อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

  " มันก็ไม่แน่หรอกนะ " โบอาพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงจริงจัง เพราะเขายังไม่อยากให้อันเดธตาย ก่อนที่เขาจะปลูกต้นจำปีเพชรให้มันโตแล้วออกดอกได้สำเร็จ
     " คุณหมายความว่ายังไงครับ " อันเดธถามโบอาด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน เพราะเขาสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบๆตัวโบอาดูจะตึงเครียดขึ้นมาอย่างกระทันหัน
    " เธอคงไม่มีญาติเรียนที่นี่สินะอันเดธ " โบอาพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจ ก่อนที่จะเดินนำอันเดธไปที่ป้อมยาม
    " ผมไม่มีญาติหรอกครับ ผมเป็นเด็กกำพร้า " อันเดธพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เมื่อนึกถึงเรื่องครอบครัว
    " เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ ฉันไม่อยากให้ใครมาได้ยินเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าเด็กนักเรียนส่วนใหญ่จะทราบความจริงเรื่องนี้อยู่แล้วก็ตาม แต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่ควรพูดออกมาอยู่ดี " โบอาพูดพร้อมกับเปิดประตูเข้าไปในป้อมยาม
     " ในนี้ดูใหญ่โตกว่าที่เห็นภายนอกนะครับ " อันเดธพูดกับโบอา เมื่อเขาเดินตามโบอาเข้ามาในป้อมยาม แล้วพบว่าข้างในป้อมยามมีขนาดใหญ่และกว้างขวางมากกว่าที่ตาเห็น เมื่อมองจากด้านนอก
    " คาถาอำพราง บวกกับเทคนิคนิดหน่อยน่ะ " โบอาพูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ เพราะเขาเป็นคนดัดเเปลงป้อมยามนี้ด้วยตัวเอง ตอนที่เข้ามาทำงานใหม่ๆ
    " เธอนั่งตรงมุมนั้นล่ะกัน " โบอาชี้ให้อันเดธนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง
    " ครับ " อันเดธพยักหน้าก่อนที่จะนั่งลง
    " เธอรู้ใช่ไหมว่าพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอม " โบอาถามอันเดธด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับอันเดธ
    " ใช่ครับ " อันเดธพยักหน้า
    " แล้วเธอรู้ไหมว่า วันพรุ่งนี้เธอต้องนำสัตว์เลี้ยงไปลงทะเบียนเรียน และก่อนที่สัตว์เลี้ยงของเธอจะเข้ารับการลงทะเบียนเรียน สัตว์เลี้ยงของเธอจะต้องเข้ารับการทดสอบกับอาจารย์ผู้คุมสอบ " โบอาพูดกับอันเดธ พร้อมกับสังเกตุปฏิกิริยาของอันเดธไปด้วย
    " ไม่ครับ ผมไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อน แต่เคยมีคนพูดให้ผมฟังว่า ถ้าสัตว์เลี้ยงไม่ผ่านการทดสอบก่อนลงทะเบียนเรียน เจ้าของกับสัตว์เลี้ยงตัวนั้นจะถูกฆ่า " อันเดธพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
     " เธอก็ทราบเรื่องนี้แล้วนี่ ทำไมถึงบอกว่าไม่ทราบล่ะ ? " โบอาถามอันเดธด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
     " ผมทราบว่า ถ้าสัตว์เลี้ยงไม่ผ่านการทดสอบก่อนลงทะเบียนเรียน เจ้าของกับสัตว์เลี้ยงตัวนั้นจะถูกฆ่า แต่ผมไม่รู้ว่าจะมีการลงทะเบียนเรียนในวันพรุ่งนี้ ผมจึงบอกคุณว่า ผมไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อน ตอนที่คุณถามผมว่า ผมรู้ไหมว่า วันพรุ่งนี้จะมีการลงทะเบียนเรียนของสัตว์เลี้ยง " อันเดธตอบโบอา
