สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

ขณะที่พวกหมาที่อยู่ภายนอกรั้วยังเห่ากรรโชกกันยังไม่ขาดเสียง เมฆาก็ได้วิ่งออกมาจากห้องและเลี้ยวอ้อมเข้ามายังจุดที่มีคนเพิ่งจะโดดลงมาทันที

แต่ทว่าก็กลับไม่มีใครอยู่ณ.ที่ตรงนั้นแล้ว จากนั้นเขาก็ได้เหลือบไปเห็นพวกหมาสองสามตัวที่ได้อาศัยอยู่แถวข้างๆ รั้วบ้านนี้กำลังวิ่งไล่กวดใครบางคนไปยังซอยแยกซ้ายมือข้างหน้านั่นพร้อมๆ กับส่งเสียงเห่ากันอย่างเอ็ดอึงขึ้นมาอีกครั้ง

'หึ... ต้องเป็นไอ้โจรที่เข้ามารื้อห้องของเราแน่ ตอนนี้สมุดวาดเขียนนั่นก็คงอยู่กับมันด้วยอย่างแน่นอน' เมฆาขบคิดขณะที่มองตามหลังหมาตัวสุดท้ายที่เพิ่งวิ่งลับตาไป

'หมาพวกนี้ คงจะวิ่งตามไอ้โจรนั่นไปได้ไม่ไกลเท่าไร แต่เอาเถอะ เราจะลองตามรอยไปสักพักก็แล้วกัน' เมฆาคิดแล้วก็วิ่งเหยาะๆ ตามเสียงของพวกหมาไปทันที

ระหว่างทางในซอยแคบๆ และมืดสลัวนั้น เมฆาก็ได้เห็นพวกหมาสองสามตัวเดินสวนกลับมาโดยที่พวกมันก็ไม่ได้สนใจอะไรกับตัวเขาแม้แต่นิดเดียว

แต่เมฆายังคงตรงไปข้างหน้าด้วยคิดว่าอาจจะเจอร่องรอยอะไรสักอย่างขึ้นมาก็เป็นได้

เหมือนจะโชคดี เพราะหลังจากที่เมฆาเดินตามซอยของถนนบ้านป่าจนเลี้ยวเข้าไปทางขวามือได้เล็กน้อยแล้วเขาก็ได้พบกับทางตันที่มีรั้วบ้านของบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่บริเวณนั้น และที่ว่าเหมือนจะโชคดีก็คือ เขาได้พบกับมือถือเครื่องหนึ่งตกอยู่ที่ริมรั้วบ้านเข้าพอดี

มือถือเครื่องนี้เป็นมือถือปุ่มกดยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่งที่ดูจะไม่ได้มีราคาค่างงวดอะไรในสายตาของเขานัก แต่คุณค่าในความรู้สึกของเขานั้นก็คือ มือถือเครื่องนี้จะต้องเป็นของเจ้าโจรที่ได้แอบเข้าไปขโมยสมุดวาดเขียนออกมาจากห้องของเขาแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย แล้วเขาก็ทดลองกดปุ่มให้หน้าจอมือถือสว่างขึ้นมาและพบว่าแบ็ตเตอรี่ของมันยังอยู่เกือบเต็ม

จากนั้นเมฆาก็เดินถอยหลังออกมาพิจารณาดูบ้านหลังนี้อย่างตั้งใจ เมื่อมองข้ามรั้วเข้าไปแล้วเขาก็พบว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวที่มีขนาดไม่ใหญ่นักและยังเป็นบ้านเพียงหลังเดียวที่ได้ตั้งอยู่ในบริเวณนี้ โดยที่ไฟฟ้าภายในบ้านนี้ก็ได้ถูกปิดจนมืดมิดมาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะมาถึงตรงนี้แล้ว และเขาก็คิดว่าเจ้าโจรคนนี้คงจะได้ปีนรั้วเข้าบ้านหลังนี้จากทางฝั่งนี้ที่เป็นด้านหลังของบ้านอย่างค่อนข้างแน่นอน และนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้มือถือเครื่องนี้ได้บังเอิญร่วงหล่นตกอยู่ที่บริเวณนี้ได้

'งั้นก็ขอฝากสมุดวาดเขียนไว้ที่นี่ก่อนเถอะนะ เพราะยังไงฉันก็ได้มือถือของแกมาแล้วนะเจ้าโจรห้าร้อย หึหึ' เมฆาพูดภายในใจและมั่นใจว่าพรุ่งนี้เขาก็คงจะรู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของมือถือเครื่องนี้กันแน่...

