สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

     ด้วยความช่วยเหลือของครูสุนทร ทำให้เมฆาได้เข้ามาเป็นครูสอนพิเศษหรือครูสอนศิลปะชั่วคราวในโรงเรียนประถมบ้านทับรุ้ง โดยครูสุนทรได้แนะนำให้เมฆาได้รู้จักกับครูประจำชั้นของโรงเรียนนี้อยู่หลายคน และรวมถึงครูประจำชั้น ป.6 ที่ชื่อว่า'ครูชัยรัตน์'ที่ได้เป็นครูที่สอนในโรงเรียนแห่งนี้มาได้อยู่หลายปีแล้ว

ครูชัยรัตน์เป็นครูหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาเอาการ แม้จะมีสีผิวที่ค่อนข้างเข้มไปทางดำแดงแต่นั่นก็ยิ่งช่วยเพิ่มความเป็นแมนให้กับเขายิ่งขึ้นไปอีก วิชาสอนที่ครูชัยรัตน์ถนัดเป็นพิเศษก็คือวิชา คณิตศาสตร์

แม้ว่าเมื่อวานนี้เมฆาจะได้ลองเข้าไปสอนศิลปะให้กับเด็กนักเรียนชั้น ป.4 เป็นห้องแรกแต่เขาก็แทบจะไม่ได้พูดคุยกับเด็กคนไหนเป็นพิเศษ วันแรกของการสอนเขาเพียงแค่หวังว่าให้เด็กๆ คุ้นเคยกับเขาซะก่อนจะดีกว่าจะไปซักไซ้เด็กๆ มากจนเกินไปจนกระทั่งอาจจะทำให้เด็กเกิดความหวาดกลัวและไม่ไว้วางใจเขาขึ้นมาก็ได้ แต่วันนี้เขาจะได้เข้ามาสอนศิลปะให้กับเด็กนักเรียนชั้น ป.6 ซึ่งมีครูชัยรัตน์เป็นครูประจำชั้น เมฆาจึงอยากจะพูดคุยและสอบถามเรื่องบางเรื่องจากครูชัยรัตน์ซะก่อนที่จะเข้าสอนวิชาศิลปะในตอนบ่ายวันนี้

ตอนนี้เป็นตอนพักกลางวันของเด็กนักเรียนในโรงเรียน ส่วนครูชัยรัตน์เพิ่งเสร็จจากการรับประทานอาหารกลางวันก่อนที่จะเข้ามาในห้องพักครูของอาคารสองที่เมฆาได้นั่งรอคอยเขาอยู่ในขณะนี้

"อ้าว... ครูเมฆา มานานแล้วเหรอครับนี่ เอ... วันนี้วิชาศิลปะของเด็ก ป.6 มีตอนคาบสุดท้ายของวันนี้ไม่ใช่เหรอครับ? " ครูชัยรัตน์ถามเมฆาอย่างแปลกใจเพราะเห็นเมฆามาแต่วัน

เมฆาส่ายหน้าเบาๆ ด้วยรอยยิ้มมุมปาก "ผมก็เพิ่งจะเข้ามาได้แป๊บเดียวเท่านั้นล่ะครับครูชัยรัตน์ อืม... อย่าเรียกผมว่าครูสิครับ เพราะยังไงผมก็เป็นได้แค่เพียงครูกำมะลอที่พอจะหลอกเด็กได้ก็แค่วิชาวาดเขียนห่วยๆ ของผมเท่านั้นเองล่ะครับ แต่ถ้าให้ผมไปสอนวิชาคณิตศาสตร์อย่างครูชัยรัตน์นี่ ผมคงจะแย่แน่เพราะอาจจะโง่กว่าเด็กๆ ด้วยซ้ำไปนะครับ ฮ่าๆ "