    " ถ้าเธอรู้เรื่องการลงทะเบียนเรียนของสัตว์เลี้ยงแล้ว ฉันก็สบายใจขึ้นเยอะ เพราะเธอคงเลือกสัตว์เลี้ยงมาดีแล้ว ว่าแต่เธอรู้ไหมว่า ทำไมสัตว์เลี้ยงของเธอต้องลงทะเบียนเรียน " โบอาพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายมากขึ้น พร้อมกับนั่งไขว้ขากระดิกเท้า ในขณะที่อันเดธพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองให้อยู่ในสภาวะปกติให้มากที่สุด เพราะเขาเป็นกังวลเรื่องการทดสอบในวันพรุ่งนี้มาก
    " ผมไม่ทราบครับ " อันเดธตอบตามความจริง
    " เดิมทีอาชีพยมทูตเป็นอาชีพที่ไม่จำเป็นต้องมีสัตว์เลี้ยง แต่ว่าตอนหลังโลกได้เปลี่ยนแปลงไปมาก จำนวนประชากรก็มากขึ้น อัตราคนตายต่อวันก็สูงขึ้น ยมทูตจึงจำเป็นต้องมีสัตว์เลี้ยงไว้ช่วยนำทาง เวลาไปปฏิบัติงาน และเพราะเหตุผลนั้น สัตว์เลี้ยงของยมทูตจึงต้องเข้ารับการทดสอบ เพื่อลงทะเบียนเรียน " โบอาอธิบายให้อันเดธฟัง ก่อนที่จะมองไปที่โหลปลาทองของเขา
    " สัตว์เลี้ยงของคุณคือปลาทองหรือครับ " อันเดธถามโบอา เมื่อเขามองตามสายตาของโบอาไป แล้วเห็นเพียงปลาทองตัวน้อยในโหลปลา
     " ใช่ เมื่อก่อนน่ะนะ " โบอาตอบ
     " เมื่อก่อน ? " อันเดธทวนคำตอบของโบอาด้วยน้ำเสียงมึนงง
     " ฉันหมายถึงสมัยที่ฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ " โบอาพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน เมื่อเขามองเห็นอันเดธทำหน้ามึนงง
     " แปลว่าปัจจุบันสัตว์เลี้ยงของคุณเป็นสัตว์ชนิดอื่นแล้วหรือครับ " อันเดธถามโบอา
      " เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก " โบอาพูดก่อนที่จะมองไปที่นาฬิกาติดผนังของเขา
      " ใกล้เที่ยงแล้ว เธอควรกลับไปทานข้าวกลางวันที่ห้องอาหารนะ " โบอาพูดก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
     " คุณจะไปทานอาหารที่ห้องอาหารไหมครับ " อันเดธถามโบอา
     " ไม่ล่ะ เดี๋ยวอีกสักพักภรรยาฉันคงเอาข้าวกลางวันมาส่งที่ป้อมยาม " โบอาพูดกับอันเดธ ตอนที่เปิดประตูป้อมยามให้อันเดธ
     " ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ เรื่องที่คุณเล่าให้ผมฟังมีประโยชน์กับตัวผมมากๆเลย " อันเดธพูดกับโบอา ก่อนที่จะเดินออกมาจากป้อมยาม
    " หวังว่าเธอจะไม่ตายก่อนที่ต้นไม้ที่ฉันจะปลูกให้ออกดอกหรอกนะ " โบอาพูดกับอันเดธ ก่อนที่เขาจะปิดประตูป้อมยาม
    " ผมไม่ตายง่ายๆหรอกครับ " อันเดธพูดกับประตูป้อมยาม
    " สวัสดีจ๊ะ.. เธอเป็นเพื่อนของโบอาหรือจ๊ะ ? " หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผมเป็นลอนสีน้ำตาลเข้ม พูดกับอันเดธ เมื่อเขาเดินออกมาจากบริเวณป้อมยามเล็กน้อย
     " ครับ " อันเดธพยักหน้า
     " แปลกจัง ปกติเพื่อนๆของโบอาจะอายุมากกว่านี้ เธอน่าจะเป็นเพื่อนที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มของโบอาแน่ๆเลย " หญิงสาวพูดกับอันเดธด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจางๆเท่านั้น