สายสืบสุดอึด

          คนที่กำลังจะจนมุมคิดหนักอย่างเต็มที่เพื่อหาทางเอาตัวรอด  และทันทีที่ฝ่ายไล่ล่าเข้ามาใกล้ตัวเขาแล้ว

          คนที่กำลังจะถูกจับได้ก็ตัดสินใจถลาพุ่งพรวดมุดเผ่นหนีเข้าไปทางใต้หว่างขาที่ยืนค่อนข้างอ้าของโอบกิจ  ที่ยืนดักอยู่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

          “เฮ้ยยย....เหวออออ!...”

          สองเสียงจากเพื่อนร่วมงานต่างรุ่น  ร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างพร้อมเพรียงกันเลยทีเดียว  เมื่อร่างทั้งสองประสานงากันแบบไม่ตั้งใจ  สืบเนื่องมาจากที่คนหนุ่มกว่าคือ  โด่งระบือได้ทำการพุ่งตัวเข้าชาร์จร่างที่ยืนอยู่ของไอ้หนุ่มยาวและ  ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่คนแก่กว่าคือโอบกิจซึ่งกำลังจะรีบเข้าตะครุบตัวของไอ้หนุ่มโรคจิตด้วยเช่นกัน

          แต่ทว่าร่างของเจ้าคนที่พวกเขาทั้งสองตั้งใจจะจับตัวให้ได้นั้น  ดันเผ่นหนีมุดเข้าใต้หว่างขาของหนุ่มใหญ่ซะก่อน  ก็เลยเป็นเหตุให้ทั้งสองต้องมาคว้าจับตัว  ของกันและกันเองไปอย่างช่วยไม่ได้

          “โธ่น้ามากอดฉันไว้ทำไมน่ะ...บ้าจัง!”

โด่งระบือร้องโวยวายลั่นพลางรีบสลัดสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของคู่หูรุ่นน้า

          “ก็ใครเขาอยากกอดเอ็งนักหนาวะ?”

คนโดนโวยวายเถียงก่อนที่จะรีบผละอ้อมแขนให้หลุดจากตัวของอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็วเช่นกัน  พลางต่อว่ากลับบ้าง

“มีแต่เอ็งนั่นแหละที่อยู่ดีๆก็ดันโผเข้าสู่อ้อมแขนของข้าเอง...ถามจริงๆเหอะเอ็งนี่ชอบผู้ชายด้วยกันรึเปล่าวะ?”

          “จะบ้ารึน้า  ฉันไม่ใช่ตุ๊ดนะจะได้ชอบผู้ชายด้วยกัน...เมื่อกี้ฉันตั้งใจจะโดดตะครุบร่างของไอ้โจรโรคจิตเอาไว้  แล้วน้านั่นแหละดันโผล่มาขวางทางไว้ทำไม?”

สายสืบรุ่นหนุ่มแหกปากต่อว่ารุ่นใหญ่กว่าอย่างไม่จริงจังในน้ำเสียงอะไรมากนักเนื่องจากยังเกรงในความอาวุโสกว่าของคนมีอายุรุ่นน้าน่ะเอง

          “ข้าไม่ได้ขวางทางเอ็งนะเว้ยไอ้โด่ง”

โอบกิจโต้คารม

“ข้าก็จะจับมันอยู่พอดีเหมือนกัน  แต่ก็ดันถูกเอ็งพรวดพราดพุ่งเข้ามาที่ตัวข้าซะก่อน”

          “น้ากะฉันดักหน้าหลังไว้อย่างนี้แล้วไอ้โจรโรคจิตนั่นมันหนีไปไหนซะล่ะ?”

