Stumble in love สะดุดรัก หอพักอลเวง

 

กิ๊ง ก่อง กิ๊ง ก่อง . . . . 

เสียงกระดิ่งหมดเวลาเรียน  จากเหตุการณ์เมื่อวาน วันนี้ผมเข้าใจหมดทุกอย่าง  ทำให้ผมรอที่จะเดินกลับหอพร้อมกลับ เฟรม

>>  โอมมม. . .  กลับกันเถอะ

>>  เออ . . เฟรม

 

เฟรม เปิดประตูเข้ามาเรียกผมในห้อง  แต่เสียงคนข้างนอกคุยกันดังสนั่นไปหมด ผมเลยอดสงสัยไม่ได้

>>  ข้างนอกเขาคึกคักอะไรกัน!?

>>  อะไรกัน นี่ โอมยังไม่รู้อีกเหรอ!?

>>  อะไร?

>>  ก็ข่าวลือ สาวน้อยแสนสวยลึกลับไง!!

 

ผมก็ยัง งงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร  จนกระทั่งกลับถึงหอและลงจะไปกินข้าวเย็นที่ห้องโถงของหอ ผมก็ยังคงได้ยินพวกรุ่นพี่ก็ยังคงคุยกันถึงเรื่องนี้

 

>||>   ข่าวนั้นฉันก็ได้ยินมา  เป็นสาวน้อยผมยาวที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนใช่ไหมล่ะ!?

>||>   ข่าวลือนั่นน่ะหรอ

 

แฟรงค์ กับ ปลายคุยกันอยู่ ผมหันไปเห็น เฟรมเดินมาพอดี ผมเลยหันไปถาม ด้วยความที่ผมเอ๊ะใจ

>>  นายใช่ไหม!?   เฟรม

>>  เยส . . . !

 

โอ๊ยยยย คำตอบที่ผมได้  และหน้าตาของหมอนี่ แล้ว ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลยจิงๆ สิ

>>   นายจะทำอะไรน่ะ !!?

>>   ก็แค่ใส่ชุดผู้หญิงเดินโฉบไปโฉบมาให้กลายเป็นข่าวลือนะ แฮร่ๆ

 

ผมและเฟรม ที่กำลังพูดและหัวเสียกันอยู่นั้น เพื่อนนักเรียนในหอ ดันมาได้ยินเข้า

>>>>  อ๊ะ! ผู้หญิงที่ลือนั่นก็คือ เฟรม หรอ!?  ฉันก็นึกแล้วเชียว

>>>>  ถ้าเป็นคนของหอ 3  เห็นกันจนชิน ดูก็รู้แล้ว!..

>>>>  พวกหอ 1 (หอชาย) มองกันตาค้างเลย  น่าสงสารชะมัด ฮ่าๆๆ   ส่วนหอ 2 (หอหญิง) เห็นแล้วก็กลัวไปเลย

 

เอิบ. .  อะไรเนี้ย  ผมนึกว่าจะช่วยกันห้ามปราม แต่ไงกลับชื่นชมและดูท่าจะชอบเรื่องแบบนี้ซะด้วย

แต่แล้ว แฟรงค์ ก็ถามขึ้นต่อว่า

>||>  ว่าแต่..  มีใครรู้ความจริงหรือยัง?

>>>>  ถ้ารู้แล้วก็น่าเบื่อน่ะสิ!

>||>  อือ!! อย่างนี้สิ ถึงจะสมเป็น เด็กหอ 3

 

เฮ้ยยย แบบนี้ก็ได้หรอ!?. .  อะไรกันเนี้ย เอาจริงๆ ดิ จะสนับสนุนกันง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ. . เมื่อแฟรงค์ พูดจบ  แฟรงค์ก็เดินตรงมาทางผมแต่ไม่ได้มาหาผมหรอกนะ  มาหาคนที่อยู่ข้างๆ ผมต่างหาก

>||>  เฟรม นี่เป็นคำสั่งของรุ่นพี่นะ  ว่าจะต้องทำให้ทั้งมหาลัย  ร่ำลือถึงสาวน้อยแสนสวยลึกลับ !!

>>  โอเค !!

