สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

ที่ร้านอาหารฟาสฟู๊ดร้านหนึ่งแถวถนนลาดพร้าวตอนค่ำๆ
ชายคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องหน้าชายอีกคนหนึ่ง
"คุณจ้องหน้าผมมากว่าสามนาทีแล้วน่ะครับ..." เมฆาเอ่ยขึ้นอย่างระอาหน่อยๆ
"เอ่อ... ขอโทษเถอะนะครับ ฮ่าๆ "ชายหนุ่มหุ่นอุ้ยอ้ายใส่แว่นหนาวัยราวสามสิบห้าปี ทำหน้าเจื่อนแล้วหัวเราะ
"คือพี่นี่เหมือนจริงๆนะครับ"
"เหมือน... ผมเหมือนใครงั้นเหรอครับ ?"
"นักร้องเพลงเพื่อชีวิตในตำนานคนนั้น... ที่หน้าตาของเขาดูเท่ห์ๆ แบบคนอีสานบ้านเฮาน่ะครับ"
"ปุทโธ่... ผมนึกว่าใคร "เมฆาส่ายหัวและยิ้มเหยเก
"ทำไมถึงไม่มีใครบอกว่าผมเหมือนสรพงษ์หรือสมบัติกันบ้างล่ะหว่า ?"
"ผมชอบเขาคนนั้นมากกว่านะครับ เขาแต่งเพลงเพื่อชีวิตได้ดีจริงๆ เสียงร้องของเขาก็ช่างมีเสน่ห์กินใจเหลือเกิน เขาคือศิลปินอีกผู้หนึ่งที่เป็นความภาคภูมิใจของคนอีสานด้วยนะครับ เออ... แล้วผมบอกพี่ยังว่าเสียงของพี่ก็คล้ายๆเขาด้วยนะครับ พอผมได้เห็นหน้าของพี่และได้ยินเสียงของพี่ครั้งแรก ผมยังตกใจ นึกว่าพี่หงาข้ามมิติมาจากอดีตเลยนะครับ คือพี่นี่ยังแก่ไม่เท่าเขาตัวจริงน่ะครับ... ฮ่าๆๆ"
"เอาล่ะๆ เราเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ " เมฆาตัดบทอย่างเบื่อหน่ายหน่อยๆ
"แล้วไอ้เรื่องที่คุณจะให้ผมช่วยน่ะจะไม่พูดถึงกันเหรอ... เออเดี๋ยว... ผมขอแถมอะไรจากเมื่อกี้นิดนึงนะ ถ้าผมจำไม่ผิด พี่หงาน่ะเขาเป็นคนภาคกลางหรอกนะไม่ใช่คนอีสาน...!"
"เหรอครับ... ผมเพิ่งรู้ ?" ชายใส่แว่นกระพริบตาปริบๆทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ "แล้วพี่เองเป็นคนที่ไหนเหรอครับ...?"
เมฆาชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆชายใส่แว่น "ผมไม่อยากพูดดังนัก แต่ว่าผมไม่ใช่เสี่ยวอิสานหรอกนะ ที่จริงผมเป็นคน...เขมร...!"
"โอ... !" ชายใส่แว่นทำตาโต "ผมนึกแล้ว ว่าสำเนียงพี่มันแปลกๆอยู่ แต่ผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับคนเขมรเท่าไร ทั้งๆที่คนบ้านพี่แทบจะยึดประเทศผมอยู่แล้วนะครับ..."
"พอๆๆ..." เมฆาโบกมืออย่างระอา "คุณนี่ชักจะทะเลไปเรื่อยๆแล้ว เออนี่... คุณชื่ออะไรนะ...? แล้วเรื่องที่จะให้ผมไปไล่ผีน่ะ ทำไมไม่พูดถึงสักที ธุระผมก็ค่อนข้างเยอะอยู่นะคุณ...!"
"ครับๆ... ขอโทษครับ ฮ่าๆ อะแฮ่ม..." ชายใส่แว่นรีบเก็กหน้าและเปลี่ยนท่าทีมาเป็นเคร่งขรึมเป็นงานเป็นการ "ชื่อของผมก็คือ ณเดช...ครับ !"
"บร๊ะ...?!" เมฆาอุทาน
"ผมชื่อณเดชจริงๆนะครับ...!" ชายใส่แว่นที่ชื่อณเดชทำเสียงเข้ม
เมฆาโบกมือ "เครๆ เล่าต่อไปซิคุณ..."
