู้ว่าฉันหูฟาดหรือเปล่าเลยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

     “ พะ พี่ภาม.. อนุญาติให้นิ้งพักที่นี่หรอคะ ” ใบหน้าหวานขมวดคิ้วสงสัย

     “ แลกกับเธอต้องช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่ง ” จบคำก็ปรากฏรอยยิ้มปีศาจบนใบหน้าของภาม เขาคิดแผนดีๆ ออกแล้วน่ะสิ

     “ ช่วยหรอคะ.. ” ฉันพูดเสียงเบา รู้สึกกลัวรอยยิ้มนั่นยังไงไม่รู้ มันดูไม่น่าไว้ใจเอาสะเลยน่ะสิ

     “ งานง่ายๆ แค่ฉันพูดกับคุณย่าเธอเองก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการ ตกลงไหม ” พี่ภามยื่นมือมาตรงหน้าฉัน

     “ …ตกลงค่ะ ” ฉันลังเลเล็กน้อยและรู้สึกเกร็งๆ ที่ต้องจับมือกับพี่ภาม ถึงแม้เขาจะหน้าตาดีมากก็ตาม แต่ฉันก็รู้สึกว่าพี่เขาน่ากลัว มันเป็นความทรงจำฝังใจตั้งแต่เด็กที่ทำให้ฉันกลัวจนมาถึงทุกวันนี้

     “ โอเค เป็นว่าตามนี้นะ เธอมีมือถือรึป่าว ” แม้จะแปลกใจ แต่ฉันก็ยื่นมือถือในกระเป๋าไปให้เขาแล้ว พี่ภามรับมาหลังจากที่ฉันปลดล็อคมันแล้ว เขากดอะไรสักอย่างและส่งคืนให้ฉัน

     “ ต่อไปนี้เวลาที่ฉันโทรเธอต้องรับสายทันที ” เขาพูดทิ้งไว้แค่นั้นและเดินจากไป ปล่อยฉันลำพังกับคุณพ่อที่นอนหลับอยู่บนเตียง คะนิ้งคิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ

     หลังจากจบบทสนทนา สมองฉันก็ยังไม่ประมวลผอะไรอื่นนอกจากโทรไปส่งข่าวเรื่องอาการของคุณพ่อกับแม่ น้ำเสียงของแม่ผ่อนคลายขึ้น ฉันเองก็โล่งอกเช่นกันที่รู้ว่าอาการของคุณพ่อไม่ได้น่าเป็นห่วงอย่างที่คิด

     “ คุณพ่อรีบดีขึ้นแล้วมาหาแม่กับนิ้งได้แล้วนะคะ ” ฉันกุมมือคุณพ่อที่หลับอยู่ขึ้น และไม่นานก็เผลอฟุบหลับโดยไม่ตั้งใจ จนเวลาล่วงเลยมาจนพระอาทิตย์ตกดิน