โด่งระบือเปลี่ยนเรื่อง

          “ลอดขาข้าไปน่ะซีวะ”

โอบกิจบอกเสียงอ่อย

          “ก็เล่นยืนซะ  ขาถ่างขนาดนี้”

โด่งแซวยิ้มๆ

“อะไรมันก็รอดไปได้ทั้งนั้นน่ะนาฉันว่า”

          โอบกิจทำหน้ามุ่ยส่งสายตาประหลับประเหลือกให้กับคำแซวของคู่หูรุ่นหนุ่มกว่า  พลางบ่นอุบอิบ

          “เรื่องของข้าเถอะ  จะยืนยังไงก้อ”

          “ฉันว่าเรารีบไปไล่จับไอ้โรคจิตนั่นต่อเถอะ  ขืนชักช้าเดี๋ยวมันหนีไปได้หรอก”

หนุ่มสายสืบพูดเสียงรัวเร็วชวนคู่หูรุ่นน้าเสียงขรม

          ก่อนที่จะรีบโจนทะยานตามหลังไอ้หนุ่มผมยาว  ที่เห็นหลังไวๆวิ่งหนีไปข้างหน้าอยู่นั้น

          “ข้าก็ว่าหยั่งงั้นแหละ  เอ็งก็คอยต่อว่าข้าอยู่เรื่อย  ข้ามันก็อดเถียงไม่ได้ซักที”

บ่นพึมพำอีกเล็กน้อย  ก่อนที่จะวิ่งไล่ตามคู่หูรุ่นหลานไปอย่างรวดเร็ว

          “มันจะตามอะไรกันนักหนาวะไอ้ห่า...ไม่เบื่อกันบ้างรึไงเว้ย?”

ด้านไอ้หนุ่มผมยาวซึ่งทีแรกพอมุดหว่างขาของคนที่ดักหน้าได้แล้ว    และเห็นว่าพวกที่ไล่ล่าทั้งสองประสานงาชนกันเองแบบนั้นเดี๋ยวก็คงเบื่อการไล่ล่าตัวเขาไปเอง  ก็เลยทำให้ชะลอการวิ่งหนีจนช้าลง

ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด  เนื่องจากสองคนที่ไล่จับเขานั้นเพียงแค่โต้เถียงกันเล็กน้อย  ก็หันมาไปวิ่งไล่อีกจึงต้องเร่งฝีเท้าขึ้นแล้วบ่นในใจอย่างหงุดหงิด

          “อย่าหนีนะไอ้โรคจิต  ยอมมอบตัวซะโดยดี”

โอบกิจแม้จะวิ่งอยู่ด้านหลังของโด่ง  แต่ก็ตะโกนเสียงขู่ขวัญคนที่ตนเองกับคู่หูรุ่นหลานกำลังไล่ตามอยู่นี้ให้จำนน

          แต่ฝ่ายหนีไม่มีทีท่าว่าจะชะลอฝีเท้าตามเสียงขู่ของเขาเลยแม้แต่น้อย  ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปข้างหน้าแบบไม่คิดชีวิต

          “หยุดนะเว้ยไอ้โรคจิต!”

โด่งระบือส่งเสียงตะโกนไล่หลังคนที่เขากำลังวิ่งไล่อยู่นี้มั่ง

          “หยุดก็โง่ซีวะ”

คนหนีตะโกนโต้เถียงอยู่ในใจ

          “เฮ้ยไอ้โด่งข้าจะอ้อมไปดักข้างหน้านะเว้ย”

โอบกิจร้องบอกจากด้านหลังที่กำลังวิ่งอยู่

          “เอาเลยน้า...แต่คราวนี้ดักแล้วให้ระวังจะชนกันเองอีกก็แล้วกัน”

โด่งระบือร้องบอกอย่างเห็นดีด้วย  พลางเตือนท้ายเสียง

          “เออๆข้ารู้แล้ว”

รับคำแล้ว  โอบกิจก็แยกตัววิ่งไปทางด้านข้างของตัวอาคารที่กำลังจะผ่านไปนั่น  อย่างชำนาญเส้นทางเนื่องจากก่อนที่จะลงมือในการปฏิบัติการครั้งนี้  เขาและคู่หูรุ่นหลานได้ลองตรวจสอบแผนที่ทั้งหมดของวิทยาลัยแห่งนี้อย่างคราวๆมาบ้างแล้ว

          ไอ้หนุ่มผมยาววิ่งหนีไปสายตาก็สอดส่ายหาทางสลัดการไล่ตามของผู้ที่กำลังวิ่งไล่อยู่นี้ไปด้วย  แม้จะไม่เคยดูแผนที่ภายพื้นที่ทั้งหมดของวิทยาลัยนานาชาติแห่งนี้มาก่อนก็ตามที  แต่จากการที่ได้เคยมาเดินเที่ยวเล่น

