โรงเรียนมหาเวทย์ฟราเรนเนียร์

“สวัสดีฉันชื่อ มิเกเล่ วาเลนเนีย อาจารย์สอนวิชาเวทย์มนต์ยินดีที่ได้รู้จักก่อนอื่นครูขออธิบายว่ามีการสอบอะไรบ้างนะเริ่มแรกมีการสอบข้อเขียนมี 1,000 ข้อมีเวลา 3 ชั่วโมง สอบภาคปฏิบัติเก็บคะแนนอีก 4,000 คะแนนมีเวลา 6 ชั่วโมง เต็ม 5,000 คะแนนนะตั้งแต่ก่อตั้งมาสอบได้คะแนนเยอะสุดคือ 4,980 คะแนนเอาล่ะเริ่มได้” เมื่ออาจารย์สาวพูดจบก็ปรากฏโต๊ะและกระดาษข้อสอบปึกเล็กๆ (ในสายตาของเอลและเซส:เจ้าพวกนี้มันปีศาจชัดๆ -__-)
ผ่านไป 20 นาที (เร็วเวอร์ -0-)
“พรึบ” เสียงคนลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเอาไปส่งท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคนที่จ้องมาอย่างกับพวกเธอ (เอลกับเซส) เป็นปีศาจ (ก็เหมือนปีศาจจริงๆ นี่-0->>ป่าวสักหน่อย/ค่ะ - -/^-^) เมื่อส่งเสร็จเธอก็เดินไปรอเพอร์พร้อมกับเซสที่สนามหญ้าของโรงเรียนเธอจึงเดินไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสนามโดยมีเซสนั่งอยู่ข้างๆ สักพักเธอก็เคลิ้มหลับโดยที่หัวเธอเอียงไปอีกด้านเซสจึงจับหัวเธอให้มาพิงไหล่ของเขาสักพักผ่านไปราวๆ ครึ่งชั่วโมงเพอร์ก็เดินออกมาจากสถานที่สอบแต่เมื่อมาถึงกับต้องเกือบเป็นลมเมื่อเห็นภาพบรรยากาศหวานๆ ของเซสกับเอลที่นั่งพิงกันพลางส่งสายตาล้อๆ มาทางเซส
“แหมๆ เห็นนิ่งๆ งี้แอบหวานนะเรา” เพอร์แซว “งื้อ งืมๆ” เด็กสาวครางพลางขยี้ตาด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูก่อนจะสะดุ้งเมื่อรู้ว่าหมอนที่เธอใช้หนุนตลอดหนึ่งชั่วโมงคือใคร
“ขะ ขอ โทษนะคะเซสที่เอ่อพิงคุณน่ะค่ะ” เธอเอ่ยด้วยใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีเรื่อน่ามอง
“ไม่เป็นไร อีกอย่างฉันเป็นคนเอาเธอมาพิงเองแหละ” พูดจบก็ยกหนังสือขึ้นบังหน้าเพื่อแอบใบหน้าที่เริ่มแดงของตนส่วนทางด้านเด็กสาวที่ตอนนี้ทำหน้าอึ้งเริ่มกลายมาเป็นสีแดงก่ำส่วนทางด้านเพอร์ที่มองอยู่มองเซสสลับกับเอลอย่างทึ้งๆ ที่เอลทำให้เซสพูดเกินห้าพยางค์ได้ไม่พอทำให้เซสเขินได้ด้วยก่อนจะควักเกมมือถือออกมาเล่นรอจนครบเวลาหมดการทำข้อสอบพวกเธอจึงเดินไปดูที่บอร์ดซึ่งผลออกมาว่า
ผลสอบ
ที่ 1 โครเซเลส เอลเครเซเรีย and สโนว์ราเซียร์ เซเนร่า ได้ 1,000 คะแนนเต็ม
ที่ 2 เพอร์ราเวียร์ เดรานอส and พรีมาร่า อัสโรเวกน่า ได้ 990 คะแนน
ที่ 3 เรทาเลีย ไมเกรนเซียร์ กับ แมรีนา เครนารอฟ ได้ 988 คะแนน
..
.
