ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

“คือ...ติม...” เอาไงดี ไม่ได้อยากปิด แต่เปิดบ่ได้

 

“แอบกินเด็กเหรอคะน้อง ไม่ได้นะเสียจรรยาบรรณ” พี่เก้าแซว

 

“เด็กน่ะเคี้ยวง่ายเกินไปมันไม่มันส์ค่ะพี่ อย่างติมเนี่ยต้องหนังเหนียวๆ หน่อย” เป็นต้นว่าท่านชายผู้สูงศักดิ์แห่งบ้านโรจนกาญจน์ “แฮร่ๆ ล้อเล่นค่า คือติมย้ายไปอยู่บ้านญาติน่ะค่ะ บ้านเดียวกับสองเจ้านั่นแหล่ะ ติมก็เลยมีหน้าที่เป็นคนขับรถไปด้วย”

 

“แสดงว่าสองเจ้านั่นเป็นหลาน”

 

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” นับญาติแบบนี้ไม่แปลกใช่ไหมล่ะ ไม่ได้โกหกหนาแค่บอกไม่หมด “มีแค่นี้แหล่ะค่ะ จริงๆ หนา”

 

“ไม่ใช่ม้างงงง” พี่เก้าหรี่ตา คนอื่นๆ ก็จ้องเอาจ้องเอา แหม...เรื่องชาวบ้านนี่อยากรู้จัง “อะๆ ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวนี้ความลับเยอะนะเธอน่ะ”

 

“พี่เก้าก็ ติมก็เหมือนเดิมนั่นแหละ” ตรงไหนคะ! บอกหน่อยเถอะ ความสาวก็โดนเขาสอยไปแล้ว หน้าที่อะไรก็มารุมจั้ง บ้านปานวังแต่หน้าที่เหมือนคนใช้ให้เขาโขกสับ นังติมคนซวย 2018

 

ทั้งบ่ายฉันนั่งตรวจงานของนักเรียน เสร็จแล้วก็นั่งทำรายงานการปฏิบัติงานของครูผู้ช่วยที่จะประเมินเป็นครั้งสุดท้ายในอีกสองเดือนข้างหน้า เชื่อไหมว่าเป็นงานที่ฉันขยาดมากที่สุด เกลียดที่สุด ไม่รู้จะทำไปทำไม เอาจริงๆ มันก็แค่กระดาษที่ไม่มีใครสนใจเปิดดู หลายอย่างทำจริง บางอย่างเมคขึ้นมาใหม่ จำพวกวิจัยในชั้นเรียน เป็นต้น

 

อยากถามท่านรัฐมนตรีสามีฉันนักหนา มีวิธีที่ดีกว่านี้ในการประเมินไหม ดีแต่พูดว่าอยากให้ครูอยู่ในห้องเรียนมากที่สุด แต่นี่ท่านเอาโครงการต่อมิอะไรมา อบรมก็บ่อยเกิ๊น ภาระหน้าที่นอกจากการสอนก็แยะ อย่างนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปเตรียมสอนคะท่านเจ้านาย!

 

อือ... ฉันก็ลืมไปว่าการบ่นของฉันคงไม่ถึงหูเขา แล้วที่ว่านั่นสืบทอดนโยบายมาจากท่านคนเก่ามาซะส่วนใหญ่

 

“ทำไมง่วงอย่างนี้ว้า...” เปลือกตาฉันจะปิดอยู่รอมร่อ มองซ้ายแลขวาไม่มีคนในห้องหมวด ไม่มีเด็กนักเรียนเดินเพ่นพ่านเพราะเข้าห้องเรียนหมดแล้ว เอาละนะของีบสักหน่อย ชาเขียวไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยย

 

และฉันก็คิดว่าฉันหลับอยู่นานจนลืมเวลา

 

“ไฟไหม้มมมมมมม”

 

ฉันสะดุ้งตื่นก่อนจะวิ่งออกไปนอกห้อง ไม่มีควัน ไม่มีสัญญาณเตือนภัยใดๆ ทั้งสิ้น จะมีก็แต่ไอ้ลูกเลี้ยงสุดที่รักสองตัวที่นั่งจับท้องหัวเราะจะเป็นจะตายอยู่ระเบียงทางเดิน

 

“ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ ขยันสร้างแต่เรื่องนะพวกแก” ฉันค้ำเอวว่า ไม่ได้กระทบอะไรพวกมันเลย กลับหยิบมือถือขึ้นมาแชะรูปฉันซะงั้น “ภัทร์นรินทร์ลบทิ้งเดี๋ยวนี้!”

