ข้านี่แหละ ผัวเจ้า

เรือนกายอรชรสวมอาภรณ์สีชมพูปักด้วยลายดอกไม้สีทองขับให้ผิวสีขาวเนียนสดใส ใบหน้างามแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค่อนข้างหนา คิ้วโก่งบางเป็นระเบียบสีดำเข้ม ริมฝีปากหยักสวยได้รูปสีแดงสด เจ้าของร่างระหงนั่งอยู่ปลายเตียงด้วยจิตใจกระสับกระส่าย มือบางกุมแน่นเหงื่อไหลเยิ้ม
          วันนี้เป็นวันแต่งงานของมายา นางถูกส่งเข้าหอขณะที่เจ้าบ่าวกำลังร่ำสุรากับสหาย นางนั่งอยู่เช่นนี้มาสักพักใหญ่ ภายในใจอยากหนีงานแต่งเสียให้รู้แล้วรู้รอด
          อันที่จริงมายามิอยากแต่งงานกับบุรุษผู้นี้เลย นับว่านางกับเขาเป็นคู่กัดเสียด้วยซ้ำ กระนั้นบิดานางกลับต้องการอำนาจยศถาบรรดาศักดิ์จึงคลุมถุงชนจับนางให้เป็นภรรยาเขา
          ลูสซิยุสเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งอาณาจักรเนมัมไบ เขาผู้นี้กระหายอำนาจ เขาทะเยอทะยานจากทหารตัวเล็กๆ มาเป็นจอมทัพเพียงระยะเวลาไม่ถึงสามปี
          ครั้นมายาแต่งเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่จึงได้รู้ความจริงว่าลูสซิยุสมิได้มีครอบครัวที่ใด เขาเป็นเพียงเด็กกำพร้าต้องต่อสู้ชีวิตอันโหดร้ายลำพังจนสามารถก้าวสู่ผู้เป็นใหญ่ในวัยยี่สิบห้าปีเท่านั้น
          นางมิแปลกใจเลยว่าเหตุใดเขาถึงได้ดิบเถื่อนเช่นนั้น การที่นางมิชอบนิสัยป่าเถื่อนของเขาก็สมควรอยู่ เพราะบุรุษที่นางพึงใจนั้นต้องมีนิสัยอ่อนโยน สุขุมเยือกเย็น ไม่โผงผางเฉกเช่นเจ้าบ่าวคนนี้
          ปัง!                                                                                                                                   
          มายาสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้น ดวงตากลมโตคู่งามชำเลืองมองชายหนุ่มเดินโซเซเข้ามาในห้องนอน หัวใจดวงน้อยพลันเต้นตุบตับจับจังหวะมิได้ ครั้นนางจะลุกหนีเขามือใหญ่กลับคว้าร่างระหงดึงไปปะทะแผ่นอกหนาแกร่งเสียก่อน
          “ปล่อยข้า!” เสียงหวานสั่งเฉียบขาด
          “หึๆ ร้ายเสียจริงนะแม่เสือน้อย ครานี้ข้าเป็นผัวเจ้าแล้ว อย่างไรเสียเราต้องนอนร่วมเตียงกัน เจ้าจะดิ้นไปไย”
          ลูสซิยุสมองภรรยาที่กำลังดีดดิ้นสุดฤทธิ์ในอ้อมแขน นางมิเคยชอบเขาแม้เพียงนิดเขารู้ดี ทุกครั้งที่พบกันนางมักใช้วาจาเสียดแทงใจดำเขาเสมอ ทำให้เขาเกลียดขี้หน้านางไม่แพ้กัน
          กระนั้นโชคชะตาก็เล่นตลกให้มายาเป็นภรรยาเขา ช่างน่าขัน หากไม่เพราะเขาเกรงใจที่ปรึกษาพระราชาเช่นบิดานาง มีหรือเขาจะยอมแต่งงานกับนาง
          “ข้ามิเคยอยากเป็นเมียท่าน! ข้าจะกลับบ้าน” มายารู้ว่าประโยคหลังเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ทว่านางรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ
          “หืม…กลับบ้านหรือ” ลูสซิยุสเลิกคิ้วหนาข้างหนึ่ง “บ้านเจ้าก็คือบ้านข้า เจ้าจะกลับไปที่ใดกัน”
          “ข้าก็กลับบ้านเดิมของข้าไง ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”
          “บ้านเจ้าอยู่ตรงนี้ มามะ มาเป็นเมียข้าเถิด ข้าอยากเต็มทนแล้ว”
          อาจเป็นเพราะฤทธิ์สุราด้วยกระมัง เพียงสัมผัสรูปร่างนุ่มนิ่มตรงหน้าอารมณ์กำหนัดแตกตื่นเสียจนร่างกายแกร่งสั่นสะท้าน แม้เขาไม่เคยนึกชอบมายามาก่อน แต่ยามนี้รูปร่างที่มีทรวดทรงโค้งเว้าเย้ายวนตรงหน้าช่างเชิญชวนให้เขาสัมผัสมันยิ่งนัก