สาบสมิง

               ย้อนกลับไปที่จอมขวัญ ทันทีที่หล่อนเผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย ความฝันประหลาดก็เข้าจู่โจมหล่อน ครั้งแรกภาพนั้นค่อนข้างพร่าๆมัวๆไม่ชัดเจน แต่พอผ่านไปสักครู่หนึ่ง หล่อนก็เริ่มมองเห็นใบหน้าของผู้คนซึ่งกำลังเดินผ่านไปมา มนุษย์ชายหญิงเหล่านั้นแต่งกายอย่างแปลกประหลาด แต่พอหล่อนก้มมองดูตัวเองก็ต้องตกใจ หล่อนเองก็ไม่ได้แตกต่างจากพวกเขาเลย มีเสียงห้าวเรียกหล่อนจากทางด้านหลัง หล่อนหันกลับไป ชายฉกรรจ์ใบหน้าเหี้ยมหาญกำลังมองหล่อนอยู่

                “ระกา นายท่านสั่งให้เจ้าไปพบด่วน”

                เขากระซิบแล้วรีบเดินผ่านไป ระกามองรอบกาย ประชาชนชาวสุวรรณนครมีสีหน้าหม่นหมอง ข่าวแรกของการศึกไม่น่ายินดีนักเพราะปรากฎว่ากองทัพหลวงแตกพ่ายล่าถอย องค์กฤษณะจึงจำเป็นต้องส่งกองทัพเพิ่มเติมก่อนที่พวกกบฎชายแดนจะบุกทะลวงเข้ามาจนถึงพระนคร โอกาสอันดีของศารทูลมาถึงแล้ว หญิงสาวนึกชิงชังตนเอง เหตุใดข้าถึงต้องเกิดมาเพื่อเป็นข้ารับใช้เจ้าปิศาจตนนั้นกัน หล่อนได้แต่รำพึงในใจก่อนจะเดินทางไปพบคนที่หล่อนเกลียดชังมากที่สุดในชีวิต

                มหาวิหารพยัคฆายังคงตั้งตระหง่านอย่างสง่างามภยใต้แสงตะวันยามบ่ายคล้อย แสงแดดสาดส่องจนทำให้หลังคาของมหาวิหารคล้ายสะท้อนแสงเพิ่มความน่าเคารพยำเกรงให้แก่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์เท่าทวี สาวกของศารทูลเดินเตร็ดเตร่อยู่โดยรอบ หล่อนก้าวผ่านไป มีสองสามคนทำความเคารพหล่อนเพราะรู้ว่าระกาคือคนสนิทของศารทูล หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวก็มานั่งอย่างสงบเรียบร้อยต่อหน้าเจ้านายของหล่อนอีกวาระหนึ่ง ศารทูลใช้ดวงตาประดุจอสรพิษจับจ้อง

                “เจ้าคงจะรู้ข่าวการรบของกองทัพหลวงแล้ว”

                “ข้ารู้แล้วนายข้า”

                “สวรรค์เข้าข้างข้าแล้ว อีกไม่เกินสองราตรีข้าจะนำกองทัพของข้าทำการสังหารองค์กฤษณะ”

                “แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงมีกองทหารประจำเมืองอยู่อีกนายข้า แล้วยังเหล่าทหารราชองครักษ์”

                หัวหน้านักบวชหัวเราะ

                “กองทหารประจำเมืองยอมให้แก่อำนาจเงินของข้าแล้วระกา ทหารรักษาเมืองครึ่งกองทัพเป็นของข้าเมื่อรวมกับสาวกของท่านพยัคฆา เราต้องได้ชัยชนะแน่นอน”

                ศารทูลนึกถึงเงินจำนวนมหาศาลที่เขากว้านซื้อเหล่าทหารหาญ หลังจากนี้เขาเองมีแผนการอันแยบยลสำหรับจัดการกับทหารที่เหลือโดยแทบไม่ต้องเสียกำลังคน

                “แล้วทหารราชองค์รักษ์”

                เขาแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ

                “เจ้ามีหน้าที่จัดการกับเหล่าราชองครักษ์ ข้าจะให้เจ้าสวมรอยเข้าร่วมเป็นพวกของมันแล้วจงเอายาสั่งจากข้าผสมกับอาหารให้พวกมันกิน”

                เมื่อเห็นว่าหล่อนทำหน้าสงสัย เขาจึงพูดต่อ

                “เจ้าจงเอาให้มันกินก่อนที่เราจะก่อกบฎ ให้พวกมันกินให้เยอะมากที่สุด พอถึงวันสำคัญ ข้าจะใช้อาคมทำให้พวกมันตายด้วยยาสั่ง เท่านี้เราก็สามารถผลัดแผ่นดินได้แล้ว”

