Heart'Scrap จิตหลุดโลก (โซตะ...20+)

     

"What is afraid of me" 

​

 

     โลเวลเดินนำเธนมาที่รถตู้ ชายหนุ่มขึ้นไปนั่งอย่างไม่มีใครต้องมาบังคับ จนเธนว่ามันก็เหมือนจะปกตินะบางที่ เธนเดินขึ้นไปนั่งข้างๆโลเวลใจจริงมันก็ไม่อยากจะนั่งตรงนี้หรอกถ้าไม่ติดที่ว่าที่นั่งมันเต็มแล้ว เพราะในรถตู้ไม่ได้มีแค่เธนกับโลเวล แต่มีลูกน้องอีก7-8 คนนะสิ ที่ไปกันเยอะแบบนี้ก็เผื่อไอ้บ้านี้มันจะคลั่งอีกพวกเขาจะได้ช่วยกันจับมันทันยังไงละ

 

รถแล่นมาอย่างช้าๆบรรยากาศภายในรถเงียบสนิทไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำจะมีก็แต่โลเวลนี้แหละที่มันนั่งเอามีดแกว่งไปแกว่งมาและฮำเพลงอยู่คนเดียว(มีดอีกอันที่ข้อเท้า) จนทำให้ใครหลายคนเสียวสันหลังวาบ ถ้าเกิดมันคลั่งก่อนที่จะถึงโรงพยาบาลพวกเขาไม่ได้ถูกมันฆ่าตายกันหมดรึไง เธนที่นั่งข้างๆโลเวลก็แอบมองมันอยู่เป็นระยะยอมรับนะว่าตอนนี้เขาเริ่มจะกลัวคนข้างๆแล้วเหมือนกันแต่ต้องเก๊กขรึมไว้แค่นั้นเอง

 

จิกๆๆ

 

“นี้ๆมีขนมไหม?หิว!หิว!”โลเวลพูดเสียงแหบเหมือนไม่มีเสียงยังไงยังงั้น ตอนที่มันมาสะกิดเธนยอมรับเลยว่าใจเขากระดุกวูบเพียงแต่ไม่อยากจะแสดงอะไรออกมาเลยนิ่งๆไว้ก่อน

 

“นี้ครับคุณเธนขนม”ลูกน้องคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้างคนขับส่งถุงขนมมาให้เธน เธนรับมาแล้วส่งให้โลเวล มือพวกเขาเลยโดนกันเธนเลยรีบดึงมือออก เขาไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรือโลเวลมันตั้งใจกันแน่ โลเวลรับถุงขนมมาก่อนจะยิ้มน้อยๆไปทางเธน แต่เธนว่ามันเป็นยิ้มที่เสียวสันหลังแปลกๆยังไงไม่รู้

 

โลเวลมันนั่งเคี้ยวขนมแก้มตุ๋ยไม่สนใจใคร บางที่โลเวลก็ดูเหมือนเด็กมาที่มันก็ดูเหมือนชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันแต่บางครั้งมันก็ดูฉลาดจนใครหลายคนนึกไม่ถึง เธนว่าถ้าโลเวลมันจะบ้าแล้วเหมือนเด็กร้องขอขนมแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้ให้ลูกน้องเตรียมขนมไว้ในมันเยอะๆเวลามันบ้าจะได้ให้มัน….

 

“กินไหม?ให้”โลเวลพูดเสียงสดใสกว่าเก่า ส่งขนมในมือในเธนก็อันที่โลเวลมันกัดไปคำหนึ่งนั้นแหละ เธนมองอึ้งๆไม่ได้รับมาแต่อย่างใด ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอกแต่มันอึ้งอยู่ที่โลเวลมันทำอะไรแบบนี้กับเขา โลเวลเมื่อเห็นว่าเธนไม่รับก็นั่งกินดีๆไม่พูดอะไรต่อ ถ้ามันบ้าแล้วมันจะเป็นแบบนี้ก็ดีนะสิ ‘น่ารัก’เธนสั่นหัวไล่ความคิดบ้านี้ออกไป ‘น่ารัก’ หรอ?ไอ้บ้านี้นะน่ารัก….