900 คน
“เอาล่ะเมื่อพวกเธอดูคะแนนเสร็จแล้วครูจะเรียกพวกเธอเข้าไปในอุโมงค์มิติเป็นคู่ๆ นะให้ปฏิบัติตามคำสั่งในกระดาษที่จะปรากฏบนมือของพวกเธอนะเอาล่ะคู่แรก โครเซเลสและสโนว์ราเซีย” สิ้นเสียงเอลและเซสก็ผุดลุกขึ้นจากใต้ต้นไม้และเดินเข้าไปในมิติแล้วมีกระดาษคำสั่งปรากฏในมือของเธอกับเซสคำสั่งของเธอคือ ‘อัญเชิญเทพีอาธีมีส’ ส่วนของเซสคือ ‘อัญเชิญเทพอพอลโล’ ซึ่งเธอคิดว่าทำไมข้อสอบมันง่ายจังนะพลางสังเกตสถานที่ๆ นี้เป็นทุ่งหญ้ากว้างขนาดใหญ่เธอจึงเดินไปยืนตรงกลางของทุ่งและเอ่ยออกมาว่า
“ท่านน้าอาธคะเอลคิดถึงท่านน้าจังค่ะมาหาเอลหน่อยได้ไหมคะ” เมื่อเธอพูดจบก็เกิดแสงสว่างวาบวูบหนึ่งก็ปรากฏร่างของสตรีนางหนึ่งนางมีเกศาสีเงินพลิ้วไหวยาวจรดเอว ดวงเนตรสีน้ำทะเลทอประกายงดงาม ใบหน้างดงามแย้มยิ้มกว้างขวางก่อนจะรีบเคลื่อนกายมาหาพลางเอ่ยว่า
“เอล! หลานรักของน้าน้าคิดถึงหลานรักของน้าที่สุดเลย” เทพีอาธีมีสหรืออาธเอ่ยอย่างยินดีที่หลานรักเรียกหาด้วยไม่สนสายตาอึ้งๆ ของเซสเลย
“ท่านน้าคะเอลก็คิดถึงท่านน้าเหมือนกันค่ะที่สุดเลยแต่ที่หนูเรียกท่านน้ามาเพราะมันเป็นภารกิจน่ะค่ะขอโทษนะคะที่รบกวนท่านน้า” เอลเอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอกเอลมีแต่จะดีใจที่หลานเรียก” อาธเอ่ยปลอบ
“ค่ะท่านน้าลาก่อนนะคะบายค่ะ” เอลเอ่ย
“จ้าบายนะหลานรักว่างๆ ก็ไปหาน้ามั่งนะบาย” อาธเอ่ยอย่างขี้เล่น
“ค่ะท่านน้า” เอลตอบ
“นี่ ช่วยผมเรียกหน่อยได้ไหมครับ?” เซสเอานิ้วมาจิ้มๆ ที่แขนเอลแล้วเรียก
“คะ? อ๋อค่ะจะเรียกให้ค่ะท่านอาพอลคะท่านอาช่วยมาหาหนูหน่อยได้ไหมคะ” สิ้นเสียงเรียกก็ปรากฏแสงขึ้นวูบหนึ่ง และปรากฏร่างชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขามีเกศาสีทองทอประกายสดใส เมื่อกระทบแสงแดดจะกลายเป็นสีทองอมส้ม ดวงเนตรสีแสดอบอุ่น ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มตลอดเวลาก่อนจะเอื้อนเอ่ย
“เอล...หลานรักของอา! น่ะ ในที่สุด! หลานก็เรียกอามาบ้างฮึก ฮือๆ หลานรู้ไหมว่าอาคิดถึงหลานรักของอามากแค่ไหนฮือๆ” เทพอพอลโลหรือพอลเอ่ยตัดพ้อเด็กสาวที่ตนพุ่งตัวมากอดโดยไม่แคร์สายตาของเซส
“โอ๋ๆ หนูขอโทษนะคะท่านอาแต่หนูยุ่งจริงๆ ค่ะ” เอลเอ่ยพลางลูบหลังคนตัวโตที่กำลังร้องไห้เป็นเด็กๆ อยู่ “แต่ก่อนอื่นท่านอาพอลคะเอ่อที่หนูเรียกท่านอามาเพราะว่ามันเป็นคำสั่งน่ะค่ะขอโทษนะคะที่รบกวนท่านอา” เอลเอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอกออกจะดีมากด้วยซ้ำบายนะหลานรัก จุ๊บ” พูดจบคนตัวโตก็ชิงหอมแก้มคนตัวเล็กกว่าแล้วหายตัวไปเมื่อท่านอาไปแล้วเธอจึงหันหน้าไปพูดกับเซสว่า
“ไปกันค่ะ เซสประตูมิติเปิดแล้วแหมผ่านไปตั้ง 15 นาทีแหนะค่ะ” เอลพูดกับเขาแม้ประโยคหลังจะบ่นกับตัวเองก็เถอะ
“เธอนี่มีครอบครัวเยอะจังนะ” เซสเปรยแต่เธอกลับเข้าใจผิดนึกว่าเขารำคาญเธอทำให้เธอซึมไปเลย
“แต่ก็ดีอยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อ” เซสเอ่ยก่อนจะผินหน้าไปทางอื่นซ่อนใบหน้าแดงๆ ของตนก่อนจะคว้ามือเด็กสาวที่ยืนอึ้งให้เข้ามาในประตูมิติด้วยกัน “วูบ” สิ้นเสียงการผ่านมิติเอลและเซสก็มาปรากฏตัว ณ ห้องโถงรวมที่ตอนนี้ไร้ผู้เข้าสอบมีแต่รุ่นพี่ปีอื่นๆ เท่านั้นโดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงของรุ่นพี่ที่ต่างคิดในใจว่า ‘อื้อหือ ปีศาจปีศาจแน่ๆ ออกมาจากมิติในเวลาเพียง 17 นาทีโดยไร้รอยขีดข่วนเหงื่อสักหยดก็ไม่มีแถมได้ภารกิจอัญเชิญเหล่าเทพแห่งโอลิมปัสแท้ๆ ทั้งๆ ที่ไม่มีใครรู้ว่าเทพมีอยู่จริงรึเปล่าด้วยซ้ำที่สำคัญ...สวย/หล่อ..ซะด้วย (แป่ว:นี่ไรต์ซีเรียสหน่อยเด๊ะใช่เรื่องมะ โดย รีดเดอร์/ขะขอโทษก้าบ@-@ โดย ไรต์) ’ ก่อนจะรีบเดินไปบอกให้เดินไปนั่งเก้าอี้ด้านหน้าสุดโดยเอลนั่งเก้าอี้ตัวแรกส่วนเซสนั่งเก้าอี้ตัวต่อมาเมื่อไม่มีอะไรทำพวกเขาจึงแลกหนังสือกันอ่านเล่นๆ ซึ่งเล่นๆ ของพวกเขาเล่นเอาคนมองดูเกือบกระอัก (ก็เล่นๆ บ้านมันหนาเท่าบ้านเหนะแถมคุยกันว่าถ้าไม่เคยอ่านเล่มไหนก็จะแลกกันอ่านอีก:แหม คู่ (แลก) สร้าง (กัน) คู่ (อ่าน) สมชัดๆ เชอะ! ประชด)
ผ่านไปซักประมาณ 10 นาทีเพอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมเด็กสาวผมสีนิลอีกคนทั้งสองคนไม่มีรอยอะไรเลยมีแต่เหงื่อเท่านั้นซึ่งตอนนี้ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่จนมาถึงที่นั่งพวกเขาก็หยุดและหันมาทักทาย
“ไง พวก” เพอร์พูดพลางล้มตัวนั่งลงข้างเซสโดยที่เด็กสาวนั่งลงเก้าอี้ตัวต่อจากเพอร์
“สวัสดีค่ะฉันชื่อสโนว์ราเซีย เซเนร่าค่ะเรียกสั้นๆ ว่าเอลก็ได้ค่ะส่วนเขาชื่อ โครเซเลส เอลเครเซเรียเรียกสั้นๆ ว่าเซสก็ได้ค่ะและคนสุดท้ายที่มากับคุณชื่อเพอร์ราเวียร์ เดรานอส ค่ะ” เมื่อเธอคนนั้นฟังจบเธอจึงเอ่ยแนะนำตัวบ้าง
“สวัสดีนะ ฉันชื่อพรีมาร่า อัสโรเวกน่า เรียกฉันว่าพรีมก็ได้นะ” พรีมเอ่ย พรีมมีเกศาสีนิลกาฬยาวกลางหลัง ดวงเนตรสีทะเลเข้ม (น้ำเงินนั้นแหละ) ใบหน้างดงามน่ามองแบบสาวมั่น
“อ๋อชื่อพรีมนะเอง ก็นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็เจ๊นะเอง” เพอร์ค่อนแคะพลางพยักหน้าหงึกหงักประมาณว่าเข้าใจโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเอลกับเซสมือเริ่มสั่นแล้ว...
“ฮึ่ม! บ้านนายเสะฉันไม่ใช่เจ๊นายสักหน่อยไปทำความเข้าใจใหม่นะปู่ก็เข้าใจนะว่าแก่แล้วเลยเลอะเลือนแต่ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้กลับบ้านไปถอนหงอกเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานซะไป๊น่ารำคาญ” พรีมโต้อย่างเผ็ดร้อนทำเอาเพอร์ถลึงตาใส่แทบจะหลุดออกนอกเบ้าโดยทั้งคู่ไม่ได้หันมามองอีกนั้นแหละว่าตอนนี้คนทั้งคู่คิ้วเริ่มกระตุกแล้วมือที่กำหนังสืออยู่เสกมันให้เข้าไปในมิติเก็บของแล้วเสกดาบสั้นที่สร้างมาจากน้ำแข็งขึ้นมาควงเล่นแต่ภาพนั้นทำเอาพวกรุ่นพี่ที่มองอยู่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากพลางคิดในใจสวดศพเอ๊ย! ส่งให้ (ว่าที่) รุ่นน้องขอให้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีนะน้องอาเมน...ส่วนผู้ที่ไม่รู้ก็ไม่รู้ต่อไป
“แหมๆ เจ๊พูดให้มันดีๆ นะปู่อะไรห้ะพูดใหม่เด๊ะ” เพอร์กล่าวแต่ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรอีกก็มีบางอย่างลอยเฉียดหน้าพวกเขาไปโดยที่ไม่มีใครมองทัน “เฟี้ยว ฉึก! ” เสียงมีดสั้นผ่านหน้าพวกเขาไปแล้วไปปักที่เสาๆ หนึ่งปักเข้าไปจนทะลุก่อนจะมีเสียงดังก้องกังวานใสเสนาะหูดังขึ้น “เงียบหน่อยสิคะ!! คุณเพอร์เดรานอส ออสซาเวียร์ และ คุณพรีมาร่า อัสโรเวกน่า ไม่เคยมีใครสั่งใครสอนหรือคะในเรื่องมารยาทถ้าไม่มีฉันขอบอกว่าถ้าตอนนี้คุณสอบมารยาทอยู่ขอบอกเลยค่ะสามคำเน้นๆ เลยค่ะว่า คุณ! สอบ! ตก! ค่ะอย่าทำตัวไร้มารยาทแบบนี้สิคะ! นี่ฉันอุตส่าห์ให้โอกาสคุณตั้งสามครั้งสามคราถ้าคุณไม่รู้ขอบอกตรงนี้เลยนะคะว่าพวกคุณทั้งสองคนทำตัวน่ารำคาญมากค่ะและหากคราวหน้ายังมีอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะคะในความไร้มารยาทของคุณทั้งสองคนมันจะไม่ใช่แค่เฉียดๆ นะคะขอเตือนและจงจำไว้ค่ะหวังว่าพวกคุณทั้งสองคนจะเข้าใจนะคะและอย่ามารบกวนการอ่านหนังสือของฉันอีกเป็นครั้งที่สองเข้าใจไหมคะเพราะนักฆ่าก็มีขีดจำกัดนะคะถ้ายังเสียงดังอยู่ฉันจะรับงานจ้างฆ่าพวกคุณนะคะโอเคนะคะจบ!”
เอลเอ่ยเสียงเย็นในตอนท้ายๆ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคนที่เด็กสุภาพอย่างเอลจะระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนี้แถมอาชีพแม่คุณอีกทำเอาเพอร์กับพรีมหน้าหดเหลือสองนิ้วเลยแล้วหันไปมองเซสบ้างปรากฏว่าในมือเซสก็มีมีดสั้นเช่นกันแต่เหมือนว่าเอลจะห้ามเซสด้วยการจับมือข้างนั้นไว้พวกเขามองภาพนั้นแล้วคิดในใจว่า ‘นี่ถ้าเซสมาเองล่ะก็ เอือก! ไม่อยากจะคิด’ ทั้งสองคนนั่งคิดอย่างสยองๆ เอลโกรธสยองกว่าอีกเพราะคนเย็นชามันหน้ากลัวอยู่แล้วแต่คนสุภาพเนี่ยน่ะสิพอโกรธแล้วนรกก็โหดไม่เท่าเลยหน้ากลัวกว่าตายเสียอีกพลางลอบมองเอลเหมือนกลัวว่าเอลจะเทศนาโวหารอีกก่อนจะเอ่ยพร้อมกันว่า
“ขอโทษนะ ครับ/คะ” ก่อนจะนั่งเงียบๆ ไม่เถียงกันอีกเลยส่วนเซสมองอย่างอึ้งๆ พลางคิดว่าเขาหูฝาดไปรึเปล่าเพอร์เนี่ยนะพูดครับ? เอลนี่เก่งจริงๆ เพราะเพอร์ขนาดราชาที่เป็นพ่อมันเองมันยังพูดครับกับพ่อนับครั้งได้เลยแถมเคยมีข่าวลือมาว่าเพอร์จะให้ของขวัญวันเกิดพ่อทุกปีคือการพูดครับกับพ่อครั้งหนึ่งและจะพูดแค่วันเกิดพ่อเท่านั้นวันอื่นจะไม่พูดครับด้วยซึ่งเขาก็เคยถามมันเหมือนกันว่าจริงรึเปล่ามันยังตอบว่าจริงเลยเอลนี่สุดยอดจริงๆ น่านับถือสุดๆ