ในที่แห่งนี้มาบ้างแล้วเหมือนกันบวกกับใจที่ต้องการเอาตัวรอดทำให้เขาต้องคิดหาวิธีหนีไปให้พ้นอย่างหนัก  ถ้าไม่อยากติดคุก

          “เอาล่ะคุณโรคจิตคิดว่าสิ้นสุดการวิ่งซะทีได้แล้วนะ”

โด่งระบืออ้าปากหอบไปด้วยขณะที่เอ่ยเสียงเครียดกับไอ้หนุ่มผมยาว  ซึ่งตอนนี้ได้หยุดการวิ่งหนีตรงบริเวณที่เป็นทางที่สามารถแยกไปต่อได้สามทาง  และใกล้จะถึงทางที่จะออกไปทางหน้าวิทยาลัยแล้วด้วย

ขณะที่คนถูกไล่ตามก็อ้าปากหายใจหอบราวสุนัขในหน้าร้อน  คนไล่ตามก็อ้าปากหายใจหอบไม่ต่างกัน  ทั้งสองยืนห่างกันไม่เกินห้าเมตร      พอสองหน้าส่งสายตาประสานกัน  โด่งระบือก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดข่มขึ้นมาซะก่อนทำนองเยาะเย้ย

          “เป็นไงวะล่ะ  สิ้นทางหนีแล้วสิ...อั๊วว่านะลื้อยอมให้จับซะตั้งแต่ทีแรก็ไม่ต้องวิ่งให้มันเหนื่อยเป็นหมาหอบแดดหยั่งงี้กันหรอกวะ?”

          ไม่มีเสียงตอบจากปากของไอ้หนุ่มผมยาว  นอกจากการใช้สายตาสอดส่ายมองไปรอบๆหาทางเผ่นหนีต่อไปอีก  ซึ่งดูเหมือนว่าสายสืบโด่งระบือจะพอเข้าใจความหมายในสายตาของอีกฝ่ายได้ดีเขาเลยเอ่ยดักคอขึ้นมาซะก่อน

          “นี่ลื้อคิดจะหนีไปอีกหรือวะ?”

          “เรื่องอะไรจะติดคุกกันง่ายๆล่ะคุณตำรวจ”

และแล้วไอ้หนุ่มผมยาวก็แค่นเสียงตอบ

“ถ้าอยากจะจับตัวผมให้ได้ล่ะก็  มันต้องออกเหงื่อกันเยอะๆหน่อยล่ะ”

          จบคำไอ้หนุ่มผมยาวก็เผ่นทะยานพรวดไปทางแยกซ้ายมือของตนเอง  ขณะที่เป็นด้านขวามือของโด่งระบือด้วยความว่องไวราวลิงกังก็ไม่ปาน

          “อะไรกันอีกล่ะว่ะ...นี่ใจเอ็งต้องจะให้ข้าต้องเหนื่อยไล่ตามอีกแล้วรึไงกัน?” สายสืบสุดอึดส่งเสียงบ่นด้วยความหงุดหงิด  พร้อมกับพุ่งทะยานตามร่างของอีกฝ่ายไปอย่างติดๆ

          วิ่งไล่ไปได้ไม่ไกลเท่าไรนัก  โด่งระบือก็ได้ยินเสียงของเพื่อนร่วมงานรุ่นน้าตะโกนเสียงดังเตือน

          “เฮ้ยไอ้โด่งหลบ...เดี๋ยวข้าจัดการมันเอง”

          โด่งระบือเบรกตัวโก่งอย่างทันท่วงที  ขณะที่โอบกิจก็รีบกระโจนพรวดจากช่วงกลางบันไดเข้าหาไอ้หนุ่มผมยาวอย่างรวดเร็ว  กะจะรวบตัวให้อยู่หมัดเอาเลยทีเดียว  แต่ทว่าจังหวะนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเคราะห์ดีของโจรโรคจิตหรือคราวซวยของสายสืบหนุ่มใหญ่ 

          เนื่องจากเวลานั้นเองได้มีพ่อคนหนึ่งซึ่งเข็นรถขายขนมประเภทขบเคี้ยวหลายอย่าง  ได้เข็นรถผ่านมาแบบพอดิบพอดี  จึงทำให้ไอ้หนุ่มผมยาวซึ่งชะงักร่างนิดหนึ่งก่อนที่จะคว้าดึงเอารถเข็นจากพ่อค้าขนมรถเข็นคนนั้นมาขวางกั้น

ตรงที่โอบกิจำลังกระโจนเข้าหาตัวเองอย่างเหมาะเจาะแบบพอดิบพอดี

          “เฮ้ยยย...เหวออออ...!”

