เร้นรักมธุรสลวง

จุดเริ่มต้น

ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์หลังงามสไตล์โมเดิร์นซึ่งมีตระกูลมหาดำรงค์เป็นเจ้าของ มีโอกาสได้ต้อนรับพ่อเลี้ยงคนดังของจังหวัดลำพูนอีกครั้งในรอบหนึ่งเดือน หลังจากทั้งคู่เพิ่งพบหน้ากันเมื่อยี่สิบวันก่อน ทว่ามันไม่ใช่การพบปะสังสรรค์ แต่กลับมีเรื่องเงินๆทองๆเข้ามาเกี่ยวข้องจนบรรยากาศการพบเจอของสองหนุ่มใหญ่ที่กอดคอเป็นคู่ซี้กันมาแต่ช้านานนั้นดูหม่นซึมกว่าที่ควรจะเป็น

      “ต้องรบกวนพี่อีกแล้ว น่าขายหน้าจริงๆ”

“รบกงรบกวนอะไรกันเล่า เรื่องเล็กน้อยแค่นี้”

จบคำพูดของพ่อเลี้ยงนภัทร เสี่ยหนุ่มใหญ่วัยหกสิบปีเจ้าของไร่ผลไม้เนื้อที่กว่าร้อยไร่ทางภาคเหนือที่เกษียณตัวให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองคนเข้าดูแลแทน เช็คเงินสดมูลค่าแปดหลักก็ถูกมือใหญ่ของพ่อเลี้ยงก็เลื่อนไปตรงหน้าการันต์รุ่นน้องที่สนิทสนมเป็นอย่างดีตั้งแต่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัย แม้ตัวไม่ได้อยู่ใกล้ เพราะต่างฝ่ายต่างแยกไปทำธุรกิจของตัวเอง ทว่าทั้งคู่ก็ยังติดต่อกันเรื่อยมา

โดยเฉพาะช่วงสองเดือนให้หลังมานี้ที่พ่อเลี้ยงนภัทรมักโทรศัพท์สอบถามข่าวคราวของรุ่นน้องคนนี้บ่อยเป็นพิเศษ เนื่องจากกิจการส่งออกอาหารทะเลแช่แข็งของการันต์กำลังทรุดหนักอันเนื่องมาจากเกิดการทุจริตภายในองค์กรเป็นข่าวใหญ่ในแวดวงส่งออก แหล่งป้อนวัตถุดิบรายใหญ่ยกเลิกสัญญาเพราะไม่มีเงินวางมัดจำค่าสินค้า ส่งผลให้สินค้ามีไม่เพียงพอส่งออกตามออเดอร์จนถูกฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายหลายสิบล้านบาท กิจการขาดสภาพคล่องไม่รู้จะแบกหน้าไปหาใคร หมดหนทาง สุดท้ายการันต์จึงต้องเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากพ่อเลี้ยงนภัทร ซึ่งได้รับความเต็มใจจากพ่อเลี้ยงเป็นอย่างดี แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัด พอกิจการเริ่มคืนสู่สภาพเดิมกลับเจอปัญหาใหม่ เพราะลูกค้าเก่าที่เคยร่วมงานกันมานานถูกหุ้นส่วนที่ทุจริตเงินไปตั้งบริษัทใหม่ดึงไปจนเกือบหมด

“แต่ของเก่าผมยังไม่ทันได้คืนเลย”

เกิดความละอายในใจของนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ยิ่งนัก การันต์หลับตาลงก่อนถอนหายใจยาวที่อัดแน่นไปด้วยความกลัดกลุ้มเมื่อย้อนนึกถึงตัวเลขเงินที่หยิบยืมพ่อเลี้ยงนภัทรมาครั้งก่อน หากเป็นในช่วงที่กิจการส่งออกยังดำเนินปกติ เงินสิบห้าล้านคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับการันต์ที่จะหามาชดใช้ แต่นาทีนี้แค่เงินล้านห้าที่เป็นเงินเดือนพนักงานยังไม่รู้เลยว่าจะไปหามาจากไหน ไม่แคล้วจึงต้องบากหน้าหยิบยืมรุ่นพี่คนสนิทอีกครั้ง โชคดีเหลือเกินที่พ่อเลี้ยงนภัทรยังใจดีให้เงินรอบสองโดยไม่เคยทวงถามหนี้เก่าให้กระดากใจ

“รันต์ พี่บอกนายกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องคิดมาก นายกำลังเดือดร้อน ยังไงพี่ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว”

“แต่ว่าผมเกรง...”

