ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

ประมาณหนึ่งทุ่ม ระหว่างนั่งเล่นดูทีวีอยู่ห้องรับแขก อิตารัฐมนตรีก็เดินดุ่มๆ มาโยนเสื้อสูทใส่หน้าฉัน

“ต่อไปนี้เวลาได้ยินเสียงรถฉันกลับมาช่วยไปรับด้วย” เขายืนห่างจากฉัน 1 เมตร มันใกล้มากเหอะ จ้องมาแต่ละทีนึกว่าปอบเตรียมจกไส้จกพุง

“ทำไมฉันต้องไป แค่เดินเข้ามาในบ้านเฉยๆ จะตายเลยเหรอคุณ เป็นง่อยเหรอคะ”

“มันเป็นหน้าที่ อย่าขัด”

“ไม่ทำ!” ฉันโยนสูทคืนเขา เห็นฉันเป็นคนใช้หรือไง นี่แต่งเข้ามาเป็นเมียนะเว้ย

“ไอติม!”

“คะ?” จ้องมาก็จ้องกลับ กลัวที่ไหนเล่า “ทำอะไรของคุณ” เขาคว้าข้อมือฉันให้ลุกตาม จับแรงมากจนคิดว่าข้อมือฉันจะแหลกคามือเขาแล้ว

“นอกจากบนเตียงหน้าที่ของเธอคือทำตัวเป็นภรรยาที่ดี รีดผ้า จัดชุด เตรียมรองเท้า กวาดห้อง ถูบ้าน และก็รอรับฉันกลับมาบ้าน ทำให้ได้สมกับที่ครอบครัวของเธอส่งมา” แต่ฉันอยากเป็นคุณนาย! มันควรเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ

“จะมากเกินไปแล้วนะ คุณมีสิทธิอะไรมาสั่งฉัน คุณเองเถอะเคยทำหน้าที่สามีบ้างไหม” ฉันไม่ใช่ลูกชายเขานะที่จะมาบังคับซ้ายขวาได้น่ะ

“ฉันทำไปแล้วเมื่อคืน”

“ลามก แบบนั้นเขาไม่นับค่ะ สั่งแต่ฉันดูคุณสิทำฉันเป็นของลับที่เปิดเผยไม่ได้เลยใช่ไหม จะกลัวใครรู้นักหนาคะ กะอีแค่ประกาศว่ามีลูกมีเมียแล้ว”

ร่างสูงดึงฉันเข้าปะทะอก ความสูงที่ต่างกันถึง 21 เซนติเมตร ทำให้ศีรษะฉันอยู่แค่คางเขาเท่านั้น “เธอยังไม่รู้สินะว่าคุณย่าของฉันให้อะไรเป็นค่าสินสอดครอบครัวเธอบ้าง”

“สินสอดบ้าอะไรของคุณ วันนั้นเราแค่จดทะเบียนกัน ไม่เห็นมีการคุยอะไรเรื่องพวกนี้เลย” กลิ่นชักจะตุๆ แล้วสิ

“หุ้นของบริษัทในเครือโรจนกาญจน์ มูลค่ากว่า 100 ล้านบาท”

“หา!” เดาได้เลยว่าตาฉันมันโตเท่าไข่ห่าน แบบนี้สิน่าถึงคะยั้นคะยอให้ฉันแต่งกับเขานัก แม่จ๋าหนูขอสักครึ่งสิ หนูจะไม่โกรธไม่โมโหเลย

“ไม่เชื่อฉันก็โทรถามครอบครัวเธอดู เพราะฉะนั้นฉันถือว่าเธอเป็นสิทธิของสามีอย่างฉันเต็มตัว ช่วยทำให้สมกับค่าสินสอดที่จ่ายไปด้วย”

เขาสะบัดมือฉัน ขามันอ่อนจนต้องทรงตัวนั่งบนโซฟา คนมีสิทธิเหนือกว่าโยนสูทไว้ข้างๆ ฉัน ก่อนจะตรงไปยังห้องอาหาร “ฉันไม่ชอบรอใคร” เขาบอกโดยไม่หันหน้ามามอง คงจะสะใจล่ะสิที่เอาชนะฉันได้ เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า สักวันเถอะนังไอติมคนนี้แหละจะทำให้ท่านภาณินทำตัวเหมือนพระเอกในนิยายตอนท้ายที่หลงเมียจนยอมเมียทุกอย่าง สักวัน!

