อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

      เมื่ออันเดธกลับมาที่รถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และกรงหนู พวกเขาก็ออกเดินทางไปสถานีรถไฟ ซึ่งสถานีรถไฟที่อัศราพาอันเดธมา มีผู้คนมากมายเดินไปเดินมาสวนทางกันจนหน้าเวียนหัว แต่อันเดธก็พยายามเดินตามอัศราให้ทัน เพื่อไม่ให้พลัดหลงกัน

       " ขอ.. " อันเดธตั้งใจว่าจะเอ่ยคำขอโทษกับชายหนุ่มที่เขาบังเอิญเดินชน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เดินชนชายหนุ่มคนนั้น แต่เขาเดินทะลุร่างของชายหนุ่มคนนั้น เขาจึงได้แต่กลืนคำขอโทษลงคอไป

     " รถไฟจะออกตอนเที่ยงคืน ตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว พวกเราจะไปนั่งรอในรถไฟเลยไหม " อัศราถามอันเดธ เมื่อพวกเขาเดินมาถึงจุดที่ผู้คนบางตากว่าตอนแรกมาก

     " ครับ " อันเดธพยักหน้า ก่อนที่จะก้มลงไปมองหนูแฮมสเตอร์ตัวน้อยที่พึ่งจะโผล่หัวออกมาจากขี้เลื่อย

     " ทางเข้าอยู่ที่ห้องน้ำชาย ห้องสุดท้าย " อัศราพูดก่อนที่เขาจะเดินนำอันเดธเข้าไปในห้องน้ำชาย แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำชายห้องสุดท้าย ที่มีป้ายแขวนว่า ห้องน้ำชำรุด

     " เอาตั๋วใส่ลงไปในชักโครกแล้วกดน้ำ " อัศราโยนตั๋วสองใบใส่ลงไปในชักโครก แล้วกดน้ำก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความมืด

     " ตามมาสิ " อัศราพูด เมื่อภาพที่เคยดำมืดสว่างอีกครั้ง ทำให้อันเดธเห็นว่า ตอนนี้พวกเขาอยู่ในรถไฟที่มีเสียงพูดคุยดังออกมาจากห้องโดยสารที่พวกเขาเดินผ่าน

     " เจอห้องว่างแล้ว " อัศราพูด เมื่อพบห้องว่าง ก่อนที่อันเดธจะเดินตามอัศราเข้าไปในห้อง

     " พวกเราต้องเดินทางอีกไกล ถ้าง่วงก็นอนพักได้ " อัศราพูด ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ในห้องโดยสาร ในขณะที่อันเดธเอาแต่นั่งมองวิวนอกหน้าต่างที่มองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความมืด

     " รถไฟกำลังจะออกจากสถานี ขอให้ผู้โดยสารทุกท่าน กรุณามาขึ้นรถไฟด้วยค่ะ " เสียงประกาศดังออกมาจากลำโพงที่ติดเอาไว้ตรงทางเดิน

      " รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวแล้ว " อันเดธพึมพำ เมื่อเขาได้ยินเสียงการเคลื่อนที่ของรถไฟ พร้อมกับภาพวิวด้านนอกหน้าต่างที่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงอย่างช้าๆ

     " ลูกไฟสีเหลืองเต็มไปหมดเลย " อันเดธอุทาน เมื่อเขาเห็นลูกไฟสีเหลืองขนาดไม่ใหญ่มากลอยอยู่ในอากาศ

      " สิ่งที่นายเห็นอยู่ตอนนี้เรียกว่าลูกไฟวิญญาณ หรือ ดวงวิญญาณของคนตาย " อัศราที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหนพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย

     " ตอนที่เดินเข้ามาในสถานีผมเดินทะลุผ่านผู้ชายคนหนึ่งครับ แต่เขาดูเหมือนจะไม่สนใจผมเลย " อันเดธตัดสินใจถามข้อสงสัยของเขากับอัศรา

     " คนที่นายเห็น คือ วิญญาณไร้สติ ที่ยังวนเวียนอยู่ระหว่างโลกปกติกับโลกหลังความตาย คนที่มองเห็นวิญญาณพวกนั้น มีแต่ยมทูตกับผู้ที่มีพลังพิเศษบางอย่างเท่านั้น " อัศราอธิบาย

     " แฮมแฮม จะมองเห็นวิญญาณพวกนั้นไหมครับ " อันเดธถามอัศราเพราะเขาเคยได้ยินมาว่าสัตว์บางชนิดสามารถมองเห็นวิญญาณได้

    " ไม่เห็นหรอก มันคงคิดว่าสถานีรถไฟที่นี่คนน้อยจัง มากกว่าที่จะคิดว่าสถานีรถไฟที่นี่มีผู้คนเดินไปเดินมาจำนวนมาก " อัศราพูดขณะที่มองไปที่หนูแฮมสเตอร์ซึ่งกำลังปั่นกรงล้ออยู่

      " ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ " อันเดธถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

      " สัตว์ก็ไม่ต่างจากคนหรอกนะ บางตัวก็มีพลังพิเศษบางตัวก็ไม่มี " อัศราพูดก่อนที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง

      " แล้วทำไมยมทูตถึงไม่พาวิญญาณไร้สติมาที่โลกหลังความตายล่ะครับ " อันเดธถามอัศรา

     " เพราะวิญญาณไร้สติยังไม่หมดเวลาที่จะอยู่ที่โลกปกติ ยมทูตอย่างพวกเราจึงไม่สามารถจับตัวพวกเขาได้ " อัศราพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ

     " แล้วถ้าวิญญาณพวกนั้นไปทำร้ายคนอื่นล่ะครับ " 

     " พวกเราช่วยอะไรไม่ได้หรอก ถึงจะเห็น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ " 

     " แย่มากเลย " 

     " ก็ไม่แย่ไปทั้งหมดหรอกน่ะ เพราะบางครั้งวิญญาณไร้สติ ก็ถูกจับไปเป็นทาส หรือไม่ก็ถูกทำให้ตายอีกครั้งและอีกครั้ง " 

     " หมายความว่ายังไงครับ ตายอีกครั้งและอีกครั้ง " 

    " ก็หมายถึงการถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมหลายๆครั้งไงล่ะ เพราะวิญญาณไร้สติจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาหลังจากที่ถูกสังหารไม่นาน ทำให้สามารถถูกสังหารซ้ำเรื่อยๆได้ จนกว่าดวงวิญญาณจะแตกสลายไปเอง " 

      " ถ้าสัมผัสตัวไม่ได้ แล้วจะสังหารได้ยังไงล่ะครับ " 

      " มีกลุ่มคนบางจำพวกที่ทำได้ แต่เชื่อเถอะว่า นายไม่อยากเจอคนพวกนั้นหรอก " 

     " นั่นสินะครับ " 

     " นายซื้ออะไรมากินบ้างหรือเปล่า " อัศราถามอันเดธ เพราะเขาเริ่มจะหิวแล้ว

     " ผมซื้อส้มมาครับ " อันเดธพูด พร้อมกับเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ข้างเตียง

     " ขอสัก 4 ลูกนะ " อัศราพูด ก่อนที่อันเดธจะส่งส้มให้อัศรา 4 ลูก

      " ยมทูตทุกคนต้องมีสัตว์เลี้ยงใช่ไหมครับ " อันเดธถามข้อสงสัยของเขา ในขณะที่อัศรากำลังนั่งปลอกส้ม

     " ใช่ " 

     " สัตว์เลี้ยงของคุณคืออะไรหรือครับ " 

     " สิงโตน่ะ หล่อมากนะ อยากเห็นไหม " 

     " ครับ " อันเดธตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น อัศราจึงหยิบนกหวีดที่ห้อยอยู่ที่คอมาเป่า ก่อนที่จะเกิดการบิดตัวของอากาศที่ข้างๆตัวอัศรา 

     " ว้าว ! " อันเดธอุทาน เมื่อเขาเห็นสิงโตสีขาวตัวใหญ่เดินออกมาจากบริเวณที่มีการบิดตัวช้าๆ

      " ไงสโนว์ ! " อัศราทักทายสัตว์เลี้ยงของเขา

      " ผมจับมันได้ไหมครับ " อันเดธถามด้วยแววตาตื่นเต้น

       " ไม่ได้หรอก มันไม่ค่อยเชื่องกับคนอื่น " อัศราพูดก่อนที่สโนว์จะแยกเขี้ยวใส่อันเดธ เป็นการยืนยันว่ามันไม่เชื่องกับคนอื่น

     " น่าเสียดายจัง คุณเลี้ยงมันมานานหรือยังครับ " 

     " ก็น่าจะเกือบสิบปีแล้วล่ะ ฉันเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันยังกลิ่นนมอยู่เลย " 

      " ผมน่าจะซื้อสัตว์เลี้ยงแบบนี้มาเลี้ยงบ้าง " อันเดธพูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย

     " อย่าเลย ฉันไม่แนะนำให้เลี้ยงสัตว์แบบนี้หรอกนะ " อัศราพูดพร้อมกับปลอกส้มลูกต่อไป ในขณะที่สโนว์นอนหลับอยู่ข้างๆอัศรา

      " ทำไมล่ะครับ " อันเดธถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ

      " อย่ารู้เลย " อัศราพูดก่อนหัวเราะแห้งๆ แล้วไม่พูดอะไรอีกเลย