"งั้นเหรอครับ ฮ่าๆ แต่ว่าวิชาวาดเขียนที่ผมได้แอบไปเห็นคุณเมฆาสอนให้กับเด็กนักเรียนป.4 เมื่อวานนี้ก็ไม่ธรรมดาเลยนะครับ จนผมคิดว่าคุณเมฆาเป็นครูสอนวิชาศิลปะจริงๆ ซะอีกนะครับ เออ... แล้วเป็นยังไงบ้างครับ จากการที่คุณเมฆาได้เข้าไปสังเกตุเด็กชั้น ป.4 เมื่อวานนี้ พอจะได้เรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับเด็กคนที่วาดรูปน่ากลัวนั่นหรือเปล่าครับ? "

เมฆาถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเครียดขึ้นมาหน่อยหนึ่ง "ครับ... ดูเหมือนว่าเด็กๆ ในชั้นเรียนจะไม่ค่อยอยากพูดถึงสมุดวาดเขียนเล่มนั้นกันสักเท่าไรนะครับ บางทีเด็กที่เคยได้เห็นสมุดวาดเขียนในตอนแรกๆ อาจจะไปคุยร่ำลือถึงความน่ากลัวของสมุดจนไม่อยากจะคุยหรือเข้าไปข้องเกี่ยวกันก็ได้นะครับ แต่... แต่แม้ว่าผมจะไม่ได้ไปซักไซ้อะไรกับเด็กคนไหนเป็นพิเศษนัก แค่เพียงพูดถึงสมุดวาดเขียนเล่มนั้นอยู่นิดหน่อย ก็กลับยังมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในห้อง ได้บังเอิญบอกเรื่องความผิดปกติของเด็กคนที่เป็นเจ้าของสมุดเล่มนั้นให้ผมได้รู้ และผมก็สงสัยว่าทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่มีใครเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเลย...? "

ครูชัยรัตน์ทำหน้านิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะดึงเก้าอี้หมุนตัวหนึ่งมาข้างหน้าและนั่งลงมองหน้าเมฆา

"เรื่องเด็กคนนั้นเป็นใบ้ใช่ไม๊ครับ? " ครูชัยรัตน์พูดตาไม่กระพริบ "เมื่อวันก่อนครูสุนทรไม่ได้บอกคุณเมฆาหรือครับ ว่าเธอเป็นใบ้...? "

เธอเป็นใบ้... ใช้แล้ว เด็กคนที่วาดรูปที่เป็นเหมือนคำทำนายอันอาถรรพ์นั้น แท้ที่จริง เป็นเด็กผู้หญิงที่เป็นใบ้ พูดไม่ได้...!

"บางทีครูสุนทรอาจจะลืมบอกผม" เมฆาตอบ "แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะยังไงผมก็ได้รู้แล้ว เห็นว่าเด็กคนนั้นเสียชีวิตไปเมื่อตอนที่เรียนอยู่ชั้น ป.5 ใช่ไม๊ครับ นั่นก็เท่ากับว่าเด็กคนนั้นยังไม่ทันได้มีครูชัยรัตน์เป็นครูประจำชั้นงั้นสิครับ? " เมฆาถามกลับไป

"ถูกต้องแล้วครับ" ครูชัยรัตน์พยักหน้า "แต่ที่จริงผมก็ได้รู้จักครอบครัวของเด็กคนนี้ในระดับหนึ่งนะครับ..."

"พอจะเล่ารายละเอียดให้ผมฟังสักหน่อยหนึ่งได้ไม๊ครับ? " เมฆาถามพร้อมจับจ้องสีหน้าของครูชัยรัตน์อย่างไม่ตั้งใจ

"อืม... ที่จริงผมก็ไม่ค่อยมีอะไรจะเล่านักหรอกครับ" สีหน้าของครูชัยรัตน์ดูจะมีความลำบากใจขึ้นมา " บางที... บางทีเดี๋ยวคุณเมฆาก็คงได้ข้อมูลเพิ่มเติมเองหรอกครับ เอ่อ... นีผมคงต้องขออนุญาติไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับสอนเด็กในคาบแรกของบ่ายนี้ก่อนนะครับ" ครูชัยรัตน์กล่าวพร้อมกับค้อมตัวเล็กน้อยราวกับมองเมฆาเป็นครูใหญ่ก็ปาน