“เอาน่า มีเมื่อไรค่อยเอามาคืน เก็บไว้เผื่อฉุกเฉิน”

เกิดความเกรงใจขึ้นมาติดหมัดเมื่อเหลือบมองเห็นตัวเลขในเช็ค เงินที่การันต์เอ่ยปากขอยืมจากพ่อเลี้ยงนภัทรรอบสองแค่สามล้านบาท แต่พ่อเลี้ยงกลับใจป้ำเขียนตัวเลขในเช็คมาเป็นจำนวนสิบล้านถ้วน ใจหนึ่งไม่อยากสร้างหนี้ให้มากกว่าที่เป็นอยู่จนอยากคืนเช็คมูลค่าสิบล้านนั่นซะ แต่อีกใจก็รู้ดีว่ากิจการส่งออกของตัวเองยังต้องพบเจอกับปัญหาไปอีกสักระยะกว่าจะสะสางเรียบร้อยและคงต้องใช้เงินอีกไม่น้อยเข้ามาจัดการ น้ำท่วมปากจนการันต์พูดไม่ออก ยิ่งฝ่ามือคล้ำแดดของพ่อเลี้ยงนภัทรตบลงบนบ่าอย่างต้องการให้กำลังใจนั่นยิ่งทำให้นักธุรกิจคนเก่งเกือบน้ำตาคลอ

“ขอบคุณมากครับพี่ ขอบคุณจริงๆ” การันต์ยกมือขึ้นไหว้ก่อนถูกพ่อเลี้ยงนภัทรปัดลงตามเดิม

“พี่บอกตั้งหลายครั้งแล้วนะว่าไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนกัน จะทิ้งกันได้ไง”

“ผมสัญญาครับว่าจะหาเงินมาคืนให้พี่ครบทุกบาทภายในสองเดือนนี้”

“ดึงลูกค้าเก่ากลับคืนได้?”

หัวคิ้วสีดอกเสลาของพ่อเลี้ยงนภัทรขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำสัญญาหนักแน่นจากปากของรุ่นน้อง เพราะทางเดียวที่การันต์จะหาเงินจำนวนหลายสิบล้านบาทมาคืนเขาได้ครบภายในระยะเวลาเพียงหกสิบวันมีแค่ทวงคืนฐานคู่ค้าคนเก่ากลับมาได้เท่านั้น แต่ถึงทวงกลับคืนได้จนครบก็ไม่น่าจะมีเงินเหลือมากมายขนาดนั้นในเวลาอันสั้น

“ยังมองไม่เห็นทางเลยครับ”

การันต์ถอนหายใจทิ้งเป็นรอบที่เท่าไรก็คร้านจะนับเมื่อถูกถามถึงเรื่องลูกค้าที่ถูกคนทรยศดึงไปจนเกือบเกลี้ยง เขาพยายามติดต่อลูกค้าทุกคนทุกวิถีทางแต่มันยากเย็นแสนเข็ญยิ่งนัก เพราะหุ้นส่วนทรยศเล่นจับคนเหล่านั้นเซ็นสัญญาการค้าเป็นลายลักษณ์อักษรกินเวลานานหลายปี ต่อให้อยากกลับแค่ไหนก็หมดสิทธิ์

“แล้วนายจะเอาเงินมาจากไหน” พอได้ฟังคำตอบของการันต์ยิ่งทำให้พ่อเลี้ยงนภัทรนึกแปลกใจ ก่อนจะใจหายวาบกับคำตอบเด็ดเดี่ยวจากปากของรุ่นน้องคนสนิท

“ผมจะขายบ้านหลังนี้ครับ”

หมาจนตรอกยังทำทุกทางเพื่อความอยู่รอด แล้วเขาซึ่งเป็นคนมีหรือจะมัวมายืมจมูกคนอื่นหายใจเพื่อพยุงกิจการให้อายหมา ในเมื่อความผิดพลาดมันเกิดจากความหละหลวมของเขา การันต์จึงขอน้อมรับความผิดนี้ไว้คนเดียว บ้านของเขาที่สร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงหลังนี้หากตีมูลค่าแล้วต้องขายได้ไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้านบาทแน่นอน

“แล้วลูกสาวนายล่ะ จะไม่พากันไปลำบากรึ?”