 

“เคยรักใครสักคนไหม”อยู่ๆโลเวลมันก็ถามขึ้นเสียงอู้อี้ ปากก็เคี้ยวขนมไปด้วย เธนเลิกคิ้วน้อยๆเป็นเชิงบอกว่าถามเขาหรอ จนโลเวลพยักหน้ารับนั้นแหละเธนเขาเลยตอบ

 

“เคย”

 

“คนนั้นคงโชคดีเนาะ”โลเวลพูดยิ้มแล้วหันไปสนใจขนมต่อ เธนว่าคำพูดโลเวลมันแปลกๆยังไงไม่รู้แต่เธนก็ไม่กล้าถามต่อหรอก

 

“อือ”

 

"อยากจะได้รับความรักแบบนั้นบางจัง"โลเวลพึมพำขึ้นมาเบาๆเธนขมวดขึ้นเป็นปมคราวนี้ อยากจะถามว่าทำไหมถึงพูดแบบนั้นแต่ก็ไม่กล้าเพราะโลเวลมันเริ่มจะเหม่อๆอีกแล้ว

 

กินเสร็จโลเวลก็เอามีดที่พึ่งเก็บไปตอนกินขนมนั้นแหละมาแกว่งไปแกว่งมาต่อ สายตาก็เริ่มแปลเปลี่ยนเป็นแข่งกระด้างอีกครั้ง โลเวลมันกำลังจะคลั่งอีกแล้ว ทุกคนในรถกลืนน้ำลายลงคอกันอย่าฝืดๆไม่เว้นแม้แต่เธน โดยเฉพาะเธนที่นั่งอยู่ติดกับโลเวลตอนนี้เขานั่งนิ่งไม่กล้ากระดิกตัวไปไหนเพราะโลเวลมันมองมาที่เขาตลอด ทั้งที่ไม่หันไปเธนก็รู้ว่าโลเวลมันมองอยู่นั้นแหละ เขาอึดอัดจนอยากจะบ้าอยู้แล้วตอนนี้แต่ได้เพียงนั่งนิ่งๆเท่านั้น

 

“เสียงร้องความกลัว~"อยู่ๆโลเวลก็พูดขึ้นเสียงเย็นเหยือกมันเบาหวิว แต่เธนก็ได้ยินแค่ไม่กล้าหันมามองเท่านั้นเอง เธนรู้ว่าโลเวลมันจ้องเขาอยู่ไม่หลบสายตาไปไหนเลย

 

“ความเจ็บปวด~”

 

“มันทำให้ฉันความสุข~"โลเวลยังคงพูดขึ้นเรื่อยๆสายตาลอยๆมันไม่มีสติแล้วตอนนี้ ถ้าไม่ได้รับยาโลเวลก็จะต้องผลั่งมือฆ่าใครสักคนเป็นแค่ซึ่งคนที่อยู่ใกล้ตัวเขานี้แหละน่ากลัว

 

 

ฉึก!

 

โลเวลใช้ปลายมีดกรีดที่แขนเธนช้าๆทำให้เธนหันมามองโลเวลทันที่ เธนมองไปที่โลเวลตาขวางโลเวลมันหันมาทำหน้ากวนๆใส่ก่อนจะหันไปทางอื่น ลูกน้อยเธนที่เห็นลูกพี่ตัวเองโดนแบบนั้นในใจก็เป็นห่วงแต่ก็กลัวโลเวลเพราะเจ้าตัวหันกลับมามองตาขวาง พวกเขาเลยได้แต่นั่งเงียบๆไม่มีใครกล้าพูดอะไร

 

“คุณเธนเป็นอย่างไรบ้างครับ”เร็นลูกน้องคนสนิทของเธนถามขึ้น คงมีแต่เร็นคนเดียวนี้แหละที่กล้าถามละมั้ง

 

“ฉันไม่เป็นไร”เธนตอบ

 

“แน่นะครับ”เร็นยังคงถามต่อ

 

“อืม”

 

“เจ็บหรอ?”โลเวลหันมาถามเสียงแหบ เธนกำลังนั่งใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดๆเลือดที่ไหลออกมาแผลมันไม่ลึกมากทำแค่นี้ไปก่อนเดียวถึงโรงพยาบาลเธนก็ค่อยให้หมอทำให้อีกที่

 

“เปล่า”เธนตอบปัดๆมันไม่ไดเจ็บอะไรมากหรอกแค่แสบๆแค่นั้น

 

“เลือดสวยดีนะ”โลเวลพูดขึ้นอีกก่อนจะจับมือเธนที่มีเลือดติดอยู่ดึงเข้าไปหา เธนพยายามดึงมือกลับแต่โลเวลหันมามองตาขวางเธนเลยยอมให้มันจับดีๆ โลเวลปากชิมเลือดที่มือเธนช้าๆชายหนุ่มหลับตาพริ้มเพื่อสัมผัสถึงรสชาติหวานนี้ เธนชะงักกึกเมื่อโลเวลทำแบบนี้แต่เขาก็ไม่ดึงมือกลับแต่อย่างใดปล่อยให้โลเวลมันทำแบบนั้นไป ถ้าเกิดเขาดึงมือกลับตอนนี้โลเวลมันได้คลั่งแน่

 

“หวาน”โลเวลเงยหน้าขึ้นมามองเธนตาลอยๆ ก่อนจะปล่อยมือเธนเป็นอิสระ โลเวลหันไปจนในเลือดที่อยู่ปลายมีดต่อชายหนุ่มหลับตาพริ้มสูดดมความหวานจากเลือดนั้น และนี้แหละคือสาเหตุที่ต้องไปโรงพยายาลเพราะถ้าไม่ได้รับยาด้านโลเวลมันก็จะคลั่งจนจำใครไม่ได้และฆ่าทุกคน….นายใหญ่รู้เลยสั่งให้เธนพาไปโรงพยาบาลนี้แหละเพราะเขาก็ไม่อยากให้ลูกน้องต้องมาตายเพราะโลเวลเหมือนกัน

 

‘ฟูวววว’เธนถอนหายใจเยือกใหญ่อย่างโล่อกที่โลเวลมันไม่ทำอะไรมากกว่านี้….ตอนนี้โลเวลมันไม่ได้สนใจเขาแล้ว โลเวลใช้ลิ้นเลียเลือดที่ปลายมีดต่อเด็กหนุ่มตาลอยๆลอบมองมาที่เธนตลอด ตอนนี้เขาภาวนาให้ถึงโรงพยาบาลเร็วๆก่อนที่มันจะฆ่าเขา

 

……

 

….

 

…

 

..

 

.

 

‘โรงพยาบาล’

 

 

 

รถวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ทุกคนพากันเดินลงมากันหมดยกเว้นโลเวลที่นั่งอยู่ที่เดิมไปยอมลุกไปไหน โลเวลแลบลิ้นออกมาเลียเลือดปลายมีดที่ติดอยู่แล้วหลับตาพริ้ม ทุกคนเห็นแล้วแหละว่าโลเวลมันไม่ยอมลงมาแต่ทุกคนก็ไม่กล้าทักเลยเลือกที่จะเดินเข้าไปข้างในก่อนดีกว่า เหลือก็แต่เธนกับโลเวลนี้แหละ

 

“โลเวลไปหาหมอกันนะครับ”เธนพยายามพูดให้เสียงเป็นปกติที่สุด

 

“ไม่!”คราวนี้โลเวลพูดเสียงแหบจนแทบไม่มีเสียง

 

“ถ้าไม่ไปจะหายหรอครับ”เธนพยายามพูดต่อ หวังจะให้โลเวลยอมลงจากรถไปดีๆ โลเวลส่ายหัวไปมาน้อยๆหลับตาพริ้มสูดดมกลิ่นเลือดที่อยู่ที่ปลายมีดต่อ จนพอใจก็ยอมลงเดินเข้าไปข้างในดีๆเธนเลยเดินตามโลเวลไปข้างในแต่โลเวลมันไม่ยอมขึ้นลิฟต์อีกนี้สิ เขาเลยต้องยอมเดินตามโลเวลขึ้นไปดีนะที่มันอยู่แค่ชั้น5 โลเวลยอมเดินเข้าห้องรับยาไปแต่โดยดี เธนเลยใช้เวลานี้ไปให้พยาบาลทำแผลให้พอเสร็จก็เดินมาห้องรับยาเลย

 

“ปล่อยกู!ปล่อยดิวะ!”เสียงโลเวลเล็ดรอดออกมาจากห้องรับยา จนพยาบาลคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้อง

 

“เชิญเข้าไปข้างในหน่อยนะคะ”พยาบาลคนหนึ่งเดินมาบอกเธนในเข้าไปในห้องรับยาด้วย เพราะถึงแม้โลเวลจะยอมเข้าไปแล้วแต่เจ้าตัวก็อาระวาดลั่นจนหมอและพยาบาลเอาไม่อยู่แล้วตอนนี้

 

“กลัวเข็ม!กลัวเข็ม!"โลเวลตวาดลั่น เธนที่พึ่งเข้ามากับลูกน้องสองสามคนเลยช่วยกันจับตัวโลเวลเอาไว้

 

“ปล่อยกู!ไอ้พวกบ้า!ปล่อยกู”โลเวลอาระวาดหนักกว่าเดิม เธนเลยบอกให้ทุกคนหลบไปก่อนเดียวเขาจะจัดการเองทุกคนเลยทำตามที่บอก ตอนนี้โลเวลไปนั่งหลบอยู่ที่มุมห้องใช้มือกอดเข่าแน่น ที่บอกว่ากลัวเข็มโลเวลเขาพูดจริงไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

 

“ใคร!"โลเวลหันมาบอกเธนตาขวาง เธนตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆโลเวล โลเวลถอยหลังหนีเขาเล็กน้อยท่าทางตัวสั่นๆเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง เธนว่าเขาควรจะกลัวมันมากกว่านะ

 

“ฉันเอง”เธนเดินเข้าไปใกล้โลเวลอีก แต่ชายหนุ่มกลับขยับหนีเหมือนว่ากลัวอะไรบางอย่าง เธนเลยนั่งยองๆลงข้างๆโลเวลมองเธนตาสั่นๆทั้งสองสบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะละออกจากกัน

 

“ไม่ต้องกลัวนะครับ…มันไม่เป็นอะไรหรอก”เธนพูดนิ่งๆ

 

“ไม่โกหกใช่ไหม~"โลเวลถามขึ้นอีก มือก็ยังกอดเขาแน่ๆ เธนพยักหน้าแล้วยื่นมือไปจับแขนโลเวลให้ลุกตามไปด้วยกัน โลเวลเลยยอมลุกตามมาแต่โดยดีไม่ได้โวยวายอะไรอีก พอโลเวลสงบหมอและพยาบาลก็ทำงานกันได้ โลเวลได้รับยาไปเข็มหนึ่งก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา

 

เธนมองดูโลเวลอยู่ตลอดจากที่ตอนแรกเกลียดตอนนี้เขากลับสงสารคนตรงหน้ายังไงก็ไม่รู้ ความจริงโลเวลเป็นคนที่หน้าสงสารมากที่เดียว ตอนโลเวลเกิดพอพ่อกับแม่ขอเขารู้ว่าโลเวลมันไม่ปกติก็ไม่ค่อยจะสนใจ ปล่อยให้พี่เลี้ยงๆไปวันๆ จนพอโลเวลอายุได้11ขวบ เด็กหนุ่มก็อาระวาดจนเกือบจะฆ่าพี่เลี้ยง พ่อแม่ของโลเวลเลยส่งเขาไปอยู่โรงพยาบาลบ้าตั้งแต่ตอนนั้น เธนก็พอจะรู้ประวัติโลเวลมันแค่นี้แหละ…เขาว่าถ้าเลือกเกิดได้โลเวลมันคงไม่อยากจะเป็นแบบนี้หรอก

 

โลเวลหลับไปได้สักพัก เธนกับพวกลูกน้องอีกคนสองคนก็พากันลงมากินข้าว เพราะกว่าโลเวลจะฝื้นคงอีกนานแล้วนี้ก็เริ่มจะเที่ยงแล้วด้วยมัวแต่ยุ่งๆเรื่องโลเวลตอนนี้พวกเขายังไม่ได้กินข้าวเลย พอกินเสร็จพวกเขาก็พากันขึ้นมาบนดึกโรงพยาบาลเลย ที่นี้ไม่ใช่โรงพยาบาลบ้าอย่างที่คิด มันเป็นโรงพยาบาลธรรมดาเท่านั้นแต่ที่นี้ก็มียาระงับประสาทอยู่โลเวลเลยต้องมารับยาที่นี้ พอพวกเขาขึ้นมาถึงโลเวลก็ตื่นเจ้าตัวนอนนิ่งๆไม่โวยวายหรืออาระวาดอะไรอีก และดูเหมือนโลเวลจะดีขึ้นแล้วด้วย

 

“คุณ”โลเวลหันไปเรียกเธนที่ตอนนี้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา

 

“ครับ?มีอะไรรึป่าว”เธนพับหนังสือพิมพ์ลงแล้วหันมาสนใจคู่สนทนาตรงหน้า

 

“ขอบคุณนะ”โลเวลพูดขอบคุณเสียงไม่เต็มเสียงนัก

 