                “แต่กองทัพหลวงจะต้องรีบยกกลับมาทันที”

                “พวกมันมาเร็วเทาไหร่ก็ต้องฉิบหายไวเท่านั้น ไม่ต้องห่วงระกา ข้าวางคนของข้าไว้ที่ช่องเขาขาดแล้ว”

                ช่องเขาขาดคือภูมิประเทศอันน่าหวาดเสียวก่อนจะเข้าสู่เขตเมืองหลวงของสุวรรณนคร บริเวณนั้นถูกบีบให้แคบด้วยกำแพงหินใหญ่จนคล้ายเป็นดั่งปราการธรรมชาติที่คอยปกป้องเมืองหลวง ถือเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญทางการทหาร ศารทูลช่างรอบคอบยิ่งนัก

                “เจ้าไม่ต้องกังวลสิ่งใด จงเร่งทำการที่ข้าสั่งให้เสร็จสิ้นก็พอแล้ว”

                “ได้นายข้า ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

                หล่อนเอื้อมมือรับห่อยาสั่งมรณะจากศารทูล หัวหน้านักบวชผู้มักใหญ่ใฝ่สูงหัวเราะดังสนั่นให้กับแผนการของตัวเอง

                ระกาลักลอบเข้ามาจนกระทั่งถึงโรงครัวซึ่งใช้ประกอบอาหารให้แก่นายทหารหลวงและเหล่าราชองครักษ์ หญิงสาวใช้ความสามารถส่วนตัวพูดจาหลอกล่อจนสบโอกาสโปรยยาสั่งลงในอาหารมื้อค่ำของเหล่าทหารโดยที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น ราวกับว่าครั้งนี้จะเป็นการสิ้นราชวงศ์ซึ่งปกครองสุวรรณนครด้วยความสุขสงบมากว่าสี่ร้อยปี ระกาลอบถอนหายใจแล้วเร่งนำพาตนเองออกจากโรงครัว หล่อนเดินอย่างเร่งรีบผ่านโรงม้าของราชองครักษ์ มือสากมือหนึ่งก็จับต้นแขนหล่อนเอาไว้ หญิงสาวสะบัดออกแล้วหันกลับไปมองโดยเร็ว อรชุนมองหล่อนด้วยสายตาสงสัย

                “เจ้าเข้ามาทำอะไรที่นี่ สถานที่แห่งนี้เป็นเขตหวงห้าม”

                ด้วยความไวของสติปัญญา ระกาทำสีหน้าคล้ายคนกำลังรีบร้อน

                “ข้ามาตามหาท่าน”

                “หาข้า” อรชุนทวนคำแล้วหรี่ตา “ช่างน่าประหลาดใจนัก ร้อยวันพันปีเจ้าไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตา”

                “ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเล่น ข้ามีข่าวการกบฎมาเตือนท่าน”

                คราวนี้ใบหน้าของหัวหน้าราชองครักษ์หนุ่มเคร่งขรึมลง

                “งั้นเจ้าตามข้ามา ที่นี่ไม่ปลอดภัยนัก”

                หญิงสาวจำใจเดินตามหลังอรชุน หล่อนจำเป็นต้องสร้างเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาเพื่อเอาตัวรอด ถึงแม้ว่าส่วนลึกภายในจิตใจหญิงสาวจะเป็นห่วงชายหนุ่มซึ่งกำลังเดินนำหน้ามากขนาดไหนก็ตาม หลายครั้งที่หล่อนนึกอยากจะเอ่ยปากบอกถึงแผนการทั้งหมดของศารทูล แต่เมื่อนึกถึงความผิดของตนเองก็ทำได้แค่เพียงนิ่งเอาไว้ หล่อนนึกรังเกียจตัวเองอย่างถึงที่สุด อรชุนพาหล่อนเดินมาจนกระทั่งถึงเรือนพักของเขา เขาเป็นหัวหน้าราชองครักษ์ที่อายุน้อยที่สุดแล้วก็ยังมีเรือนหลังเล็กที่สุดอีกด้วย เรือนของอรชุนถึงจะคับแคบก็ดูโล่งสบายตา เขาพาหล่อนขึ้นชั้นบนแล้วนั่งคุยในห้องโถงของตัวเรือน

                “เจ้าพูดถึงเรื่องกบฎ”

                ระกาพยักหน้า หล่อนต้องใช้สติปัญญาอีกครั้ง

                “ใช่ ข้าได้ข่าวถึงการกบฎของคนๆหนึ่งมา”

                “ใครกัน”

