Z-World เชื้อร้าย หายนะโลก

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด เสียงเครื่องวัดชีพจรของโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งดังขึ้น ภายในห้องขนาดกลาง ๆ ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ มีผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของชีพจรที่กำลังแสดงบนหน้าจอนอนอยู่บนเตียง

“เอ้า เร็ว ๆ เข้ามาทางนี้เลย” แพทย์ผู้หนึ่งกำลังบอกพนักงานเข็นรถที่เป็นไปด้วยเครื่องมือเสริมเข้ามาในห้อง แล้วเขาก็เข้าเดินและหยุดอยู่ตรงชายคนนั้นที่อยู่บนเตียง พร้อมกับถือกระดานตรวจเช็ค

“เอาหละ เป็นยังไงบ้าง ไหนบอกหมอมาหน่อย” แพทย์คนนั้นพูดขึ้นเพื่อถามอาการกับคนไข้

“ผมยังสบายดีครับหมอ ผมยังไหว ผมมั่นใจว่าผมต้องทำได้ ได้โปรดหมอช่วยรักษาภรรยาผมด้วยนะครับ ตามที่สัญญาไว้” คนคนนั้นตอบทันทีโดยไม่ลังเล พร้อมกับความลนลาน

“หมอทำตามที่สัญญาแน่ แต่ต้องหลังจากเสร็จการทดลองแล้วนะ” หมอทำหน้ายิ้ม

“ได้เลยครับ” ผู้ชายคนนั้นตอบทันที และแสดงความรู้สึกว่ายังมีความหวังอยู่

“งั้นพักผ่อนเถอะ หมอไม่รบกวนละ แต่ขอหมอเช็คชีพจรอีกแป๊บนะครับ” หมอพูดพร้อมกับดูหน้าจอแสดงชีพจรอยู่ และจดบันทึก

“หมอขอตัวก่อนนะ” แพทย์ผู้นั้นเดินออกไปจากห้อง

ทันทีที่แพทย์ผู้นั้นเดินออกจากห้อง มีผู้รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งรีบวิ่งตรงมาหาทันทีอย่างเร่งรีบ

“หมอครับ มีคนมาขอพบ” ยามผู้นั้นพูดอย่างรวดเร็ว

“ใครมาหาอะไรตอนนี้เนี่ย นี่ก็จะ ๔ ทุ่มละนะ” หมอตอบด้วยความหงุดหงิด

“เขาบอกว่ามาจากกระทรวงกลาโหมหนะครับ”

“งั้นรีบพาผมไปหาเลย” หมอและยามวิ่งไปทางหน้าเคาท์เตอร์ที่มียามอีกคนเฝ้าอยู่

“คุณหมอครับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เจ้าหน้าที่ผู้หนึ่งที่มาจากกระทรวงกลาโหมพูดทันทีหลังจากเห็นหมอวิ่งมา

“นี่คุณทำไมดูรีบจังเลย ผมว่าตรงนี้ไม่สะดวกคุย ไปคุยในห้องนั้นกันเถอะ” หมอพูดพร้อมกับพาเจ้าหน้าที่ผู้นั้นเดินไปในห้องของพนักงานหลังเคาท์เตอร์ และไล่ยามที่อยู่ตรงนั้นไปที่อื่นก่อนจะเข้าไป

พอเข้ามาในห้อง คนของกระทรวงเริ่มพูดขึ้นด้วยเสียงดัง “เมื่อไหร่โครงการของคุณจะเสร็จสักที”

“พูดเบา ๆ ก่อนสิ เดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอก” หมอพูดแทรกขึ้น

“โครงการของผมกำลังดำเนินอยู่ อีกไม่กี่อาทิตย์คงเสร็จ ผมตั้งในทำอย่างเต็มที่” หมอตอบด้วยความกังวลและเสียงเบาเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน

“ตอนนี้ทางกระทรวง รัฐมนตรีให้ผมรายงานการใช้งบประมาณของผมที่มันหนักหนามาก คุณรู้ไหมกว่าผมจะของบได้มันยากมากเลยนะรู้ไหม” เจ้าหน้าที่ผู้นั้นตอบอย่างวิตก

“คุณก็พูดไปสิว่าขอเวลาหน่อย โครงการนี้เป็นประโยชน์แน่นอน”

“ผมบอกไปแล้ว แต่รัฐมนตรีบอกว่าให้เวลาผมมามากแล้ว ผมก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วผมก็พูดได้แค่ว่ากำลังทำโครงการลับอยู่ รัฐมนตรีให้เวลาผมมา ๒ วัน อีก ๒ วัน ผมต้องรายงานแล้ว” คนของกระทรวงใช้น้ำเสียงกระแทก

“โครงการที่ผมทำอยู่เนี่ย เป็นประโยชน์มากเลยนะ ผมกำลังศึกษาอยู่ มันอาจจะเป็นความหวังของมวลมนุษย์ก็เป็นได้ นี่ผมจะบอกให้นะผมทดลองยาตัวหนึ่งอยู่ ซึ่งเมื่อเมื่อฉีดเข้าไปในร่างการแล้วจะทำให้คนสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ภายใน ๑๐ วิ หายขาดจากโรค เป็นประโยชน์ต่อทหารด้วย พวกคุณไม่ชอบกันหรอ” คุณหมอตอบอย่างมีเหตุผล และโน้มน้าวให้เขายอมคุยเพื่อขยายเวลา

“แต่ผมไม่สนหรอกเพราะถ้าผมไม่ทำตามนั้น ผมคงถูกปลดแน่” เจ้าหน้าที่คนนั้นตอบด้วยความกังวล

“ผมไม่สนว่าคุณจะทำยังไง แต่ผมต้องได้ข้อสรุป ได้ผลเดี๋ยวนี้” เจ้าหน้าที่ตะคอกใส่หมอ

เจ้าหน้าที่ดึงดันว่าจะเอาให้ได้อย่างกับเด็กที่เอาแต่ใจ จนหมอต้องยอมเพราะทำอะไรไม่ได้

“ก็ได้ ๆ งั้นตามผมมานี่เลย” หมอเดินออกไป ตรงไปยังห้องของคนไข้คนนั้น

“นี่ เรียกทุกคนมานี่เลยนะ เอาอุปกรณ์ทุกอย่างมาด้วย เราจะเริ่มทดสอบกันละ” หมอบอกยากพวกนั้น และเดินเข้าห้องของคนไข้ไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่คนนั้น

สักพักแพทย์คนอื่น ๆ ที่ร่วมกันทดลองก็เดินเข้ามาในห้องนั้น พร้อมกับอุปกรณ์ และตัวยาที่กำลังอยู่ในระยะการทดลองอยู่ ซึ่งอาจจะเกิดข้อผิดพลาด

“หมอครับ นี่อะไรกันครับ จะเริ่มละหรอ” คนไข้ที่อยู่ในห้องพูดอย่างตกใจ

“ใช่ครับ หมอต้องเริ่มแล้ว”

“ไหนหมอบอกว่าอีกหลายอาทิตย์ยังไงหละครับ” คนไข้ถามด้วยความสงสัย

“เริ่มเร็ว จะได้เสร็จเร็วไง จะได้รักษาภรรยาได้เร็ว ๆ ไม่ดีหรอ” หมอทำหน้ายิ้ม เสแสร้งให้คนไข้มั่นใจ

“ค....ครับ ก็ได้ครับ” ชายที่นอนอยู่บนเตียงตอบมาด้วยความวิตก

หลังจากนั้นหมอคนนั้นและคนอื่น ๆ ก็ได้เตรียมอุปกรณ์ และยาเพื่อฉีดเข้าไปในร่างชายคนนั้น

“เตรียม....ฉีดได้” ได้เริ่มฉีดยาเข้าไปในร่างชายคนนั้น แล้วสังเกตผล

“ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย นี่อย่าบอกนะว่าล้มเหลว” เจ้าหน้าที่พูดดังขึ้นมา

หลังจากที่เขาพูดมาทันใดนั้นเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ชายผู้ที่นอนอยู่บนเตียง แทบจะลุกไม่ไหว กลับมีเรี่ยวแรง ลุกขึ้นในที่สุด

“นี่ ไม่น่าเชื่อเลยว่าได้ผลจริง ๆ นะเนี่ย” แพทย์คนหนึ่งพูดขึ้นมา

แต่ความดีใจนี้ก็ต้องดับไปเหมือนกับไฟที่ติดขึ้นแล้วดับลงในพริบตา เมื่อดวงตาของแพทย์แต่ละคนต่างจับจ้องความสำเร็จ แต่ทันใดนั้นร่างของชายที่ยืนได้เพราะยา ก็เริ่มแปรสภาพ ผิวกลายเป็นสีแดงคล้ำ ซึ่งต่างจาตอนแรกที่ซีดจนดูไม่ออกว่าสีอะไร แต่กระนั้นการเปลี่ยนแปลงนี้ยังไม่น่าตกใจเท่าการที่ชายคนนั้นกระหายเนื้อและกระโจนเข้ากัดแพทย์ผู้หนึ่งทันที

“อ๊า.......................” “กรี๊ด........” เสียงตะโกนด้วยความโหยหวน และเสียงกรี๊ดของแพทย์หญิงที่ตกใจ

“เจ้านั้นมันตัวอะไรกันหนะ” เสียงของแพทย์หญิงผู้หนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความหวาดผวา

จากนั้นคืนอันแสนหรรษาและความโกลาหลก็เกิดขึ้นในโรงพยาบาลแห่งนี้