พ่อเลี้ยงนภัทรถามถึงหลานสาวที่เคยเห็นมาตั้งแต่ตัวเท่าฝ่ามือ จนกระทั่งลดา ภรรยาของการรันต์เสียชีวิตเมื่อสิบปีก่อน ลันลาดาลูกสาวคนเดียวของการันต์ก็ถูกส่งตัวเข้าเรียนโรงเรียนประจำหญิงล้วน ทำให้พ่อเลี้ยงไม่ได้เห็นใบหน้ากลมแป้นน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นของเด็กน้อยอีก จวบจนประมาณเดือนก่อนตอนไปร่วมงานศพของเพื่อนร่วมรุ่นนั่นแหละ พ่อเลี้ยงนภัทรถึงได้พบกับลันลาดาที่ติดตามบิดาไปร่วมงานอีกครั้ง จึงได้เห็นว่าเด็กน้อยน่ารักคนนั้นเติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่งจนหนุ่มๆในงานมองตามกันเหลียวหลัง และหนึ่งในนั้นก็ลูกชายของเขานี่ล่ะ

“ยายหนูน่ารัก แกเข้าใจผมทุกอย่างเลยครับ”

นอกจากบริษัทที่ก่อตั้งมาด้วยสองมือ ก็มีบุตรสาวนี่แหละที่การันต์เป็นห่วงที่สุด แต่เป็นโชคดีของเขายิ่งนักที่แต่ไหนแต่ไรมาลันลาดาไม่เคยมีปากเสียงทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาให้การันต์ต้องปวดหัว แต่คงเป็นโชคร้ายของเด็กสาวนิดหน่อยที่พอเรียนจบกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นานก็ต้องมารับรู้ข่าวร้ายของครอบครัว กระนั้นลันลาดาก็ไม่โวยวายสักคำเมื่อรู้ว่าอาจต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่เล็กกว่าเดิมเพราะบิดาต้องการนำบ้านหลังที่อาศัยมาตั้งแต่เกิดออกขายเพื่อนำเงินมาพยุงบริษัท นอกจากเข้าใจสิ่งที่บิดาทำ ลันลาดายังมีความคิดจะเข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระงานของการันต์ นั่นยิ่งทำให้คนเป็นพ่อปลื้มใจจนมีกำลังใจต่อสู้กับอุปสรรคที่ถาโถม

“งั้นรึ?”

พ่อเลี้ยงนภัทรยกมือลูบปลายคางพลางผินหน้ามองด้านข้างตรงบันไดที่มีร่างบอบบางของลันลาดาเดินผ่านไปด้วยแววตาครุ่นคิด จากนั้นจึงหันกลับมาปรึกษาเรื่องสำคัญกับการันต์จนได้ข้อสรุปที่ทำเอาสองหนุ่มใหญ่ยิ้มแย้มด้วยประกายตาของความสุข ก่อนที่ทั้งคู่จะพร้อมใจกันหันไปส่งยิ้มเอ็นดูให้ลันลาดาที่นำของว่างฝีมือตัวเองเข้ามาเสิร์ฟ

*****************************************************************************************************

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ไม่ได้มาทักทายกันท้ายนิยายแบบนี้นานเลยเนอะ นานขนาดที่ภัคจำพาสเวิร์ดเข้ามาล็อกอินลงนิยายไม่ได้ 555 แต่ถึงมาช้าก็มานะ มาพร้อมผู้ชายแสนดี ดี๊ ดี ตามเคย ไม่เชื่อล่ะสิ ถ้าไม่เชื่อก็แอดแฟนรอไว้เลย เพราะอีกไม่นานเหล่าแม่ยกจะต้องหลงรักพี่คมของภัคแน่ๆ ไม้หน้าสาม ปืน มีด เตรียมให้พร้อม ฝากติดตาม ฝากเอ็นดูพี่คมกับหนูลาดาด้วยนะคะ

ปล.ภัคตั้งใจว่าจะลงให้อ่านทุกวัน สายๆหน่อย ถ้าไม่ลืมนะคะ ฮ่าๆๆ