"นี่มัน... เป็นมือถือของนายเม้งคนที่เคยเป็นภารโรงอยู่ที่โรงเรียนของเราอย่างไม่ต้องสงสัยเลยครับคุณเมฆา... เพราะเบอร์นี้เคยเป็นเบอร์ที่ผมเคยได้โทรเข้าไปบ่อยๆ ตั้งแต่สมัยก่อนแล้วล่ะครับ... " ครูสุนทรพูดขึ้นในวันต่อมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำนัก ขณะที่เมฆากำลังนั่งฟังอยู่ข้างหน้าโต๊ะของครูสุนทรภายในห้องธุรการของโรงเรียนซึ่งขณะนี้ไม่ได้มีใครคนอื่นอยู่ในห้องด้วย

"ครับ... แล้วนายเม้งคนที่ครูสุนทรพูดถึงนี้ ตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหนแล้วล่ะครับ? " เมฆาถาม

ครูสุนทรจับมือถือปุ่มกดเครื่องนี้พลิกไปพลิกมาอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ถอนใจขึ้นมาก่อนจะเล่าต่อไป

"ที่จริง ผมอยากจะขอบอกสักนิดว่า แท้จริงแล้ว นายเม้งคนนี้นั้นก็เป็นญาติกับทางเมียของผมนั่นเองครับ... คืองี้นะครับ มันเคยมีเรื่องไม่ดีอยู่บ้างกับนิสัยของนายเม้งคนนี้ระหว่างที่เคยอยู่ที่นี่ และเมื่อก่อนนี้ที่ผมเคยให้เขาทำงานเป็นภารโรงอยู่ที่นี่ก็เพราะเห็นว่าเขาเป็นญาติที่ใกล้ชิดกับเมียของผม ผมจะพูดไงดี... เอาเป็นว่าที่จริงเขาก็เป็นน้องชายแท้ๆ ของเมียผมนั่นเองล่ะครับ..."

"ครับ... แล้วครูสุนทรลำบากใจหรือเปล่าครับที่จะเล่าเรื่องราวของนายเม้งให้ผมฟังน่ะครับ? " เมฆาออกตัวถามทันที เพราะเห็นว่าครูสุนทรดูจะไม่ค่อยสบายอกสบายใจเท่าไรนักในตอนนี้ บางทีสำหรับเรื่องรายละเอียดทั้งหมดหลังจากที่รู้ว่ามือถือเครื่องนี้เป็นของนายเม้งคนที่เคยเป็นภารโรงอยู่ที่นี่ เขาก็พอจะสืบได้เป็นลำดับต่อไปโดยไม่ต้องขอรายละเอียดจากครูสุนทรต่อไปให้มากนักก็ได้

"ไม่ๆ ไม่ครับคุณเมฆาอย่าได้เข้าใจว่าผมจะลำเอียงกับเรื่องใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับพวกญาติๆ ของผมนะครับ สำหรับผมแล้วเรื่องผิดเรื่องถูกนี่ผมเองก็อยากจะให้มันตรงไปตรงมาอย่างที่สุดน่ะครับ" ครูสุนทรรีบออกตัวขึ้นมาเพราะคงจะสังเกตุเห็นท่าทางที่ไม่สบายใจของเมฆาขึ้นมาเช่นกัน

"ครับ... ผมเข้าใจแล้วครับครูสุนทร งั้นเชิญครูเล่าต่อไปเถอะครับ" นับว่าเป็นครูใหญ่ที่ตงฉินดีทีเดียวสำหรับครูสนทรคนนี้ เมฆาคิด

"ครับคุณเมฆา... คือนายเม้งคนนี้น่ะได้เข้ามาเป็นภารโรงอยู่ที่นี่ได้ราวสองปีก่อน ก่อนที่ผมจะให้เขาออกไปจากโรงเรียนนี้ได้สักราวปีหนึ่งมาแล้วล่ะครับ เพราะในระหว่างที่เขาอยู่ที่นี่แม้ว่าจะทำงานเป็นนักการภารโรงได้อย่างครบถ้วนตามหน้าที่ แต่เขาก็กลับมีพฤติกรรมส่วนตัวที่น่ารังเกียจอยู่หลายอย่างน่ะครับ..."

