ค่อย ๆ รัก [Yuri]

-

เขียนโดย นนิรา

วันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2562 เวลา 17.33 น.

  8 ตอน
  0 วิจารณ์
  8,264 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2562 17.35 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ค่อย ๆ รัก #1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

- ตอนที่ 1  -

 

 

รถคันหรูสีขาวถูกขับมาจอดที่หน้าบ้านที่ดูคล้ายราชวัง เมื่อรถจอดสนิทคนขับรถก็รีบลงมาเปิดประตูหลังของรถ ‘นลิน’ หญิงสาวอายุยี่สิบปลาย ๆ ลงมาจากรถพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เธอยืนมองหน้าประตูบ้านของตนด้วยความคิดถึง เธอไปเรียนต่อและทำงานที่ต่างประเทศจึงจากบ้านไปราว ๆ 6 – 7 ปี 

 

คุณหนูของป้ากลับมาแล้ว  

เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจหลังจากที่รู้ว่าคุณหนูของเธอจะเดินทางกลับมาวันนี้ พร้อมกับเดินเข้าไปช่วยยกกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้าน 

 

ลินก็คิดถึงป้าน้อยมาก  เลยค่ะ  

นลินพูดพร้อมเข้าไปกอดและหอมแก้มป้าน้อย แม่บ้านคนสนิทของเธอที่คอยดูแลเธอตั้งแต่เกิด 

 

เดี๋ยวป้าเรียกไอ้จ้อยมาช่วยคุณหนูยกของนะคะ 

 

ขอบคุณค่ะป้า งั้นเดี๋ยวลินไปหาอะไรทานก่อนนะคะ ลินยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่กลับมา  

 

คุณหนูจะทานอะไร เดี๋ยวป้าทำให้ 

 

ลินแค่อยากทานมาม่าค่ะ เดี๋ยวลินไปต้มน้ำเอง  

นลินยิ้มให้คนตรงหน้า เธอรู้ว่ายังไงก็เธอก็ไม่ได้ทำเอง และเป็นตามที่เธอคาด เพราะป้าน้อยรีบเดินเข้าครัวไปต้มน้ำให้เธอเรียบร้อยแล้ว 

 

นลินเธอเกิดในตระกูลที่มีฐานะร่ำรวย มีคนคอยเอาอกเอาใจและแทบจะไม่ต้องหยิบจับงานบ้านเองเลย ต้นตระกูล​ของเธอวางรากฐาน​มาดีตั้งแต่รุ่นปู่ย่า ทำให้ลูกหลานสบายไปด้วย ครอบครัวของเธอทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์​และส่งออกผลไม้ นอกจากนั้นตัวเธอเองยังมีร้านเพชร​เป็นของตัวเอง 

 

นลิน พรุ่งนี้ลูกพร้อมทำงานหรือยัง?  

เสียงของเจ้าของบ้านเอ่ยถามลูกสาวสุดที่รัก คุณประพจน์เจ้าของธุรกิจอสังหาฯ 

ซึ่งเป็นที่รู้จักดีของคนในวงการ​ที่ยกย่องให้เป็นเจ้าพ่ออสังหาฯ 

 

พร้อมแล้วค่ะคุณพ่อ 

นลินตอบด้วยความมั่นใจ เธอพร้อมแล้วที่จะนำวิชาความรู้ที่ได้ร่ำเรียนมาจากมหาวิทยาลัย​ที่ดังที่สุดในโลก เพื่อมาช่วยดูแลกิจการของครอบครัว 

 

 

 

สาวสวยแปลกหน้าเดินเข้ามาในห้องประชุมของบริษัท  เพื่อที่จะแนะนำตัวเองให้กับทุกคนในแผนกของเธอได้รับรู้ วันนี้เป็นวันแรกในการทำงานของเธอ 

สวัสดีค่ะ ฉันนลิน นาร่า จะมาเป็นผู้จัดการใหม่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป​ ขอฝากตัวด้วยนะคะ 

 นลินกล่าวแนะนำตัวจบก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของเธอทันทีโดยไม่สนใจที่จะความรู้จักพนักงานในแผนกของตัวเอง จะสนไปทำไมกันในเมื่อเธอไม่คิดจะสนิทสนมด้วยอยู่แล้ว ส่วนเรื่องชื่อก็ดูที่บัตรพนักงานเอาก็ได้ไม่จำเป็นต้องใช้สมอง​อันมีค่าของเธอมาจำให้รกสมอง​ 

 

คุณนลินคะ เอกสารที่..” 

