สายสืบสุดอึด

          เอ่ยจบอ่วมก็เผ่นพรวดออกสถานที่แห่งนั้นด้วยความรวดเร็วพร้อมๆกับลูกน้องในกลุ่มทั้งหมด

                                                *        *        *

          ที่วิทยาลัยนานาชาติแห่งนั้น  ซึ่งเป็นเวลาเวลาพักลางวันของนักศึกษาทั้งหมด  ไอ้หนุ่มผมยาวคนหนึ่งซึ่งได้ทำการรวบเส้นทั้งหมดบนศีรษะของตนผูกไว้จนเป็นทรงผมเปียเรียบร้อยดีแล้ว  อยู่ในชุดคล้ายๆนักศึกษาทั่วไปของที่นี่ 

          เนื่องจากที่นี่เป็นวิทยาลัยนานาชาติ  จึงไม่ได้มีแบบฟอร์มการแต่งกายของการเป็นนักศึกษาโดยเฉพาะ  แค่แต่งกายให้ดูดีไม่น่าเกลียดจนเกินไปก็พอแล้ว  เลยทำให้สถานที่แห่งนี้นอกจากจะเป็นแหล่งรวมหนุ่มสาวจากหลายชาติพันธุ์แล้ว

วันๆของการเปิดสอนและเรียนยังเต็มไปด้วยแฟชั่นการแต่งกายที่บรรดานักศึกษาทั้งชายและหญิงต่างตกแต่งมาประชันขันแข็งกันอย่างสุดเหวี่ยงเลยทีเดียว

          ไอ้หนุ่มผมยาวที่กำลังเดินอวดโฉมขณะนี้มองเผินๆก็สามารถ  กลมกลืนไปกับนักศึกษาคนอื่นได้อย่างสบาย  แต่ทว่าท่าทางที่เดินบวกกับหน้าตาที่ค่อนข้างหื่นกามของเขาถ้ามีใครตั้งใจมองยิ่งโดยเฉพาะที่เป็นนักศึกษาสาวๆด้วยแล้ว

แทบอยากจะเดินหนีคนอย่างเขาผู้นี้ไปไกลๆเสียเหลือเกิน

เนื่องจากนักศึกษาทั้งหลายของสถาบันแห่งนี้  ก็เหมือนกับผู้คนทั่วไปในสังคมของยุคปัจจุบันที่ถือคติตัวใครตัวมัน  ไม่ค่อยสนใจกันเท่าไหร่นัก  ถ้าไม่มีเหตุการณ์อันเลวร้ายขึ้นมาต่อหน้าต่อตาจริงๆล่ะก็  ไม่มีเสียล่ะที่จะมาใส่ใจอะไรรอบตัวมากนัก

          จึงทำให้คนอย่างไอ้หนุ่มผมยาวผู้นี้  ยังอยู่ในสังคมนี้ได้อย่างสบายๆไม่เดือดร้อน  แม้จะผ่านการทำความผิดกฎหมายมามากมายแล้วก็ตามที  ดังเช่นวันนี้  ขณะที่เดินไปนั้นสายตาก็สอดส่ายหาเหยื่อไปด้วย

หายใจครืดคราดครืดคราดในลำคอพร้อมกับเลียริมฝีปากไปด้วยขณะที่มองบั้นท้ายของนักศึกษาหญิงเชื้อสายไทยฮ่องกงเข้าคนหนึ่ง

          หล่อนผู้นั้นอยู่ในชุดกางเกงรัดรูปสามส่วนสีขาว  จนแทบมองเห็นเป้าด้านหน้าได้อย่างชัดเจนว่าอะไรของหล่อนรูปร่างเป็นยังไงรวมทั้งโชว์บั้นท้ายว่าดินระเบิดขนาดไหน  ด้านบนสวมเสื้อยืดสีเขียวแขนกุดเอวลอยโชว์หน้าท้องที่เนียนขาวและรูสะดือที่บุ๋มได้รูปสวย  หล่อนยืนอยู่คนเดียวตรงบริเวณไม้เลื้อยที่ปลูกไว้เป็นซุ้มกอ

เพื่อให้ความร่มเย็นของแถวนั้นอีกที  หล่อนกำลังเคลิบเคลิ้มกับเครื่องเสียงอย่างดี  ประเภทเครื่องเสียงที่เสียบฟังไว้ในรูหูทั้งสองข้าง  ฟังแล้วคอก็ส่ายหงึกหงัก  ก้นก็ส่ายน้อยๆไปมาตามจังหวะของเสียงเพลงที่แผดอย่างเผ็ดร้อนใน 2 รูหูด้วย

เลยยิ่งเป็นการเพิ่มความกระสันที่อยากจะสัมผัสกับตรงส่วนนั้นของไอ้หนุ่มผมยาวยิ่งขึ้น

          เขามองบันท้ายของหล่อนด้วยความรัญจวนใจ  เม้มปากแล้วก็เลียริมฝีปากแก้ปัญหาปากแห้งอยู่อีกครู่หนึ่ง  หันซ้ายแลขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแถวนั้นมาคอยสนใจแล้ว  ก็ตัดสินใจตะปบจับบันท้ายของแม่สาวหมวยลูกครึ่งอนงค์นั้นอย่างเต็มมือ

ด้านเจ้าของบั้นท้ายทีแรกก็ยังไม่รู้เรื่องเนื่องจากกำลังเพลินกับเสียงเพลง  แต่พอมือของไอ้หนุ่มผมยาวเลยเถิดจากส่วนหลังมาส่วนหน้าเท่านั้นแหละหล่อนก็รู้ตัว 

          “ว้ายช่วยด้วยไอ้โรคจิตมาจับอะไรฉัน!”

แผดเสียงลั่นด้วยความตกใจระคนโกรธเคือง

          ไอ้หนุ่มผมยาวพอเห็นเหยื่อในการลูบคลำของตน  รู้ตัวและเกิดอาการโมโหขึ้นมาแล้วนั้นก็เกิดความรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมาเป็นยิ่งนัก  ทำหน้าหื่นกามให้หล่อนมองแบบจะๆอีกครั้ง  ก่อนที่จะเผ่นหนีไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่หล่อนแหกปากร้องตะโกนให้นักศึกษาแถวนั้นช่วย  ทั้งภาษาไทยและจีนปนกันไปหมด

          “ช่วยด้วย  ไอ้บ้ากามมันลวนลามฉัน...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...”

          เหล่านักศึกษาที่ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยของหญิงสาว  ต่างก็รีบมายังจุดที่หล่อนยืนตัวสั่นงันงกด้วยความรู้สึกตกใจ  กลัวและโกรธในเวลาเดียวกัน  แต่พอมาถึงไอ้หนุ่มผมยาวที่กระทำการลวนลามสาวลูกครึ่งไทยหมวยก็อันตรธานหายไปเสียแล้ว...

          ไอ้หนุ่มผมยาวให้รู้สึกเป็นสุขใจเป็นอย่างมาก  ที่สามารถปฏิบัติการอันสุนทรตามความปรารถนาสำเร็จไปแล้วด้วยความราบรื่นอย่างสาสมใจหนึ่งราย  โดยปรกตินั้นเขาจะดำเนินการอันเกี่ยวเนื่องกับการกระทำเยี่ยงนี้เพียงแค่วันละหนึ่งรายเท่านั้น

แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอย่างไร  ความต้องการด้านนี้ของเขาทำไมมันรุมเร้าขึ้นมาในจิตใจมากซะเหลือเกิน

          เขาจึงนอกเหนือกฎเกณฑ์ที่ปฏิบัติมาโดยตลอด  นั่นคือล่าเหยื่อเป็นรายที่ 2 สำหรับวันนี้  จากด้านหน้าวิทยาลัยที่เพิ่งจบการดำเนินงานอันชั่วร้ายมานั้น  ไอ้หนุ่มผมยาวกำลังสอดส่ายสายตาหาเหยื่อเพื่อสนองความต้องการด่านมืดของตนเอง

เป็นครั้งที่ 2 บริเวณพื้นที่ด้านหลังของวิทยาลัย

          พื้นที่ด้านหลังไม่ค่อยมีนักศึกษาหญิงมาชุมนุมกันมากนัก  แต่ก็พอมีบ้างประปรายให้พบเห็น  และแล้วสายตาที่หื่นกามของไอ้หนุ่มผมยาวก็ประสบกับบั้นท้ายที่ค่อนข้างโอฬารโอ่โถงกลมกลึงน่าจับน่าต้องดีเหลือเกิน

