สาบสมิง

               ระกายังไม่ทันที่จะขึ้นนั่งบนหลังเจ้าดำ ม้าคู่ใจ มือหยาบกร้านมือหนึ่งก็จับบังเหียนเจ้าดำไว้ หล่อนหันมองตามก่อนจะพบดวงตาทะเล้น แล้วก็เห็นรอยยิ้มกว้างของชายหนุ่มซึ่งรับตำแหน่งหัวหน้าราชองครักษ์ อรชุนอยู่ในชุดทะมัดทะแมง
                “มีอะไรรึท่านอรชุน”
                “ไม่มีนี่” เขาตอบแต่ยังไม่คลายบังเหียนม้า เจ้าดำก็ยืนสงบนิ่ง ระกาเท้าเอวมอง
                “ถ้าไม่มีสิ่งใดก็ปล่อยบังเหียนสิ ข้าจะได้รีบไป”
                “เจ้าจะรีบไปไหนล่ะระกา”
                “ไปไหนมันก็เรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับท่านราชองครักษ์หรอก”
                เขาหัวเราะยอมปล่อยสายบังเหียนม้า
                “ข้ามาตามนัด สงสัยเจ้าคงลืม”
                “ข้าไม่ได้ลืม แต่ยังไม่ถึงเวลานัด ข้ายังมีงานบางอย่างต้องรีบทำ”
                “เจ้าจะทำสิ่งใดล่ะระกา ข้าเองก็ว่างนักเลยอยากจะขอติดตามไปกับเจ้าด้วย”
                หญิงสาวถอนใจ
                “ท่านชอบยุ่งเกี่ยวมากความกับเรื่องคนอื่นนัก”
                “หากเป็นผู้อื่นข้าคงไม่สน แต่นี่เป็นเรื่องของนางในดวงใจ ข้าจำเป็นต้องยุ่งเกี่ยว”
                ระกาหน้าแดงแล้วรีบปรับสีหน้าเป็นปกติ
                “ได้ ถ้าท่านว่างมากนัก ข้าเองก็อยากจะรู้ฝีมือดาบของท่านราชองครักษ์ยิ่งนัก”
                “เกี่ยวอะไรกับฝีมือเชิงอาวุธของข้าเล่า”
                หล่อนหัวเราะหึๆ เหวี่ยงตัวขี้นหลังม้า
                “เพราะข้าจะไปจับโจรน่ะสิ”
                แล้วระกาก็ตบคอม้าเบาๆ เจ้าดำทะยานพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว อรชุนยืนมองยิ้มๆ เสียงเจื้อยแจ้วของหล่อนดังตามหลังมา
                “เก่งจริงก็ตามมา”
                หัวหน้าราชองครักษ์หนุ่มซึ่งอยู่ในช่วงวันหยุดพอดี นอกจากนั้นวันนี้เขายังนัดหมายกับหล่อนเที่ยวชมตลาดด้วยกัน แม้จะยังไม่ถึงเวลานั้นแต่อรชุนก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เขาจึงออกมาเดินเปะปะจนพบหล่อนซึ่งออกจากมหาวิหารพยัคฆาโดยบังเอิญเมื่อเห็นว่าม้าของหล่อนใกล้จะลับตาแล้ว อรชุนจึงเป่าปากยาว ม้าสีขาวพุ่งทะยานมาด้วยความเร็ว เขารอจังหวะที่ม้าตัวนั้นช้าลงเล็กน้อย ทหารหนุ่มดีดตัวขึ้นหลังม้าแล้วควบขับตามหญิงสาวทันที
                ระกาขี่ม้าอย่างชำนาญจนเขาชื่นชมอยู่ในใจ อรชุนเร่งทะยานม้าจนกระทั่งวิ่งคู่อยู่กับหล่อน ระกาหันมองหน้าเขาเล็กน้อย แล้วเร่งเจ้าดำอีก ม้าดำปรอดก็พุ่งล้ำหน้าม้าของอรชุนอีกเท่าตัว แต่เพียงพริบตาเดียวม้าสีขาวของอรชุนก็เคียงข้างอีกครั้ง หล่อนพยายามเร่งเจ้าดำอีกแต่คราวนี้เหมือนว่ามันเองก็จะเริ่มเหนื่อยอ่อนลงแล้ว