“ทำไมทุกคนทำกับติมแบบนี้” บ่นกับตัวเอง นั่งทำใจสักพักก่อนจะเอาสูทไปเก็บแล้วตรงไปยังห้องอาหาร

อาหารทุกอย่างถูกวางบนโต๊ะขนาดไม่กว้างมาก มีเก้าอี้นั่งได้สัก 6 คน เป็นโต๊ะกลมหมุนได้ ดังนั้นจึงไม่มีคนนั่งหัวโต๊ะเป็นประมุขเหมือนในละคร และเราก็ใช้โต๊ะเล็กแทนโต๊ะยาวที่จัดไว้อีกห้องหนึ่ง แบบนั้นน่าจะใช้ในวันรวมญาติมั้ง

“คุณบอกฉันว่าตักบาตรอย่าถามพระ หวังว่าอาหารอีสานพวกนี้คุณจะทานได้ เพราะฉันจะไม่เข้าครัวสองครั้งในวันเดียวกันแน่ เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะทานอะไรต้องระบุให้ชัดเจน ถ้าทำได้จะทำ ทำไม่ได้ก็ไม่ได้กิน จบ-นะ-คะ” ฉันออกตัวแรงก่อนที่คนตัวสูงจะว่าให้ อย่าเลือกกินเลยพ่อคู้นนน ของมันหายากนะเนี่ย

“ผมเป็นคนไม่เรื่องมาก”

จ้า! นี่ไม่เรื่องมากแล้วนะ เจ้ากี้เจ้าการยังกับเป็นเจ้าชีวิตฉัน

“อร่อยดีว่ะเจ้าภีม เนื้อไก่อะไรครับจารย์ มันดีอะ” เจ้าภัทรถามหลังชิมไปได้หนึ่งคำ สองพ่อลูกคู่เก็กก็ไม่พูดมาก กินเอาๆ หึหึ

“ของบ้านๆ น่ะ” ตอบแบบเลี่ยงๆ ไม่ได้ขี้จุ๊น้า จริงเจ๊งงง “ทานเยอะๆ นะคะ ฉันใส่ใจลงไปด้วย รับรองอร่อยไม่เหมือนที่ไหน อาหารภัตตาคารยังสู้ฝีมือฉันไม่ได้ไม่อยากจะโม้”

“แหวะ” เจ้าภัทรเบ้ปาก ฉันเลยทำใส่มันด้วยการตักผัดเผ็ดใส่จานสามีซะเลย

“ฉันว่าคุณผอมมากเลยนะคะคุณภาณิน ให้มีเนื้อมีหนังสักหน่อยจะดูดีมาก”

“ฉันออกกำลังกายทุกวัน” เขากล่าวแบบนิ่มๆ ให้เข้าใจเป็นนัยๆ ‘ผมน่ะไม่ได้ผอม นี่เรียกว่าหุ่นในฝันของสาวๆ’ เชอะ! ให้ฉันคิดแบบนี้ใช่ไหมล่ะ

เออ... คิดก็ได้ หน้าท้องเขาตอนที่ฉันเผลอสัมผัสตอนเรา... โอ๊ย! ช่างมันเหอะว่าตอนไหน เอาเป็นว่ามันแข็งโป๊กยังกับกำแพงเลยแหละ

ตอนไหนคะ ตอนหนายยยย!

สิ้นมีนาคมนี้ เท่านั้นหนาออเจ้า อย่าหาว่าข้าไม่เตือน

IG : milin1712

ทักแชทเพจมิลินท์ได้เลยคร้า

จิ้ม >> เพจมิลินท์ 

จิ้ม >>วิธีการซื้ออีบุ๊ค MEB