เป้าหมายที่ไอ้หนุ่มผมยาวจับจ้องตาเป็นมันนี้  อยู่ในชุดกระโปรงแบบมินิสเกิร์ตสั้นสีชมพู 

          ไอ้หนุ่มผมยาวเลียริมฝีปากด้วยความรู้สึกที่แห้งผากหายใจฝืดฝาด  จนแทบจะระงับความรู้สึกอยากเอาไว้ไม่ไหวแล้ว  เหลียวซ้ายแลขวาตามสัญชาตญาณการระแวงภัยดีแล้ว  เขาก็ตัดสินใจใช้สองมือตะปบที่สะโพกที่ค่อนข้างมโหฬารโอโถงนั้นอย่างเต็มๆทั้งสองข้าง

          ทีแรกกะเพียงแค่ตะปบสะโพกของหล่อนภายนอกกระโปรงเท่านั้น  แต่พอเห็นเหยื่ออาจจะยังไม่รู้ตัวหรืออย่างไรกันแน่  เนื่องจากไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้มาจากตัวหล่อนเลย  เขาเลยตัดสินใจถลกกระโปรงที่ค่อนข้างสั้นที่เหยื่อนุ่งอยู่  เพื่อจะตะปบจับด้านในอีกที

          แต่พอกระโปรงของหล่อนเปิดขึ้น  ไอ้หนุ่มผมยาวก็ต้องนิ่วหน้าแล้วจ้องมองตรงนั้นอย่างงุนงงด้วยสายตาพิศวงปนสงสัย  เนื่องจากภายในกระโปรงซึ่งมีกางเกงชั้นในสีชมพูที่ปิดสะโพกนั้นมีตัวหนังสือเขียนเป็นข้อความไว้ว่า

          “ยอมให้จับตัวซะดีๆไอ้โรคจิต!”

          “ใครจะจับกูวะ?”

คิ้วขมวดพึมพำกับตนเองอย่างไม่เข้าใจ

          “กูเองแหละ”

โด่งระบือบอกเสียงยียวน  พลางเอี้ยวตัวมาทำหน้าทะเล้นแค่นยิ้มให้  พร้อมกับเล็งปากกระบอกปืนพกในมือจ้องไปใส่ไอ้หนุ่มผมยาวเขม็ง  ก่อนที่จะเสียงเข้มสำทับ

“ยอมมอบตัวดีกว่านะคุณโรคจิต”

          “เฮ้ย...เหวอออ...”

ไอ้หนุ่มผมยาวร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสิ่ง  ที่สามารถใช้ในการประหัตประหารชีวิตได้จ้องอยู่ตรงหน้าอย่างนี้

          “ว่าไงวะไอ้โรคจิตจะยอมให้จับโดยดีรึเปล่า?!”

โด่งระบือตะคอกสำทับซ้ำเมื่อเห็นไอ้หนุ่มผมยาวที่ชมชอบการลูบจคลำจับสิ่งพึงสงวนของเพศตรงข้าม  ร้องเสียงหลงออกมาแอ๊ะเดียวแล้วทำท่าชะงักก้มหน้าหงุดไปเฉยๆซะหยั่งงั้นแหละ

          “เรื่องอะไรจะยอมให้จับกันง่ายๆล่ะ!...”

          พอถูกตะคอกเข้าไอ้หนุ่มผมยาวก็รู้สึกตัว  รีบเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยคำพูดสวนการตะคอกของสายสืบโด่งระบืออย่างทันท่วงที  ก่อนที่จะใช้มือปัดปากกระบอกเจ้า.44ของเขาหันเหไปอีกทาง  พลางรีบดีดตัวเผ่นจากบริเวณนั้นอย่างเร่งรีบราวลิงกังก็ไม่ปาน

          โด่งระบือซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัว  เนื่องจากไม่คาดคิดว่าไอ้โจรโรคจิตซึ่งทีแรก  เขาคิดว่าจะยอมให้จับได้อย่างง่ายๆละมุนละม่อมอยู่แล้วเชียว  ทำไมในตอนนี้ถึงออกอาการพยศราวม้าป่าขึ้นมาได้ถึงเพียงนี้

          “เฮ้ยหยุดนะมึง  ไม่งั้นกูยิง!”

โด่งระบือร้องขู่เสียงขรมพร้อมกับทำท่ายกปากกระบอกปืนขึ้นเล็งไปทางที่อีกฝ่ายกำลังเผ่นไปนั้น  แต่ไอ้หนุ่มผมยาวก็ไม่กลัวคำขู่ของเขาแม้แต่น้อย

          เพราะเพียงแค่หันมามองเห็นปากกระบอกของเจ้า.44แว๊บเดียว  มันก็ทำหน้ายักษ์แยกเขี้ยวใส่ก่อนที่จะทะยานเผ่นไปอย่างรวดเร็ว  คล้ายจะมั่นใจว่าคนที่กำลังยกปืนขึ้นเล็งขู่ในเวลานี้คงไม่กล้ายิงตนเองอย่างแน่นอน  ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ไอ้หนุ่มผมยาวคิดไว้จริงๆ

          “ไอ้โรคจิตระยำ!”

โด่งระบือกัดฟันสบถด้วยความหงุดหงิด

“ถึงกูจะยิงมึงไม่ได้แต่ก็ไล่อัดมึงได้ล่ะวะ!”

          บ่นอย่างหัวเสียพลางรีบเผ่นทะยานตามไอ้หนุ่มผมยาวไปอย่างรวดเร็ว  ปากก็ตะโกนสั่งไล่หลังพร้อมกับขู่อีกฝ่ายไปด้วยในตัว

“อย่าหนีนะไอ้โรคจิต...ยอมให้จับตัวซะดีๆ  ไม่งั้นกูยิงนะเว้ย!”

          ไม่มีการกลัวเกรงกับคำขู่ของเขาเลยแม้แต่น้อย  เนื่องจากฝ่ายหนีก็ยังคงวิ่งหนีเตลิดไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

          “ไอ้เวรตะไลเอ้ย!”

โด่งระบือสบถอย่างฉุนเฉียวอีกครั้ง  พลางวิ่งตามคนหนีไปอย่างไม่ลดละ  ปากก็ตะโกนขู่ไล่หลังไปตลอดเวลา

          “หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ยอมให้จับตัวซะดีๆ”

          “ยอมก็โง่สิวะ  ไอ้บ้า!”

ไม่หยุดเปล่า  ไอ้หนุ่มผมยาวหรือที่  โด่งระบือเรียกติดปากว่าไอ้โรคจิตยังต่อปากต่อคำกับเขาด้วยน้ำเสียงกวนโอ๊ย  สวนการขู่ไล่ตามหลังของยอดสายสืบหนุ่มฉกรรจ์

          จากสวนป่าหลังวิทยาลัยที่สายสืบกับโจรโรคจิตเพิ่งจะปะทะกันมาบ้างเมื่อครู่นี้  ทั้งสองวิ่งไล่กวดกันอย่างสุดเหยียดผ่านทางเดินเทคอนกรีตที่มีหลังคาคลุมอย่างสวยงาม  ซึ่งทางวิทยาลัยสร้างไว้เป็นทางเดินระหว่างอาคารซึ่งมีหลายตัวตึกด้วยกัน

จนสามารถที่จะมองจากที่สูงเห็นเหมือนใยแมงมุมไม่มีผิด

          “อย่าหนีนะไอ้โรคจิต...ยอมให้จับตัวซะทีซีเว้ย!”

เท้าและขาทั้งสองข้างของสายสืบโด่งประสานงานช่วยกันวิ่งไล่พร้อมกับปากก็ส่งเสียงขู่ตามติดแบบไม่ลดละ

          ทางที่ทั้งสองวิ่งไล่กวดผ่านกันไปนั้น  พอตรงไหนมีผู้คนที่เป็นนักศึกษาหรืออาจารย์  ก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย  นั่นคือแตกกระเจิงไปคนละทางสองทางร้องเสียงหลงกันอึงมี  เนื่องจากไอ้หนุ่มผมยาววิ่งหนีอย่างสะเปะสะปะหลับหูหลับตาไม่คิดชีวิต

ไม่สนใจว่าจุดที่ตนเองวิ่งผ่านไปจะเป็นที่ใดหรือ  มีใครรวมกลุ่มอยู่ตรงนั้นรึเปล่าว่ากันอย่างง่ายๆก็คือมันต้องการหนีให้ได้เท่านั้นเป็นพอ