                “ม้าที่ดี”
                อรชุนกล่าวชม
                “ยังไม่ดีเท่าม้าของหัวหน้าราชองครักษ์หรอก”
                เขาหัวเราะการประชดนั้น
                “วันนี้ข้าเป็นเพียงชายหนุ่มธรรมดาที่ขอติดตามเจ้าไป หาใช่หัวหน้าราชองครักษ์ไม่”
                หล่อนยิ้มผ่อนฝีเท้าม้าลง เจ้าม้าขาวก็ผ่อนตามโดยที่อรชุนไม่ต้องสั่ง
                “งั้นท่าน อ้อ ไม่สิ งั้นเจ้าก็จงฟังข้าให้ดี โค้งหน้าจะเป็นที่อยู่ของโจรร้ายกลุ่มหนึ่ง เมื่อคืนพวกมันปล้นชิงชาวบ้านแต่ข้าช่วยไว้ได้ทัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจับตัวหญิงสาวนางหนึ่งปได้ วันนี้มันจึงนัดข้าให้เอาค่าไถมามอบให้มันที่นี่”
                “น่าสนใจดีนี่ เจ้าเองก็สร้างเรื่องได้ไม่น้อย แล้วเจ้ามีเงินสำหรับไถ่ตัวนางหรือไง”
                “ไม่มี” แล้วหล่อนก็ยิ้มอย่างกระหายเลือดชี้ไปที่ฝักดาบของตนซึ่งสะพายหลังอยู่ “แต่ข้ามีดาบ”
                อรชุนผงกหัวยิ้มไม่กล่าวคำใด ทั้งคู่รั้งม้าเมื่อเห็นชายฉกรรจ์สี่ห้าคนยืนจับกลุ่มอยู่ที่นั่น บริเวณนั้นเป็นโค้งใหญ่ ร่มรื่นด้วยมีไม้ใหญ่ขึ้นมาก หญิงสาวคนหนึ่งถูกมัดอยู่ที่โคนประดู่ใหญ่ ชายหน้าเหี้ยมถือดาบเฝ้าไว้
                “หกคน” เขากระซิบ ระกาพยักหน้ากระซิบตอบ “คนละสาม”
                “ข้าให้เจ้าคนเดียวเลย” อรชุนหัวเราะลงจากหลังม้า เขาจูงม้าไปนั่งหลบพักใต้เงาไม้ริมทาง ไม่สนใจหล่อนอีก ระกาขบฟันแน่น กระโจนลงจากหลังเจ้าดำ
                “ค่าไถ่เล่า”
                หัวหน้าโจรร่างยักษ์ตะโกนถาม หล่อนยกชูถุงผ้าสีดำเข้มพลางเดินเข้าใกล้จนกระทั่งถึงระยะที่มั่นใจก็หยุด
                “ปล่อยคน”
                ขุนโจรยิ้มลูบคาง มันพยักหน้าทางอรชุน
                “เจ้านั่นเล่า”
                “คนบ้าผู้นี้ตามข้ามาเอง รับรองมันไม่มีกำลังขวัญสู้กับพวกท่านแน่ ปล่อยคน”
                เจ้าโจรส่ายหน้ายังคงยิ้ม
                “ค่าไถ่ก่อน”
                ระกากัดริมฝีปาก หล่อนขว้างถุงเงินไปให้ พอทุกคนสนใจที่ถุงเงินนั้น มีดขนาดเล็กเล่มหนึ่งก็พุ่งวาบเข้าหาเจ้าโจรที่อยู่ใกล้หญิงสาวมากที่สุด คมมีดปักสวบบริเวณอก เจ้านั่นล้มลงตายโดยไม่ได้ร้อง พริบตาต่อมาหล่อนก็กระชากดาบจากกลางหลังพุ่งวาบเข้าใส่ดจรอีกคนซึ่งกำลังยืนมองอย่างงงๆ แค่ดาบเดียวระกาก็ส่งวิญญาณมันลงนรก โจรที่เหลือขยับตัว มีคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหมายจะฟันหล่อน ระกาปัดดาบนั้นแล้วแทงสวนเข้าที่ท้องน้อยล้มตายลง ส่วนหัวหน้าโจรเองก็ชักดาบกระโจนเข้ามาไล่ฟันหล่อน ฝีมือดาบของนายโจรมีชั้นเชิงพอตัว หญิงสาวปัดป่ายสามสี่ครั้งก่อนฟันถูกต้นแขน โจรร้ายคำราม
                “ฆ่าผู้หญิงทิ้ง”
                ชายหน้าเหี้ยมคนหนึ่งวิ่งเข้าหาตัวประกัน เงื้อมีดสุดตัวแต่ก็ค้างอยู่เพียงแค่นั้น มีดสั้นเล่มหนึ่งเสียบทะลุหน้าอก จนตายมันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือคนสังหารมัน ส่วนอีกคนเห็นท่าไม่ดีหันหลังกวัดแกว่งดาบป้องกันตัว ระกาเห็นเหตุการณ์นั้นชัดเจน หล่อนกำลังรุกไล่หัวหน้าโจร มีดนั้นเป็นฝีมือของอรชุน เขาขว้างมีดใส่โจรทั้งที่อยู่ห่างมากกว่าหล่อน ซ้ำยังอยู่ในท่านั่งขัดสมาธิ หญิงสาวขมวดคิ้ว อรชุนช่างเป็นศัตรูที่น่ากลัว แล้วเขาก็ยืนขึ้นเต็มสัดส่วน หยิบดาบจากหลังม้าเดินตรงทื่อเข้าหาลูกน้องโจรคนสุดท้าย เจ้านั่นยกดาบขึ้นเสมออกแล้วฟาดใส่หัวหน้าราชองครักษ์ทันที อรชุนเพียงสะบัดดาบปัดป่าย เขาฟาดลูกน้องโจรด้วยสันดาบจนตัวมันเป็นรอยแดงทั้งตัว
                ระกาเห็นดังนั้นจึงรุกไล่นายโจรจนถึงที่สุด ชายร่างยักษ์ไม่คิดไม่ฝันว่าหญิงสาวจะปราดเปรียวและชำนาญอาวุธมากถึงขนาดนี้ มันรับมือเป็นพัลวันจนแทบจะไม่ไหว ช่วงหนึ่งมีจังหวะนายโจรเอี้ยวตัวหลบหมายวิ่งหนี และนั่นคือจุดจบของมัน ระกาสะบัดดาบเดียว หัวนายโจรก็หลุดกองบนพื้น หล่อนกระโจนเข้ามาหมายฟันโจรคนสุดท้ายซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าพนมมือขอชีวิตจากอรชุน แต่แล้วดาบของหล่อนก็ต้องเฉไป ชายหนุ่มไม่ยอมให้สังหารมัน แม้ว่าหล่อนจะพยายามอีกหลายครั้ง ฟันจากทุกทิศทาง อรชุนก็สะบัดดาบกันได้โดยไม่หนักแรง ระกาหอบเล็กน้อย หล่อนหยุดถือดาบนิ่ง
                “ทำไม”
                “ที่นี่มีคนตายมากเกินไปแล้ว” เสียงของเขาราบเรียบ
                “แต่มันเป็นโจร”
                “ข้ารู้ แต่มันสำนึกผิดแล้ว ใช่หรือไม่”
                สมุนโจรรีบตอบ
                “ข้าสำนึกผิดแล้ว ต่อไปข้าจะกลับตัวเป็นคนดี ไม่เป็นโจรอีก”
                “คำพูดโจรเชื่อถือไม่ได้”
                “ให้โอกาสมัน” อรชุนพูดเพียงสี่คำก่อนเดินไปตัดเชือกปลดปล่อยหญิงสาว หล่อนขอบคุณเขา ส่วนระกายังยืนมองจ้องร่างนั่งคุกเข่าของสมุนโจร
                “เจ้าไปได้ แต่หากข้าเห็นเจ้าทำผิดอีก ข้าจะสังหารเจ้าพร้อมทั้งตามล่าสังหารครอบครัวเจ้าทุกคน”
                มันรีบขอบคุณหล่อนแล้ววิ่งหนีไป แม้แต่ดาบประจำตัวก็ไม่เอา พอระกาหันกลับมา อรชุนก็ยืนยิ้มรอคอยอยู่แล้ว
                “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้ามิใช่คนอำมหิต”
                “เจ้าอาจจะคิดผิด”
                “ไม่หรอก ข้าดูคนไม่เคยผิด” แล้วเขาก็บุ้ยปากไปทางหญิงสาวที่ทั้งคู่เพิ่งช่วยเหลือไว้ได้
                “เจ้ายังต้องไปส่งนางอีก หลังจากนั้นเจ้ายังมีนัดกับข้า”
                “ข้ารู้แล้ว” ระกาจูงมือหญิงสาวพาขึ้นหลังเจ้าดำ ส่วนเขาก็ขึ้นหลังม้าขาว ทั้งสองย่างเหยาะม้าเคียงคู่กัน
                แล้วเสียงครวญครางด้วยความทรมานก็ดังขึ้นในอนุสติของจอมขวัญ ภาพทั้งหมดขาดหายไปเหมือนกับจอภาพยนต์ที่ดับวูบ เป็นเวลาเดียวกับที่ชัชวาลขว้างตระกรุดใส่เสือร้าย ลูกสาวตระกูลจอมกรีดร้องดังลั่นจนการแสดงทุกอย่างชะงัก ทุกคนหันมามองหล่อน ชานนท์เผ่นพรวดเข้ามาประคองร่างที่กำลังจะล้มกองบนพื้น เขาจับตัวหล่อนไว้ จอมขวัญหลับตาขมุบขมิบ
                “คุณขวัญเป็นอะไรไปครับ”
                พอได้ยินเสียงร้อง หล่อนก็ลืมตาขึ้นแล้วเบิกตากว้างอย่างฉงนปนตกใจ แล้วชานนท์ก้ได้ยินคำพูดสุดท้ายของหญิงสาว
                “อรชุน”
                ทุกสิ่งทุกอย่างขาดหายไปจากการรับรู้ของหล่อน
 
                หลังเที่ยงเล็กน้อย จอมภพกับชัชวาลก็อยู่ในสภาพพร้อมสำหรับการออกเดินทางตามล่าเจ้าเสือปิศาจ ทั้งคู่เดินตัดป่าจนกระทั่งบรรจบกับจุดวางห้างบนกระบกใหญ่ ซากวัวยังเหลืออยู่อีกครึ่งตัว ร่องรอยการต่อสู้เมื่อคืนปรากฎทั่วไปหมด จอมภพปาดเหงื่อเงยมองลูกน้องคนสนิทซึ่งในเวลานี้แปรสภาพมาเป็นพรานจำเป็น ชัชวาลกำลังตรวจทางที่เขาเห็นเสือตัวนั้นเดินโซเซหนีไป
                “ว่าไงชัช เจอรอยมันไหม”
                “เจอครับนาย ถึงไม่ชัดก็พอตามได้ครับ”
                ทั้งที่สะพายกระเป๋าเดินป่าใบใหญ่หนักอึ้ง จอมภพก็วิ่งเข้ามาอย่างสนใจ
                “นี่รอยตีนมันครับนาย มันเองก็ดูท่าจะเจ็บไม่น้อย”
                รอยตีนนั้นจางจนเกือบมองไม่เห็นเพราะว่าดินแข็ง เขากวาดสายตาสู่ทางด่านสัตว์เล็กๆนั้น ต้นไม้หนาทึบขึ้นบังเต็มไปหมด ทั้งคู่สบตากัน พอจอมภพพยักหน้า ชัชวาลก็กระชับปืนลูกซองแล้วก้าวตามทางนั้นอย่างระมัดระวังถึงขีดสุด รอยกระเสือกกระสนของเจ้าสัตว์ร้ายนำพาทั้งคู่เข้าสู่ตอนลึกของดงไม้ มันพยายามจับทางด่าน หลบเลี่ยงพุ่มรก แม้จะบาดเจ็บ แต่เสือที่มีวิญญาณร้ายสิงสู่กลับเคลื่อนไหวจนเกือบจะเหมือนปกติ มีเพียงช่วงแรกเท่านั้นที่ดูเหมือนมันอ่อนเพลียจากบาดแผล หลังจากผ่านประมาณสี่ห้ากิโลเมตร เสือตัวนั้นคล้ายจะแข็งแรงดังเดิม มันพาคนทั้งคู่ขึ้นสู่สันเขาสูงชันตอนหนึ่งของทิวเขายาวเหยียด
                ครั้งหนึ่งชัชวาลหยุดพัก นายเขาเลยถือโอกาสนั่งหายใจ
                “มันกำลังพาเราขึ้นสันเขา” ลูกน้องเขาพูดเบาๆ ดวงตาแข็งกร้าวมองทอดตามหินขรุขระ
                “มันอาจจะดักรอเล่นงานเราอยู่บนนั้น”
                “เป็นไปได้ แต่นายก็รู้ว่าลูกปืนธรรมดาทำอะไรมันไม่ได้”
                “แล้วแกจะให้ทำยังไงล่ะชัช”
                ชายหนุ่มล้วงเข้าในกระเป๋าเดินป่าของตัวเอง เขาหยิบกระสุนปืนขึ้นมาสามนัด ยื่นส่งให้ จอมภพรับมาแล้วมองด้วยสายตาสงสัย
                “กระสุนอาคม หลวงพ่อให้ผมไว้ก่อนออกบวช มีแค่กระสุนอาคมเท่านั้นที่พอจะทำอันตรายมันได้”
                เขาก้มลงมองลูกกระสุนในมือ กระสุนลูกซองทั้งสามนัดไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติจากกระสุนทั่วไป
                “นายเอาไรเฟิลมาให้ผมแล้วเอาลูกซองไป เวลาเจอมัน นายจะได้ฆ่ามันได้”
                เจ้านายของเขาใคร่ครวญเล็กน้อยก่อนแลกเปลี่ยนอาวุธกัน
                “แกแน่ใจว่าจะได้ผลนะชัช ฉันยังไม่อยากกลายเป็นอาหารเสือ”
                “ผมรับรองครับนาย แต่นายต้องใช้อย่างระวังนะครับ สามนัดนั้นหมายถึงชีวิตของเรา”
                “ไม่ต้องห่วงชัช อย่างน้อยนัดนึงต้องเด็ดหัวใจมัน”
                เขาเพียงก้มหัวรับ พอหายเหนื่อย ทั้งคู่ก็ออกเดินต่อ อีกเกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา จอมภพก็พบว่าตัวเองกำลังเดินบนสันเขาตอนหนึ่งที่ค่อนข้างสูง ฝั่งซ้ายของเขาเป็นยอดไม้ระดับต่ำ ส่วนฝั่งขวาบางช่วงเป็นก้อนหินใหญ่ สภาพป่าเบญจพรรณค่อนข้างโปร่งพอสมควร ชัชวาลยังคงเดินนำหน้าอย่างระวัง ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของเขาตลอด ช่วงหนึ่งกลิ่นสาบสางลอยตามลมมาจากทางด้านขวาหลังแนวหิน ทั้งคู่ชะงัก หันสบตากันอย่างพอจะเข้าใจในสถานการณ์ ชัชวาลพาเดินย่องเงียบจนกระทั่งเกือบจะถึงจุดที่หมายตา ร่างของเจ้าเสือร้ายก็กระโจนสวนพรวดออกมา ด้วยความตกใจ จอมภพจึงยิงทั้งที่ยังเห็นเป้าหมายไม่ชัดเจน หินถูกกระสุนปืนกระแทกขาวเว่อ ส่วนเจ้าเสือนรกเผ่นไปทางเหวชัน มันวิ่งอย่างเร็วพริบตาเดียวก็ลับหาย ชัชวาลมองเจ้านายเขาอย่างหนักใจ ปกติจอมภพแม้จะเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่เมื่อถึงคราวจำเป็น พี่ชายของจอมขวัญผู้นี้มักจะควบคุมตัวเองได้เสมอ ยกเว้นครั้งนี้ แต่เขารู้ดีว่าพูดไปก็คงไม่เกิดประโยชน์
                “มันกำลังหลอกล่อเรา”
                “ครับนาย”
                “มันรู้ว่าเรามีกระสุนอาคม มันต้องการให้เราใช้กระสุนอาคมจนหมด แต่มันรู้ได้ยังไงมันเดาใจเราถูกได้ยังไงกันชัช”
                ชัชวาลคิดตาม
                “วิญญาณดวงนั้นคงบอกมันครับนาย”
                จอมภพหัวเราะเหี้ยมๆ
                “สนุกแล้วล่ะชัช แล้วจะได้รู้กันว่าแกหรือฉันจะชนะ ไอ้เสือผี”
                เขามองทางที่เสือร้ายหนีไปด้วยสายตาเคียดแค้น