 

วันหลังกรุณาเคาะประตูก่อนนะคะ 

 

.. ขอโทษค่ะ 

 ปรีดารีบวางเอกสารกองโตลงบนโต๊ะก่อนจะรีบหันตัวกลับด้วยความเกรงกลัว แต่ถูกเจ้านายเรียกไว้เสียก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

 

เดี๋ยอีกสองชั่วโมงเธอมาเอาเอกสารด้วยนะ 

 

.. ได้ค่ะคุณน.. นลิน  

ปรีดาขานรับเสร็จก็รีบกลับไปนั่งที่โต๊ะทันที 

 

เป็นไงบ้างดา เจ้านายคนใหม่น่ะ ชญานีถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเจ้านายสาวสวยคนใหม่เป็นอย่างไรบ้าง 

 

ปรีดาส่ายหัวทันทีหลังสิ้นสุดคำถามของชญานี 

เห็นสวย  แต่น้ำเสียงกับสายตาโคตรน่ากลัวเลยอะพี่นี ดาแค่ลืมเคาะประตูเอง 

 

เอ้าแกนี่ ก็สมควรโดนด่า พี่ว่าคุณนลินเขาคงใจดีเหมือนหน้าตานั้นแหละ​ 

 

โธ่พี่นี ก็คนมันลืมนี่ ดาว่านะ.. 

 

ปรีดาทันได้พูดจบก็มีเสียงหนึ่งตะวาดแทรกขึ้น 

 

ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าก่อนเข้ามาหาฉันให้เคาะประตูก่อน พนักงานที่นี่ไม่มีมารยาทกันทุกคนเลยเหรอไงห๊ะ! 

เสียงของนลินดังลั่นทั่วออฟฟิศ​ ทำให้ทุกบทสนทนา​ต้องหยุดชะงัก​ 

 

นลินหญิงสาวผู้มีความมั่นใจเดินหัวเสียออกมาจากที่ห้องทำงานของเธอ เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างเอาเรื่อง 

ทุกคนคงจะได้ยินแล้ว ฉันขอความกรุณา​มีมารยาท​ด้วยนะคะ ถ้าไม่ ฉันไล่ออก! 

 นลินพูดจบก็เดินออกจากออฟฟิศ​ทันที ตอนนี้เธอต้องการหาที่สงบอารมณ์  

 

ดา พี่ขอถอนคำพูดนะว่าคุณนลินใจดี 

ชญานีเอ่ยด้วยใบหน้าเหย๋เกให้กับเหตุการณ์เมื่อครู่ 

 

เป็นใครใหญ่มากจากไหนกันเชียว ฉันต้องทนกับหัวหน้าคนใหม่อีกนานแค่ไหนเนี้ย”  

ปรีดาบ่นกับตัวเอง และคำพูดนี้แทนใจของทุกคนที่ได้อยู่ในเหตุการณ์เมื่อสักครู่​ 

 

 

 

นลินขับรถคันหรูออกจากบริษัทและแวะร้านกาแฟร้านโปรดของเธอเพื่อสงบสติอารมณ์ 

 

ลาเต้เย็นกับชีสเค้กได้แล้วค่ะ 

 

หลังจากนลินจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งกินให้หายอารมณ์​เสีย ของหวานเป็นสิ่งที่ช่วยเยียวยาอารมณ์​ของเธอดีที่สุด เมื่อเธอเริ่มใจเย็นขึ้นจึงเรียบไปสะสางงานที่ค้างคาต่อให้เสร็จ ถึงอารมณ์ของเธอจะมาเป็นที่หนึ่งแต่เธอก็ไม่ทำให้งานที่ได้รับมอบหมายเสียหาย  

 

ขณะที่นลินกำลังจะเดินเข้าออฟฟิศ​ก็มีบางคนเรียกเธอไว้ นลินหันไปมองที่ต้นเสียงด้วยท่าทีสงสัยว่าคนตรงหน้าเรียกเธอหรือเปล่า 

 

นี่เธอ เธอนั้นแหละ ฉันคุยกับเธอ”  

 

มีอะไรกับฉันหรือเปล่าค่ะคุณ…”  

นลินมองหาป้ายชื่อของบริษัทแต่ทว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ห้อยป้าย ถ้าเป็นพนักงานแผนกของเธอเธอจะไม่ปล่อยไว้แน่ แต่ถึงจะไม่ใช่เธอก็สามารถจัดการได้อยู่แล้ว ตัวเธอเป็นใครล่ะ ลูกเจ้าของบริษัทไง 

 

เธอน่ะชื่ออะไร เป็นพนักงานใหม่เหรอ? ฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย” รวีถามสาวแปลกหน้าที่เธอไม่คุ้นหน้า 

 

“แล้วคุณเป็นใคร? ทำไมถึงไม่รู้จักฉัน?” 

เมื่อเช้าเธอก็แนะนำตัวเองไปแล้วนะ ทำไมคนตรงหน้าถึงไม่ทราบว่าเธอเป็นใคร นอกเสียจากว่าหล่อนจะไม่ได้อยู่ตอนที่เธอแนะนำตัว 

 

“อ้อฉันรู้แล้ว เธอเป็นพนักงานใหม่ใช่ไหม..  

รวีสงสัยเล็กน้อย เพราะเธอรู้มาว่าจะมีเด็กใหม่เข้ามาในเดือนหน้า ไม่ใช่เดือนนี้เสียหน่อย หรือเธอจะฟังผิดไปเอง 

 

หลังจากที่รวีเอ่ยถามจบึงรีบเปลี่ยนท่าทีและน้ำเสียงเป็นขึงขังเพื่อวางมาดของผู้ที่มาทำงานก่อน หวังจะแกล้งเด็กใหม่ให้เกร็งเล่น ๆ 

อะแฮ่ม นี่เด็กใหม่ ฉันมาทำงานที่นี่ก่อนเธอ งั้นก็ถือว่าฉันอวุโสกว่า ทำไมถึงไมเคารพ​ฉัน” รวีพูดอมยิ้ม เผลอไม่ได้ที่จะแกล้งสาวสวยตรงหน้า 

 

นลินไม่พูดอะไรพร้อมกับจ้องหน้ารวี สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจพนักงานคนนี้เป็นอย่างยิ่ง เมื่อรวีเห็นสีหน้าดังนั้นจึงพูดต่อว่า 

โอเค โอเค ฉันแค่ล่อเล่น ฉันชื่อรวีหรือเรียกว่าวีเฉย  ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ รวียิ้มให้กับนลินพร้อมยื่นมือเพื่อแสดงความรู้จักแต่ถูกนลินปัดทิ้งเสียก่อน 

 

รวี นลินทวนชื่อของพนักงานสาวตรงหน้าอีกรอบ ย้ำให้ขึ้นใจประหนึ่งว่าชื่อนี้แหละจะอยู่ในบัญชีหนังหมาของเธอ 

 

โอ๊ะ ชื่อรวีเหมือนกันเหรอ?  

 

เปล่า! นลินพูดจบก็รีบเดินเข้าออฟฟิศ​ทันที ไม่ปล่อยให้คู่สนทนาได้ตั้งคำถามกับเธออีก 

 

เมื่อนลินเดินเข้าออฟฟิศ​ พนักงานทุกคนต่างพากันนั่งเกร็ง​และเงียบ เมื่อนลินเดินเข้าห้องทำงานของเธอแล้ว ทุกคนต่างพากันซุบซิบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าทันที 

 

ว่าไง คุยอะไรกันดูน่าสนุกกันจัง รวีถามปรีดาและชญานี 

 

สนุกกับผีน่ะสิวี ดูสีหน้าฉันสองคนว่าเครียดแค่ไหน ชญานีกล่าว 

 

แล้วมีไรเกิดขึ้นเหรอ ไหนเล่ามา 

 

วันนี้มีผู้จัดการคนใหม่ หน้าสวยแต่นิสัยโหด เนี๊ยะไอ้ดาเพิ่งโดนด่ามาสด  ร้อน  เมื่อเช้านี้เลย ชญานีเล่า 

 

ใช่ ฉันเพิ่งโดนด่ามาหมาด  เลย เออวี แกไปเอาเอกสารจากคุณนลินแทนฉันหน่อยสิ ฉันไม่อยากไปอ่ะ ฉันกลัว ปรีดาส่งสายตาอ้อนวอนให้รวี 

 

คุณนลิน? รวีทวนชื่อ 

 

เจ้านายใหม่พวกเรานั่นแหละ ชญานีกล่าว 

 

เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาให้ ตอนนี้ใช่ไหม 

 

ขอบใจนะ รวีอย่าลืมเคาะประตูด้วยนะ เดี๋ยวโดนเหมือนฉัน 

 

รู้แล้วน่า ฉันมีมารยาทพอ รวีพูดพรางหัวเราะ  

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก  

เมื่อเคาะประตูเสร็จรวีก็เปิดประตูเข้าห้องทำงาน 

ขอโทษนะคะ วีมาเอาเอกสารของเมื่อเช้าค่ะ 

 

เชิญ นลินชี้ไปที่กองเอกสารที่เธอเพิ่งทำเสร็จหมาด   

 

ขณะที่รวีกำลังไปหยิบเอกสาร เธอก็ได้สบตากับหัวหน้าคนใหม่  

 

เอ๊ะ คนที่เพิ่งเจอเมื่อเช้านี้นี่ 

อ้าวเด็กใหม่นี่ ทำไมถึงอยู่ในห้องนี้ล่ะ?  

 

แล้วคุณล่ะ ทำไมถึงมาอยู่ในห้องนี้ หืมคุณรวี 

 

ฉันมาเอาเอกสารน่ะสิ เธอก็รีบออกมาได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนเจ้านายใหม่ดุเอาหรอก เห็นว่าน่ากลัวด้วยนะ  

รวีเดินไปดึงมือคนตรงหน้าให้ออกมาจากในห้องของเจ้านายใหม่ ขณะที่กำลังเปิดประตูนั้นก็มีพนักงานคนหนึ่งเข้ามาพอดี 

 

คุณนลินค่ะ บ่ายนี้มีประชุมนะคะ เมื่อพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เมื่อรวีได้ยินดังนี้ก็เริ่มคิดประมวลผล 

 

 

วันนี้มีผู้จัดการคนใหม่ หน้าสวยแต่นิสัยโหด เนี๊ยะไอ้ดาเพิ่งโดนด่ามาสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อเช้านี้เลย 

ใช่ ฉันเพิ่งโดนด่ามาหมาด ๆ เลย เออวี แกไปเอาเอกสารจากคุณนลินแทนฉันหน่อยสิ ฉันไม่อยากไปอ่ะ ฉันกลัว 

คุณนลิน? 

เจ้านายใหม่พวกเรานั่นแหละ 

 

 

นลิน คุณนลิน! ซวยแล้วไงไอ้วี 

 

ค่ะ ว่าไงคะคุณรวี  

นลินยิ้มให้รวี รอยยิ้มบ่งบอกว่าเธอเสร็จฉันแน่ 

เอ๋ เมื่อเช้าฉันก็แนะนำตัวไปแล้วนะ นอกเสียจากว่าคุณมาทำงานสาย.. ไหนเข้างานกี่โมงขอเช็ค​ดูหน่อยนะ  

นลินเดินไปเปิดโปรแกรมเข้าออกของพนักงานในคอมของเธอ 

อืม ก็มาเช้าดีหนิ แล้วทำไมถึงไม่รู้ว่าฉันไม่ใช่เด็กใหม่ 

นลินค่อย  เดินเข้าไปหารวี  

ว่าไงค่ะ ตอบสิ อย่ามั่วแต่อ้ำอึ้ง 

 

เอ่อคือฉัน ออกไปซื้อข้าวค่ะ ซื้อข้าว เหตุผลนี้คงฟังขึ้นมั้ง แล้วใครจะกล้าบอกล่ะว่า ฉันอู้งานค่ะ ออกไปเดินเล่นแป๊บเดียว 

 

ออกไปซื้อข้าวเกือบสามชั่วโมงเลยเหรอ ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนเกือบสิบโมงเนี๊ยะนะ  

นลินยืนกอดอกกรอกตามองบน ใครเชื่อก็บ้าแล้วจริงไหม? 

 

ค่ะ ใช่ค่ะ งั้นวีขอตัวก่อนนะคะคุณนลิน มีไรอะก็เรียกใช้วีได้นะคะ หลังสิ้นสุดคำตอบ รวีรีบเดินออกมาจากห้อง ไม่ใช่ว่าเธอเกรงกลัวผู้จัดการคนใหม่ เพียงแต่ถ้าเธอยังขืนอยู่ต่อคงต้องคิดคำแก้ตัวอีกยาวแน่  ดูท่าแล้วเจ้านายคนสวยคงจะต้อนเธอจนจนมุมเป็นแน่  

 

เป็นไงบ้างวี ทำไมหายไปนานจัง ปรีดาเอ่ยถามโดยมีชญานีนั่งคอยฟังคำตอบอยู่ข้าง  ปรีดาได้แต่หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอหรอกนะ 

 

ก็โดนถามอะไรนิดหน่อยอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก ทำงานต่อเถอะ  

 

. 

. 

. 

 

ฮัลโหล​เดวิด ลินคิดถึงคุณจังเลยค่ะ 

[เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานเองนะลิน คุณติดผมเกินไปหรือเปล่า?] 

ก็ลินคิดถึงคุณจริง  นี่ค่ะ เนี๊ยะลินเพิ่งจะประชุมเสร็จ เหนื่อยมากเลย 

[เดวิดค่ะ ฉันชอบสร้อยเส้นนี้ค่ะ/ลินเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ] 

เดี๋ยวสิ นั้นเสียงใครค่ะ คุณต้องตอบลินมาเดี๋ยวนี้! 

[โอเค ผมอยากบอกเรื่องนี้กับคุณมาสักพัก​แล้ว เราเลิกกันเถอะ ผมมีแฟนใหม่แล้ว บาย] 

เดวิด เดวิด!! 

[หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้] 

 

เมื่อได้ยินคำตอบของแฟนหนุ่มที่ตกลกจะแต่งงานกันในอีกสามเดือนข้างหน้า นลินได้แต่ยืนอึ้ง ตอนนี้โลกทั้งใบของเธอกำลังหยุดหมุน น้ำใส  ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เธอจะใช้ชีวิตอย่างไรต่อจากนี้ไป 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา