อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

      เมื่อช่วงเวลาที่แสนเงียบสงบผ่านไปช้าๆ ในที่สุดรถไฟก็จอดที่สถานีแห่งหนึ่ง

     " พวกเราถึงที่หมายแล้วใช่ไหมครับ " อันเดธถามอัศราด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง เพราะเขารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

     " จะว่าใช่ก็ใช่ล่ะนะ " อัศราพูดก่อนที่จะถอนหายใจ

     " คุณหมายความว่ายังไงหรือครับ " อันเดธถามอัศราด้วยสีหน้าสับสนมึนงง เพราะเขาแปลความหมายในคำพูดของอัศราไม่ออก

     " จากสถานีไป เธอต้องเดินเท้าเข้าไปในป่า ซึ่งต้องใช้เวลาหลายวัน กว่าจะถึงโรงเรียนยมทูต และฉันไม่สามารถเดินทางไปกับเธอได้ เนื่องจากมันเป็นการทดสอบของเธอ " อัศราพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจ ในขณะที่อันเดธลุกขึ้นยืนหลังตรง มือขวาลากกระเป๋า มือซ้ายถือกรงหนู

     " นายเหลือเวลาอีก 7 วัน ก่อนที่โรงเรียนจะเปิดเทอม ฉันหวังว่านายจะไปถึงโรงเรียนก่อนจะเปิดเทอมนะ " อัศราพูดก่อนที่ตัวเขาจะกลายเป็นกลุ่มควันแล้วจางหายไป

     " พวกเราต้องเริ่มเดินทางกันแล้วนะแฮมแฮม " อันเดธพูดกับหนูในกรงด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องโดยสารในรถไฟ

     " เด็กบางคน คงไม่ยอมลงจากรถไฟจนกว่าฟ้าจะสางสินะ " อันเดธพึมพำ เมื่อเขาลากกระเป๋าเดินผ่านห้องโดยสารห้องหนึ่ง

     " ยังไงหนูก็จะไม่ลงไปเด็ดขาด ตอนนี้ข้างนอกมืดมากเลย ทั้งๆที่จะตี5 กว่าแล้ว แต่กลับไม่มีวี่แววว่า พระอาทิตย์จะขึ้นเลย " เสียงหวานๆของเด็กสาวดังออกมาจากห้องโดยสาร ทำให้อันเดธหยุดเดินเพื่อยืนฟังคำตอบของคนที่อยู่กับเธอ

     " โซเฟีย นี่คือการทดสอบของหนูนะ เวลาทุกวินาทีมีค่า จนไม่อาจจะปล่อยให้สูญเสียไปได้ " เสียงของคู่สนทนาดังออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะโมโห แต่กลับเต็มไปด้วยความห่วงใย

     " ถ้าอย่างงั้น แม่ก็เดินทางไปกลับหนูสิคะ " โซเฟียยังคงยืนยันที่จะไม่ลงจากรถไฟ

     " พวกคนมีผู้ปกครองมาด้วยก็ดีอย่างนี้เองล่ะนะ " อันเดธพึมพำ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินจากมา แต่คำพูดบางอย่างที่ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ กลับทำให้เขาต้องรีบเดินให้เร็วขึ้น และไม่หยุดฟังการสนทนาของห้องโดยสารไหนอีก

     " ในกระเป๋าน่าจะมีพวกไฟฉายกับชุดกันฝนนะ " อันเดธที่เดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสถานีเพียงลำพังพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่เขาจะวางกรงหนูที่พื้น แล้วเปิดกระเป๋าเพื่อค้นหาไฟฉายกับชุดกันฝน

      " สวัสดี " เสียงทักทายที่ดูวังเวง ทำให้อันเดธสะดุ้งสุดตัว ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่พูดกับเขา

     " เธอเป็นนักเรียนคนแรกที่เดินลงมาจากรถไฟเลยนะ การเริ่มต้นเดินทางก่อน จะทำให้เธอได้เปรียบคนอื่น " ชายหนุ่มคนนั้นพูดกับอันเดธ ก่อนที่เขาจะส่งม้วนแผนที่กับเข็มทิศให้อันเดธ

     " เธอใช้งานแผนที่กับเข็มทิศเป็นไหม นักเรียนใหม่ " ชายหนุ่มคนนั้นถามอันเดธ หลังจากที่อันเดธรับแผนที่มาจากเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

     " ไม่เป็นครับ ผมไม่เคยเดินทางโดยใช้เข็มทิศมาก่อน " อันเดธตอบไปตามความจริง

     " เข็มทิศจะชี้ไปทิศเหนือเสมอ และนับว่าเป็นโชคดีของเธอ ที่แผนที่แผ่นนี้เป็นแผนที่เวทมนตร์ มันจึงจะมีจุดสีแดงเล็กๆที่จะปรากฏให้เห็นในแผนที่เวลาที่เธอเริ่มเดินทาง เพื่อช่วยให้เธอไม่หลงทางในป่า " ชายหนุ่มคนนั้นพูด ก่อนที่จะกลายเป็นกลุ่มควัน แล้วจางหายไป

     " ต้องรีบแล้ว " อันเดธพูดกับตัวเอง ขณะที่เขาสวมชุดกันฝน แล้วหยิบไฟฉายออกมาจากกระเป๋าเดินทาง

     " ไปกันเถอะแฮมแฮม " อันเดธพูดกับแฮมแฮม เพื่อปลุกใจตนเอง เพราะจนถึงตอนนี้คำพูดที่เขาได้ยินในรถไฟก็ยังคงดังก้องในหัวอย่างน่ารำคาญ คำพูดที่บอกว่า ' โซเฟีย ยังไงหนูก็ได้เปรียบพวกเด็กกำพร้าอยู่แล้ว เพราะแม่สอนการเดินป่าและการใช้เข็มทิศกับแผนที่ให้หนูแล้ว อีกทั้งหนูก็เคยมาทดสอบการเดินทางไปโรงเรียนยมทูตกับแม่หลายครั้งแล้ว แม่เชื่อว่าหนูต้องเดินทางไปถึงโรงเรียนยมทูตภายใน 2 วันแน่นอน '

      " อย่าคิดฟุ้งซ่านให้เสียเวลา " อันเดธตำหนิตัวเอง ก่อนที่เขาจะตรวจดูความเรียบร้อยของกระเป๋าเดินทาง แล้วเอากรงหนูใส่เข้าไปในช่องพิเศษข้างๆกระเป๋าเดินทางที่ถูกสร้างเอาไว้สำหรับการใส่กรงสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะ

     " ถ้ามีจุดสีแดงนี่อยู่ คงไม่หลงทางแน่นอน " อันเดธพูดให้กำลังใจตัวเอง เมื่อเขาเริ่มออกเดินทาง พร้อมกับดูจุดสีแดงที่ปรากฏในแผนที่ไปด้วย

     " เด็กคนนั้นเชื่อที่นายพูดมากเลยนะ ทั้งๆที่การเดินทางตามแผนที่จะทำให้เขาเดินทางช้าขึ้นแท้ๆ " หญิงสาวคนหนึ่งพูดกับชายหนุ่มที่เอาแผนที่ให้อันเดธ

     " สำหรับเด็กกำพร้า แผนที่ของฉันจะช่วยให้พวกเขาเดินทางถึงที่หมายอย่างปลอดภัย ประกอบกับการเดินทางตามแผนที่จะทำให้เขาได้พบกับอาจารย์ที่รอทำการทดสอบอยู่ตามจุดต่างๆ แม้ว่าจะใช้เวลาในการเดินทางค่อนข้างมากก็ตาม " ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

     " ถ้าพวกเด็กที่เคยมาทดสอบการเดินทางแล้ว ไม่ยอมรับแผนที่จากพวกเรา นายจะทำยังไง เรน " หญิงสาวถามเพื่อนของเธอ ขณะที่เธอมองไปที่รถไฟที่จอดสนิทอยู่ที่เดิม

     " ก็ช่างมันสิ ! " เรนตอบอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่แคร์ว่าใครจะมาเห็นหรือได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไป

     " แต่ถ้านักเรียนใหม่เดินทางไปไม่ถึงโรงเรียนยมทูต ภายในเวลาที่กำหนด พวกเราจะต้องเป็นคนสังหารพวกเขาทุกคนที่ยังติดอยู่ในป่านะ " หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจ

      " อย่ามาทำเป็นสร้างภาพหน่อยเลย ไรอา ใครกันที่ทำหน้าระรื่นทุกครั้งที่ได้สังหารนักเรียนใหม่ " เรนพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม เพราะเขารู้ดีว่าไรอาเป็นคนยังไง เขาจึงได้แต่ภาวนาให้เด็กที่เขามอบแผนที่ให้ไป สามารถเดินทางไปถึงโรงเรียนยมทูตก่อนหมดเวลาที่โรงเรียนกำหนด

     " นายพูดเหมือนเราเป็นคนชั่วร้ายมากเลยนะ " ไรอาต่อว่าเรนอย่างไม่จริงจังนัก

     " สงสัยคงไม่มีใครออกมาจากรถไฟจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแน่เลย พวกเราไปหาที่นอนพักก่อนดีไหม " เรนชวนไรอาคุยเปลี่ยนเรื่อง

      " ไม่ได้หรอก เดี๋ยวอาจารย์มาเห็นเข้าจะแย่เอา " ไรอาพูดพร้อมกับหันมองรอบๆตัว

      " น่าเบื่อจังเลยนะ " เรนบ่นก่อนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย