Heart'Scrap จิตหลุดโลก (โซตะ...20+)

“Goods or Bad”

​

 

“หิวไหม?”โลเวลถามร่างเล็กของเด็กตรงหน้ายิ้มๆ แล้ววางเด็กน้อยลงเมื่อถึงหน้าบ้านพักของตน โลเวลพักอยู่ที่นี้คนเดียวไม่มีใครอยู่ด้วยหรอก เวลามีงานหรือเจ้านายเรียกใช้ก็ต้องมีคนมาตามอีกที

 

ซีโน่อยากจะบอกคนตรงหน้าว่าเขาหิวจะตายอยู่แล้ว แต่ทำได้แค่พยักหน้าหงึกๆเท่านั้น

 

“รอก่อน”ชายหนุ่มพูดแล้วเดินออกไปจากบ้านพักเลย ปล่อยให้ซีโน่อยู่คนเดียวแบบนั้น ซีโน่เมื่อเห็นว่าคนตัวโตไปแล้วก็ได้โอกาสเดินสำรวจที่นี้เสียเลย เด็กน้อยวางตุ๊กตาหมีลงบนโซฟาก่อนจะเดินสำรวจรอบๆที่นี้เงียบมาก แทบมืดอีกต่างหาก ไฟก็มีตั้งเยอะทำไมเขาถึงไม่เปิด เด็กน้อยเดินสำรวจไปเรื่อยๆก็ไม่เห็นว่างมีอะไรเลยเดินกลับมานั่งตรงโซฟาเหมือนเดิม

 

เฟรี้ยว!!

 

เสียงลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้มันทำให้ซีโน่รู้สึกหนาวและกลัวสถานที่นี้แปลกๆทั้งที่มันเป็นแค่บ้านพักธรรมดาเท่านั้น ซีโน่ว่าเขาไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว ข้าวก็ไม่อยากกินมันแล้วทนหิวเอาหน่อยก็ได้ แถมผู้ชายคนนั้นยังไม่มาเลยนี้มันก็นานแล้ว ถ้าเด็กน้อยจะออกไปจากที่นี้มันก็คงไม่ผิดอะไร

 

“จะไปไหน”เสียงทุ้มเอยอย่างเยือกเย็น ซีโน่หันกลับไปก็พบกับโลเวลที่ในมือถือถาดข้าวอยู่ เขามาตอนไหน?เป็นคำถามแรกที่แล่นเข้ามาในสมองของเด็กอย่างซีโน่

 

“ปะ..เปล่า!”เด็กน้อยตอบห้วนๆก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เดิม

 

“มากินข้าวมา หิวไม่ใช่รึไง”โลเวลถามน้ำเสียงผิดกับก่อนหน้ามาก ตอนนี้ยายังคงออกฤทธิ์อยู่โลเวลเลยดูเหมือนผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น แต่อย่าให้ยาหมดฤทธิ์เชียวโลเวลได้อาระวาดแน่

 

“ค่อยๆกินเดียวติดคอตาย”โลเวลว่าดุๆก็ซีโน่เอาแต่ยัดข้าวเข้าปากอย่างเดียวไม่สนใจเสียงดุของโลเวลเลยสักนิด ก็คนมันหิวนิจะให้ทำไงได้

 

“แค่กๆๆ”ซีโน่สำลักข้าวที่พึ่งทานไปน้ำหูน้ำตาไหล จนโลเวลต้องส่องน้ำและลูบหลังให้เบาๆเวลาปกติโลเวลก็ดูจะใจดีและรักเด็กด้วยซ้ำแต่ถ้าเขาเกิดไม่ปกติมาเมื่อไรเด็กคนนี้ไม่ได้มานั่งทานข้าวสบายในแบบนี้แน่! ทานข้าวเสร็จโลเวลก็พาซีโน่ไปอาบน้ำ แล้วเอาเสื้อผ้าใส่ให้ มันเป็นเสื้อผ้าของเด็กคนไหนเขาก็ไม่รู้เหมือนกันและเขาก็ไม่สนมันด้วย

 

“คุณดูใจดีจัง”เสียงเล็กๆของซีโน่พูดขึ้น ทำให้โลเวลอดที่จะยิ้มไม่ได้ เขานี่นะใจดีคิดผิดเเล้วเด็กน้อย-..-

 

“หึๆ”โลเวลเข้นเสียงในลำคอเท่านั้น ก่อนจะมองเด็กน้อยตรงหน้าที่เนื้อตัวสะอาดสะอ้านขึ้นจากก่อนหน้านี้ มันทำให้เห็นผิวใสอมชมพู่ระรื่อที่หน้าหลงไหล แล้วไหนจะแก้มที่ขาวจนออกชมพู่นั้นอีก มันทำให้คนที่มองอยู่หลงไหลได้ง่ายเลยที่เดียว

 

“ผมอยู่ที่นี้ได้จริงๆหรอไม่โกหกกันใช่ไหม”ซีโน่ถามเสียงใส เด็กน้อยนั่งเล่นตุ๊กตาหมีในมือไปด้วย สาตาก็มองไปที่โลเวลที่ยืนอยู่ตรงประตู

 

“อือ”โลเวลตอบรับในลำคอ จ้องมองเด็กน้อยตรงหน้า ยิ่งซีโน่ทำตัวน่ารักเท่าไรโซเวลก็ยิ่งไม่ชอบ! เขาชอบฟังเสียงร้องอวดครวญมองดูเด็กเหล่านั้นที่ร้องขอชีวิตจากเขามากกว่า มันทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้ยินมัน

 

 

พรึบ!ปัง!

 

อยู่ๆโลเวลออกจากน้องแล้วปิดประตูเสียงดัง ยาที่กินไปเมื่อตอนเย็นมันเริ่มจะหมดฤทธิ์แล้วโลเวลไม่อยากจะทำอะไรเด็กตรงหน้าเลยเลือกที่จะออกมาก่อนที่เขาจะคลั่งจนฆ่าซีโน่เสียก่อน

 

ซีโน่ที่นั่งกอดตุ๊กตาหมีอยู่มีท่าทางงงกับชายหนุ่มอย่างโลเวลเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะนอนลงที่โซฟานอนมันตรงนี้แหละโลเวลไปไหนก็ไม่รู้ ซีโน่จะเข้าไปนอนในห้องนอนโลเวลก็ไม่กล้าเลยเลือกจะนอนตรงนี้ดีกว่า เด็กน้อยหลับตาลงนอนกอดตุ๊กตาหมีเพื่อนรักไว้แน่ อ้อนล้าเหลือเกิน เหนื่อยเหลือเกิน ไม่ไหวแล้ว ทำไมเด็กตัวเล็กๆอย่างเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่ไหวแล้วไม่ไหวแล้วจริงๆ

 

“เขาคงจะใจดีกับเราจริงๆใช่ไหมพี่หมี”ซีโน่พึมพำเบาๆก่อนจะเข้าสู้ว่วงนิทา ถ้าโลเวลเป็นคนดีและใจดีอย่างที่เจ้าตัวแสดงออกมาก่อนหน้า มันจะทำให้เด็กน้อยมีความสุขมากที่ได้เจอคนดีๆแบบโลเวล

 

แกร่กๆๆ~

เสียงของหินที่ขูดกับพื้นปูนหน้าบ้านทำให้ใครหายคนที่เดินไปเดินมาต้องหันมามองกันทั้งนั้น แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรอกเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าตอนนี้โลเวลมันไม่ปกติ คนปกติที่ไหนจะนั่งเอาหินขูดกับพื้นแบบนั้น คนที่เห็นแบบนั้นต่างก็หลอนกันทั้งนั้น เสียงโลเวลที่นั่งเอาหินขูดพื้นอยู่บวกกับแสงไฟสะรั่วที่สงอยู่มากระทบหน้าโลเวลมันยิ่งทวีความหลอนไปกันใหญ่

 

 

ล๊า ๆ ลั้น ล๊าๆๆ ลั้นล๊า~

 

โลเวลยังคงนั่งฮำเพลงอยู่ที่เดิมไปยอมไปไหน ถ้าไปกินยาโลเวลก็จะดูเป็นปกติซึ่งโลเวลไม่ชอบ มันไม่น่าสนุกเลยที่ต้องเป็นแบบนั้น ชายหนุ่มชอบแบบนี้มากกว่า มันมีความสุขไม่ต้องคิดอะไรมาก เวลาผ่านไปนานเท่าไหนก็ไม่รู้เหมือนกันที่โลเวลนั่งอยู่แบบนั้น ชายหนุ่มหยุดเอาหินขูดพื้นเล่นก่อนจะนั่งลงหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบตาลอยๆ

 

ฟูวววว! โลเวลพ้นควันบุหรี่ออกมาก่อนจะเอามือไปคว้ามัน

 

“ว่างเปล่า….มีแต่ความว่างเปล่า~ฮ่าๆๆ”โลเวลระเบิดเสียงหัวเราะบ้าคลั่งออกมา ตอนนี้เขาเริ่มจะอาการกำเริบหนักแล้ว ซึ่งมันอาจทำให้เขาอยากจะฆ่าใครสักคน เลือดสีสวยเสียงร้องโอดครวญมันทำให้โลเวลมีความสุข

 

“น่ารักจัง”โลเวลพึมพำเบาๆก่อนจะเดินไปหาซีโน่ที่นอนหลับปุ๋ยกอดตุ๊กตาหมีอยู่ โลเวลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อสูดเอากลิ่นหอมจากร่างกายของเด็กน้อย

 

“น่าสงสารจัง…เด็กน้อยของฉัน”โลเวลพูดเสียงแหบพร่า มันเบาหวิวจนแถบไม่ได้ยิน ชายหนุ่มหยิบมีดพกที่ปลายเท้าแล้วเอามันไปจ่อที่ข้อมือของเด็กน้อยอยู่แบบนั้นสักพัก เขาอยากจะฆ่าเด็กตรงหน้าเสียตอนนี้แต่ถ้าโลเวลฆ่ามันก็คงไม่สนุกสิ เด็กนี้ต้องเป็นของเล่นของเขาก่อนแล้วค่อยฆ่าเด็กนี้ทีหลังก็ได้

 

“สงสารไม่ฆ่าแล้ว!”

 

“ไม่ฆ่า!เดียวไม่สนุก! ไม่ฆ่าแล้ว!”

 

“ฆ่าไม่ได้! ”

 

โลเวลยังคงพึมพำด้วยเสียงที่เบาหวิวอยู่อย่างนั่น ซีโน่ก็หลับตาพริ้มนอนไม่รู้อิโน่อิเน่ว่าตนเองจะเกือบตายอยู่แล้ว โลเวลนั่งมองเด็กตรงหน้าไปเรื่อยๆก่อนจะลุกออกไปในใจโลเวลก็อยากจะฆ่าซีโน่เสียตอนนี้ด้วยซ้ำ เขาอยากจะเห็นเลือดสีสวยของซีโน่ อยากจะเห็นเด็กคนนี้ร้องอวดครวญของชีวิตจากเขา โลเวลเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ทำแบบเดียวกันกับที่เขาทำกับเด็กคนอื่นเหมือนกัน หรืออาจเป็นเพราะเขายังไม่ได้เล่นอะไรสนุกๆกับเด็กตรงหน้าเลยไม่ฆ่าจะดีกว่า

 

เพล้ง!

เสียงกระจกที่แตกทำให้ซีโน่ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย เด็กน้อยตาปรือๆบอกไปรอบๆก็ไม่เห็นอะไร มันคงไม่มีอะไรมั้ง ซีโน่คิดในใจก่อนจะนอนลงต่อ

โลเวลเอามือต่อยระจกจนเลือดไหลออกมา ชายหนุ่มปล่อยให้เลือดไหลลงพื้นอยู่แบบนั้นเรื่อยๆ ก่อนจะลุกออกไปนั่งตรงระเบียงชั้นสองของห้อง โลเวลนั่งห้อยขาลงมาอยู่บนระเบียงแบบนั้น เลือดที่มือก็ยังไหลไม่หยุดมันไหลลงพื้นเรื่อยๆอยู่อย่างนั้น โลเวลนั่งฮำเพลงอยู่อย่างนั้นเลือดที่มือก็ไหลออกมาไม่หยุดเลย มันเป็นภาพที่หลอนพอตัวใครที่เห็นก็ต้องหลอนและกลัวโลเวลทั้งนั้นชายหนุ่มที่ห้อยขาลงมาจากระเบียบท่าทางหลอนบวกกับเลือดที่ไหลลงพื้นเป็นระยะมันทำให้ผู้พบเห็นต่างไม่อยากจะเข้าใกล้ชายหนุ่มแม้แต่นิดเดียว

“หวานชอบ~”โลเวลที่ใช้ลิ้นชิมเลือดที่มือพึมพำออกมาเบาๆ

 

ครืดๆๆ

 

เสียงฝนที่กำลังจะตกไม่ทำให้โลเวลอยากจะลุกออกไปเลย เขายังคงนั่งอยู่แบบนั้นที่เดิมท่าเดิมไม่ลุกไปไหน ฝนเริ่มตกหนักเรื่อยๆแล้วตอนนี้ แต่โลเวลมันก็ยังอยู่แบบนั้น ถ้าคนอื่นเขาคงไม่มานั่งตากฝนแบบนี้หรอกแต่โลเวลมันไม่เหมือนคนอื่นเลยทำอะไรแบบนี้

 

“หนาว~”ชายหนุ่มตัวสั่นเทิ้มด้วยความหนาววงแขนก็กอดเข่าไว้แน่น โลเวลอยากจะเข้าไปข้างในแล้วตอนนี้แต่ก็ทำไม่ได้ซีโน่นอนอยู่ถ้าขืนโลเวลเข้าไปตอนนี้ความคิดบ้าๆที่จะฆ่าซีโน่มันต้องกับมาอีกแน่ เขาไม่เข้าไปน่ะดีแล้วนั่งมันตรงนี้แหละ

 

 

********************

รุ่งเช้า

 

ซีโน่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นโลเวลแล้ว หรือว่าเขายังไม่กลับ เด็กน้อยได้แต่ถามตัวเองในใจเท่านั้นก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ซีโน่ชอบอาบน้ำมันสบายตัวและเย็นดีด้วย

 

“พี่หมีพี่เขายังไม่กลับหรอ?”เด็กน้อยเอียงคอถามอย่างน่ารัก ซีโน่พึ่งจะอาบน้ำเสร็จออกมาก็ยังไม่เห็นโลเวลเลยเขาไปไหนของเขากันแน่

 

แกร่กๆ~

 

“เสียงอะไรน่ะพี่หมี”เด็กน้อยเอยถามก่อนจะอุ้มพี่หมีไปยังต้นเสียง ซีโน่ว่าเสียงนี้มันอยู่ๆใกล้นี้เองแต่ทำไม่ซีโน่กับหามันไม่เจอก็ไม่รู้เหมือนกัน

 

“โลเวลลงมา”อยู่ๆก็มีเสียงของใครสักคนตะโกนอยู่หน้าบ้าน ซีโน่เลยเดินไปดูสักหน่อยเผื่อว่ามันมีอะไร

 

“ไม่!”อีกเสียงตอบกลับมาเสียงดัง ซีโน่เดินออกมาข้างนอกก็เห็นผู้ชายสองสามคนรูปร่างใหญ่พอสมควรยืนมองอะไรกันก็ไม่รู้ ซีโน่เลยมองขึ้นไปตามที่พวกเขามองก็พบกับโลเวลที่นั่งห้อยขาอยู่บนระเบียงห้องของตัวเอง ทำไม?คุณโลเวลต้องขึ้นไปนั่งบนนั้นด้วย เดียวก็ตกลงมาหรอก เป็นคำถามแรกในใจที่ผุดขึ้นมาในหัวของซีโน่

 

“กูบอกให้มึงลงมาโลเวล!”ผู้ชายคนนั้นว่าเสียงแข็ง เขาดูหงุดหงิดไม่น้อยที่โลเวลไม่ยอมลงมาสักที ถ้าฆ่ามันได้เขาทำไปนานแล้ว ซีโน่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆไม่รู้เหมือนกันว่าโลเวลเป็นอะไรแต่ที่แน่ๆเด็กน้อยเป็นห่วงโลเวลกลัวจะตกลงมาเสียก่อน เล่นนั่งห้อยขาอยู่แบบนั้น ซีโน่ไม่อยากให้โลเวลเป็นอะไรถ้าขืนโลเวลเป็นอะไรขึ้นมาซีโน่ก็ได้กลับไปเป็นแบบเก่าอีกนะ ซึ่งซีโน่ไม่ชอบมัน มันทั้งโดดเดี่ยว ทั้งหิว เเล้วก็หนาวด้วย

 

“โลเวลมากินยา”เสียงขอใครสักคนดังออกมาจากคนที่กำลังมุงดูอยู่ โลเวลมาอยู่นี้ได้ไม่กี่วันเขาก็ไม่ค่อยจะแผลงฤทธิ์หรืออะไรเท่าไรเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องเท่านั้น จนวันนี้มีคนมาบอกเธนว่าโลเวลมันนั่งอยู่ตรงระเบียงทั้งคืนจนถึงเช้าเขาเลยต้องมาดูมันแบบนี้แหละ ไอ้บ้านี้ก็ไม่ยอมลงมาง่ายๆอีก ตายห่าไปได้ก็ดี

 

“ไม่!ไม่ชอบ”โลเวลยังปฏิเสธอย่างเดียว ครั้งก่อนๆที่เขายอมกินยาก็เพราะไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับเขาแบบนี้เลยยอมกินๆมันไปสะ

 

“คุณเธนครับ นายใหญ่บอกให้คุณเธนพาโลเวลไปโรงพยาบาลครับ”ลูกน้องคนหนึ่งพูดบอก เธนพยักหน้าเข้าใจ ทำไมต้องเป็นเขาด้วยวะที่ต้องพามันไป เธนได้แต่คิดในใจเท่านั้นแต่เขาไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งนายใหญ่หรอก

 

“ไม่!ไป”โลเวลตะหวาดเสียงดังลั่น ลูกน้องของเธนที่มุงดูอยู่ก็สะดุ้งไปตามๆกัน

 

พรึบ!

 

อยู่ๆโลเวลมันก็กระโดดลงมาจากชั้นสอง ดีที่มันไม่สูงมาเลยไม่เป็นอะไร โลเวลเดินไปยังเด็กน้อยที่จ้องมองเขาอยู่สร้างความแปลกใจให้กับใครหลายคน เด็กนี้เป็นใคร?ทำถามที่ผุดขึ้นมาในใจทุกคน

 

“เหี้ย!”เธนและลูกน้องต่างตะโกนออกมา แต่โลเวลไม่สนเดินไปหาซีโน่เรื่อยๆจนเด็กน้อยที่มองเขาอยู่หัวสั้นทิ้มเพราะความกลัว

 

"ฆ่าได้ไหม? " 

 

โลเวลถามเสียงแหบพร่า มองไปที่ซีโน่ตาเยิ้มๆลอยๆ ตอนนี้เขาไม่มีสติแล้ว ยาที่อัดไปสองเม็ดเมื่อวานมันก็ไม่ได้ผลแล้ว ตอนนี้โลเวลอยากที่จะฆ่าเด็กตรงหน้า

 

“…..!”ซีโน่ไม่ตอบยืนกอดตุ๊กตาหมีแน่ ตอนนี้เด็กน้อยกลัวมากไม่รู้ว่าโลเวลเป็นอะไรกันแน่!คนที่เคยใจดีคนนั้นหลายไปไหน ทำไมมันเหมือนไม่ใช่โลเวลคนเดิมที่ซีโน่เจอเมื่อวานเลย

 

“ถามว่าฆ่าได้ไหม!”โลเวลตะหวาดลั่น ซีโน่สะดุ้งไม่น้อยตัวสั่นระริก ซีโน่กลัว กลัวมากด้วย กลัวคนตรงหน้า สายตาของโลเวลจากที่ลอยๆก็กลายเป็นแข็งกระด้าง อยู่ๆโลเวลก็เอามีดมาไปจ้องที่หน้าอกของซีโน่

 

“อยากเห็นไอ้นั้น มันสวยชอบ”โลเวลยังพล่ามไม่หยุด มือที่ถือมีดพร้อมที่จะจิ้มมันลงไปที่หัวใจของเด็กน้อยอยู่ตลอดเวลา

 

ซีโน่หลับตาพริ้มเตรียมรับความเจ็บ น้ำตาก็ไหลออกมาเพราะความกลัว ถึงจะดิ้นสักเท่าไหนเด็กน้อยอย่างเขาก็สู้แรงยักษ์อย่างโลเวลไม่ได้หรอก เลยเลือกที่จะอยู่นิ่งๆเพื่อรับความเจ็บแทน

 

‘ซีจะได้ไปอยู่กับแม่แล้วนะครับ’

 

“ไม่!ฆ่าไม่ได้“โลเวลพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอามือยีหัวแรงๆตอนนี้มันสับสนไปหมด ทั้งที่สมองมันสั่งให้ฆ่าเด็กคนนี้แบบที่เขาชอบทำ แต่ใจมันก็ไม่อยากจะทำแบบนั้นลงไป

 

“ฆ่าไม่ได้ ทำไม่ได้”โลเวลยังคงพูดกับตัวเองอยู่แบบนั้น มีดที่ถืออยู่ก็หล่นจากมือไปไหนก็ไม่รู้

 

“โลเวล”เสียงหนึ่งเรียกโลเวลขึ้นอย่างแผ่วเบา เธนเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งลงข้างๆโลเวลก่อนจะหยิบมีดพกที่วางอยู่โยนไปไกลๆ

 

“ไปหาหมอกันนะครับ”เมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งกับคนตรงหน้าไม่ได้เธนเลยใช้ไม้อ่อนแทนเผื่อมันจะได้ผล โลเวลเงยหน้ามองเธนตาลอยๆแล้วยิ้มให้คนตรงหน้า

 

“ทำไมต้องไป…ฮ่าๆๆ”โลเวลพูดแล้วผลักเธนจนเจ้าตัวล้มไปกับพื้น ลูกน้องที่มองอยู่ต่างเข้ามาช่วยพยุงตัวหัวหน้าพวกเขากันใหญ่

 

“ไปหาหมอไงครับ…ไม่อยากหายหรอ”เธนพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อลุกมาได้แล้ว ถ้ามันไม่ยอมไปดีๆอีกเขานี้แหละจะใช้กระบอกปืนทุบหัวมันเอง

 

“ไปหาหมอ~ไปหาหมอ~”โลเวลเอียงคอถามอย่างน่ารัก ตอนนี้เขาเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งก็ว่าได้ ถ้าเป็นแบบนี้เธนว่ามันค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย

 

“ใช่ครับไปหาหมอกันนะ”เธนพูดขึ้นอีก

 

“อือไปกัน…เร็วสิ”โลเวลพุดก่อนจะเดินนำเธนออกไปจากตรงนั้น เธนว่าสักวันเขาได้ฆ่ามันทิ้งแน่ถ้ามันยังจะกวนอารมณ์เขาแบบนี้อยู่

 

 

 

​โปรดติดตามตอนต่อไป

 

งื้ออออ!ตอนนี้ลี้โครตสงสารน้องซีโน่เลยอะจะโดนโลเวลฆ่าอยู่แล้ว 

 

หนูคิดผิดมากลูกที่มาอยู่กับคนบ้าแบบนี้มาหามี้มา5555 ถถถถ

 

ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจนะคะ

 

 

 

สามาเข้าไปพูดคุยกันได้ที่ แฟนเพจFace book FIC yoai by เลลี้'ซีเกด