                ชั่วขณะนั้นเองหญิงสาวก็คิดได้ว่าควรที่จะหาทางป้องกันการกระทำของศารทูล หล่อนจึงเอ่ยนามของหัวหน้านักบวชให้อรชุนได้ฟัง

                “ท่านศารทูล”

                หัวหน้าราชองครักษ์หนุ่มยิ้มแล้วพยักหน้า

                “ตอนแรกข้านึกว่าเจ้าจะลวงหลอกข้าเสียอีก ข้าดูเจ้าไม่ผิดจริงๆ”

                “ท่านหมายความว่ายังไง”

                “ข้ารู้มานานแล้วว่าท่านศารทูลกำลังคิดการกบฎ รวมทั้งยังสงสัยด้วยว่าเจ้าคือหนึ่งในไส้ศึกที่ท่านศารทูลส่งเข้ามาปลอมปนเป็นข้ารับใช้ในวังหลวง”

                ระกาหน้าซีดเผือด ถึงหล่อนจะนึกชิงชังตนเองมากแค่ไหน หญิงสาวก็ยังคงกลัวความผิดของตัวอยู่ดี

                “แผนของท่านศารทูลคืออะไร”

                “ท่านศารทูลติดสินบนให้ทหารรักษาเมือง” หล่อนพูดตะกุกตะกัก “แล้วก็รวบรวมสมัครพรรคพวกเหล่าสาวกพยัคฆา”

                “ลัทธิอุบาทว์” น้ำเสียงของเขาแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจน “เจ้าไม่ต้องกังวลใจไปหรอกระกา ข้าเตรียมการรับมือศารทูลไว้แล้ว”

                หญิงสาวก้มหน้าต่ำชั่งใจว่าพูดเรื่องยาสั่งหรือไม่ หัวใจที่ภักดีกับราชองครักษ์หนุ่มบอกให้พูด แต่อีกด้านก็คำนึงถึงบุญคุณการเลี้ยงดูของศารทูล หญิงสาวอยู่ในภาวะที่ตัดสินใจยากยิ่งจึงนิ่งเงียบไป

                “เป็นอะไรไประกา เจ้ากลัวหรือ หากว่าเจ้ากลัว ข้าจะดูแลเจ้าเอง” น้ำเสียงของเขาเป็นห่วงหล่อนอย่างจริงใจ ระกาน้ำตาร่วง ตัดสินใจเด็ดขาด

                “ข้ามีอีกเรื่องจะบอกท่าน”

                “อะไรรึ” เขาถามยิ้มๆ แต่ก่อนที่หล่อนจะพูด ราชองครักษ์คนหนึ่งก็วิ่งมาหาอรชุนอย่างร้อนรน เขาตะโกนเรียกหวหน้าด้วยความเคารพ

                “ท่านหัวหน้า องค์กฤษณะรับสั่งในท่านเข้าเฝ้าโดยเร็วที่สุด”

                “ข้าต้องไปแล้วระกา เจ้าจงรอข้าอยู่ที่นี่แล้วข้าจะกลับมาดูแลเจ้า”

                อรชุนจัดเครื่องแต่งกายของตัวจนเรียบร้อยแล้วพลุนพลันลงเรือนไป ทิ้งให้หญิงสาวจมอยู่กับความคิดของตัวเอง แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นระกาก็ได้ยินเสียงแหบห้าวของศารทูล หล่อนหันมองโดยรอบแต่ก็ไม่เห็นผู้ใด

                “ระกา ระกา ระกา เจ้าจงรีบมาหาข้าโดยเร็ว องค์กฤษณะล่วงรู้แผนการแห่งข้าแล้ว”

                เสียงของศารทูลดังก้องอยู่ในหัวของหล่อน ระกาใจหายวาบ ศารทูลสำเร็จอาคมขั้นสูงของมันแล้ว

                ป้านวลค่อยๆเผยอตาขึ้น ภาพแรกที่ปรากฎมันช่างมัวหม่น แต่กระนั้นหญิงชราก็ยังพอมองเห็นเงาของมนุษย์คนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียง แม่บ้านตระกูลจอมจึงเอ่ยแหบแห้ง

                “ใคร”

                ร่างนั้นสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบ ป้านวลหลับตาแล้วลืมขึ้นใหม่ คราวนี้ภาพทุกสิ่งเป็นปกติแล้วแต่บุคคลลึกลับหายไปแล้ว รอบกายของป้านวลไม่มีผู้ใดนอกจากจอมขวัญซึ่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง หญิงชราเอื้อมมือปลุกหญิงสาว จอมขวัญผวาแล้วพูดดังๆ

                “ในอาหารมียาสั่ง”