แล้วครูสุนทรก็ดึงซองบุหรี่ออกมา "ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ เอาบุหรี่สักหน่อยก่อนไม๊ครับคุณเมฆา? "

แม้ครูสุนทรจะดูตรงไปตรงมาดี แต่การที่จะต้องมาเล่าเรื่องของคนในเครือญาติก็ดูจะทำให้เขาอดจะเครียดขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน จึงคงอยากจะใช้บุหรี่ช่วยคลาย แต่เมฆาเองก็ได้ปฏิเสธไปในตอนนี้

หลังจากครูสุนทรได้สูบบุหรี่ไปเล็กน้อยก็เล่าเรื่องต่อไป

"พฤติกรรมที่น่ารังเกียจของนายเม้งมีอยู่ว่า นายเม้งนี้เป็นคนที่มีนิสัยชอบดุด่านักเรียนในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นนักเรียนหญิงหรือนักเรียนชายหากใครทำอะไรสกปรกเลอะเทอะที่ตรงไหนนายเม้งมักจะใช้คำหยาบคายดุด่ารุนแรง จนในบางครั้งก็ถึงขนาดด่าพ่อล่อแม่เอาเลยทีเดียว และนายเม้งนี่ก็ยังมีพฤติกรรมทำตัวเป็นมาเฟียในบางครั้งบางคราวด้วย คือเขามักจะหาทางรีดไถเงินพวกเด็กนักเรียนชายอยู่เป็นระยะๆ น่ะครับถ้ามีโอกาส และสิ่งที่ผมได้ข่าวมาอีกอย่างในตอนนั้น ซึ่งผมก็ไม่มั่นใจว่าจะจริงเท็จแค่ไหนก็คือว่า นายเม้งนี่อาจจะเอายาเสพติดบางอย่างมาแอบขายให้กับพวกเด็กนักเรียนบางคนซะด้วยซ้ำไป แต่เรื่องนี้ผมก็พิสูจน์อะไรไม่ได้แม้ว่าตอนนั้นผมจะพยายามขู่ถามเขาอยู่บ้างแต่เขาก็กลับปฏิเสธซะทั้งหมด แต่... แต่พฤติกรรมของเขาที่ทำให้ผมไม่สบายใจจริงๆ มันกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่งนะครับคุณเมฆา..."

แล้วครูสุนทรก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเล่าต่อไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"คุณเมฆาครับ คือหลังจากนายเม้งได้มาเป็นนักการภารโรงอยู่ที่นี่ได้ราวปีนึงแล้ว ผมก็ได้ข่าวลือมาว่า นายเม้งคนนี้ยังมีพฤติกรรมชอบไปแต๊ะอั๋งพวกเด็กนักเรียนผู้หญิงในโรงเรียนนี้ด้วยนะครับ และพฤติกรรมกะริ้มกะเหรี่ยกับเด็กนักเรียนผู้หญิงตั้งแต่ชั้น ป.4 ขึ้นไปของนายเม้งก็เริ่มหนาหูผมมากขึ้นเรื่อยๆ จนพ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กนักเรียนหญิงบางคนก็ได้เอาเรื่องนี้มาบอกให้ผมลงมือจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งกับนายเม้งก่อนที่จะไปทำให้ลูกหลานของเขาต้องมาเสียหายหรือมีมลทินขึ้นมาจริงๆ แต่ในเมื่อมันยังขาดพยานหลักฐานที่ชัดเจน ผมเองก็เลยลงโทษหรือทำอะไรกับตัวนายเม้งนั้นไม่ได้ และจะว่าไปอีกอย่างหนึ่งก็คือ... ผมอาจจะเกรงอกเกรงใจเมียของผมเองด้วยนะครับในตอนนั้น ผมจึงพยายามทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่ไม่ค่อยดีต่างๆ ของนายเม้งในหลายๆ ครั้งอยู่เหมือนกัน..."

ถึงตอนนี้ครูสุนทรก็เคาะนิ้วลงกับโต๊ะอย่างกำลังตรึกตรองถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดต่อไป พลางจ้องหน้าของเมฆาอย่างเครียดๆ

"คุณเมฆารู้หรือเปล่า ว่าผมอาจจะทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่อยู่อีกพักใหญ่จนกว่าจะมีหลักฐานอย่างแน่นอนที่จะเอาผิดกับตัวนายเม้งได้โดยไม่ต้องเกรงใจใคร ถ้าไม่มีข่าวเรื่องมีเด็กผู้หญิงในโรงเรียนถูกข่มขืนขึ้นมาซะก่อน! "

"อะไรนะครับ...?!! " เมฆาถึงกับแทบลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้

"มีเด็กผู้หญิงในโรงเรียนถูกข่มขืนงั้นเหรอครับ?! ป... เป็นฝีมือของนายเม้งงั้นหรือครับครูสุนทร...?!! "

(โปรดติดตาม 'สมุดวาดเขียนสั่งตาย Part 6' เร็วๆ นี้นะครับ)