Soft place to fall

0. ถ้าพระอาทิตย์จะลาแล้ว เช่นนั้น นางลาด้วยได้หรือไม่

ร่างกลมป้อมของเด็กหญิงวัยห้าขวบนั่งห้อยขาอยู่กับขอบทะเลสาบในพระราชวังที่ทั้งลึกและกว้าง เงาดำที่เห็นว่ายไปมานั้นเป็นปลาหลากหลายชนิดที่พระเจ้าแผ่นดินโปรดให้เลี้ยงไว้ อยู่แซมกับดอกบัวหลายสายพันธุ์ รอบๆทะเลสาบมีไม้พุ่มตัดแต่งอย่างสวยงาม หากไม่ได้สังเกตจริงๆก็คงไม่มีใครมองเห็นเด็กน้อยผู้นี้ที่อยู่ด้านหลังพุ่มนั้น

แสงตะวันที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้าย้อมท้องนภาให้มีสีสันที่ตัดกัน

ถ้าพระอาทิตย์จะลาแล้ว เช่นนั้น นางลาด้วยได้หรือไม่

เสียงของความครึกคื้นดังให้ได้ยินเพียงแว่วเพราะเด็กน้อยเลือกเดินห่างออกมาไกลจนมานั่งที่ริมทะเลสาบนี้

นี่เป็นงานเลี้ยงต้อนรับแม่ทัพนายกองแห่งแคว้นฉินที่นำทัพกลับจากศึกต่อต้านการรุกรานของแคว้นหานพร้อมชัยชนะด้วยเวลาเพียงสองเดือน ทหารจากแคว้นฉินที่นำโดยแม่ทัพเฉิงจิ๋นหลี่ และแม่ทัพเสิ่นอวี่ซิง สามารถปราบปรามข้าศึกที่ยกทัพมาจากทางเหนือจนแตกพ่าย และยังสามารถตีข้ามไปยังฝั่งเมืองเหอซาน เมืองท่าสำคัญของแคว้นหาน ยึดครองเส้นทางการค้าทางเรือไว้ได้อีก เท่ากับว่า นอกจากจะชนะศึกทางทหารแล้ว ยังสามารถจัดการไม่ให้แคว้นหานสามารถฟื้นตัวขึ้นมาได้ภายในช่วงสิบปีนี้อีกด้วย

แล้วเหตุใดเด็กน้อยจึงสามารถมานั่งเล่นภายในวังได้เล่า

เปล่าหรอก เธอไม่ใช่องค์หญิง เพียงแค่เธอเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของแม่ทัพคนสำคัญของงานนี้ต่างหาก

หลินฮุ่ยหมิ่นถอนใจให้กับความเอาใจใส่ที่แม่ทัพใหญ่มีต่อบุตรสาว เด็กหญิงวัยห้าขวบสามารถออกมานั่งเล่นเพียงคนเดียวอยู่นานสองนานได้ก็ย่อมแสดงถึงความรักที่บิดามีต่อบุตรได้ว่าเหลือสักเท่าใด

.. เฉิงฮุ่ยหมิ่น น้าโชคดีกว่าหนูที่ครอบครัวของน้าเห็นน้าเป็นแก้วตาดวงใจ ไม่แพ้น้องชายเลย

หลินฮุ่ยหมิ่นมีชีวิตอยู่มาจนอีกเดือนเดียวก็จะขึ้นเลขสามแล้ว ชีวิตในตอนนั้นกำลังไปได้สวย หล่อนจบแพทย์ประจำบ้าน ได้เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมทั่วไปแล้ว

บอร์ดที่แลกมาด้วยน้ำตาไม่รู้เท่าไหร่ แลกมาด้วยสุขภาพทางกาย รวมไปถึงหัวใจ

..โชคดีที่ครอบครัวยืนอยู่เคียงข้างเธอเสมอ

หลังการเทรนที่แสนทรหดสิ้นสุดลง เธอจบออกมากลายเป็นสตาฟของโรงพยาบาลที่สามารถฝึกสอนแพทย์ประจำบ้านเองได้ เธอถูกเรียกว่า “อาจารย์” แล้ว อยู่ในสถาบันที่รักใคร่กลมเกลียว สตาฟรุ่นอาวุโส รุ่นกลาง ต่างดูแลสตาฟรุ่นเล็กเป็นอย่างดี บรรยากาศยามมีกิจกรรมวิชาการก็เป็นไปอย่างสนุกสนาน ให้ความร่วมมือและคอยช่วยเหลือ

เพียงแค่เธอเจอเคสที่ยาก ในแง่ของการตัดสินใจหรือการผ่าตัด เธอสามารถขอคำแนะนำและคำปรึกษาได้ตลอด บางครั้งพวกเขาเข้ามา ‘เดินเล่น’ ในห้องที่เธอกำลังผ่าตัด พร้อมให้คำชี้แนะ หรือไม่ก็ เข้ามา ‘เล่น’กับเธอด้วยเสียเลย

สาขาที่เธอเรียนมาออกจะต่างกับสาขาอื่นอยู่บ้าง แม้จะมีข้อกำหนด หรือแนวทางการรักษาที่เป็นมาตรฐานอยู่แล้ว แต่ ในรายละเอียด ในแง่ของทางศัลยกรรมย่อมมีจุดที่แตกต่างกัน ประสบการณ์คือสิ่งที่สำคัญมากในการตัดสินใจ ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าความรู้ และประสบการณ์ยังเป็นตัวพัฒนาฝีมือในการผ่าตัดอีกด้วย

Newbie surgeon เช่นเธอกำลังไฟแรง อยากทำเคส อยากผ่าตัด แน่นอนว่าต้องตั้งอยู่บนมาตรฐานการรักษา เพราะนี่คือชีวิตเธอ คือสิ่งที่เธอใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อแลกมันมา

หลินฮุ่ยหมิ่นได้อยู่กับสิ่งที่รักเพียงหกเดือน ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกพรากไปจากอุบัติเหตุที่เธอไม่ได้เป็นผู้ก่อ

ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นยังคงหลอกหลอนเธอเรื่อยมา ขณะที่เธอกำลังเดินเล่นอยู่กับหลานสาว รถจักรยานยนต์ที่ขับออกนอกเส้นทางพุ่งมายังทิศที่เธอกับหลานสาวยืนอยู่ด้วยความเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป สิ่งที่เธอคิดได้ในเวลานั้นคือปกป้องหลานไว้

เด็กหญิงวัยสามขวบถูกผลักออกไปให้ห่าง หลานสาวของเธอได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อย มีแค่แผลถลอกที่แขนกับขาเท่านั้น คู่กรณีศีรษะและช่องอกถูกกระแทกอย่างรุนแรง ต้องนอนรักษาตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก และถึงแม้จะรอดมาได้ก็คงต้องเป็นเจ้าชายนิทรา

ส่วนตัวเธอเอง ..

ด้วยแรงกระแทกจากรถที่ดันตัวเธอไปติดกับกำแพงร้านที่อยู่ด้านหลัง หลอดเลือดแดงใหญ่ในช่องอกฉีกขาด หลินฮุ่ยหมิ่นเสียชีวิตทันที ณ จุดเกิดเหตุ

วิญญาณของหญิงสาววัยใกล้สามสิบถูกพามายังสถานที่แห่งหนึ่ง ไม่มีนรก ไม่มีบัลลังก์ใดๆ มีเพียงม่านหมอกที่อยู่รอบตัวกับเด็กสาวที่ดูอายุแล้วน่าจะอยู่ในวัยมัธยมปลายยืนยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า

ร่างอรชรที่มีทรวดทรงทุกอย่างที่หญิงงามควรจะมี ดวงหน้าขาวเนียน คิ้งเรียวโก่งได้รูป จมูกที่รับกับทรงหน้าและริมฝีปากระเรื่อ ในชุดยาวสีขาวพิสุทธิ์ สวยงามราวกับเทพธิดาในนิยายจีนที่เธอเคยอ่าน

เด็กสาวตรงหน้าเธอหัวเราะคิก

“ฮุ่ยหมิ่น เจ้าจะทำข้าลอยได้อยู่แล้วนะ”

หลินฮุ่ยหมิ่นขมวดคิ้วแน่น โอเค ไม่ได้อยากทำเพื่อเพิ่มรอยย่นสักเท่าไหร่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งในเมื่อเธอได้ตายไปแล้วนี่นา

“คุณอ่านใจฉันได้เหรอ” ถามเสียงเบาด้วยไม่สงสัยเท่าไหร่นัก นี่โลกของวิญญาณ เรื่องลี้ลับหลังความตายไม่เคยมีใครรู้ความจริง และคนที่รู้ก็ไม่เคยมีโอกาสนำมาเล่าสู่กันฟัง อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

“แน่นอน อ้อ อีกอย่างนะ ข้าแก่กว่าเจ้าแน่นอน แม่เด็กน้อย”

..หืออ ใครนะเด็กน้อย นี่ป้าจะสามสิบอยู่แล้วน้องสาว

หลินฮุ่ยหมิ่นไม่ได้แสดงออกอะไรไปมากกว่าการคิดในใจ

“เจ้าสามสิบ ส่วนข้าน่ะ สามร้อยแล้ว” เทพธิดาตรงหน้าเธอยังคงตอบพร้อมยิ้มละไม

“อ่า เหรอ โอเค” นิ้วชี้กลมป้อมยกขึ้นถูปลายจมูกอย่างเขินๆ

“พร้อมที่จะไปแล้วหรือยัง ฮุ่ยหมิ่น”

คำถามนี้ทำให้หัวใจของหญิงสาวปวดแปลบ แม้เมื่อครู่จะมองทุกอย่างเหมือนรับความจริงได้

แต่.. ใครพร้อมจะไปกัน ชีวิตจริงๆของเธอในฐานะศัลยแพทย์เพิ่มเริ่มมาได้เพียงหกเดือน ERCP Whipple hepatectomy เธอยังทำไม่ได้เลย เธอยังอยากเรียนต่อด้านtransplantที่ยุโรปอยู่นะ

ยังอยากอยู่กับครอบครัว ครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น

เธอยังมีสัญญา ยังมีสิ่งที่ติดค้างอยู่ เธอไม่อยากตายตอนนี้

แต่.. ใครให้เทียนของชีวิตเธอดับลงกันเล่า

“ฉันไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม .. เอาเถอะ จะให้ฉันไปนรกหรือสวรรค์ล่ะ”

หมอเป็นอาชีพที่ได้บุญ ได้ขึ้นสวรรค์ ใครกันนะบอกไว้ เธอไม่เชื่อหรอก ที่ทุ่มสุดตัวรักษาไปนั่นเธอไม่เคยหวังให้เป็นบุญคุณแม้สักครั้ง แค่ต้องการคงเกียรติในอาชีพและเกียรติของตัวเองไว้เท่านั้น ให้เงยหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดิน

“ไม่ใช่ทั้งสอง ชะตาของเจ้าต้องไปอยู่ในอีกที่หนึ่ง ฮุ่ยหมิ่น สวรรค์เบื้องบนเมตตาเจ้านัก”

ทันทีที่เทพธิดาตรงหน้าเธอวาดมือ แสงขาวสว่างวาบก็คล้ายจะระเบิดขึ้น พาให้สองตาของหลินฮุ่ยหมิ่นพร่าพราย

รู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าเธอมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงวัยห้าขวบผู้นี้แล้ว