                เสียงของหล่อนดังจนป้านวลตกใจรวมทั้งสงสัยในประโยคนั้น

                “อะไรคะคุณขวัญ ยาสั่งอะไร”

                จอมขวัญทำหน้าตื่นๆมองไปรอบห้อง หล่อนฝันไปอีกแล้วหรือนี่ ช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริง เหมือนกับว่าหล่อนเองเคยประสบพบเจอกับเหตุการณ์แบบนั้นมาเมื่อนานมากแล้ว หล่อนรวบรวมสติแล้วยิ้มให้กับป้านวล

                “ไม่มีอะไรค่ะป้านวล ขวัญแค่ฝันร้ายค่ะ”

                “โธ่คุณขวัญคงจะเหนื่อยที่ต้องมาดูแลป้า คุณขวัญกลับบ้านพักผ่อนนะคะ ป้าอยู่คนเดียวได้”

                “ไม่ได้ค่ะ คืนนี้ขวัญจะอยู่ดูแลป้านวลเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้านวลก็กลับบ้านได้แล้ว”

                หญิงชราเอื้อมมือมาลูบหัวหญิงสาวซึ่งเปรียบเสมือนลูกสาวของตัวเอง จอมขวัญจับมือนั้นมาแนบแก้มแล้วพูดขึ้นว่า

                “ป้านวลต้องหายไวๆนะคะ จะได้พาขวัญไปเดินเล่นอีก”

                หญิงสูงวัยยิ้มรับแต่ก่อนที่หล่อนจะพูด เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แล้วร่างหนึ่งก็ก้าวมายืนเด่นในแสงไฟ ในมือของเขาถือถุงผลไม้ถุงใหญ่ ชานนท์ยืนยิ้มอยู่ในชุดลายพลางเต็มยศ

                “คุณนนท์”

                เขาพยักหน้า

                “สวัสดีครับคุณขวัญ สวัสดีครับป้านวล ผมมาเยี่ยมครับ”

                แล้วเขาก็ทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ข้างหญิงสาว หลังจากไต่ถามอาการและพูดคุยสักครู่ใหญ่แล้ว ชายหนุ่มก็ขอตัว จอมขวัญเดินออกมาส่งเขาทีหน้าประตูห้อง หล่อนมองเขาอย่างสงสัย

                “นี่ก็เย็นแล้ว คุณนนท์ยังไม่เปลี่ยนชุดอีกเหรอค่ะ”

                “คืนนี้ผมมีงานนะครับคุณขวัญ”

                “งานอะไรคะ”

                “พอดีหัวหน้าสั่งให้ผมคอยลาดตระเวณรอบแนวเขตอุทยานด้านที่ติดกับชุมชนนะครับ เราเพิ่งได้ภาพเสือโคร่งมา”

                “เสือโคร่ง”

                หล่อนพูดอย่างตกใจ

                “ครับ ตัวที่ถูกสงสัยว่าจะเคยเล่นงานพวกสัตว์เลี้ยงนะครับ”

                “รวมทั้งเด็กสาวคนนั้นด้วย” เมื่อเห็นสีหน้าของเขา หญิงสาวจึงรีบพูดต่อ “พอดีขวัญได้ยินคนเขาพูดกันค่ะ”

                ชานนท์ถอนหายใจ

                “ครับผมเข้าใจ หัวหน้าเองก็ได้ยินข่าวนี้เหมือนกันเลยอยากให้ผมลองหาทางป้องกันนะครับ”

                “ขวัญเป็นกำลังใจให้นะคะคุณนนท์ ระวังตัวด้วยนะคะ”

                ผู้ช่วยหนุ่มยิ้มกว้าง เขาทำท่าตะเบ๊ะล้อเลียนหล่อน

                “รับทราบครับ” แล้วก็หัวเราะ “คุณขวัญก็ต้องดูแลตัวเองดีๆเหมือนกันนะครับ ผมเป็นห่วง”

                หน้าของหล่อนแดงระเรื่อ จอมขวัญสบสายตาของเขาชั่วครู่แล้วเมินหลบไป ดวงตาคู่นั้นบอกความในใจทุกสิ่งอย่างกับหล่อนหมดแล้ว ชายหนุ่มดูนาฬิกาที่ข้อมือแล้วถอนใจ

                “ผมต้องไปแล้วครับ พอดีนัดลูกน้องเอาไว้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นผมไปเยี่ยมป้านวลที่บ้านนะครับ”

                “ได้ค่ะ แล้วขวัญจะทำอาหารไว้เลี้ยงต้อนรับผู้ช่วยคนใหม่เหมือนที่เคยบอกไว้นะคะ”

                “ขอบคุณมากครับคุณขวัญ ผมขอตัวนะครับ”

                “ระวังตัวนะคะ”