 

เฮ้ออออ  นี่ก็ตอบแบบยังไม่ทันคิดอะไรเลย  คนพวกนี้ยังไงกันนะ  แต่ที่ เฟรม แต่งตัวเป็นผู้หญิงในมหาลัยก็เพื่อผม  จะบ่นมากก็ไม่ได้  และเมื่อ เฟรม ตกลงเออ ออ กับ แฟรงค์เรียบร้อยแล้ว เฟรมก็หันมาหาผม

>>  โอม ก็ร่วมมือด้วยนะ

>>  ไม่ ทำไมฉันต้องช่วยด้วย!?

 

ผมพูดจบ เฟรมจากหน้าตายิ้มแย้มทีเล่นทีจริงอยู่นั้น  กลับหุบยิ้มและมีใบหน้าเหมือนจะผิดหวัง เศร้าๆ ปะปน เหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่ดุเอาอย่างงั้นอะ แล้วถามผมกลับมาว่า

>>  ไม่ได้เหรอ!?

 

โอ้ยยยย ทำไมต้องทำสีหน้าแบบนั้นด้วยนะ  

>>  เฮ้ออออออ !!  เข้าใจแล้ว

>>  เย้  แทงกิ้ว. .!

 

เฮ้ออ  ทำไมค้านไม่ได้เลยนะ  ขนาดเรื่องแต่งตัวเป็นผู้หญิงก็ยังต้องช่วยอีก . . หรือว่า ผม  เป็นพวกแพ้ความรักหรือไงนะ. . . .

 

ที่มหาลัย ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ก็ยังคงมีนักเรียนบางส่วนยังไม่กลับและทำความสะอาดห้องเรียนอยู่

>>>>  เฮ้ออ น่าเบื่อวะ หลังเลิกเรียนเนี้ย !!

>>>>  นั้นดิ  จะไปไหนดีอะ !?

>>>>  เอาที่ๆ เจ๋งๆ นะเว้ย

>>>>  เอ๊ะ. . !! พวกมึง  ดูนั้นดิ นั้นมันผู้หญิงคนนั้นนิ !! ที่เขาลือกันอยู่นะ. . . 

 

ทุกคนต่างมองไปที่สาวลึกลับคนนั้น จนเดินหายไป

>>>>  เฮ้ยย เห็นแล้วใช่ไหมสาวน้อยแสนสวยลึกลับนะ !!

>>>>  ผมเคยเห็นที่ด้านหลังโรงยิม สวยมากเลยนะ

 

เสียงฮือฮาก็เกิดขึ้น ผู้หญิงที่เดินผ่านหน้าห้องก็เกิดอาการนอยๆ 

>>>>  อะไรกันพวกผู้ชาย น่าโมโหชะมัด กะอีแค่ผู้หญิงผมยาวธรรมดาไม่ใช่หรือไง !?

>>>>  ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กของหอ 3 ใช่หรือเปล่า

>>>>   ฉันไม่รู้

 

เสียงโวยวายดังลั่นเกี่ยวกับเรื่องของผู้หญิงสาวแสนสวยลึกลับนั้น จนผมอดเอ๊ะใจไม่ได้ ว่า เฟรมจะต้องกลับไปที่ห้องเรียนแน่ๆ และสุดท้ายผมก็เจอเฟรมจริงๆ 

แอ๊ดดดดดดดด  ผมเปิดประตูเข้าไป และเจอสภาพ เฟรมนอนอยู่กับพื้นในชุดผู้หญิง เห็นครั้งแรก ผมตกใจมาก

>>  เฟรม !!!  นายเป็นอะไรไป . . 

>>  ขะ ขำ . . . จะตายอยู่แล้ว  ฮ่าๆๆๆ

>>  ฮึ้ยยยยยย!!

>>  โทษทีๆ ก็ไม่มีใครรู้เลยนิ  ผมถึงได้ขำ ฮ่าๆๆ  พอนึกถึงตอนที่พวกนั้นรู้ว่าผมเป็นผู้ชายแล้ว  จะเป็นยังไงนะ  ผมก็. . อดขำไม่ได้ ฮ่าๆๆ

>>  รีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว !!

 

เฮ้อออ นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย ช่วยคนผิดอยู่แท้ๆ ที่ทำให้เรื่องตอนนี้ดูจะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว ทำไม ผมถึงได้ชอบคนแบบนี้นะ

 

>>  ก็ได้ ก็ได้ . . . .  เอ่อ จริงสิ ทั้งๆ ที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง  แล้วผมแต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนี้  โอม ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอ !?

 

ไม่พูดป่าว . ! !  เฟรม ขยับ เข้ามาใกล้ผม และเอามือจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของผม แล้วโน่นหน้ามาใกล้ๆ

 

>>  รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วโว้ยยยย !!

>>  เอ่อๆๆ เข้าใจแล้ว ดุจริงๆ

 

ผมกลับหลังหันหน้าเข้าประตูเพื่อรอ เฟรม เปลี่ยนเสื้อผ้า ใบหน้าของผมร้อนแผ่วจนผมรู้สึกได้ ในสมองผมก็คิดแต่ ทำไมชอบแกล้งแบบนี้  แล้วตอนนั้นพูดแบบไม่ให้ความหวังว่าคบใครไม่ได้  เป็นคนที่อ่านความรู้สึกอะไรไม่ได้เลยจริงๆ 

แอ๊ดดดดดดดดด  ประตูถูกเปิดออก

 

>>  เฮ้ย!!  แบงค์  !?

>||>  เธอคือ ผู้หญิงที่เขาลือกันหรอ !?

 

แบงค์ นี่นายไม่รู้หรอ นี่คือ เฟรม ที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงนะ !!

>>  เอ่อ แบงค์ . .

>||>  ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ  เรื่องข่าวลือ  ฉันก็รู้เหมือนกันนะ !!

>>  แบงค์ นายกำลังเข้าใจผิด นี่ มัน . . .  เฟ. . 

 

ผมยังไม่ทันได้พูดจบ เฟรมก็เอามือของเขามาปิดปากผมเอาไว้ แล้วหมอนั้นก็พูดเองซะหมด

>>  ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวาย ฉันเป็นเพื่อนสมัย ม.ปลาย ของโอมนะค่ะ แฮร่ๆ   ที่จริงฉันสุขภาพอ่อนแอ เข้าเรียนมหาลัยไม่ได้ แต่ยังไงก็อยากจะลองใช้ชีวิตในมหาลัยดูสักครั้ง  เพราะฉะนั้นฉันก็เลยไม่เชื่อฟังคำพูดของโอม  แอบเข้ามาในมหาลัย ยังไงก็กรุณาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยเถอะค่ะ

>||>  อ่อเหรอ งั้นก็ช่างเถอะ  ยังไงฉันก็ไม่สนอยู่แล้ว!!

>>  แหมม ขอบคุณนะ~

 

ยังจะเชื่ออีกเหรอเนี้ย !!  เฟรมกับแบงค์พูดกันจบ แบงค์ก็ปิดประตูห้องและเดินจากไป ปล่อยทิ้งเอาไว้ แค่ผมและเฟรมอีกครั้ง  ผมเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของ เฟรมละ  ผมบอกเลย  ผมไม่ไว้ใจจริงๆ ว่าหมอนี่กำลังคิดแผนอะไรอยู่

>>  เฟรม นายกำลังคิดอะไรอยู่ห๊าา !!

>>  . . สนุก . . สนุกจริงๆ  ทีนี้ต้องลุยให้เต็มที่ ต้องทำให้หลงรักให้ได้  ต้มให้เปื่อยเลย !!

 

เอิบบ. .  เดี๋ยวสิๆ !! อย่าทำแบบนี้นะเฟรม   ใครก็ได้ช่วย แบงค์ที.! ! ! 

 

ถึงเวลาอาหารเย็นซะที ผมเดินลงมาห้องโถง แต่ด้วยความที่ห้องโถงมันกว้างมาก แต่ผมกลับได้ยินพวกรุ่นพี่ๆ กำลังเม้ามอยกันเรื่องของ แบงค์ อย่างชัดเจน

 

>||>  เจ้าแบงค์ นี่มันไม่รู้จริงๆ เหรอ !! สุดยอดไปเลย ฮ่าๆ ยังไงก็พยายามเข้านะ เฟรม ปราบ เจ้าแบงค์ให้ได้ละ !! 

 

โอ๊ยยย ทำไมผมรู้สึกผิดแบบนี้ที่ไม่ได้บอก  เรื่องนี้กับแบงค์ ผมนี่ งี่เง่าจริงๆ ที่คิดจะพึ่งพาคนพวกนี้  ถ้าเป็นแบบนี้ต้องไปเตือน แบงค์แล้วแหละ !!

>||>  ไม่ต้องห่วงหรอก โอม~

 

เสียงนึงที่พูดกับผม ทำให้ผมถึงกับต้องหยุดซะงัด

>>  รุ่นพี่มิก !?

>||>  ความจริงทุกคนเป็นห่วงแบงค์นั้นแหละ  เพราะท่าทางยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่  ถึงจะแสบไปหน่อย แต่นั่นก็เป็นวิธีของพวกเขา  นายเองก็คุ้นเคยกับ หอ 3 ด้วยวิธีนั้นไม่ใช่หรอ !?

>>  แต่มันคนละแบบนะคับ !!

>||>  เอาเถอะ จะหยุดนะหยุดเมื่อไหร่ก็ได้

>||>  จริงอย่างที่ผู้ดูแลหอว่า อย่าไปเตือนแบงค์เลยนะ

 

ปิดท้ายด้วยคำพูดของรันรัน ซึ่งมาขอร้องด้วยใบหน้าทรงเสน่ห์ใครเห็นก็เป็นต้องยอมแพ้กันทั้งนั้น

>>  เข้าใจแล้วๆ ไม่เตือนก็ได้  อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นได้ไหม !!

 

เฮ้อออ จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม !! นะ  ผมเนี้ยรู้สึกไม่ค่อยดีเลยจริงๆ 

และวันต่อๆ มา หลังเลิกเรียน  เฟรมก็แต่งเป็นผู้หญิง และเจอกับ แบงค์เป็นประจำ ถึงจะเป็นเวลาสั่นๆ แต่ เฟรมก็ลงทุนแต่งทุกวัน จนกระทั่งวันนึง. . . 

>>  เฮ้ . . จะกลับแล้วนะ ไปกันเถอะ

>>  แหม หมดเวลาแล้วสิ ถ้างั้นไว้ค่อยเจอกันใหม่นะ

 

ผมรออยู่ห่างๆ และมันได้เวลาที่ตกลงกันเอาไว้แล้ว ผมก็ตะโกนเรียก เฟรม ให้กลับมา แต่คราวนี้หมอนั้นกลับมาด้วยใบหน้าไม่ค่อยโอเคเท่านั้น

>>  ฮึ้ยยย!!  หมอนั่นทำไมไม่ตกหลุมพรางเลยนะ

 

เอ้า สงสัยชักจะมีน้ำโหเองซะละ!?  ดูท่าจะไม่เป็นไปตามแผน 

ผมและเฟรม กำลังจะเดินกลับกันนั้น ดันมีนักเรียนคนอื่น เดินผ่านมาพอดี และเห็น เฟรมเข้า. . 

>>>>  อ๊ะ!! นั้นมัน สาวน้อยแสนสวยลึกลับ ไม่ใช่ เหรอ!?

>>>>  ว่าไงนะ !! เจ้าบ้าที่ไหนก่อเรื่องวุ่นวายในมหาลัยอีก

>>>>  อ๊ะ อาจารย์ !!  ไปทางนั้นแล้วคับ 

 

แย่ละสิคราวนี้จะไปทางไหนดีเนี้ย  ต้องโดนจับได้แน่ๆ  ผมและเฟนม พากันวิ่งหนี  แล้วก่อนที่หน้าของผมจะพ้นบันได ผมเห็นสิ่งนึง  เพล้งงงงง ! ! !  นั้นก็คือ แบงค์  เอาข้อศอก ตัวเองทุบกระจกจนแตก !!

>>>>  ทำอะไรนะ นายแบงค์ !!

>||>   เปล่า แค่เดินสะดุด

>>>>  เปล่าอะไร !!  นายจะบอกว่า   เดินสะดุดไปชนกระจกแตกเรอะ !!?  นายแบงค์  มานี่หน่อยสิ !!  นี่พวกนายก็ไปเก็บเศษกระจกสิ !

 

และนั้น ทำให้ผมและเฟรม รอดจากการถูกตามจากอาจารย์มาได้  เรื่องเมื่อเย็นทำให้ผมอดคิดไม่ได้ หรือว่านั้น แบงค์จะทำเพื่อ. . .   