 

“สวยออกจารย์ โด่ววว” มันยังโชว์ฝีมือตัวเอง ผมเผ้าฉันไปหมด ก็คนมันเพิ่งตื่นนี่ “บอกแล้วอย่าทำการบ้านดึก เลยต้องมานั่งหลับน้ำลายยืดนี่ไง เสียภาพพจน์หมดเลยจารย์” จากอาจารย์ย่อส่วนเป็นจารย์ เออ...ฉันนี่แหละเพื่อนเล่นพวกมัน

 

“พวกเธอมาทำอะไรตรงเนี่ยห้ะ”

 

“เรามาด้วยกันไม่ใช่เหรอครับอาจารย์” เจ้าภีมเอ่ย เออแฮะ พ่อของพวกเขาสั่งฉันทำหน้าที่แม่เลี้ยงเมื่อเช้า

 

“มาด้วยแล้วไง กลับเองสิ ครูบอกไปแล้วว่าครูไม่ใช่คนขับรถของพวกเธอ” อยู่ในโรงเรียนจำต้องพูดจาให้สุภาพไว้ อย่าให้ครูติมของขึ้นนะเว้ย

 

“งี้ก็สวยดิจารย์ ผมจะฟ้องพ่อ” เจ้าภัทรขู่

 

“ฟ้องสิ ฉันก็จะฟ้องเหมือนกันว่าพวกนายทำฉันแสบนักเมื่อเช้านี้” ฉันไม่ลืมหรอกนะ รู้ด้วยว่าไอ้ตัวไหนมันกล้าทำ

 

“ทำอะไร พวกผมยังไม่ได้อะไรทำเลย อาจารย์มีหลักฐานเหรอครับ” มีที่ไหนล่ะหลักฐาน วิ่งแตกคนละทาง ไอ้เจ้าจิ้งจกตัวเล็กๆ น่ะ ถูกกับฉันซะเมื่อไหร่ เกิดพวกมันรู้ว่าฉันกล้าจับงูแต่วิ่งหนีจิ้งจก ไม่เจ้าภัทรก็เจ้าภีมหรือไม่ก็รวมถึงตัวพ่อต้องเอามาแกล้งฉันแน่ ฉะนั้นต้องนิ่งไว้ติม

 

“ไม่มี แต่ครูมั่นใจว่าเป็นฝีมือของพวกเธอ”

 

“ไม่มีก็อย่ามาปรักปรำกันเด้ ไม่งั้นผมจะแจ้งตำรวจข้อหาหมิ่นประมาท”

 

“มันจะมากเกินไปแล้วนะเจ้าภัทร พ่อเธอไม่เคยสั่งเคยสอนเลยใช่ไหมว่าเวลาพูดกับผู้ใหญ่โดยเฉพาะครูบาอาจารย์ให้มีมารยาท ไม่ใช่ต่อปากต่อคำเถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้”

 

“ไม่เอาน่า จารย์จะมาอารมณ์เสียใส่อะไรพวกผม ยังไม่ถึงวัยทองสักหน่อย ไหนอะของอาจารย์ พวกผมจะช่วยถือไปใส่รถให้” มาอารมณ์ไหนของมันอีกเจ้าเด็กนี่

 

“ไม่ต้อง เพราะฉันจะไม่ให้พวกเธอกลับบ้านด้วยเด็ดขาด” ไม่คงไม่ครูมันแล้ว

 

“อย่าเรื่องมากได้ไหมครับ ถ้าพวกผมกลับเองได้ทำไปตั้งนานแล้ว” เจ้าภีมชักสีหน้าไม่ดีใส่

 

“ทำมะ? มีตังค์นี่ ค่าแท็กซี่คงไม่มากหรอกมั้ง ไม่พอจะใส่ขันให้”

 

“เพราะท่านรัฐมนตรีไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีพวกผมเป็นลูก เข้าใจแล้วใช่ไหมครับคุณแม่นม” เจ้าภีมตอบ เหมือนเขาไม่อยากพูด เจ้าภัทรก็มีสีหน้าไม่ชอบใจด้วย

 

“เออๆ ไปนั่งรอที่ม้าหินอ่อนไป เก็บของก่อนจะตามไป” สองคนพี่น้องไปรอข้างล่าง ฉันเก็บของเตรียมจะลงไปอยู่แล้วถ้าไม่มีเสียงเรียกเข้าจากเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามา “สวัสดีค่ะ”

 

(ฉันเอง) ปลายสายบอก ได้ยินแค่นี้ฉันก็จำได้ว่าเสียงใคร

 

“ฉันไหนล่ะคะ ฉันไม่เคยรู้จักคนชื่อฉัน” ขอเอาคืนกับอิตัวพ่อแล้วกัน

 

(ฉันคือผัวครูกวินธิดา วันดี ชัดเจนไหมครับ) ชัดมาก พูดอะไรไม่เกียรติฉันเลย เอ๊ะ! หรือนี่คือการให้เกียรติแล้ว แทนตัวเองว่า ‘ผัว’ เชียวนะ

 

“อ๋อ... คุณคงโทรผิดแล้วค่ะ ฉันไม่รู้จักเมียคุณที่ชื่อกวินธิดา ว่าแต่คุณชื่ออะไรล่ะคะ”

 

(ไอติม!) เหมือนเขากำลังจะโมโหเลยแฮะ

 

“ชื่อไอติมเหรอคะ น่ารังจัง ฉันไม่เคยได้ยินผู้ชายคนไหนชื่อตะมุตะมิแบบนี้มาก่อน ชักอยากจะเห็นหน้าคุณแล้วสิ จะ Cute สมชื่อหรือเปล่า”

 

(อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ถ้าเธอยังพูดไม่รู้เรื่องอีกฉันสาบานได้ว่าคืนนี้จะไม่ปล่อยให้เธอนอนหลับสบายแน่) เล่นงี้ก็ยอมสิคร้าบ ท่านรัฐมนตรีสายหื่น

 

“มีไรก็ว่ามาค่ะท่าน”

 

(เวลาพูดกับฉันช่วยให้นุ่มนวลกว่านี้ด้วย มันจะพาลให้ฉันคิดไปถึงต้นเหง้าตระกูลของเธอว่าสั่งสอนกันมายังไง)

 

โหยยย แต่ละคำพ่อคุณเอ้ย สรรหามาจากไหนเนี่ย นิ่งๆ แต่เจ็บไปถึงไส้ติ่ง ยังไม่ตัดทิ้งซะด้วย เกิดมีปัญหาตอนนี้ไม่ดีต่อท้องไส้แน่

 

“เจ้าค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะท่าน”

 

(ไม่ต้องเรียกท่าน)

 

“อ้าว ก็ท่านเป็น...”

 

(ผัวเธอ!) ไม่ต้องย้ำขนาดนั้นก็ได้ไหม

 

“ค่ะๆ มีอะไรเรียกใช้ล่ะคะคุณหลัว” มันกระดากปากล่ะนะ เผื่อใครมาได้ยินด้วย

 

(ต่อไปนี้เธอมีหน้าที่ดูแลเรื่องมื้อเย็นภายในบ้าน ดังนั้นเธอต้องหาซื้อวัตถุดิบเอง ฉันจะโอนเงินให้หลังเราคุยกันจบ ส่วนเรื่องสองเจ้า ฉันจะคุยส่วนตัวกับเธอตอนเย็น มีคำถามอีกไหม)

 

“คุณอยากกินอะไรล่ะคะ” เรื่องอาหารไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อยู่บ้านฉันก็ทำให้พ่อกับแม่ทานประจำ

 

(โบราณว่าตักบาตรอย่าถามพระ)

 

“ก็คุณไม่ใช่...โอ๊ย! กวนประสาทฉิบหาย” พูดไม่ทันจบก็วางสายใส่ ในเมื่อไม่ให้ถามฉันก็จะจัดให้ตามที่ต้องการล่ะนะ

 

 

 

ตักบาตรอย่าถามพระ ทำกับข้าวให้หลัวก็เช่นกัน ฉันใดก็ฉันนั้น 5555

 

สิ้นมีนาคมนี้ เท่านั้นหนาออเจ้า อย่าหาว่าข้าไม่เตือน

 

 

ทักแชทเพจมิลินท์ได้เลยคร้า

 

จิ้ม >> เพจมิลินท์ 

จิ้ม >>วิธีการซื้ออีบุ๊ค MEB

 

 

ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนตรี มิลินท์ www.mebmarket.com เขาคือรัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการที่ฮอตสุดๆ ในเวลานี้ อายุ 37 ปี แต่หน้าตาเหมือนยี่สิบปลายๆ จะไม่ให้ฉันหวั่นไหวได้ยังไง วันแรกเขาก็จับฉันเข้าหอแบบไม่ทันตั้งตัว!