สายสืบรุ่นใหญ่ร้องตกใจ  เมื่อตัวของเขานอนคว่ำหน้าอยู่บนรถเข็นคันนั้นอย่างไม่คาดคิด

          ซึ่งพอร่างอันค่อนข้างอวบใหญ่ของโอบกิจตกไปอยู่บนรถเข็นคันนั้นแล้ว  ตัวรถมันก็พุ่งออกจากมือของไอ้หนุ่มผมยาวซึ่งคว้ามันเอาไว้ในทีแรกเพื่อเอาไว้  ป้องกันตัวจากการกระโจนเข้าคว้าตัวของสายสืบหนุ่มใหญ่ทันที

          ตัวรถทะยานพุ่งพรวดไปข้างหน้าโดยมีร่างของโอบกิจนอนคว่ำหน้าอยู่บนนั้นด้วยความรวดเร็วด้วยสองแรงบวก  คือจากการผลักส่งของไอ้หนุ่มผมยาว  บวกกับทางที่รถเข็นกำลังไหลลงไปนั้นเป็นทางลาดเอียงลงด้วย

จึงทำให้ตัวรถแล่นลงไปยังถนนด้านข้างของวิทยาลัย  ที่รองรับอยู่นั่นอย่างเร็วจี๋เลยทีเดียว

          “เหวอยยย...เหวออออ...ช่วยข้าด้วยเว้ยไอ้โด่งงง....”

โอบกิจยังคงแหกปากร้องให้เพื่อนร่วมงานรุ่นหลานช่วยเสียงหลง  เนื่องจากไม่สามารถที่จะช่วยตัวเองได้

          โด่งระบือเกิดความละล้าละลัง  เนื่องจากทีแรกเขาตัดสินใจที่จะไล่ตามไอ้โจรโรคจิตผมยาวซึ่งวิ่งหนีไปแล้วอย่างต่อเนื่องให้ได้  แต่พอได้ยินคู่หูเพื่อนร่วมงานรุ่นน้าเสียงหลงให้ช่วยเช่นนั้น  เขาก็เลยต้องตัดสินใจใหม่  เปลี่ยนความตั้งใจที่จะวิ่งไปทางที่ไอ้หนุ่มผมยาวเผ่นไปนั้น

          เพื่อวิ่งไล่ตามรถเข็นที่มีตัวของโอบกิจนอนคว่ำหน้าอยู่บนนั้นแทน

          “เร็วสิโว้ยไอ้โด่ง”

โอบกิจเร่งเร้าเมื่อเห็นว่ารถที่ตนเองอยู่บนนั้นกำลังจะลงถึงช่วงที่เป็นทางสิ้นสุดระหว่างทางลาดเอียงภายในวิทยาลัย  กับพื้นถนนอยู่รอมร่อแล้ว  

          โด่งระบือเร่งความเร็วให้กับฝีเท้าของตนเองอย่างเต็มที่  แข่งกับความเร็วของตัวรถเข็นซึ่งเขามีความรู้สึกว่ายิ่งใกล้ถึงจุดสิ้นสุดเท่าไหร่  ตัวรถมันก็ยิ่งเพิ่มความเร็วในการพุ่งลงสู่เบื้องล่างยิ่งขึ้นโดยที่เขาวิ่งตามไป  ปากก็ตะโกนปลอบคนที่กำลังช่วยเหลือตนเองไม่ได้บนรถไปด้วย

          “ใจเย็นๆน้า...ฉันจวนจะจับตัวรถได้แล้ว...”

          “เหวอวว...กูตายแน่...เหวอววว...”

โอบกิจเอามือปิดหน้าแหกปากส่งเสียงลั่น  เมื่อตัวรถกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดของทางลาดเอียงในตอนนี้แล้ว

          ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่  โด่งระบือก็กระโจนพรวดคว้าเอาตัวรถเข็นเอาไว้พอดี  แต่ทว่าสายสืบหนุ่มจอมอึดกลับจับไว้ได้เพียงตัวรถเท่านั้น  เนื่องจากตัวของโอบกิจพุ่งพรวดลอยละลิ่วทะยานไปข้างหน้าหลุดจากรถอย่างรวดเร็วราวลูกปืนใหญ่ที่กำลังถูกส่งออกจากปากกระบอก

          “เฮ้ยยย...เหวอววว...!”

โอบกิจส่งเสียงหลงแทบไม่เป็นภาษาคนต่อเนื่อง

          “น้าโอบกิจ...ไม่...”

          โด่งระบือหน้าเสียร้องลั่นเอาบ้าง  เมื่อเห็นร่างของอีกฝ่ายลอยละลิ่วไปอย่างนั้น  เพราะลักษณะของเพื่อนร่วมงานรุ่นน้านั้นต้องคอหักอย่างแน่นอน  ถ้าศีรษะกระแทกกับพื้นถนนเบื้องล่างอย่างเต็มๆเข้าล่ะก็  ไม่ตายก็คางเหลืองทีเดียวแหละ

          แต่ดวงของสายสืบรุ่นใหญ่จะคงยังไม่ถึงฆาตอย่างแน่นอน  จึงดลบันดาลให้มีรถเก็บขยะที่กำลังเปิดท้ายรถ  อ้าอย่างเต็มที่ถอยเพื่อกลับรถตรงนั้นแบบพอดิบพอดี

          สวบ!

          ร่างของโอบกิจพุ่งพรวดเข้าไปในกองสารพัดขยะที่ถูกเก็บเอามารวมไว้ภายในรถคันนั้นอย่างพอดิบพอดีเช่นกัน

          “น้าโอบ”

โด่งระบือร้องเรียกพร้อมกับรีบวิ่งพรวดมาที่ตัวรถเก็บขยะ  ที่เพื่อนร่วมงานรุ่นน้ากำลังดิ้นขลุกขลักอยู่ภายในนั้น

“น้าโอบกิจ...เป็นไงบ้าง...น้า?”

          โอบกิจกระเสือกกระสนตัวอยู่แป๊บหนึ่ง  ก็โผล่หน้ามาจากกองสารพัดขยะให้เพื่อนร่วมงานรุ่นหลานได้เห็นอย่างจะๆลูกตา  พร้อมกล่าวสำทับ

          “ข้ายังไม่ตายเว้ยไอ้โด่ง...”  

          “ดีแล้วล่ะ”

สายสืบรุ่นหนุ่มกว่าบอกอย่างดีใจที่เห็นอีกฝ่ายปลอดภัย

          แต่แล้วเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้  ก่อนที่จะตามด้วยเสียงหัวเราะอีกพรืดใหญ่  เมื่อพิจารณามองโอบกิจในเวลานี้อย่างถ้วนถี่แล้ว

          “หัวเราะอะไรวะ?” ถามอย่างฉุนๆ  พลางขยับตัวปีนลงจากหลังรถเก็บขยะคันนั้นอย่าง

ทุลักทุเล

          “ก็สภาพของน้าตอนนี้น่ะ...มันดูไม่จืดเลยจริงๆนี่นา  ฮะๆๆๆ...”

(หมายเหตุ : รีดฯท่านใดที่ติดตามอ่านงานของไรท์ฯอยู่  ต้องการมีข้อตำหนิติเตียนหรือเสนอแนะอย่างไร  หรือเพียงแค่จะทักทายเฉยๆก็แชทมาได้เลยครับที่กลุ่มนิยายพวงพลอยในเฟสฯ  หรือจะเข้ามาร่วมกลุ่มกันก็ได้นะครับ  ไรท์อยากทราบผลตอบรับการเขียนงานให้ท่านอ่านกันว่าเป็นอย่างไรถูกใจหรือไม่ประการใด  ทักเข้ามานะ...)