          ส่วนสายสืบโด่งระบือก็ไล่กวดแหลกเหมือนกัน  คือคนร้ายที่เขาตั้งใจจะจับนี้วิ่งไปตรงไหนเขาก็ตามไปตรงนั้นอย่างไม่มีการลดละ  นักศึกษาหรืออาจารย์ที่อยู่ในวัยฉกรรจ์บางคน  ทำท่าจะเข้าไปหือสองคนที่วิ่งไล่กันอยู่นี้ราวกับกำลังเล่นโปลิสจับขโมยอยู่นี้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้

แต่พอมองเห็น.44กระบอกเขื่องที่  โด่งระบือกระชับแน่นติดอยู่ในมือแล้วนั้น  ไอ้ที่ว่าจะหือก็เหี่ยวแฟบพลางรีบหลบๆไปเหมือนเช่นคนอื่นๆแบบทันท่วงที

          “เฮ้ยหยุด!”

          โอบกิจซึ่งโผล่มาจากไหนไม่มีใครทันได้เห็น  เนื่องจากอยู่ดีๆก็พรวดพราดมาจากข้างทางที่ไอ้หนุ่มผมยาวกำลังวิ่งหนีอยู่นั้นดักด้านหน้าที่ไอ้หนุ่มผมยาวกำลังจะวิ่งมาถึงพอดี  ก่อนที่จะทำการยืนถ่างขา

พร้อมกับยกสองมือขึ้นมาข้างหน้าของตนเองราวกับท่าของคนที่กำลังเป็นผู้รักษาประตูในกีฬาฟุตบอล  พร้อมตวาดเสียงก้องขู่ซ้ำ

          “สิ้นสุดระยะทางการหนีของมึงแล้วไอ้โจรโรคจิต!”

          ไอ้หนุ่มผมยาวตาเหลือก   ด้วยไม่คาดคิดว่าจะถูกใครดักหน้าเอาหยั่งงี้  ทำท่าหยุดชะงักนิดหนึ่งหันหน้าหันหลังออกอาการตื่นตะหนกคิดหนักว่าจะทำยังไงต่อดี  ถึงจะหาทางหนีไปต่ออีกได้

ขณะที่ด้านหลังก็ไล่ตามจวนจะถึงตัวอยู่รอมร่อแล้ว  และด้านหน้าก็แสยะยิ้มกางมือกางขาคอยดักหน้าอยู่ซะอีก

          “ยอมๆซะเถอะวะ...ไอ้ห่า  เรื่องของเอ็งจะได้จบๆซะที”

หนุ่มใหญ่สายสืบคู่หูของ  โด่งระบือพูดจาหว่านล้อมทำนองขู่เสียงเข้ม

          ไอ้หนุ่มโรคจิตที่ทำท่าจะจนมุมขมวดคิ้วใช้ความคิดอย่างหนัก  อ้าปากหอบหายใจด้วยความรู้สึกเหนื่อยเต็มที่หลังจากที่หยุดวิ่งแล้ว  หมุนคอกลับหน้าหลังไปมาเพื่อใช้สายตามองคนที่กำลังวิ่งมาจากด้านหลังซึ่งกำลังจะถึงตัวเขาอยู่รอมร่อแล้ว

กับคนที่คอยดักอยู่ด้านหน้าซึ่งทำหน้าขึงขังรออยู่ด้วยท่าทีมาดมั่น

          “เสร็จกูล่ะไอ้โรคจิต!”

โด่งระบือตะโกนก้องพร้อมกับกระโจนเข้าหาหมายจะจับอีกฝ่ายให้ได้อย่างเต็มที่...

(หมายเหตุ : รีดฯท่านใดที่ติดตามอ่านงานของไรท์ฯอยู่  ต้องการมีข้อตำหนิติเตียนหรือเสนอแนะอย่างไร  หรือเพียงแค่จะทักทายเฉยๆก็แชทมาได้เลยครับที่กลุ่มนิยายพวงพลอยในเฟสฯ  หรือจะเข้ามาร่วมกลุ่มกันก็ได้นะครับ  ไรท์อยากทราบผลตอบรับการเขียนงานให้ท่านอ่านกันว่าเป็นอย่างไรถูกใจหรือไม่ประการใด  ทักเข้ามานะ...)