"เอ่อ... เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ..." ชายชื่อณเดชเริ่มเล่า
"เมื่อสักสองอาทิตย์ที่แล้ว ผมได้ไปเที่ยวงานวัดประจำปีในจังหวัดแห่งหนึ่ง แล้วผมก็ได้ไปเจอร้านขายต้นไม้พันธ์ต่างๆในงานวัดเข้าร้านหนึ่ง พอดีผมเป็นคนที่ชอบปลูกต้นไม้ไว้ดูเล่น ผมก็เลยเข้าไปคุยกับคนขายเพื่อถามหาต้นไม้ที่เป็นว่านพันธ์แปลกๆเพื่อเอามาปลูกใส่กระถางไว้ตรงระเบียงหลังห้องของผม แล้วผมก็ยังคอมเม้นท์เขาอีกว่าผมต้องการพันธ์ที่แปลกหรือพันธ์ที่ผมไม่เคยมีจริงๆเท่านั้น เพราะบ้านที่ต่างจังหวัดของผมนั้น ผมได้ปลูกได้เลี้ยงไว้เกือบทุกพันธ์แล้ว ก็เลยอยากได้พันธ์ที่ไม่เคยมีมาปลูกไว้ที่ระเบียงหลังห้องพักของผมในกรุงเทพ เวลาที่ผมเลิกงานไปผมจะได้นอนดูมันเล่นๆแก้เซ็งได้... "
"แล้วคนขายหน้าร้านที่เป็นผู้หญิงสาวและสวยค่อนข้างมาก ก็มองผมขึ้นๆลงๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มให้ผมอย่างยั่วยวน แล้วก็พูดกับผมว่า ถ้าพี่ต้องการพันธ์ว่านที่แปลกประหลาดและเหมาะกับตัวพี่ก็ให้เข้าไปดูหลังร้านรับรองว่ามีพันธ์ประหลาดที่พี่น่าจะชอบอยู่แน่ๆ ผมหูผึ่งขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้สนใจท่าทางยวนยั่วของเธอเลย เธอจึงบอกให้ผมรอสักครู่เพื่อขอไปคุยกับเจ้าของร้านตัวจริงที่อยู่ด้านในก่อน จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหลังร้านที่กั้นไว้ด้วยผ้ายางผืนใหญ่จนมองไม่เห็นอะไรด้านในสักนิดเดียว..."
"แต่แค่ครู่เดียวเธอก็ออกมาและบอกกับผมว่า เจ้าของร้านตัวจริงที่อยู่ด้านในเชิญผมให้เข้าไปหลังร้านเพื่อให้ชมพันธ์ว่านบางพันธ์ที่ไม่ได้เอาออกมาโชว์ที่หน้าร้าน..."
ชายที่ชื่อณเดชเล่าถึงตรงนี้ก็ทำท่าคอแห้ง จึงหยิบน้ำในแก้วข้างหน้าขึ้นมาดื่มอึกหนึ่ง
"อืม... น่าสนใจ ร้านต้นไม้ประหลาดที่กั้นหลังร้านไว้อย่างมิดชิดงั้นหรือ...?" เมฆาถือโอกาสถามขึ้น
"ครับ..." ชายชื่อณเดชตอบ "แต่คนที่เป็นเจ้าของร้านตัวจริงที่อยู่หลังร้านนั้นก็ดูประหลาดไม่น้อยนะครับพี่เมฆา...?"
"ประหลาดไม่น้อย...?" เมฆาเลิกคิ้วขึ้นสูง "ประหลาดยังไงรึคุณ...?"
"คนที่เป็นเจ้าของร้านตัวจริงคนนี้ เป็นชายชราที่มีลักษณะเหมือนคนที่อายุสักร้อยปีเห็นจะได้นะครับ เขาดูแก่มาก แต่การเคลื่อนไหวของเขากลับดูแคล่วคล่องราวกับคนที่อายุยังไม่มากเลยนะครับพี่ แล้วเขาก็แต่งตัวด้วยชุดดำทั้งชุดแถมสวมเสื้อคลุมตัวยาวด้วยนะครับ แต่ที่ประหลาดและเตะตาสุดๆก็คือ หมวกที่เขาสวมน่ะแหล่ะครับ มันเป็นหมวกทรงสูงที่มีลายนูนต่ำเป็นหน้าของปิศาจหรือหน้าอสุรกายหลายๆตัวอยู่รอบๆหมวกน่ะครับพี่เมฆา..."
"อะไรนะ...?!" เมฆาลุกขึ้นยืนทันที ! "หมวกทรงสูงที่มีลายหน้าปิศาจงั้นรึ..?!"
ชายใส่แว่นชื่อณเดชทำตาโตแปลกใจกับอาการของเมฆา "ทำ... ทำไมหรือครับพี่...?!"
ถ้าจะแจ็คพ็อตเข้าแล้ว... ดีนะที่เราตัดสินใจมาดูเคสนี้... ! เมฆาขบคิดอย่างตื่นเต้น
แล้วเขาก็หวนนึกถึงคำพูดของหุ้นส่วนหรือคู่หูของเขาที่เป็นคนไทยแท้ และมักจะนั่งประจำที่อยู่ที่โต๊ะในสำนักงานของพวกเขา
"เมฆโว้ย(ชื่อเล่นของเมฆา)... วันนี้มีเคสหนึ่งดูน่าสนใจมากว่ะ ! " คู่หูของเขาที่ชื่อนิกบอกกับเขาทันที เมื่อเห็นเขาเพิ่งเข้ามาในสำนักงานตอนเย็น
"เคสนี้เพิ่งได้โทรติดต่อขอให้เราไปช่วยไล่ผีที่ห้องพักในคอนโดของเขาน่ะ และพอฉันฟังรายละเอียดจากคนที่โทรมาแล้ว ฉันก็คิดว่ามันมีความน่าสนใจและดูค่อนข้างจะแปลกประหลาดจากเคสอื่นๆอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ บางทีนายอาจสนใจที่จะไปรับงานนี้ เพราะอาจจะมีเรื่องลึกลับแอบแฝงที่เกี่ยวพันกับเรื่องที่นายกำลังตามอยู่ด้วยก็ได้นะ...?"
"โอเคนิก... เคสนี้โทรมาเมื่อไร แล้วมันค่อนข้างจะแปลกกว่าเคสอื่นๆยังไงรึ... ?" เมฆาทรุดนั่งมองหน้าคู่หูเขา
"เคสนี้เป็นผู้ชายโทรมา..." นิกว่าพลางเปิดสมุดโน้ตบนโต๊ะ "และโทรมาเมื่อตอนสายๆของวันนี้ เขาบอกว่าอยากให้ช่วยไปไล่ผีในห้องพักของเขา ที่มันทำให้เขากลับเข้าไปนอนในห้องไม่ได้มาเป็นอาทิตย์แล้ว แต่คราวนี้ไอ้ผีที่เขาเล่าให้ฟังนี่ มันไม่ใช่ผีปกติโดยทั่วๆไปซะทีเดียว แต่มันเป็นผีผู้หญิง... ผีผู้หญิงที่เขาคิดว่ามันออกมาจากต้นไม้ประหลาดที่เขาเพิ่งเอามาปลูกไว้ที่หลังห้องของเขานั่นเอง...!"
เมฆากระดิกหู "อืม.. น่าสนใจ ผีที่ออกมาจากต้นไม้ที่เอามาปลูกไว้ในห้องรึ...? เอาล่ะ... เอาเป็นว่าฉันจะลองไปคุยกับเขาดูสักหน่อยล่ะกันนิก โทรไปนัดสถานที่คุยกับเขาให้ที เอาใกล้ๆแถวลาดพร้าวนี่เหมือนเดิมนะ...!"
และนั่นก็เป็นเหตุการณ์ก่อนที่เมฆาจะมานั่งคุยกับชายใส่แว่นที่ชื่อณเดชจนถึงเดี๋ยวนี้
ชายชราที่สวมหมวกทรงสูงอันประหลาด บางทีอาจจะเป็นคนเดียวกับคนที่เขากำลังตามหา... ไม่... มันต้องใช่คนเดียวกันแน่ๆ
และขณะนี้มันก็กำลังได้เหยื่อรายใหม่ เหยื่อผู้นี้ก็คือ ชายใส่แว่นผู้ชื่อณเดชคนนี้ แต่... แต่ทำไมชายผู้นี้ถึงยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ได้ล่ะ เพราะเท่าที่ผ่านมา ถ้าใครได้ตกเป็นเหยื่อของไอ้เฒ่าปิศาจนั่นเข้าแล้ว ก็ยากที่จะหลุดรอดออกมาเล่าเรื่องให้ใครฟังได้...?
มันต้องมีสิ่งที่ผิดพลาดสำหรับมัน และเราก็อาจจะได้รู้สาเหตุจากปากของนายณเดชคนนี้...!
และบางที... บางทีเราอาจจะได้วิธีใหม่ๆ วิธีใหม่ที่จะอาจจะช่วยต่อต้านอำนาจอันชั่วร้ายของไอ้เฒ่านั่นได้...! เมฆาขบคิดแล้วก็ยิ้มอย่างน่ากลัว...
​
(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆนี้นะครับ)