 

ผมกำลังจะเดินไปห้องโถง แต่ก็ได้เจอเข้ากับแบงค์

>>  แบงค์ !!  เอ่อ  เรื่องเมื่อตอนเย็นที่อยู่ มหาลัยนะ นายช่วยไว้ใช่มั้ย!?  ก็นายช่วยดึงความสนใจของอาจารย์ คือ ฉันอยากจะขอบคุณ . .

>||>  พูดอะไรนะ  ไม่ใช่สักหน่อย แค่เดินสะดุด อย่าเข้าใจผิดหน่อยเลย

>>  ห๊ะ !! แต่ว่า . . 

>||>  หนวกหูนะ !! ฉันบอกว่าเดินสะดุดก็เดินสะดุดสิ  ไม่ต้องมาขอบคุณหรอก น่ารำคาญ

>>  ฮึ้ยยยย !! ว่าไงนะ  ทั้งๆ ที่คนอื่น เค้ากะจะมาขอบคุณแท้ๆ

>||>  นั้นแหละ น่ารำคาญ !!

>>  อะไรนะ !! แค่รับคำขอบคุณเฉยๆ ไม่ได้รึไง !!

>||>  . . . . . . . . . .  เข้าใจแล้ว  จะทำอะไรก็เชิญ

>>  ฮะๆๆ  ชนะแล้ว !!  อ๊ะ อ้าว !! กลายเป็นเรื่องแพ้ชนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่

 

ผมก็มั่วแต่อยากจะขอบคุณ จนคิดจะเอาชนะไปได้เฉย

>||>  นายนี่ บ้าจริงๆ   ฮ่าๆๆ

>>  ไม่ใช่เรื่องน่าขำสักหน่อย

>||>  หนวกหูนะ !! นายนั้นแหละบ๊องเกินเหตุ

>>  ว่าไงนะ !! 

 

แต่พวกเราก็กลับไม่ได้โกรธกันจริงๆ  และยังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แต่ผมไม่รู้เลยว่า เหตุการณ์ทั้งหมด มีอีกคนกำลังมองอยู่

 

กิ๊ง ก๊อง กิ๊ง ก๊อง . . .  !!!  เสียงเบรคพักกลางวัน

>>  เฮ้ออออ!!   วันนี้ก็คงต้องไปร่วมแผนอีกตามเคยสินะ

>||>  เฮ้ !!

 

ผมเก็บข้าวของเสร็จพอดี เสียงทักเรียกผมก็ดังขึ้น ผมหันกลับไปมองตามเสียง เป็นแบงค์นั้นเอง ที่เรียกผม

>>  อ้าว แบงค์ !!  มีอะไรหรอ !!

>||>  เปล่า เอ่อ . . //////

>>  โอมม !!

>>  อ้าว . .  เฟรม เดี๋ยวแปบนึงนะ เมื่อกี้ . . 

>>  เป็นอะไรไป แบงค์!?  นายมีเรื่องจะคุยกับ โอมเหรอ!?

>||>  เปล่า . .  ช่างเหอะ ไม่มีอะไร

 

แบงค์ พูดจบ ก็เดินออกจากห้องไป เฟรมหันหน้ามาหาผม

>>  โอม  วันนี้เปลี่ยนแผนหน่อยนะ!!

 

จู่ๆ ก็นึกอยากจะเปลี่ยนแผน  เอาอย่างงี้ก็ได้หรอ !?เฟรม ไปเปลี่ยนเป็นชุดผู้หญิงมาอีกแล้ว แล้วลากผมขึ้นไปบนดาดฟ้า ได้เจอกับ แบงค์ . . 

 

>||>  . . . . . . . . อะไรของ นายเนี้ย !!

>>  ปะ . .เปล่า  คือเห็นเฟรมบอกว่ามีธุระ  ก็เลยมากินข้าวด้วยนะ

>>  ดีใจจังที่ได้กินข้าวด้วยกัน

 

ผมอดไม่ไหว หันไปกระซิบกับ เฟรม ทันที

~~>>   อะไรกันความจริงวันนี้ก็ต้องเจอกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ !!  จะมาทำให้ฉันเดือดร้อนทำไมเนี้ย!!

~~>>   เอาน่าๆ  ขอเวลาอีกนิดนะ

 

ผมเหลือบตาไปเห็น แบงค์กำลังจ้องอยู่ อยากจะพูดอยากจะด่าแค่ไหนก็อดเอาไว้. .   พอผมหันกลับไป แบงค์ก็ทำท่าเมินมองไปทางอื่น !!