“ไม่เป็นไรฉันกับนายก็เหมือนพี่น้องกัน…อยู่แก๊งเดียวกันนินะ”เธนพูดยิ้มๆเขาไม่อยากให้โลเวลรู้สึกว่าตนเองแตกต่างจากคนอื่นและไม่อยากให้โลเวลคิดมาก

 

“ครับ…แล้วเด็กนั้นละครับ”โลเวลถามถึงซีโน่เพราะเขาจำได้ลางๆว่าเขากำลังจะฆ่าซีโน่เหตุการณ์หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีก

 

“เด็กไหน”

 

“เด็กคนที่เอ่อ…ผมจะฆ่าเขา”โลเวลพูดบอกเสียงแผ่ว ปกติโลเวลจะไม่พูดมากขนาดนี้แต่กับเธนโลเวลรู้สึกว่าคนนี้ดูอบอุ่นและสามารถปรึกษาได้ทุกเรื่อง

 

“ไม่เป็นไรแล้วละฉันให้ลูกน้องไปดูให้แล้วนายไม่ต้องห่วงหรอก"

 

“ขอบคุณนะครับ”โลเวลพูดแล้วหลับตาลง เขายังเพลียๆจากฤทธิ์ยาอยู่เลยหลับง่ายกว่าปกติ

 

โลเวลนอนพักที่โรงพยาบาลสองสามชั่วโมงก็กลับเลยไม่ได้นอนค้างแต่อย่างใดเพราะเขามีงานต่อ พยัคฆ์ต่อบินไปฮ่องกงพรุ่งนี้ตอนเช้ามืดซึ่งโลเวลก็ต้องตามไปด้วย โลเวลเดินมาบ้านใหญ่พร้อมเธนเพราะเธนบอกว่าเจ้านายเรียกเขาให้ไปพบ ความจริงโลเวลอยากจะกลับไม่ดูซีโน่ก่อนแต่ก็ขัดคำสั่งของพยัคฆ์ไม่ได้

 

“นี่เวฟ!มึงอย่าเดินหนีได้ไหมวะ”

 

“ไม่ได้เดินหนีแค่ไม่อยากคุยด้วย”

 

“เป็นเหี้ยไรของแม่งวะ”

 

โลเวลเดินเข้ามาให้บ้านใหญ่ก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันอยู่ข้างบนดึก ตามมาด้วยร่างของนายใหญ่ที่เดินฟึดฟัดลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์มากนักและก็ตามมาด้วยร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจะสูงและตัวใหญ่กว่านายใหญ่วันเวฟพอสมควรเดินมานั่งลงที่โซฟากลางห้องที่พวกเขายืนกันอยู่ ผู้ชายคนนั้นหันมามองโลเวลตาขวางก่อนจะหันไปพูดกับนายใหญ่ต่อ

 

“มึงแม่งก็เป็นงี้ตลอดไม่พอใจไรก็เดินหนี”ชายร่างสูงว่าเสียงขุ่น

 

“เจ้านายครับ”เธนเรียกเจ้านายตัวเองเสียงแผ่ว

 

“อะไรอีกวะคนแม่งยิ่งหงุดหงิดอยู่”คนที่ถูกเรียกว่าเจ้านายหันมาบอกเธนตาขวาง

 

“เอ่อ…นี้โลเวลมือสังหารคนใหม่ที่เจ้านายต้องการพบครับ”เธนว่าแล้วชี้ไปทางโลเวลที่ยืนเงียบอยู่

 

“เออๆ”

 

“นี้คุณพยัคฆ์เจ้านายของพวกเรา”เธนกระซิบบอกโลเวล เพราะตั้งแต่มาทำงานโลเวลก็ไม่เคยได้เจอเจ้านายของเขาสักครั้ง เพราะเจ้านายของเขาบินไปประเทศนู้นประเทศนี้ตลอดเลยไม่มีโอกาสได้เจอกัน ถึงแม้ว่าพยัคฆ์จะเป็นคนจ้างเขามาทำงานเองก็ตาม

 

“สวัสดีครับนาย”โลเวลพูดแล้วก้มหัวให้พยัคฆ์เพื่อเป็นการทำความเคารพเจ้านายของตน

 

“เออ…นายใช่ไหมที่เป็นคนฆ่าคุณเรียวตะ”พยัคฆ์ถามขึ้นมองเธนหัวจรดเท้า เขาก็พอรู้อยู่ว่าโลเวลเป็นมือสังหารชั้นดีที่ทุกแก่งต้องการตัวและเป็นเรื่องที่ดีที่โลเวลยอมมาทำกับแก่งบาสเตียนถือเป็นผลดีกับแก่งพอสมควร แต่โลเวลก็เปรียบเหมือนดาบสองคบที่ถึงแม้จะยอมสวามิภักดิ์กับบาสเตียนแล้วก็ตามแต่โลเวลก็สามารถฆ่าได้ทุกคนเมื่อคลั่งขึ้นมา

 

“ใช่ครับ”โลเวลตอบรับ

 

ฉันไม่ได้เป็นคนสั่ง!…ถ้าฉันไม่ได้สั่งคราวหลังก็ไม่ต้องทำแล้วฉันเป็นคนจ้างนายมาทำงานไม่ใช่คนแถวนี้”พยัคฆ์ว่าเสียงเข้มก่อนจะหันไปแขวะนายใหญ่วันเวฟที่นั่งอยู่ข้างกัน

 

“เอ่อ..ครับนาย”โลเวลพูดงงๆไม่เข้าใจที่เจ้านายของเขาพูด ก็สองวันก่อนนายใหญ่เป็นคนสั่งให้เขาไปฆ่าคุณเรียวตะอะไรนั้น เขาก็ทำตามคำสั่งแล้วนี้เขาผิดอะไร

 

“เจ้านายเขาก็เป็นแบบนี้แหละ เดียวก็ชิน”เธนกระซิบบอก โลเวลพยักหน้าหงิกๆเข้าใจที่เธนบอก

 

“ไอ้ห่าเธนกูได้ยินไหมบางที!”พยัคฆ์หันควับมามองเธน โลเวลว่าเจ้านายของเขาไม่สมที่เป็นมาเฟียเลยสักนิดเพราะคนตรงหน้าไม่มีมาดมาเฟียแม้แต่นิดเดียว โลเวลว่าเขาคิดผิดรึป่าวที่มาทำงานกับแก่งนี้

 

“ขอโทษครับนาย”เธนพูดยิ้มๆไม่สำนึกเลยสักนิด

 

“โลเวลพรุ่งนี้นายต้องไปอิตาลีกับฉัน”นายใหญ่ที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น

 

“ไม่ได้!พรุ่งนี้โลเวลต้องไปฮ่องกงกับฉัน”พยัคฆ์พุดบอก

 

“ได้ไงละครับคุณ”นายใหญ่ว่าเสียงขุน

 

“ก็ฉันเป็นคนจ้างมันมา มันก็ต้องไปกับฉันใช่ไหมโลเวล”

 

“อะ..เอ่อครับ”โลเวลพูดตะกุกตะกัก เขาไม่ชินที่มีคนมาแย่งกันแบบนี้

 

“ไม่ได้!โลเวลต้องไปคุยงานกับผม”นายใหญ่พูด

 

“ได้ไง!ฉันเป็นคนจ้างมันมาคุณก็ไปกับลูกรักของคุณสิ”

 

“ไม่!”

 

“เจ้านายที่เคารพรักทั้งสองครับผมว่าหยุดเถียงกันก่อนที่โลเวลมันจะไม่นับถือเอานะครับ”เธนพูดเพื่อห้ามทัพที่กำลังก่อตัวขึ้นกับเจ้านายของเขาทั้งสองคน ปกติก็เป็นแบบนี้แหละเถียงกันเกือบทุกวันเกือบทุกเรื่องแต่ทั้งคู่ก็ยังรักกันดี

 

“ตกลงนายจะไปกับใครว่ามา”พยัคฆ์หันมาถามโลเวลที่เอาแต่ยืนเงียบ ทั้งที่เจ้าตัวเป็นประเด็นในครั้งนี้ก็ตาม

 

“คือผม…”

 

“ไม่ต้องเถียงกันหรอกครับเพราะพรุ่งนี้ผมจะไปกับเจ้านายเอง”นายลูกน้องอีกคนของแก่งที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น

 

“มึงก็ไปกับป๋ามึงสินายกูจะไปกับโลเวล”พยัคฆ์พูด

 

“ผมไปกับเจ้านายดีแล้วครับเพราะโลเวลยังไม่ค่อยชำนาญงาน ผมว่าให้โลเวลเขาไปกับป๋าเถอะครับ”นายพูดบอก

 

“เออๆตามนั้นก็ได้”พยัคฆ์พูดก่อนที่จะเดินขึ้นห้องตัวเองไป

 

“เมียฉันเขาก็เป็นแบบนี้แหละอย่าไปสนใจเลย”นายใหญ่วันเวฟว่ายิ้มๆก่อนจะมองตามร่างสูงของพยัคฆ์ไป พวกเขาเป็นคนรักกันมานานตั้งแต่วันเวฟหรือนายใหญ่ที่ทุกคนเรียกกันเรียนจบเจ้าตัวก็มาช่วยกิจการของคนรักที่เป็นงานด้านมืดแล้วยังจะพ้วงตำแหน่งประธานใหญ่บริษัทนำเข้ารถยนต์ระดับต้นๆของโลกอีกด้วย

 

“ครับนายใหญ่”โลเวลตอบรับ

 

“พรุ่งนี้นายก็ไปกับฉันตามที่นายมันว่านั้นแหละ”วันเวฟพูดบอก

 

“ครับ”

 

“นายไปได้แล้วไปชั้นอยากจะพักผ่อน”วันเวฟพูดบอก โลเวลก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาจากบ้านใหญ่ นี้เขาคิดถูกใช่ไหมที่มาทำงานกับแก่งนี้ ดูท่าทางเจ้านายของเขาจะไม่ได้โหดตามที่เขาล่ำลือกันสักนิด โลเวลเดินมาเรื่อยๆก็มาถึงบ้านพักของเขาแล้ว

 

แกร่ก~

 

โลเวลเปิดประตูเข้ามาก็เห็นซีโน่นั่งขดตัวกอดตุ๊กตาหมีเน่าๆอยู่ที่มุมห้อง ซีโน่เมื่อเห็นโลเวลเดินเข้ามาก็ขยับหนีเล็กน้อย เด็กน้อยตัวสั่นๆมองมาที่โลเวล ตั้งแต่โลเวลไปโรงพยาบาลซีโน่ก็มานั่งอยู่ที่ตรงนี้ตลอดไม่คิดจะหนีไปไหน เพราะถึงแม้ว่าโลเวลบอกอยากที่จะฆ่าเขาแต่เด็กน้อยยังคิดว่าโลเวลเป็นผู้มีบุญคุณอยู่ดีนั้นแหละ

 

“กลัวฉันหรือป่าว"โลเวลถามแล้วนั่งย่องๆลงตรงหน้าซีโน่ เด็กน้อยจะขยับหนีแต่ก็ไม่ได้เพราะตอนนี้หลังติดกำแพงแล้ว โลเวลขยับไปหาซีโน่เรือยๆชายหนุ่มใช้มือดันกำแพงไว้ข้างหนึ่งอีกข้างก็จับคางซีโน่ให้เชิดขึ้นมาสบตากันดี

“มะ..ไม่ครับ”ซีโน่ตอบเสียงสั่น ทั้งที่ปากตอบแบบนั้นแต่ขาก็ยังสั่นอยู่ดี

 

“หึๆ”โลเวลหัวเราะในลำคอหึๆก่อนจะผลักออกมานั่งดีๆนั่งตรงพื้นนั้นแหละเขาไม่ได้ถือสาอะไรอยู่แล้ว ซีโน่มองโลเวลตาปริบๆ

 

“นายนี้ก็ใจกล้าดีนะ…เป็นเด็กคนอื่นเขาหนีไปนานแล้ว”โลเวลพูดยิ้มๆ ตอนนี้โลเวลเขาดูปกติมาก มากจนซีโน่คิดว่ามันแปลกๆยังไงไม่รู้แต่ด้วยความเป็นเด็กซีโน่เลยไม่คิดอะไรมาก คิดว่าโลเวลไปหาหมอเพราะเป็นไข้และที่จะฆ่าซีโน่นั้นซีโน่ก็คิดว่าเป็นเพราะโลเวลไม่สบายเลยทำแบบนั้นความจริงแล้วโลเวลไม่ได้ตั้งใจ

 

“ทำไมจ้องฉันขนาดนั้นละ…เดียวก็จับกินเสียหรอก”โลเวลยังคงพูดออกมาต่อ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องตัวเองไป ซีโน่มองตาแผ่นหลังของโลเวลตาปริบๆเด็กน้อยไม่เข้าใจที่โลเวลพูดสักนิด

 

 

แกร่ก~

 

“คุณโลเวลครับ”ซ๊โน่เดินตามโลเวลขึ้นมาบนห้อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องตามาด้วยเหมือนกันแต่ร่างกายมันก็ไปเอง ซีโน่ปีนขึ้นไปหาโลเวลที่นอนกระติกเท้าอยู่ที่เตียงมองมาที่เด็กน้อยยิ้มๆ

 

“ผมไม่ได้กลัวคุณโลเวลจริงๆนะครับ”ซ๊โน่พูดบอก เพราะคิดว่าที่โลเวลเดินหนีมาคงเพราะโกรธที่ตอนแรกเด็กน้อยมีท่าทางกลัวเขา

 

“ผมแค่ไม่อยากให้คุณโลเวลเป็นแบบนั้นอีก”ซีโน่พูดต่อ โลเวลมองมาที่ซีโน่นิ่งๆเขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะใจกล้ามาพูดอะไรกับเขาแบบนี้ ไม่กลัวเขารึไงทั้งที่ตอนเช้าโลเวลก็เกือบจะฆ่าเด็กตรงหน้าแล้วแท้ๆ

 

“หึ!นายไม่รู้หรอกว่าตอนมีสตินี้แหละน่ากลัว”โลเวลพูดขึ้นเรียบๆก่อนจะพลิกตัวคว่ำซีโน่ไว้ เด็กน้อยดิ้นไปมาเล็กน้อยไม่รู้ว่าโลเวลกำลังทำอะไร ทั้งครู่สบตากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่โลเวลจะก้มไปไซร้ซอกคอขาวนั้น มือก็เลื่อนไปเคร้นครึงตามร่างเล็ก ซีโน่ไม่รู้ว่าโลเวลกำลังทำอะไรแต่ซีโน่ไม่ยอมไม่ปวดหนึบไปหมด

 

“อื้ออ..ปล่อยผม"ซีโน่พูดเสียงสั่น เด็กน้อยได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น โลเวลไม่สนใจคำห้ามสักนิดไซร้คอคอขาวนั้นต่อ เหยื่อมาถึงที่แบบนี้มีรึคนอย่างโลเวลจะไม่ทำอะไร แถบเด็กนี้มาให้เขากินถึงที่โดยไม่ต้องบังคับอีกต่างหาก

 

“อยู่นิ่งๆ”โลเวลว่าเสียงขุ่นเพราะซีโน่เอาแต่ดิ้นจนโลเวลรู้สึกรำคาญขึ้นมา ซีโน่เป็นคนแรกที่โลเวลจะมีอะไรด้วยทั้งที่ยังมีสติอยู่แบบนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้เหมือนกัน แต่อาจเป็นเพราะสันชาตญาณของเขาก็เป็นได้

 

“ปะ…ปล่อยผมเถอะนะครับผมไม่ชอบแบบนี้”ซีโน่พูดเสียงสั่นนิดๆน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม มันไหลมาเองซึ่งซีโน่ก็ไม่รู้ว่าทำไหมเหมือนกัน

 

“นายไม่มีสิทธิ์ชอบหรือไม่ชอบนะเด็กน้อย”โลเวลว่าเสียงแหบหร่า ถึงแม้ว่าซีโน่จะบอกว่าไม่ชอบมันแต่โลเวลก็ไม่สนเพราะเด็กตรงหน้าทำให้เขามีอารมณ์ขึ้นมาเพราะฉะนั้นซีโน่ก็ต้องรับผิดชอบ 'เข้าถํ้าเสือแล้วก็อย่าหวังจะได้ออกไปเลยนะเด็กน้อยของชั้น'

 

​

 

 

 

 

 

...................................................................................

 

มาอัปครบ100%แล้วนะคะ ตอนหน้าน้องก็จะถูกป๋าโรคจิตกินแล้วอะ 

 

เด็กแค่ไหนก็ไม่เป็นอุปสรรค์ในการแต่เรทของลี้ได้555

 

มีคำตกหล่นตรงไหนก็บอกด้วยนะคะ 

 

ส่วนตัวละครวันเวฟกับพยัคฆ์ใครที่เคยอ่านเรื่อง'คุณเมียมาเฟีย'ก็จะคุ้นกันดีนะคะ ส่วนใครที่ยังไม่เคยอ่านก็ฝากด้วยนะคะ อยากอ่านเรื่องของทั้งคู่ก็คลิ๊กที่โปรไฟล์ลี้เลยคะเรื่องนี้จบแล้วไม่ติดเหรียญน่าา