อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

    ตั้งแต่อันเดธมาอาศัยอยู่ที่หอพักนักเรียนของโรงเรียนยมทูต เขาก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องพักกับแฮมแฮม โดยไม่ออกไปไหนเลย

     " อาหารเช้ามาแล้ว" อันเดธพูดกับแฮมแฮม เมื่อเขาเห็นวงเวทที่ถูกเขียนไว้ที่โต๊ะสำหรับรับประทานอาหารเรืองแสงขึ้นมาตอนเวลา 7 โมงเช้าเหมือนเช่นทุกวัน

      " เฮ้อ..ขนมปังกับมันต้มอีกแล้ว " แฮมแฮมพูดกับอันเดธอย่างท้อแท้ แม้ว่าเสียงที่อันเดธได้ยินจะเป็นเพียงเสียงร้องของหนูก็ตาม

     " อย่าบ่นเลยแฮมแฮม " อันเดธพูดกับแฮมแฮม แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าแฮมแฮมส่งเสียงร้องจี๊ดๆ ทำไม แต่เขาก็เดาเอาว่าแฮมแฮมคงจะต้องการบ่นเรื่องมื้ออาหารของโรงเรียน ที่มีแต่ขนมปังกับมันต้มทุกมื้อ

      " วันนี้พวกเรามาเรียนเรื่องอัญมณีเวทมนตร์กัน นายเคยเห็นอัญมณีของจริงหรือเปล่า แฮมแฮม " อันเดธพูดกับแฮมแฮม หลังจากที่เขาทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว

     " อัญมณีคืออะไรเหรอ ? " แฮมแฮมถามอันเดธ ทั้งๆที่รู้ว่าอันเดธฟังไม่รู้เรื่อง และไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่แฮมแฮมต้องการจะถามได้ แต่แฮมแฮมก็ยังคงพยายามสนทนากับอันเดธ เพื่อไม่ให้อันเดธต้องพูดคนเดียว โดยไม่มีเสียงตอบรับจากคู่สนทนา

     " นายไม่รู้ว่าอัญมณีคืออะไรใช่ไหม ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พวกเรามาเรียนรู้ไปพร้อมๆกันเถอะนะ " อันเดธพูดกับแฮมแฮม ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วหยิบหนังสือที่หน้าปกเขียนว่า อัญมณีเวทมนตร์ขึ้นมาเปิดอ่านออกเสียง เพื่อให้แฮมแฮมสามารถเรียนรู้เรื่องอัญมณีเวทมนตร์ไปพร้อมๆกับตัวเอง

     " บางครั้งฉันก็สงสัยว่า นายเข้าใจที่ฉันพูดได้ยังไง หรือมันเป็นแค่ความบังเอิญ ที่นายบังเอิญเดาสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดได้ถูกต้อง " แฮมแฮมพูดกับอันเดธที่ยังคงอ่านเนื้อหาในหนังสือให้เขาฟังโดยไม่ได้สนใจว่าเขาจะส่งเสียงร้องขึ้นมาทำไม

    " จบไปบทหนึ่งแล้ว นายรู้เรื่องไหมแฮมแฮม " อันเดธถามแฮมแฮมที่กำลังนั่งแต่งขนอยู่ในกรง

     " ฉันไม่เข้าใจเรื่องที่นายอ่านให้ฟังหรอกนะ แต่ก็พอจะจำรายละเอียดได้นิดหน่อย " แฮมแฮมตอบคำถามของอันเดธด้วยเสียงร้องของหนูเหมือนเดิม

     " นายไม่เข้าใจสินะ ฉันเองก็เหมือนกัน แต่คิดว่าจำเอาไว้บ้างก็น่าจะพอแล้ว เพราะบางครั้งการเรียนหนังสือก็ไม่จำเป็นต้องใช้ความเข้าใจเสมอไป แค่ท่องจำจุดสำคัญบางอย่างของเนื้อหาได้ก็พอ " อันเดธพูดกับแฮมแฮม ก่อนที่เขาจะเริ่มอ่านเนื้อหาของบทต่อไป

     " ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้วหรือนี่ อ่านหนังสือเพลินจนลืมเวลาอีกแล้วสิเรา " อันเดธพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน เพื่อเดินไปที่โต๊ะสำหรับรับประทานอาหาร

     " อาหารกลางวันวันนี้ ก็เหมือนเดิมอีกตามเคย ไม่รู้ว่าพอเปิดเทอมแล้ว อาหารแต่ละมื้อจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า หรือที่เราต้องกินแต่ขนมปังกับมันต้ม เพราะว่าเราไม่ได้ไปทานอาหารที่ห้องอาหารเหมือนกับนักเรียนคนอื่น " อันเดธพูดก่อนถอนหายใจ แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารของตัวเองต่อไป

     " แล้วทำไมนายไม่ไปทานอาหารที่ห้องอาหาร เหมือนนักเรียนคนอื่นล่ะ " แฮมแฮมถามอันเดธ 

     " นายอยากกินมันต้มเหรอแฮมแฮม " อันเดธหันมาถามแฮมแฮมเพราะเขาได้ยินเสียงร้องจี๊ดๆของแฮมแฮม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเดาใจแฮมแฮมผิด เนื่องจากแฮมแฮมมุดตัวลงไปในขี้เลื่อยอย่างหัวเสีย

     " อ้าว ! สงสัยจะเดาผิด " อันเดธถอนหายใจ ก่อนที่จะทานอาหารของตัวเองต่อไป

     " อีกไม่กี่วันก็เปิดเทอมแล้ว ไม่รู้ว่าชีวิตของพวกเราจะเป็นยังไงต่อไปนะ แฮมแฮม " อันเดธพูดกับแฮมแฮมด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย หลังจากที่เขารับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว

    " อย่ากังวลไปเลยน่า " แฮมแฮมพยายามปลอบใจอันเดธ

    " ไม่รู้ว่าชีวิตคนเราเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่ ทำไมมันถึงได้ถูกกำหนดว่าจะอยู่หรือตายได้ง่ายๆ เพียงแค่เราไม่สามารถทำตามที่คนอื่นต้องการได้ ชีวิตของคนเรามันไร้ค่าไร้ความหมายขนาดที่จะตัดสินใจฆ่ากันได้ง่ายๆ เลยเหรอ " อันเดธพึมพำ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต่าง ที่สามารถมองเห็นสวนหย่อมข้างๆหอพักได้

     " คนที่มีความมั่นใจ และมีความพร้อมในทุกด้านนี่ดีจริงๆเลยนะ " อันเดธพึมพำอย่างเศร้าสร้อย ขณะที่ยืนมองเด็กชายหญิงสองคนวิ่งเล่นไล่จับกันอยู่ที่สวนหย่อมอย่างสนุกสนาน โดยทั้งสองคนสวมมงกุฏดอกไม้ไว้บนศีรษะ

     " ไม่รู้ว่าการสวมมงกุฏดอกไม้จะช่วยทำให้รู้สึกดีหรือยังไงนะ " อันเดธพึมพำ ก่อนที่เขาจะลองใช้เวทมนตร์ง่ายๆที่เพิ่งจะหัดเรียนด้วยตัวเองจากหนังสือเรียนวิชาคาถา สร้างมงกุฏดอกไม้ขึ้นมาจากความว่างเปล่า

     " ก็ไม่เห็นจะรู้สึกมีความสุขตรงไหน ไร้สาระจริงๆ " อันเดธพึมพำ หลังจากที่เขาลองสวมมงกุฏดอกไม้ดูแล้ว แต่ไม่พบว่าตัวเองจะรู้สึกมีความสุขขึ้นเลย เขาจึงทำให้มงกุฏดอกไม้หายไป ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะหนังสือ เพื่ออ่านหนังสือเรียนที่อ่านค้างเอาไว้

     " บางทีเราอาจจำเป็นต้องท่องจำชื่อและคุณสมบัติของอัญมณีบางอย่างเอาไว้บ้าง " อันเดธพูดหลังจากที่อ่านหนังสือเรียนไปได้ครึ่งเล่ม

      " หาว ! " แฮมแฮมหาวหลังจากตื่นขึ้นมากลางดึก 

      " นายยังไม่นอนอีกเหรอ อันเดธ " แฮมแฮมถามอันเดธที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะหนังสือ

      " ฉันทำให้นายตื่นเหรอ ขอโทษด้วย อีกสักพักฉันก็จะเข้านอนแล้วล่ะ " อันเดธหันมาพูดกับแฮมแฮม เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องของแฮมแฮม

     " นายไม่ควรหักโหมเกินไปนะ รักษาสุขภาพด้วย " แฮมแฮมพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย แม้ว่าเสียงที่ดังออกมาจะเป็นเพียงเสียงจี๊ดๆเท่านั้น

     " ขอบใจที่เป็นห่วงนะ " อันเดธพูดกับแฮมแฮม ก่อนที่เขาจะปิดหนังสือเรียน เพราะอ่านจบแล้ว