>>  แบงค์  ทำไมนายถึงทำท่าเมินอย่างงั้นละ  เสียมารยาทนะ

>>  หนวกหูนะ !!  ช่างปะไรก็อีแค่ส่วนเกิน !!

>>  ว่าไงนะ  ส่วนเกินเหรอ !!?

 

แปลว่า  แบงค์อยากจะอยู่กับ เฟรม ที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงกันสองคนโดยไม่มีผม งั้นเหรอ!?  หรือว่า แบงค์ จะหลงรัก เฟรม แล้ว  เห้ย!! ไม่ได้นะ

 

>>  แบงค์ ไม่ได้นะ  นายอย่าปล่อยให้. . 

>>  โอม . . !!  ขอโทษนะ  ขออยู่กันสองคนได้มั้ย ?

>>  เรื่องนั้น ไม่ได้หรอก . .

>>  ขอร้องละนะ  เฉพาะตอนนี้ก็ได้

 

อะไรกัน  ทำไมดูบรรยากาศซีเรียสจัง  หรืออยากจะคุยกันจิงๆ  

>>  อือ ก็ได้ . .

 

ผมเดินออกมา และปิดประตูยืนรออยู่ด้านนอก

เฟรม นายคิดจะทำอะไรนะ!!  ทำไมครั้งนี้ผมรู้สึกว่า เฟรม ไม่ได้แกล้งเล่น ดูเขาจริงจังทุกอย่าง ตกลงหมอนั้นจะทำอะไรกันแน่นะ อยากรู้จัง!?  ขอโทษนะ เฟรม ขอแอบดูหน่อย . .!!

 

แอ๊ดดดดดดด และสิ่งที่ผมเห็นคือ เฟรมกำลังเอาหน้าไปใกล้ๆ หน้าของแบงค์ แต่แล้ว จู่ๆ เฟรม ก็เข้าไปสวมกอด แบงค์ทันที  เท่านั้นแหละ ผมปิดประตูเหมือนเดิมทันที และเดินออกมาจะดีกว่า ผมลงบันไดมาเรื่อยๆ  แต่ก็อดคิดไปด้วยไม่ได้ว่า. .  เมื่อกี้มันอะไรกัน !?  นั้นคือ เฟรมเอาจริงเหรอ !?  อย่างกับเห็นเลิฟซีนของจริง  แล้วความรู้สึกนี่มันอะไรกัน!?  แต่ว่านั้น เป็น เฟรมที่แต่งเป็นผู้หญิงนะ!?  ไม่สิ !! ถึงยังไง เฟรมก็รู้ตัวเองอยู่แล้วว่าเป็นผู้ชายที่แต่งเป็นผู้หญิง  แล้วคำพูดในตอนนั้น ที่ว่ายังไม่คบใครทั้งนั้น หมายความว่า . .  เฟรมมีคนที่แอบชอบอยู่แล้ว นั้นก็คือ แบงค์งั้นเหรอ!?

 

บนดาดฟ้า ซึ่งมีเพียง แบงค์ และ เฟรมที่แต่งเป็นผู้หญิง

>||>  . . .  เฮ้  ปล่อยสิ !!

>>  กอดแน่นๆ สิ

>||>  เทออย่ามาล้อเล่นนะ

>>  ทำไมล่ะ !! ไม่ได้หรอ !!?  เกลียดฉันรึไง !?

 

เฟรม เอาหน้าเข้าไปใกล้หน้าของแบงค์

>>  . . .  ถ้านี่  เปลี่ยนเป็น โอม ละ  คงกอดไปแล้วละสิ !!?

 

เฟรม ผลักตัวออกจากแบงค์ 

>>  ฮึ . .  ซื่อจัง  แต่ว่า  ฉันไม่ยก โอม ให้หรอก !!  ไปละ. .!!   คงไม่ได้พบกันอีกแล้ว

 

ปัง ง ง ง ง ง ง  เสียง ปิดประตู  จบลง ปล่อยให้แบงค์ยืนงง  ไหนบอกเป็นเพื่อน ม.ปลาย กันไงละ แล้วทำไมถึงไม่ยกให้!???

 

 

 

 

 

>>>>>>>>>>>ติดตามตอนต่อไปเลย