ก็แค่(แอบ)รักเพื่อน

บทที่1
ยิ่งหนียิ่งเจอ
วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งในรั้วมหาลัย และเป็นอีกไม่กี่วันของเขาที่จะเรียนจบจากที่นี่ พร้อมกับความทรงจำที่เจ็บปวด ความทรงจำที่ว่าเขาแอบชอบ...ไม่สิ รักเพื่อนสนิท เป็นความรู้สึกบ้าๆ ที่ไม่น่าจะเกิดกับเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายด้วยกันเลยสักนิด
มือเรียวเผลอกำปากกาแน่น เมื่อคิดถึงตรงนี้
 
"น้องคราม"ร่างเล็กหันไปตามเสียง เป็นพี่รหัสเขานั้นเอง
 
"สวัสดีครับ พี่เมฆ"ครามเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะหันไปพูดดูสีหน้าปกติ
 
"ครับ"รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้
 
"พี่มานี่ มีอะไรหรือครับ? " ครามถามด้วยความสงสัย เพราะปกติ รุ่นพี่จะไม่ค่อยว่าง สักเท่าไร เหมือนกับเขาที่ต้องฝึกงานอยู่ ก็แน่นแหละปีสุดท้ายแล้วนี่ ไม่นานเขาก็ต้องหางานทำเหมือนพี่เมฆ พี่รหัสคราม
 
"คือพี่อยากจะเลี้ยงน้องก่อนจบน่ะ "
 
"ผม? "
 
"ส่งท้ายก่อนน้องจะเรียนจบไง"
 
ช่วงนี้ครามก็ว่างพอดี ไปสักหน่อยละกัน เพราะยังไงพี่เมฆก็ไม่ได้ว่างบ่อยๆ ถือเป็นการไม่เสียมารยาทด้วย
 
"ได้ครับ ตอนไหน? "
 
"พรุ่งนี้ตอนเย็นที่ร้านxxx"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร้านxxx
ครามยืนอยู่ในร้านที่พี่รหัสเขานัดไว้ แต่ไม่ใช่ร้านอาหารทั่วไปหรอกนะ แต่เป็นร้านสำหรับผู้ใหญ่ที่มีอายุมากว่า18ปี ใช่...บาร์นั้นเอง เห็นแบบนี้ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเข้านะ แต่ก็ไม่ได้มาบ่อยๆ คอไม่ได้แข็งเหมือนกับคนที่ดื่มประจำ ปกติครามจะมากับเพื่อน ดื่มก็พวกน้ำผลไม้ แม้เพื่อนจะพยายามยัดเยียดก็เถอะ
 
ใบหน้าหวานแสดงความเศร้าผ่านแววตาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะเรียกสติกลับมาเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ มือเรียวเปิดอ่านข้อความ
 
'พี่อาจไปช้าหน่อย น้องครามสั่งอะไรไปก่อนนะ'
 
 
"เอ่อ..คุณครามใช่ไหมคะ? "
 
ครามละสายตาจากมือถือก่อนจะมองไปที่คนตรงหน้า
 
"ครับ"
 
"คุณเมฆ จองที่ไว้ให้แล้วค่ะ ตามฉันมาได้เลยค่ะ"หญิงสาวพนักงานพูดจบก่อนจะเดินนำเขาไปในโซนVIP
 
 
"เชิญค่ะ"หญิงสาวผ่ายมือไปทางที่นั่งใกล้ๆ ก่อนเขาจะสักเกตุเห็นใครอีกคนนั่งอยู่
 
"!!!! "
 
'ภูผา..'
 
"ผิดที่หรือเปล่าครับ? "ครามถาม พยายามคุมเสียงไม่ให้แสดงความตกใจจนเกินไป
 
 
"ไม่นะคะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีอะไรหรือเปล่าคะ? "เธอมองครามด้วยความสงสัย เอ่..หรือเธอจำผิดกันนะ
 
"น้องผมทำอะไรให้หรือเปล่าครับ? "เสียงผู้มาใหม่ดังขึ้น ทำให้พวกเขาหันไปตามต้นเสียง ก่อนจะพบกับชายหนุ่มร่างสูง กำลังเดินตรงมาที่พวกเขา
'นี่มัน พี่รหัสภูผานิ? ' แสดงว่าที่ภูผาอยู่ที่นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วล่ะ...
"ปะ เปล่าค่ะ"เธอหลบสายตาเล็กน้อยก่อนจะก้มลง
 
"งั้นพวกผมขอตัวนะครับ"พูดจบก็โอบไหล่ครามก่อนจะพากันเดินไป
 
"พี่คริสมาทำไรที่นี้หรอครับ? "
 
"ก็..พี่ว่าจะมาเลี้ยงส่งให้ภูผาสักหน่อย ก็เลยนัดกับเมฆให้พาน้องมาด้วย"
'ขอบพระคุณพี่ในความหวังดีนะครับ! 'นึกแล้วเขาอยากจะร้องทำไมพี่เมฆถึงไม่บอกอะไรเขาเลยล่ะ แต่ก็สายไปแล้ว
 
"แต่ว่า.."ไม่ทันพูดจบก็ต้องหยุดเพราะสายตาเผลอไปสบกับ'เพื่อน'ที่นั่งอยู่ก่อน
 
"คราม.."วันนี้ภูผามาในชุดเสื้อยืดกางเกงยืนดำธรรมดาแต่เมื่อมาอยู่บนร่างของเขา กลับดูเท่และน่าสนใจอยู่ไม่น้อย
 
"ภูผา..."แววตาครามสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาอีกคน ตลอดเวลาเขาเอาแต่หลบหน้าอีกคน คงไม่แปลกที่จะทำให้เขาเป็นแบบนี้