สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

ย้อนกลับไปเมื่อก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง ขณะที่ครูชัยรัตน์และเมขลากำลังนั่งอยู่ในวงล้อมของสายสิญจน์โดยที่ไม่ได้เดินออกไปไหนตามคำกำชับของอาจารย์คง(ซึ่งที่จริงก็คือเมฆาปลอมตัวมา) แต่อยู่ๆอาจารย์คงก็กลับมาหาพวกเขา ทั้งๆที่เพิ่งออกไปจากบ้านได้ไม่กี่นาทีเท่านั้น


"อ้าว... อาจารย์คง ทำไมกลับมาเร็วจังครับ ผมว่าอาจารย์เพิ่งออกไปยังไม่ถึง 10 นาทีนะครับเนี่ย ?" ครูชัยรัตน์เลิกคิ้วขึ้นถามอย่างแปลกใจ


"นั่นสิคะอาจารย์" เมขลาก็ดูงงๆและแปลกใจเช่นกัน "หรือว่า อาจารย์จะกลัวว่าพวกเราจะเดินออกจากวงสายสิญจน์กันคะ หนูรับรองให้เลยนะคะ ว่าตอนนี้ถึงจะมีใครมาจ้างเป็นล้านให้เดินออกไป หนูก็ไม่ออกไปเด็ดขาดเลยล่ะค่ะ จริงไหม พี่ชัยรัตน์ ?"


ครูชัยรัตน์พยักหน้า "ใช่แล้วล่ะครับ เราสองคนน่ะ ยังไงก็ยังไม่อยากตายกันหรอกครับ ไม่อย่างงั้นก็คงไม่ดิ้นรนไปตามอาจารย์มาช่วยทำพิธีถึงที่นี่หรอกครับ..."


แล้วครูชัยรัตน์ก็รู้สึกว่า อาจารย์คงดูจะมีสีหน้าที่แปลกๆผิดปกติต่างจากก่อนที่จะออกจากบ้านไป คือสีหน้านั้นกลับดูซีดๆจนแทบจะไร้ซึ่งสีเลือดเมื่อเปรียบเทียบกับตอนนั้น


เอ... หรือว่าอาจารย์คงจะเกิดไม่สบายขึ้นมากะทันหันแล้วรีบกลับมาหาพวกตนก่อนนะ ? ครูชัยรัตน์อดจะขบคิดอยู่ในใจไม่ได้


อาจารย์คงเดินมาหยุดอยู่หน้าวงสายสิญจน์ แต่ไม่ได้เดินเข้าไป สายตาของเขาตอนนี้ กวาดมองไปที่ใบหน้าของครูชัยรัตน์และเมขลาอย่างช้าๆ แล้วก็ยิ้มแสยะอย่างน่ากลัวขึ้นมา จนเมขลาเองก็อดที่จะสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ แม้ว่าอาการแบบนี้ของอาจารย์คงจะเกิดขึ้นเพียงชั่ววูบก่อนจะกลับเป็นปกติก็ตาม


"ที่ข้ากลับมาเร็วก็เพราะว่า ข้าอดจะเป็นห่วงในความปลอดภัยของพวกเอ็งสองคนไม่ได้น่ะสิ..." อาจารย์คงพูดขึ้น


"ข้าเลยคิดว่า จะนำเอ็งสองคนไปอยู่ในที่ ที่ดูจะปลอดภัยกว่าในวงสายสิญจน์หรือในบ้านหลังนี้น่ะ" เขาบอกสาเหตุถึงการย้อนกลับมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง


"เหรอครับอาจารย์..." ครูชัยรัตน์อดจะรู้สึกแปลกใจอีกไม่ได้ที่อาจารย์คงถึงกับเปลี่ยนแผนอย่างปุปปับอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้ติดใจหรือระแวงสงสัยอะไรไปกว่านี้แม้แต่น้อย


"เอ... อาจารย์คิดว่าจะยังมีที่ไหนที่น่าจะปลอดภัยสำหรับพวกเรางั้นเหรอครับ ?"


"ไม่ต้องถาม ! อ็งไม่ต้องมาถามอะไรข้ามากนัก !"


น้ำเสียงของอาจารย์คงดังขึ้นอีกระดับหนึ่ง แถมมีประกายของความดุดันแฝงเร้นอยู่ในแววตาจนทั้งสองสังเกตุได้


"รีบๆตามข้าออกไป ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินไปสำหรับพวกเอ็ง อ้อ... สมุดวาดเขียนที่วางอยู่ในพานน่ะ เอ็งไปหยิบออกมาด้วย เราจะได้ใช้มันทำพิธีอีกครั้งเมื่อไปอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว"


ครูชัยรัตน์และเมขลาเห็นท่าทางของอาจารย์คงเป็นแบบนี้แล้ว ก็เลยไม่กล้าจะถามอะไรในขณะนี้อีก ต่างก็เลยรีบลุกขึ้นจากท่านั่ง จากนั้นครูชัยรัตน์ก็รีบไปหยิบสมุดวาดเขียนมรณะออกมาจากพานอาคมที่วางอยู่ข้างหน้าวงสายสิญจน์ แล้วก็รีบนำมาส่งให้อาจารย์คงที่ยืนอยู่นอกวงสายสิญจน์ทันที


แล้วครูชัยรัตน์กับเมขลาก็ได้บังเอิญสังเกตุเห็นว่า ในแววตาของอาจารย์คงช่างเต็มไปด้วยประกายของความลิงโลดเมื่อได้รับสมุดวาดเขียนมาอยู่ในมือของตนแล้ว และเขานั้นก็พลิกหน้าสมุดไปมาอย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองครูชัยรัตน์กับเมขลาที่กำลังยืนจ้องด้วยอาการสนเท่ห์


เมื่อถูกจ้องแบบนั้น แววตาของอาจารย์คงก็เปลี่ยนกลับเป็นดุดันขึ้นมาอีกครั้ง จนทั้งสองต้องรีบละสายตาจากใบหน้าเขาอย่างหวาดๆ


"จะมัวชักช้ากันอยู่ทำไม รีบๆไปกัน ขืนยังอยู่ตรงนี้ พ้นคืนนี้ไป ข้าก็ไม่รับประกันว่าพวกเอ็งจะยังมีชีวิตรอด เพื่อที่ได้จะได้กินข้าวในวันพรุ่งนี้อีกหรือเปล่าน่ะโว๊ย...!"


เสียงของอาจารย์คงดังระคายหูอย่างที่ทั้งสองไม่เคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังคิดว่าอาจารย์คงนั้น คงจะเป็นห่วงว่าพวกตนอาจจะเป็นอะไรไปซะก่อนในคืนนี้ ดังนั้นทั้งสองจึงรีบออกมาจากวงสายสิญจน์ และรีบเดินตามอาจารย์คงที่เพิ่งหมุนตัวเดินนำหน้าออกไปอย่างเร็ว


หลังจากที่เดินออกมาได้ราวสิบกว่านาที เมขลาที่เดินขนาบมากับครูชัยรัตน์ก็สกิดเขาให้มองอาจารย์คงที่เดินลิ่วๆโดยไม่พูดอะไรอีกนับตั้งแต่เดินออกมาจากบ้าน


"อะไรเหรอเม...?!" ครูชัยรัตน์เลิกคิ้วมองหน้าเมขลา


"พี่ชัยรัตน์ พี่รู้สึกแปลกๆไหม ?" เมขลาถามกลับขณะที่ยังไม่ละสายตาไปจากร่างของอาจารย์คง


"กับอาจารย์คงสินะ เออ... ก็รู้สึกแปลกๆอยู่นะ แกดูดุขึ้นใช่ไหม แต่พี่ก็คิดว่า แกคงจะห่วงพวกเราเป็นพิเศษ เพราะถ้าพวกเราเป็นอะไรไป แกก็ต้องชวดเงินค่าจ้างที่เราจะต้องจ่ายให้แกแน่ๆน่ะ" ครูชัยรัตน์บอกถึงความคิดของตัวเอง


"ไม่ใช่สิ... ไม่ใช่แปลกอย่างนั้น..." เมขลาส่ายหัว


"เออ แล้วยังไงล่ะ ?"


เมขลาหันมาจ้องหน้าครูชัยรัตน์ "พี่ชัยรัตน์ไม่คิดเหรอว่า อาจารย์คงแกดูเปลี่ยนไปจากเมื่อตอนก่อนที่จะออกจากบ้านไปน่ะ ?"


ครูชัยรัตน์เลิกคิ้ว "ก็คิดนะ แต่ก็อย่างว่า แกดูดุดันขึ้น แล้วหน้าแกก็ดูจะซีดๆลงไป หรือว่าแกจะไม่สบายขึ้นมาก็ไม่รู้ ?"


"ไม่ใช่ๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้น !" เมขลาส่ายหัวอย่างเร็ว "น้องอยากจะบอกว่า อาจารย์คงที่เราได้พูดคุยกันอยู่ในสองวันนี้ กับอาจารย์คงที่เดินอยู่ข้างหน้าเรานี้น่ะ มันดูราวกับเป็นคนล่ะคนเลยนะ พี่ชัยรัตน์ไม่ได้สังเกตุเห็นเหมือนน้องเหรอ ?"


ครูชัยรัตน์ทำตาโต "จะว่าไป ก็คลัายๆอย่างนั้นนะ อึ๋ย... หรือว่า... หรือว่าผีจะเข้าสิงอาจารย์คงซะแล้วล่ะน้อง ?"


"ไม่น่าใช่นะพี่ ก็อาจารย์คงน่ะดูจะมีวิชาแก่กล้าออกจะตาย แล้วผีจะกล้าเข้าสิงแกเหรอพี่ชัยรัตน์ ?" เมขลารู้สึกไม่เห็นด้วยกับความคิดแบบนั้น


"เอ๊ะ พี่ชัยรัตน์ ดูสิ ทำไมคืนนี้หมอกลงเยอะจังเลย น้องมองทางข้างหน้าแทบไม่เห็นแล้วนี่ ?"


ครูชัยรัตน์ก็เริ่มรู้สึกเหมือนเมขลา สายตาของเขากวาดมองไปข้างหน้าก็เห็นว่าหมอกลงหนาขึ้นเรื่อยๆ ส่วนสองข้างทางตอนนี้ก็ดูขมุกขมัวไปด้วยหมอกขาวจนแทบจะแยกแยะไม่ออกว่ามีต้นไม้อะไรขึ้นอยู่บ้าง


"เราเดินมาถึงไหนกันแล้วนะพี่ชัยรัตน์ ทำไมน้องสังเกตุอะไรไม่ออกเลยล่ะพี่ ?" เมขลาว่าแล้วก็หันไปมาอย่างงงๆ


"นั่นสิ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เรามัวแต่เดินตามอาจารย์คงจนลืมสังเกตุข้างทางกันเลยนะ หมอกคืนนี้ก็ดูหนากว่าที่พี่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ซะด้วยสิ เอ... อาจารย์คงยังเดินอยู่ข้างหน้าเราใช่ไหมน่ะ เขาน่าจะหยุดรอเราสักหน่อยนะ ว่าไหม ?"


ครูชัยรัตน์ว่าแล้วก็ชะเง้อดูข้างหน้า แล้วก็มองเห็นเงาหลังของของอาจารย์คงอยู่รางๆในระยะสิบห้าเมตร


"ถ้าเขาไม่ยอมหยุดรอเราสักนิดนะ อีกพักเดียว เราก็อาจจะมองไม่เห็นเขาเลยก็ได้นะพี่ชัยรัตน์ แล้วตอนนั้นจะเดินตามกันยังไงล่ะ ?" เมขลาว่า


"มาเร็วเม ! เรายังเห็นหลังเขาอยู่ ยังเดินฉับๆอยู่ข้างหน้า เรารีบวิ่งตามไปเดี๋ยวก็ทันล่ะ" ว่าแล้วครูชัยรัตน์ก็คว้าข้อมือเมขลา แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งตามเหยาะๆไปทันที


แต่ขณะที่เห็นอยู่แล้วว่ากำลังจะถึงตัวอาจารย์คง อยู่ๆสายหมอกกลุ่มหนึ่งก็พัดวูบผ่านหน้าครูชัยรัตน์กับเมขลา และเมื่อมองกันไปข้างหน้าอีกที ก็ปรากฏว่า มองไม่เห็นเงาร่างของเขาซะแล้ว ?


"เฮ๊ย...!" ครูชัยรัตน์ร้องอุทาน "เมื่อกี้ยังเห็นอยู่หลัดๆนะเม อยู่ๆอาจารย์หายไปไหนแล้วล่ะนี่ ?"


ครูชัยรัตน์หยุดวิ่ง ส่วนเมขลาก็ยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อย "แฮ่ก แฮ่ก ตามไม่ทันจนได้สินะ....?"