"ครับๆ เชิญครูเลยครับ... แล้วมีโอกาสเราค่อยคุยกันอีกทีก็ได้ครับ" เมฆาจำต้องเลิกการซักไซ้แบบไม่ตั้งใจอย่างเกรงใจกับท่าทางที่สุภาพของครูชัยรัตน์

ครูชัยรัตน์ลุกขึ้นยืนแล้วค้อมตัวให้เมฆาอีกครั้งก่อนจะไปจัดอุปกรณ์ที่มุมห้องอีกด้านหนึ่ง และขณะนั้นครูประจำชั้นคนอื่นๆ ก็เข้ามาจัดเตรียมอุปกรณ์การสอนของภาคบ่ายด้วยเช่นกัน เมฆาจึงเดินออกมาจากห้องพักครู แล้วไปยืนอยู่ตรงระเบียงชั้นสองหน้าห้อง สายตาของเขาก็เหม่อมองไปที่สุดขอบของสนามฟุตบอลด่านล่างโดยที่หัวสมองของเขากลับกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องอะไรบางเรื่อง

'อืม... สีหน้าของครูชัยรัตน์ดูไม่ค่อยดีนัก มันเหมือนกับว่าเขามีอะไรที่ซ่อนเร้นอยู่ไม่น้อยและกลัวที่จะเปิดเผยมันออกมา เอ... มันจะเป็นเรื่องอะไรกันนะ แต่ประสาทสัมผัสของเราตอนนี้มันบอกได้อยู่หนึ่งว่า เขาจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องราวทั้งหมดอยู่ค่อนข้างมากเลยทีเดียว....'

และขณะนั้น สายตาของเมฆาก็กลับมองเห็นสิ่งประหลาดสิ่งหนึ่งได้ปรากฏอยู่ที่ริมสนามฟุตบอลฝั่งตรงข้าม

ที่ริมสนามฟุตบอลด้านนั้นอยู่ติดกับชายป่าเล็กๆ แต่ก็มีโต๊ะหินเก้าอี้หินตั้งอยู่บริเวณนั้นสองสามโต๊ะ ที่โต๊ะหินริมขวามือสุดที่ใกล้ชายป่ามากที่สุดนั้นกลับมี เด็กนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งหันหน้ามาทางเมฆา

'เอ๊ะ... เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น... เสียงออดเข้าเรียนภาคบ่ายก็เพิ่งดังไปได้สักพักแล้วนี่ ตอนนี้เด็กนักเรียนทั้งหมดก็น่าจะกำลังเข้าแถวกันอยู่หน้าห้องเรียนไม่ใช่เหรอ..? '

เมฆาสงสัยกับสิ่งที่เห็นสุดๆ แล้วก็พยายามจะสังเกตุหน้าเด็กคนนั้นให้ชัดๆ

แต่ตรงนั้นอยู่ห่างจากริมระเบียงนี้อยู่หลายสิบเมตร ทำให้เขาไม่สามารถจะมองเห็นหน้าของเด็กผู้หญิงได้ชัดเจน และตอนนี้เด็กนั่นก็กลับก้มหน้าลงมองที่โต๊ะหินราวกับกำลังนั่งเขียนอะไรอยู่ตรงนั้น ก็เลยยิ่งทำให้เขาสังเกตุหน้าได้ยากยิ่งขึ้นไปอีก

และขณะที่เขากำลังคิดว่าเด็กคนนั้นอาจจะหูไม่ดีไม่ได้ยินเสียงออดเข้าเรียนภาคบ่าย และกำลังตัดสินใจจะลงไปตาม จู่ๆ เด็กคนนั้นก็ลุกขึ้นยืน และมองมาที่เขาอีกครั้ง ก่อนที่จะหมุนตัวไปทางชายป่า แล้วก็ก้าวเดินไปทางนั้นทันที

แล้วจู่ๆ ร่างของเด็กก็สลายเลือนลางหายไปเฉยๆ ขณะที่ยังเดินไปไม่ถึงชายป่าด้วยซ้ำ...!

ดวงตาของเมฆาถึงกับเบิกโพลงขึ้นมาทันที!

'เด็กนั่นไม่ใช่คนนี่เอง... นึกไว้แล้วเชียว...! '

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆ นี้นะครับ)