ให้ผมปกป้องรักของคุณ

เตโชพฤกษ์เดินเข้ามาด้วยเครื่องแต่งกายใหม่ เขาคงแค่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเตรียมไปบริษัท รณกฤตไม่คิดว่าเขาจะมาเช้าขนาดนี้

เตโชพฤกษ์ เมื่อเขาไม่เห็นคุณิตา บนเตียงคนไข้ เขาหัวร้อน และหงุดหงิดมาก เขาเหวี่ยงหมัดใส่หน้า รณกฤต ทันที เมื่อไม่เห็นคุณิตา และเขาคงรับรู้มาจากการ์ดบ้างแล้ว น่าจะเป็นสัญญาณเรียกระดมพล รณกฤต ปากแตก มีเลือดออกมุมปาก รณกฤตก้มหน้ามองพื้น เพราะยอมรับผิดในสิ่งที่พลาด สำหรับเขาแล้วเตโชพฤกษ์คือเจ้านายที่มีสิทธิ์ทุกอย่างที่จะทำอะไรก็ได้

“แกคงรู้ว่าฉันทำโทษแกเรื่องอะไร เพราะแกไม่ใช่คนโง่ งานแค่นี้แกยังพลาด ฉันไว้ใจแกมากที่สุด แต่แก.....”

ยังไม่ทันที่เตโชพฤกษ์จะพูดจบก็มีการ์ดสองคนนำตัวคุณิตามายังห้องคนไข้

“ปล่อยยยยยย” คุณิตาขัดขืน แต่เมื่อเห็นเตโชพฤกษ์ท่าที่ขัดขืนก็อ่อนลง รณกฤต มองหน้าลูกน้องทั้งสองแล้วพยักหน้าเป็นการบอกว่าให้ปล่อยเธอ

เตโชพฤกษ์เดินเข้ามาใกล้คุณิตา คุณิตาร่นถอยหลังแล้วมาหยุดลงที่เตียงคนไข้ ด้วยความกลัว มือหนาของเขาคว้าข้อมือคุณิตาไว้ทั้งสองข้าง แล้วใช้แรงผลักเธอลงที่เตียงคนไข้ ใบหน้าสองใบใกล้กันแทบจะเป็นใบหน้าเดียวกัน คุณณิตาหลบตา ก้มหน้าลง เขาตวาดใส่

“มองหน้าฉันเดี๋ยวนี้” เตโซพฤกษ์สั่งเสียงแข็ง แต่คุณิตายังสั่นด้วยความกลัว ไม่กล้ามองหน้า เตโชพฤกษ์โมโห เขาปล่อยมือคุณิตาก่อนจะเปลี่ยนเป็นกดไหล่เธอลงไปให้ชิดกับเตียงแล้วใช้อีกมือจับใบหน้าเธอเข้ามาแล้วบีบด้วยความแรง หน้าสวยๆ มีคราบน้ำตา แต่คราวนี้ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ คุณิตากลั่นก้อนสะอื้นเอาไว้

“เหมือนฉันจะคุยกับเธอแล้วแต่เธอคงไม่เข้าใจ งั้นฉันอธิบายใหม่ก็ได้ ฉันยังเป็นคนใจดีให้โอกาสคนอยู่ ฉันซื้อเธอมา 20 ล้าน เพื่อเอามาเป็นทาสฉัน เธอมีหน้าที่รับใช้ฉันทุกอย่าง ทางเลือกของเธอมีแค่อยู่หรือตาย แค่นั้น ไม่มีทางหนี ฉันจะเป็นคนกำหนดซะตาชีวิตเธอ จำไว้” เขาออกแรงบีบหน้าคุณิตามากขึ้น คุณิตาขัดขืนด้วยความเจ็บ

“นิตาขอโทษค่ะ ฮึก ต่อไปนิตาจะไปทำอีกค่ะ ฮือ ฮึก อือ” เธอกล่าวคำขอโทษ เตโชพฤกษ์คลายแรงบีบและสะบัดมือออกจาากใบหน้าหญิงสาว

แล้วเปลี่ยนเอามือหนามาลูบที่ผมนิ่มแทน

“ดีมาก ทำผิดแล้วขอโทษ งั้นวันนี้ฉันจะไม่ทำโทษเธอ เพราะเธอยังใหม่ และต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ กับฉันอีกเยอะ แต่คนที่รู้แล้วยังทำผิด เธออยากรู้ไหม ว่าจะต้องโดนลงโทษยังไง ?” เตโชพฤกษ์หันหน้ามามองรณกฤตและการ์ดอีกสองคนที่อยู่เฝ้ายามคุณิตา และเดินมายืนอยู่ตรงหน้ารณกฤต

“ฟั๊บ” เขาตีหมัดลงหน้ารณกฤตอีกครั้งและทำโทษการ์ดทั้งสองเช่นเดียวกับรณกฤต คราวนี้ รณกฤต เลือดออกปากมากกว่าครั้งแรก

คุณิตาตกใจมาก รู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นต้องเจ็บตัวเพราะเธอ เธอหลับตาลงเพราะภาพที่เห็นมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน

“กิจ ฉันหวังว่าแกคงเขาใจว่านี้เป็นการลงโทษ ต่อไปแค่ทำหน้าที่ของแต่ละคนให้ดี การทำงานพลาดก็เหมือนการหักหลังฉัน” เตโชพฤกษ์ให้เหตุผลการลงโทษ

“ครับ” รณกฤตรับคำด้วยความเจ็บปวด

“ส่วนเธอ คุณิตา ฉันคิดว่าเธอคงไม่เป็นอะไรแล้ว วันนี้เธอคงออกโรงพยาบาลได้แล้ว เดี๋ยวสายๆ ฉันจะเข้ามา เธอเตรียมตัวให้เรียบร้อย วันนี้เธอต้องกลับไปกับฉัน” เตโชพฤกษ์หันมาสั่งคุณิตา

“ค่ะ” คุณิตารับปาก

“ดูแลทางนี้ให้ดี ๆ สายๆ ฉันจะเข้ามา” เขาหันไปสั่งรณกฤต

“ครับ” เตโชพฤกษ์สั่งพร้อมเดินออกไป

เมื่อเตโชพฤกษ์เดินออกไปเขาสั่งให้การ์ดที่เป็นลูกน้องของเขาออกไปข้างนอก ส่วนตัวเขานั่งลงบนโซฟา พร้อมกับเอามือเช็ดคราบเลือดที่ปาก คุณิตาเห็นดังนั้น ด้วยความรู้สึกผิดต่อรณกฤตเธอรีบคว้ากระดาษทิชชู่สำหรับเช็ดหน้าบนหัวเตียง แล้วเดินไปหารณกฤตที่โชฟา พร้อมทั้งถามไถ่อาการและเอื้อมมือไปเช็ดเลือดบนมุนปากของเขา

“ฉันขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณเจ็บตัว” คุณิตาขอโทษรณกฤตด้วยความรู้สึกผิด

รณกฤตหลบหน้าด้วยความเจ็บปวด คว้ามือคุณิตาเอามาจับไว้ พร้อมทั้งมองหน้า คุณิตาสบตากับรณกฤต คุณิตาทำตาเป็นประกาย รณกฤตเมื่อเห็นแววตาของคุณิตา เขารู้สึกเหมือนถูกไฟซ๊อตที่หน้าอก แต่ก็ต้องหลบตาลง และหยิบเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดที่ปากเอง

“ถ้าคุณไม่อยากให้คนอื่นเดือนร้อน คุณก็ต้องเชื่อฟังคุณพฤกษ์ ส่วนเรื่องนี้ เป็นความผิดของผมเอง ที่ดูแลคุณไม่ดี คุณไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก เพราะเหตุการณ์แบบนี้ ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้นครั้งแรก” รณกฤตอธิบาย

“ทำไมคุณพฤกษ์ ใจร้ายจังเลย” คุณิตาตัดพ้อ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเจอซะตะกรรมแบบไหน

“ถ้าคุณพฤกษ์ใจดี ก็ดีใจหาย ถ้าไม่ทำแบบนี้จะดูแลลูกน้องและบริวารไม่ได้” รณกฤตอธิบายพร้อมเช็ดคาบเลือดบนมุมปาก

“ฉันขอดูหน่อยนะคะ ว่าคุณเป็นแผลมากไหม จะได้เรียกพยาบาลมาทำแผลให้คุณ”ไม่พูดเปล่าเธอใช้มือนุ่มคว้าใบหน้าอันหล่อเหล่า คมเนียน พร้อมดูแผลบนใบหน้า ปลายจมูกของรณกฤต แทบชนกับหน้าผากขาวเนียนของคุณิตา รณกฤตกลั้นหายใจ

“ผมว่าคุณเตรียมตัวรอคุณพฤกษ์ดีกว่า ผมไม่เป็นไรหรอก เดียวผมจัดการตัวเอง” เขาพูดพร้อมสะบัดหน้าออก

“ฉันขอโทษนะคะ ต่อไปฉันจะคิดให้ดีกว่านี้ คนอื่นจะได้ไม่เดือดร้อน” เธอกล่าวหน้าเศร้า

“ถ้าคุณคิดหนี คุณหนีเขาไม่ได้หรอก ยังไงก็หาคุณเจอ ยังไงทำใจเถอะ เดี๋ยวผมจะไปจัดการเรื่องค่าใช้ และยาของคุณและเดี๋ยวคุณต้องตรวจตัองร่างกายที่แผนกสูตินารีด้วยนะครับ” เขาพูดพร้อมเดินออกห้องไป

หลังจากทีีทำธุระของคุณิตาเรียบร้อย เป็นเวลาเกือบเที่ยงที่เตโชพฤกษ์มาโรงพยาบาล เพื่อมารับคุณิตา สำหรับเขามันเป็นทางผ่าน และคิดว่าคุณิตาควรจะเริ่มทำงานได้แล้ว

คุณิตา รณกฤตและลูกน้องส่วนหนึ่ง มายืนรอรถของเตโชพฤกษ์ เมื่อรถมาเทียบ รณกฤตพาคุณิตามานั่งข้างๆ เตโชพฤกษ์ เขามองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ดูเหนื่อยล้า

“กิจแกกลับไปพักผ่อนเถอะ วุ่นวายมาทั้งคืนแล้ว แกคงเหนืีอยมาก” เตโชพฤกษ์สั่งลูกน้องคนสนิทมองรอยซ้ำบนปากของเตโชพฤกษ์ด้วยความรู้สึกผิด

“ครับ” พร้อมปิดประตูให้คุณิตา

คุณิตานั่งตัวเกร็งสูดหายใจลึกไ เพื่อตั้งสติ คิดในใจ ‘เอาวะ เดินเข้าถ้ำเสือละ ต้องสู้’