ก็แค่(แอบ)รักเพื่อน

บทที่ 2

ผมก็แค่ก้อนหิน

At 9.40 PM.

"เป็นไรอะเรา พี่เห็นเงียบตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว"เมฆถามขึ้น เมื่อเห็นรุ่นน้องได้แต่นั่งมองแก้วในมือตัวเองเงียบๆ

"อะ เปล่า...ครับ"เสียงหวานตอบ ใบหน้าสวยแดงระรื่นจากเครื่องดื่ม ทั้งที่พึ่งดื่มไปเล็กน้อยเท่านั้น ก็คนไม่เคยดื่มอยู่ดีๆ ก็โดนบังคับจะให้ทำไงล่ะ...

'อ่า...เมาแล้วสิเรา'

"คราม"เสียงที่ครามไม่อยากได้ยินดังขึ้น ใบหน้าคมแสดงถึงความป็นห่วง แต่เขาก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน ทำให้ภูผาหน้าเสียเล็กน้อย

"เดี๋ยวผมมานะครับ"ครามลุกขึ้นยืน เซเล็กน้อย ทำไมเขารู้สึกเหมือนโลกมันเอียงจังเลยนะ

"ไหวไหม เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนก็ได้"คริสบอกเมื่อเห็นน้องรหัสเพื่อนเริ่มเดินไม่ตรงทาง

"ไม่...เป็นไรครับ"ร่างบางพูดจบก็เดินไปทันที

เขาไม่อยากอยู่ตรงนั้นนานๆ สักหน่อย การอยู่กับคนที่ตัวเองพยายามตัดใจมันยากเกินความสามารถของเขาจริงๆ ทำไมต้องแสดงว่าเป็นห่วงกันด้วยทั้งที่ไม่ต้องการเลยสักนิด แบบนี้จะให้ตัดใจได้ไง

ครามหลบมายืนมุมสำหรับสูบบุหรี่แต่ไม่ได้สูบหรอก แค่ต้องการหาที่เงียบๆ สำหรับคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ก่อนเขาก็เคยสูบนะ คงเพราะความอยากรู้อยากลองล่ะมั้ง แต่ก็เลิกไปนานแล้ว เพราะมีคนขอไว้...

"ยืนด้วยได้ไหม"ครามแทบหยุดหายใจ เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ...

'ภูผา'

"อืม"

ภูผายืนพิงข้างเขา ก่อนจะจุดบุหรี่สูบเงียบๆ ไร้ซึ่งการสนทนา และการพูดคุย บรรยากกาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ท่ามกลางควันสีขาวของบุหรี่

"คราม มึงโกรธกูเหรอ"ภูผาถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจ เพราะตลอดเวลามานี้ เขาไม่ได้คุยกับครามเลยแม้แต่น้อย เพราะเจ้าตัวเอาแต่หลบหน้า สบตาด้วยก็หันหนี จะทักทายก็แกล้งไม่เห็น อย่าคิดว่าเขาไม่สังเกตนะว่าจงใจ

"เปล่า"

'ก็เพราะมึงไง ทำให้กูเป็นแบบนี้' การหนีว่ายากแล้วการทำเป็นไม่แคร์คงยากกว่า ทำไมต้องสนด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ปล่อยเขาทิ้งไว้แบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ

อีกคนได้แต่ตอบคำถามในใจ ใบหน้าหวานหันมองไปทางอื่น พยายามไม่สนอีกคน

"แล้วทำไมมึงต้องหลบหน้ากู"

"กูเปล่า"

"อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงจงใจทำ"

"...."ร่างบางเม้มปากมองลงต่ำ เขาไม่อยากสบตากับภูผา

"คราม"ครามเลือกที่จะไม่ตอบ และปล่อยให้ความเงียบดำเนินต่อไป แต่หากอีกคนก็เริ่มจะโมโหเขาที่เอาแต่เงียบ

"มองหน้ากู"

"...."

"คราม! "

เมื่อความอดทนเริ่มหมด ภูผาจึงจับให้คนตัวเล็กหันมามองหน้าเขา แต่ความโกรธก็หมดลงเมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังน้ำตาคลอ

"..ร้องทำไม"

"อย่าจับ"ครามถอยห่างเมื่ออีกคนเอิ่มมือมาใกล้

อยากตัดใจจากเธอ ทำไมเธอต้องให้ความหวัง

ใจเราไม่ได้เข้มแข็งพอจะเก็บความรู้สึกของตัวเองได้ทั้งหมด

ขนาดหินโดนน้ำกระเซาะทุกวันยังกร่อน

แล้วใจเราที่ยังรักเธอ มีหรือจะไม่รู้สึกอะไร

"อึก.."ยิ่งครามอยู่ในอารมณ์อ่อนไหวมากเท่าไร น้ำตาที่พยายามกั้นไว้ก็ยิ่งไหลออกมา

"หยุด..เข้ามาในชีวิตกูได้ไหม.."แววตาที่สดใสตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเศร้า

"หมายความว่าไง"ภูผาถามด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมครามถึงพูดแบบนี้ ทำไม..

"...."

"มึงโกรธกูขนาดนั้นเลยหรอ "

"..."ครามส่ายหน้าได้แต่ยืนร้องไห้เงียบๆ

"คราม...กูขอโทษ"

"มึง.. ไม่ผิดหรอก..อึก"มือเล็กปิดปากพยายามกั้นเสียงร้อง เขาไม่อยากดูหน้าสมเพชกว่านี้

'กูผิดเอง'

"แล้วทำไม.."

"เพราะกู..."ถ้าบอกไปความสัมพันธ์ในฐานะเพื่อนคงจบลง แต่..ถ้าไม่บอก..เขาก็ไม่สามารถมองภูผาในฐานะเพื่อนได้อยู่ดี ไม่อยากให้อีกคนเสียความรู้สึกเพราะความรู้สึกที่เกินกว่าเพื่อนของเขาเลย..

"......."ภูผาเงียบรอฟังคำตอบ ครามหายใจออกช้าๆ ก่อนจะพูด

"เพราะกู..."

"........"

"ชอบมึง"

"........"ภูผามองหน้าครามด้วยความตกใจ อยู่ดีๆ ก็หาเสียงตัวเองไม่เจอ สมองเหมือนหยุดทำงานไป

"........"

"มึง.."ครามไม่รอฟังภูผาพูด เขาเดินออกจากตรงนั้นทันที ถึงไม่มองหน้าเขาก็รู้ว่าภูผากำลังนึกสมเพชเขาอยู่

สมเพชเขาสินะที่ดันผิดเพศ

รังเกียจเพื่อนคนนี้หรือเปล่าที่คิดเกินเลย

แต่ก็...ผิดเองแหละ

ผิดที่ดันไปรัก ผิดที่ไม่ยับยั้งความรู้สึก ผิดที่คิดมากกว่าเพื่อน

'ผิดเอง! '

----------------------------------------------------------------------------

 อ่านต่อไดที่นี่ 

https://www.readawrite.com/a/1a4299591948b1d569072d1552af3511

ฝากติด้วยนะคะ