The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี
เขียนโดย 
Jalando
วันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 19.53 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2566 01.31 น. โดย เจ้าของนิยาย
77) น้ำยาฟื้นพลัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เครดิตภาพจาก https://www.goodfon.com
มาวินนั่งมึนอยู่กับขวดหมึกอยู่พักใหญ่ เสียงของหนุ่มผมทองก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ปลายเสียงออกอาการขัดเคืองเล็กน้อย
“ มัวทำอะไรอยู่ฟะ จัดการใช้มันเสียซิ ของแพงนะนั่น ”
มาวินทำคิ้วย่นใส่นาฬิกาเป็นเชิงสงสัย ปากก็ตอบกลับเนือยๆ
“ เออ....ก็อยากใช้มันอยู่หรอกนะ แต่พอจะบอกได้มั้ย.....ส่งหมึกแดงกับหมึกน้ำเงินมาทำไม หรือนายอยากให้ชั้นเขียนจดหมายลาตาย ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง รบกวนส่งกระดาษมาด้วยซิ ”
สิ้นคำสนทนา ความเงียบก็เข้าปกคลุมสถานการณ์ พอผ่านไปได้ระยะหนึ่ง หนุ่มผมทองก็เริ่มไถ่ถาม
“ ตกลง คิดว่าชั้นส่งอะไรให้นาย บอกหน่อยซิ ”
“ หมึกน้ำเงินกับหมึกแดงไงเล่า ถามทำไมฟะ นายตาบอดสีรึ ” มาวินตอกกลับ แม้สิ้นเรี่ยวแรง แต่ก็ไม่วายยียวนกวนบาทา
มาวินพูดจบไปประมาณสามวินาที หนุ่มผมทองก็ด่ากลับมาตามสาย เสียงนั้นเสียดแทงโสตประสาทอย่างรุนแรงจนทำให้เด็กหนุ่มผวาไปหลายเฮือก
“ ไอ้บ้าเอย..... นั่นมันใช่หมึกที่ไหนเล่า มันคือน้ำยาฟื้นพลังโว้ย ไอ้บ้านนอก ”
มาวินรู้สึกว่าหูของตนตึงไปชั่วขณะ พอตั้งหลักได้ เขาก็โต้ตอบด้วยเสียงที่พยายามจะเกรี้ยวกราด เพราะแทบไม่เหลือพลังที่ใช้ตวาด
“ แล้วจะรู้ได้ไงเล่า ชั้นไม่เคยใช้มันมาก่อนนี่หว่า ”
“ ไอ้เด็กหลังเขา ใครๆก็รู้จักน้ำยาฟื้นพลังกันทั้งนั้น ขวดสีแดงใช้ฟื้นพลังชีวิต ส่วนขวดสีน้ำเงินใช้ฟื้นพลังกาย ” โจจี้เริ่มอธิบายไปบ่นไปด้วยความเซ็ง แต่ไม่ทันพูดจบ มาวินก็กล่าวตัดบทซะดื้อๆ เพราะขี้เกียจฟังอะไรที่มันยืดยาว
“ เอาล่ะ นายบอกมาเลยดีกว่า.....จะให้ชั้นทำยังไง ”
หนุ่มผมทองที่ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะบอกวิธีใช้ไอเท็มดังกล่าวให้กับเด็กหนุ่ม
“ ไม่ยาก แค่นายกินมันลงไป ”
“ หา....... นายจะให้ชั้นกินหมึกสองขวดนี่เหรอ ” มาวินทำหน้าเหวอ เขาร้องอุทานจนสุดเสียง
“ ก็บอกไปแล้วไงว่ามันไม่ใช่หมึก รีบกินไปเถอะน่า ” เสียงโจจี้ที่ปลายสายเริ่มออกอาการขัดเคืองอีกครั้ง
“ เอ่อ..... ว่าแต่ถ้ากินเข้าไป ชั้นจะรอดมั้ยเนี่ย ” มาวินยกขวดน้ำยาขึ้นมองด้วยประกายเคลือบแคลง ระหว่างที่เด็กหนุ่มสับสน เหมยลี่ก็พูดแทรก
“ ถ้าไม่กิน ก็จบเห่ เพราะตอนนี้นายไม่เหลือแรงสู้ต่อ จะเสี่ยงกับน้ำยาสองขวดนี่หรือออกไปตายในการต่อสู้ครั้งต่อไป เลือกเอาเองแล้วกัน ”
สิ้นคำของเด็กสาวร่างสูง ปลายสายก็ตัดทันที ทิ้งให้เด็กหนุ่มหัวเขียวนั่งเอ๋อรับประทาน
“ เหอ เหอ เหอ..... เอาไงดีหว่า ” มาวินยิ้มแหยๆ
มาวินนั่งจ้องขวดน้ำยาสีแดงและสีน้ำเงินอยู่พักหนึ่ง เขาก็กัดฟันกรอดใหญ่ พร้อมเค้นคำเสียงกร้าว
“ เอาก็เอาฟะ เสี่ยงตรงนี้ ก็ยังดีกว่าตายแน่ๆในด่านหน้า ”
เมื่อตัดสินใจเด็ดขาด มาวินก็เปิดขวดหมึกสีน้ำเงินก่อน กลิ่นฉุนอย่างรุนแรง คล้ายจาระบีไหม้ลอยขึ้นมา เขายกมือขึ้นปิดจมูก พร้อมเบ้หน้า
“ โห..... แค่กลิ่นก็กินขาด แล้วเราจะกระเดือกลงมั้ยเนี่ย ”
เด็กหนุ่มหัวเขียวมองขวดน้ำยาสีน้ำเงิน ท่าทางระแวง จากนั้นก็กระดกเข้าปาก เพื่อส่งของเหลวลงคอในทีเดียว
“ อึก...... ”
ของเหลวสีฟ้าไหลลงคออย่างรวดเร็ว สิ่งแรกที่มาวินสัมผัสก็คือความเย็นยะเยือก คล้ายว่ามีเกร็ดน้ำเเข็งนับหมื่นทิ่มแทงอยู่ภายใน แต่ความทุกข์ทรมานก็พลันหายไปอย่างรวดเร็ว พร้อมพละกำลังที่ฟื้นคืน
“ โอ้..... นะ..... นี่มันอะไรกันเนี่ย ”
มาวินร้องตะโกนเสียงดัง พร้อมลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ด้วยรู้สึกถึงพลังที่ฟื้นคืน หัวสมองเหมือนจะได้ยินเสียงของโจจี้
" น้ำยาสีน้ำเงินใช้สำหรับฟื้นพลังกาย "
มาวินสำรวจไปทั่วร่างเล็กบางของตนเอง ครู่หนึ่ง ก็ตั้งท่าต่อสู้เต็มพิกัด สายตาจับจ้องไปยังอากาศที่ว่างเปล่า อึดใจต่อมา ก็หวดหมัดซ้ายสลับขวาสุดกำลัง
“ ย่า ย่า ย่า..... ”
เสียงตะโกนของมาวินดังประสานเสียงพายุหมัดที่พุ่งแหวกอากาศ ครู่หนึ่ง ก็แปรเปลี่ยนเป็นตีลังกากลับหลัง แล้วกระโดดสูงในจังหวะสุดท้าย เพื่อ…..เหวี่ยงตัวเตะ ปากก็ประกาศชื่อกระบวนท่า
“ มังกรสะบัดหาง ”
ฝ่าเท้าของมาวินหมุนวนเป็นวงกลม มันรวดเร็วจนคล้ายพายุหมุนขนาดย่อม เมื่อลงสู่พื้น เด็กหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมา พร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“ ว้าว..... ได้ผลเฟ้ย พลังของเรากลับมาเต็มเปี่ยมจนสามารถใช้กระบวนท่ายากของยัยโย่งได้ เย้ เย้ เย้ สุดยอดไปเลย ” มาวินตะโกนดัง พร้อมกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ
พอคลายความยินดี มาวินก็มองขวดน้ำยาสีแดงที่อยู่ในมือ ประกายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง โสตประสาทแว่วเสียงทุ้มลึกของหนุ่มผมทองที่พล่ามพรรณนาสรรพคุณของยาให้ฟัง
“ น้ำยาขวดสีแดงใช้สำหรับฟื้นพลังชีวิต ”
มาวินรีบเปิดขวดน้ำยาสีแดงออก แล้วกระดกมันอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนกลิ่นคลื่นเหียนที่ชวนอ้วก ทันทีที่ของเหลวเเตะถูกลิ้น เขารู้สึกถึงรสชาติที่ขมขื่น เมื่อไหลลงกระเพาะจนหมด อาการปวดร้าวทั่วร่างกายก็เริ่มมลายหายไป
“ เอ๊ะ นี่มันยอดเยี่ยมชะมัด เหอ เหอ เหอ ”
มาวินรู้สึกลิงโลดใจกับการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี บาดแผลเล็กน้อยที่ประดับอยู่ทั่วร่างกายเริ่มแห้งลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็จางหายไป เหลือไว้เพียงรอยแดงบนผิวหนัง ทันใดนั้นเอง เสียงของโจจี้ก็ดังขึ้นมา หางเสียงแอบประชดเล็กน้อย
“ เป็นไงล่ะ กินน้ำหมึกจนตายสมใจรึยัง ”
“ โว้..... น้ำยาฟื้นพลังที่นายส่งมา มันโคตรจะยอดเลย เรี่ยวแรงของชั้นกลับคืนมาทั้งหมด มิหนำซ้ำบาดแผลตามร่างกายก็เหมือนจะหายไปด้วย ” มาวินตื่นเต้นดีใจ คล้ายเด็กน้อยที่กำลังได้ของเล่นใหม่
“ ก็บอกแล้วว่า…..มันคือน้ำยาฟื้นพลัง ว่าแต่ชั้นมีเรื่องจะบอกนายอีกอย่าง ” เสียงนุ่มทุ้มลึกของโจจี้ดังลอดลำโพงออกมา
“ เยี่ยมไปเลย ถ้าเป็นแบบนี้ ต่อให้ต้องลุยอีกร้อยด่าน ชั้นก็ไม่กลัว จะเสือสิงห์กระทิงแรดหรืออะไรก็เข้ามา ” มาวินกำมือแน่น ดวงตาเล็กเรียวเปล่งประกายมุ่งมั่น ปากก็เค้นคำเสียงกร้าว โดยไม่สนใจจะฟังคำพูดของคู่สนทนา
“ เดี๋ยว ใจเย็นๆ ฟังกันก่อน ชั้นแค่จะบอกว่า…..แม้รักษาแผลและฟื้นพลังขึ้นมา แต่ร่างกายยังคงบอบช้ำอยู่ ถ้าเกิดปะทะหนักๆอีก นายจะบาดเจ็บยิ่งกว่าเก่า ” โจจี้พยายามอธิบายด้วยเสียงที่ดังขึ้น แต่ดูเหมือนจะไร้ผล เพราะในยามนี้ เด็กหนุ่มฮึกเหิมจนไม่ได้ยินสิ่งใดแล้ว
“ ดีล่ะ ชั้นจะลุยด่านต่อไป ”
“ เดี๋ยวก่อน นี่นายได้ฟังที่ชั้นพูดรีเปล่า ” โจจี้ตอบกลับ แต่เด็กหนุ่มไม่สนใจ เขาเริ่มวิ่งฝ่าทุ่งหญ้ากว้าง
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังจ้ำไปข้างหน้า เสียงของโจจี้ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง น้ำเสียงส่อแววเอือมระอา
“ เฮ้อ.....สิ่งสุดท้ายที่อยากจะบอกก็คือ……ชั้นไม่เหลือน้ำยาฟื้นพลังอีกแล้ว เพราะฉะนั้น ถ้านายเดี้ยงแบบเมื่อกี้อีก มีหวังเน่าคาดันเจี้ยนแน่ๆ ”
แน่นอนว่าเสียงพล่ามบ่นราวกับคนแก่ของโจจี้ย่อมไม่วิ่งเข้าหู สมาธิของเด็กหนุ่มมุ่งตรงไปยังทุ่งหญ้ากว้างเท่านั้น
สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ
https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