แต่พอเมขลากวาดสายตาไปรอบๆด้าน เธอก็รู้สึกแปลกๆกับทัศนียภาพที่่เห็นในขณะนี้


"เอ๊ะ พี่ชัยรัตน์ นี่เราอยู่ที่ไหนกันแล้วนะ...?"


สายหมอกอันหนาแน่นที่ก่อนหน้านี้ได้รายล้อมอยู่รอบๆด้านของคนทั้งสอง ขณะนี้ก็เริ่มๆจะสลายจางหายไป


แต่แล้วจู่ๆก็ค่อยๆปรากฏแสงอ่อนๆที่ดูราวกับแสงของอรุณรุ่ง เรื่อเรืองขึ้นมาโดยรอบอย่างไม่รู้ที่มา


"เอ๊ะ... อะไรกันนี่เม ?" ครูชัยรัตน์แหงนหน้าขึ้นมองแสงอ่อนๆในอากาศอย่างงงงวย


"เราแค่เดินตามอาจารย์คงกันมายังไม่ถึงชั่วโมง แล้วอยู่ๆทำไมมันจะสว่างแล้วล่ะ ?"


ก่อนที่เมขลาจะตอบอะไร ครูชัยรัตน์ก็รู้สึกว่ามือของเมขลาได้จับข้อมือของเขาไว้แน่น ส่วนอีกมือหนึ่งของเธอก็ชี้ไปที่ฝั่งขวามือของเธอด้วยมืออันสั่นเกร็ง


"พี่ชัยรัตน์... นั่น... นั่นมันคือ อะไร...?!"


เมื่อมองไปทางทิศที่เมขลาชี้ ครูชัยรัตน์ก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า


"เฮ้ย... นี่มันอะไรกันนี่ ?!"


ครูชัยรัตน์รีบขยี้ตาตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตน เมื่อได้เห็นสิ่งก่อสร้างอันประหลาดตั้งเด่นอยู่ในระยะราวร้อยเมตร


และมันก็คือสิ่งก่อสร้างที่ดูเหมือน'ปราสาทหินโบราณ'ซึ่งดูคล้ายๆกับปราสาทหินพิมายหรือปราสาทหินโบราณของเขมรอยู่ไม่น้อย


รอบๆบริเวณฐานของปราสาทนั้นยังเต็มไปด้วยกลุ่มหมอกที่ลอยอ้อยอิ่งราวกับบริวารของปราสาทที่จะคอยปกปักษ์ปราสาทนี้ไปชั่วกัลปาวสาน


แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ไม่... มันจะเป็นไปได้อย่างไร ที่จู่ๆจะเกิดมี'ปราสาทหินโบราณ'ขึ้นในพื้นที่แห่งนี้ บ้านป่าบ้านเขาแห่งนี้ไม่เคยมีข่าวว่าจะค้นพบสิ่งก่อสร้างแบยนี้มาแต่ไหนแต่ไร แล้วนี่มันอะไรกัน ?


ครูชัยรัตน์ขบคิดถึงตรงนี้ ก็สงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ซะแล้วกระมัง ?


"หากพวกเจ้าคิดว่า สิ่งที่เห็นตรงหน้านี้เป็นความฝันล่ะก็ เข้าใจผิดอย่างแรง !" อยู่ๆเสียงนี้ก็ดังมาจากทางด้านหลังของครูชัยรัตน์และเมขลา และมันก็ทำให้ทั้งสองถึงกับสะดุ้งขึ้นมาจนสุดตัว


และเมื่อทั้งสองหันไปมองก็เห็นว่า เจ้าของเสียงนี้ก็คืออาจารย์คงนั่นเอง !


"พวกเจ้ารู้กันไหมว่า สิ่งที่พวกเจ้าเห็นกันอยู่ข้างหน้านี้มันคืออะไร ?" อาจารย์คงถามขึ้นด้วยสีหน้าถมึงทึง


"มัน..." ครูชัยรัตน์เหลียวหน้่าไปดูทางปราสาทอีกครั้ง "มันดูคล้ายๆปราสาทหินอะไรสักอย่างนะครับอาจารย์คง" เขาตอบอย่างที่พอจะรู้อะไรแบบพื้นฐาน


"เอ็งคิดว่า จะต้องเป็นผู้ใดที่ได้อาศัยอยู่ในปราสาทแบบนี้ ?" อาจารย์คงถามอีก อย่างอยากที่จะคาดคั้นคำตอบบางอย่าง


"ถ้า... ถ้าเป็นที่อยู่อาศัย ก็ต้องเป็นของพวกกษัตริย์พวกจ้าวที่มีชื่อเสียงในอดีตล่ะมั้งครับ ?"


