ค่อย ๆ รัก [Yuri]

ตอนที่ 5  
 
 
“คุณนลินค่ะ เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน” 
รวีพรวดพราด​เข้ามาในห้องทำงานของนลิน นลินรู้ทันทีโดยไม่ต้องมองว่าใครเข้ามา เพราะมีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะเข้ามาพรวดพราดแบบนี้โดยไม่มีความเคารพในตำแหน่งเธอบ้างเลย เธอเป็นเจ้านายนะ 
 
“คุณไปกินก่อนเถอะ ฉันมีงานด่วนที่ต้องส่งก่อนบ่ายนี้” 
 
“วีกะไว้แล้วเชียว เลยซื้อนี่มาให้” 
รวีชูถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งที่เธอเพิ่งซื้อที่หน้าบริษัทให้นลินดู 
 
“นั้นอะไร ทำไมใส่ถุงมาอย่างนั้น ฉันไม่กินหรอก” 
นลินเห็นสภาพถุงที่มันเยิ้มดูไม่น่าทานเอาเสียเลย อีกอย่างนลินไม่เคยแตะของข้างทางเลยแม้แต่อย่างเดียว 
 
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งไงค่ะ” 
 
“ร้านไหน?” 
 
“ร้านหน้าบริษัท​เนี่ยแหละค่ะ เจ้าอร่อยเลยน๊า” 
 
“ไม่เอาอ่ะ สกปรก” 
 
“นี่คุณนลินค่ะ ถ้าสกปรกจริงป่านนี้คนก็ตายเกลื่อนประเทศแล้วสิค่ะ เกิดมาแล้วไม่เคยกินถือว่าเสียชาติเกิดนะคะ” 
 
“ขนาดนั้นเชียว?” 
 
“อื้อ ขนาดนั้นเลย” 
จากนั้นรวีก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้าง ๆ นลิน 
“วีป้อน” 
 
“เอาออกไปห่าง ๆ เลยนะ” 
นลินผลักมือของรวีออกพร้อมเบือนหน้า​หนี 
 
“ไหนว่าเราตกลงกันแล้วไงคะ” 
 
 
 
‘คุณรวี เมื่อไหร่คุณจะลบรูปฉันสักที?’ 
‘สามเดือน วีขอสามเดือนแลกกับการที่คุณต้องตามใจวี’ 
‘นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันเป็นเจ้านายคุณนะ มีอย่างนี้ไหนให้ฉันตามใจคุณ?’ 
‘งั้นวีไม่ลบ วีจะใช้ภาพนี้ขู่คุณไปเรื่อย ๆ แต่ถ้าคุณนลินยอมมันก็แค่สามเดือนเท่านั้นเองนะคะ’ 
‘งั้นตามสมควรนะ เรื่องไหนที่ยอมได้ฉันก็จะยอม แต่ถ้าไม่ก็คือไม่!’ 
 
 
 
“ลองก็ได้” 
นลินส่ายหัวเบา ๆ เธอไม่น่าหลงไปตอบตกลงอะไรแบบนั้นเลย 
 
“วีป้อน” 
 
“ไม่ต้อง ฉันกินเองได้น่ะ” 
นลินคว้าหมูปิ้งจากรวีไปโดยที่ไม่ได้ดูว่าไม้เสียบหมูเปื้อน 
 
“อี๋ เปื้อนอ่ะ” 
 
รวีหัวเราะขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของนลิน 
“ก็วีจะป้อนให้เนี่ย มือคุณจะได้ไม่เลอะ แต่คุณดันแย่งไปเสียก่อน” 
 
“งั้นเอาคืนไป” 
นลินยื่นกลับไปให้รวี ก่อนจะหยิบทิชชูเปียกขึ้นมาเช็ดมือ 
 
รวียื่นหมูปิ้งให้นลินพร้อมปั้นข้าวเหนียวให้ นี่เป็นครั้งแรกของนลินที่ได้ลองหมูปิ้งตามข้างทาง และตอนนี้เธอก็ไม่สามารถหยุดกินมันได้เลย 
 
“แล้วคุณไม่หิวเหรอ คุณก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันใช่ไหมคุณรวี คุณซื้อมาตั้งเยอะ ฉันทานคนเดียวไม่หมดหรอกนะ ” 
 
“คะ?” 
 
“ฉันหมายความว่ากินด้วยกันสิ” 
 
เมื่อได้ยินดังนั้นรวีจึงโน้มตัวลงไปกัดอีกฝั่งของหมูปิ้งในขณะเดียวกับที่นลินกำลังกัดเช่นกัน จึงทำให้จมูกของทั้งคู่แตะกันเบา ๆ 
 
นลินรีบดึงหน้าออกห่างทันทีและเป็นจังหวะกับที่เสียงมือถือของเธอดังขึ้นพอดี 
 
“ฮัลโหล​ว่าไงมีน” 
[ฉันเห็นเดวิดแฟนแกมันควงกับหญิงอื่น]​ 
 
เมื่อบทสนทนา​จากปลายสายเริ่มเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ เธอจึงส่งสายตาไปทางรวีว่าให้ออกไปข้างนอกได้แล้ว เธอมีธุระ​ที่ต้องคุย  
 
เมื่อได้รับความเป็นส่วนตัว นลินจึงคุยกับปลายสายต่อ 
 
“ฉันรู้แล้ว” 
[รู้แล้วแต่ยังเฉยอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ อีกไม่กี่เดือนพวกแกก็จะแต่งกันแล้วนะ]​ 
“จะไม่มีงานแต่งอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ มันขอฉันเลิก!” 
[เห้ยแก มีอะไรก็ค่อย ๆ คุยกันสิ แล้วพ่อแม่แกรู้เรื่องนี้ยังเนี่ย?]​ 
“ยังอะ ฉันกำลังจังหวะบอกอยู่” 
[เออ ๆ ขอให้พวกแกเคลียร์​กันได้เร็ว ๆ แล้วกัน ฉันไม่กวนละ แกทำงานต่อเถอะ]​ 
 
นลินรู้ว่ายังไงเธอกับอดีตแฟนเก่าคงจะไม่กลับได้กลับไปคืนดีกันง่าย ๆ หรอก  ถึงแม้นลินยังรักอีกฝ่ายอยู่ แต่เธอจะไม่กลับไปคบกับคนที่ทำร้ายเธอจนเจ็บช้ำน้ำใจ เธอมีศักดิ์ศรี​มากพอ 
 
นลินได้แต่ถอนหายใจและโยนมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน 
 
แทนที่นลินจะรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องที่รับรู้มาเมื่อครู่ เธอกลับหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดก่อนหน้าที่เพื่อนสาวของเธอจะโทรมา  
 
นลินตบแก้มตัวเองเบา ๆ ให้ตายสิ เธอกำลังเขินกับเรื่องอะไรอยู่นะ