"เอ็งไม่คิดว่า มันจะเป็นที่อยู่ของคนที่ไร้ชิ่อเสียง หรือเป็นที่อยู่ของคนมีชื่อในอดีตที่ถูกลืมเลือนบ้างหรือ คนที่ถูกลืม คนที่ถูกกล่าวหา คนที่ถูกหักหลัง คนที่ถูกเนรเทศไปพร้อมๆกับตัวปราสาทที่เอ็งเห็นนี่แหล่ะ.."


สีหน้าตอนพูดของอาจารย์คงแฝงเร้นไปด้วยความรันทดคับแค้นใจ แต่ทว่าครูชัยรัตน์กับเมขลากลับรู้สึกมึนงงกับสิ่งทีเขาพูดเมื่อครู่นี้อย่างสุดๆ


"มันหมายความว่าไงหรือครับ 'คนที่ถูกเนรเทศไปพร้อมๆกับคัวปราสาท'นี่น่ะ ?" ครูชัยรัตน์ถามอย่างงงๆ


ในตอนนี้หน้าตาของอาจารย์คงเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่อาจารย์คงอย่างช้าๆ และนั่นก็ทำให้ทั้งครูชัยรัตน์กับเมขลาต้องอ้าปากค้างและขยับถอยหลังไปอย่างไม่รู้สึกตัว


"ด้วยมายามนต์ ด้วยอาคมแห่งกฤตยาของมัน มันทำให้ข้าและสิ่งที่ข้ารักต้องถูกเนรเทศมายังที่ที่ไร้ซึ่งความหวัง ไร้ซึ่งแสงสว่างแห่งชีวิตหรือจะว่ามันเป็นที่ที่อยู่ใกล้กับนรกที่สุดก็ว่าได้...!"


เสียงของอาจารย์คงกล่าวประโยคนี้จบแล้วแต่ใบหน้าของเขายังแปรเปลี่ยนไม่คงที่ ขณะที่รอบๆด้านที่เหมือนกับมีแสงแห่งอรุณรุ่งก็เริ่มกลับมาสลัวมืดลงทีละน้อย


"ในแสงแห่งอรุณที่พวกเจ้าเห็น แท้ที่จริงมันคือแสงแห่งสนธยา ก่อนที่ฟำจะอับแสง เพื่อที่จะได้ปลดปล่อยพลังแห่งความทมิฬเพื่อใช้ในการชำระแค้นแห่งข้า !"


เมขลาในตอนนี้ตกอยู่ในความอกสั่นขวัญแขวนจนต้องกอดครูชัยรัตน์ไว้แน่น และทั้งสองนั้นก็ไม่รู้ว่า สิ่งที่่ไม่น่าจะใช่อาจารย์คงนี้ กำลังพร่ำกล่าวถึงอะไรกันแน่ ?


"ลูกเอ๋ย... บัดนี้ก็ถึงอีกเพลาหนึ่งที่เจ้าจะได้ล้างแค้นทั้งศัตรูเก่าและศัตรูใหม่เพื่อเป็นการเซ่นสังเวยให้กับวิญญาณแห่งความมืดในตัวเจ้าแล้ว..."


ไม่ใช่แค่หน้าตาของอาจารย์คงที่กำลัวแปรเปลี่ยนไป แต่รูปร่างของเขานั้นก็กำลังแปรเปลี่ยนจากสรีระของผู้ชายไปเป็นสรีระของผู้หญิงอย่างน่าเหลือเชื่อ !


และเมื่อครูชัยรัตน์กับเมขลาได้เห็นใบหน้าที่แปรเปลี่ยนจนเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งสองก็ถึงกับเข่าอ่อนจนแทบทรุดร่างลงตรงนั้นกันเลยทันที !


ใบหน้านั้น ใบหน้าที่คุ้นเคย กับสมุดวาดเขียนสั่งตายที่อยู่ในมือของมัน...?!

 

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆนี้นะครับ)